Ο Βασιλιάς Κορονοϊός της Γιώτα Στανελούδη με εικονογράφηση δική μου... κυκλοφορεί ελεύθερα online!!!

Σε περίοδο καραντίνας η Γιώτα Στανελούδη, παιδαγωγός, έγραψε αυτό το υπέροχο παραμύθι για να εξηγήσει στην κόρη της τι ζούμε το τελευταίο διάστημα…

Η ιστορία απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Είναι μια ιστορία που περιγράφει με χιουμοριστική διάθεση την πρωτοφανή κατάσταση που βιώνει αυτές τις μέρες ο πλανήτης μας.

Όλα κυλούν ήρεμα, όταν ο βασιλιάς Κορονοϊός αποφασίζει να κάνει πόλεμο με τους ανθρώπους. Επιδιώκει να τους κυβερνήσει. Πώς αντιδρούν οι άνθρωποι; Θα καταφέρουν να τον απομακρύνουν;

Την εικονογράφηση ανέθεσε στην γραφίστρια Γλυκερία Σκιαδοπούλου (εγώ είμαι αυτή!!!), ιδιοκτήτρια της εταιρείας KARPOUZAKIS art & graphic design, στις Σέρρες.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα:

Η Στανελούδη Γιώτα κατάγεται από το Ελληνοχώρι Διδυμοτείχου. Είναι δασκάλα, απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Κάτοχος Μεταπτυχιακού τίτλου «Σπουδές στον Παρευξείνιο χώρο» του τμήματος Γλώσσας, Φιλολογίας και Πολιτισμού Παρευξείνιων χωρών με ειδίκευση στη Διαπολιτισμική Αγωγή και τελειόφοιτη του Μεταπτυχιακού προγράμματος του Ελληνικού Ανοιχτού  Πανεπιστημίου «Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση Ατόμων με Προβλήματα Προφορικού και Γραπτού λόγου".

Διαβάστε το παραμύθι με ένα κλικ εδώ!

Επίσης στην επίσημη σελίδα Vasilias Koronoios θα βρείτε διάφορες δραστηριότητες

για να απασχολήσετε τα παιδιά σας μέσα στο σπίτι. 

Και παρακολουθήστε την αφήγηση της Μαρία Γλύπτη στο youtube στο παρακάτω βίντεο!

Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο για έναν υπέροχο λόγο…

Πάντα όταν ταξιδεύω με πιάνει ένα άγχος. Από το προηγούμενο βράδυ που φτιάχνω βαλίτσες και σκέφτομαι αν έχω πάρει όσα χρειαζόμαστε ή αν έχω αφήσει καμία εκκρεμότητα. Απλά αυτή τη φορά ταξιδεύω μόνη. Βέβαια αφήνω τα παιδιά σε καλά χέρια και ταξιδεύω για έναν υπέροχο λόγο… αλλά όπως και να έχει…

Έχω άγχος γιατί σε λίγες ώρες η αδερφή μου, η Ντεπούλα μου, θα γίνει μανούλα. Γιατί θα έρθει στο κόσμο η ανιψιά μου! Είναι αρκετά στρεσαρισμένη και προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη εγώ, αλλά ξέρετε τώρα… πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Θα γεννήσει… πως θα γεννήσει; Πότε θα γεννήσει; Θα πονέσει; Θα πάνε όλα καλά; Ούτε όταν πήγαινα εγώ να γεννήσω δεν είχα τόσο άγχος!

Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι σκέψεις, εχθές το βράδυ ο μεγάλος μου γιος με ρωτούσε που πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν; Γιατί πεθαίνουν; Και γιατί δεν έχει έρθει κανένας στον ύπνο του; Και κάτι τέτοια… με τέτοιες απορίες κοιμηθήκαμε…

Ξύπνησα το πρωί, έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι και έφυγα για ΚΤΕΛ. Χαιρετώ τον σύζυγο που φεύγει για την δουλειά, παίρνω έναν καφέ και κάθομαι σε ένα παγκάκι περιμένοντας το λεωφορείο για Αθήνα. Κλασσική εγώ, ρωτάω τον διπλανό μου, αν αυτό μπροστά μας είναι το λεωφορείο. «Athens this!» μου λέει… α καλά, σκέφτομαι. Μου πιάνει την κουβέντα ο άνθρωπος και η πρώτη μου ερώτηση είναι «where are you from?». Ιράκ, μου λέει και πιάνω τον εαυτό μου να δυσανασχετεί. Τι είναι αυτό τώρα; Εγώ ποτέ μου δεν είχα θέμα με τους αλλοδαπούς. Πάντα ήμουν ευγενική και χαμογελαστή. Αλλά τώρα νοιώθω έναν ηλίθιο φόβο να με καταβάλει. Φόβο που προφανώς μου έχει επιβάλει ο τρομοκρατικός εκφοβισμός που βιώνει όλη η υφήλιος. Λες το isis να έχει επιλέξει, έτσι για πλάκα του, την πόλη των Σερρών; Γελάτε ε; Και τι να κάνω η μάνα που το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι να παρακαλάω τον τρομοκράτη να μην με σκοτώσει, γιατί έχω δυο μικρά παιδάκια που δεν πρόλαβα να τα χαιρετίσω καλά καλά. Θεέ μου τι τραβηγμένες σκέψεις κάνω;;;!!!

Θυμάμαι πιο νέα (όχι ότι με πήραν τα χρόνια αλλά να…) δεν είχα φόβο για τίποτα. Αν ανέβαινα σε μοτοσυκλέτα, δεν φοβόμουν, όσο και αν τρέχαμε. Αν ξεκινούσαμε ταξίδι μακρινό, δεν φοβόμουν για τίποτα. Ανυπομονούσα για το άγνωστο και την εμπειρία που πρόκειται να ζήσω. Είχα μια γλυκιά ανεμελιά. Δεν σκεπτόμουν ποτέ μην πάθω κάτι. Αλλά από τότε που έγινα μάνα, πάντα, μα πάντα, έχω ένα μικρό φόβο. Να φοράμε όλοι ζώνη. Να μην πιούμε παραπάνω όταν βγαίνουμε. Μην γίνει κάτι και με χάσει η οικογένειά μου. Μην δεν τα καμαρώσω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.

Μάνα! Είμαι μάνα και εγώ. Και θυμήθηκα την εξοργισμένη μητέρα μου όταν φύγαμε τριήμερο με την αδερφή μου σε ένα μουσικό φεστιβάλ και αμελήσαμε να την πάρουμε τηλέφωνο 1-2 μέρες. Έτσι… έτσι και χειρότερα κάνω εγώ τώρα…

Μην χτυπήσουν… μην φάνε κάτι και τους πειράξει… μην στεναχωρηθούν… μην αρρωστήσουν… μην… μην… μην

Το παλικάρι από το Ιράκ έκατσε γαλαρία με κάτι φίλους του. Μου είπε πως κατέβαινε στην Αθήνα για να πάρει τα χαρτιά του, να μπορέσει να γλιτώσει την φυλακή και γιατί όχι να βρει μια δουλειά. Και να μείνει στην Ελλάδα που τόσο πολύ του αρέσει.

Δίπλα μου μια μανούλα προσπαθεί να καθησυχάσει τον μικρούλη γιο της που σαν παιδάκι κάνει φασαρία. Καλέ δεν με ενοχλεί εμένα το παιδί, ίσα ίσα που μου αρέσει να ακούω μια παιδική φωνούλα.

Σε λίγες ώρες η μικρή αδερφή μου, αυτή για την οποία τόσα χρόνια αγωνιούσα, θα γίνει μανούλα. Και θα αποχτήσει αυτόματα έναν φόβο! Θα μάθει να ζει με αυτόν τον φόβο. Ακούγεται λιγάκι σκληρό αλλά έτσι είναι. Η μητρότητα είναι ένα θαύμα! Με κάθε τρόπο σου προκαλεί αγάπη, δέος, δύναμη, γαλήνη, συγκίνηση, ολοκλήρωση και ας μην ξεχνιόμαστε… και έναν μικρό, παρόντα σε κάθε στιγμή, φόβο!!!

Έφυγα το πρωί από τις Σέρρες και θα φτάσω κάπου στις 6 παρά. Το βράδυ η αδερφή μου θα μπει στο νοσοκομείο… όλα όμως θα πάνε καλά!

Αφιερωμένο στην αδερφή μου

που στις 18/7/2018 με έκανε θεία!

Όταν το Νοσοκομείο Σερρών έγινε πινακοθήκη...

Πως περάσατε το Πάσχα; Φάγατε; Ήπιατε; Χορέψατε; Εμείς πρωί πρωί πήγαμε μια επίσκεψη στο νοσοκομείο μιας και η παιδίατρος, σαν άνθρωπος και αυτή, δύσκολα θα την βρίσκαμε στο ιατρείο. Με το καλημέρα, που λέτε, παρατηρούμε ότι ο λαιμός του μωρού μας είναι πρησμένος από την μία πλευρά. Τρομάξαμε, όπως ήταν φυσικό και φύγαμε αμέσως για νοσοκομείο. Εκεί μια νέα, αλλά πολύ συμπαθητική γιατρός μας είπε ότι πιθανόν να ναι από ιωσούλα. Όμως για να είναι σίγουρη μας ζήτησε να πάρει αίμα από το 18 μηνών γιο μας. Κλάμα… δεν περιγράφω άλλο!

Όσην ώρα περιμέναμε να βγουν τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων, βολτάραμε στην είσοδο του νοσοκομείου. Κάποια στιγμή γυρνάω το βλέμμα μου και βλέπω ζωγραφιές που θυμίζουν τον αγαπημένο μου ζωγράφο, τον  Modigliani. Με το μωρό στην αγκαλιά πηγαίνω προς τα εκεί και παρατηρώ τις ζωγραφιές. Σε όλη την αίθουσα της εισόδου υπήρχαν έργα, κολλημένα στους τοίχους, από μαθητές Δημοτικού Σχολείου Σιδηροκάστρου. Αλλά δεν ήταν απλώς παιδικές ζωγραφιές. Ήταν ομαδοποιημένες ζωγραφιές, με αναφορά σε διάφορους ζωγράφους και τάσεις, μέσα στους αιώνες. Από την εποχή του Βυζαντίου μέχρι  τον Βασίλι Καντίνσκι. Κολάζ και ζωγραφιές με χρώματα και αισθητική, όλα φτιαγμένα από παιδάκια μικρής ηλικίας. Ενθουσιάστηκα! Ο γιος μου ξεχάστηκε, χαζεύοντας τα χρώματα και τα σχήματα, ενώ εγώ ταξίδεψα από τον Ρεαλισμό στον Ιμπρεσιονισμό…

 Νοστάλγησα την εποχή που κάναμε “ιστορία τέχνης” στην σχολή και κρεμόμουν από τα χείλη της καθηγήτριάς μας. Ανυπομονούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για το κάθε καλλιτεχνικό ρεύμα της κάθε εποχής. Και όταν αναλύαμε έργα καταξιωμένων ζωγράφων… το καλύτερο μου!

Δεν θα ξεχάσω την Πινακοθήκη Μπρέρα στο Μιλάνο, που συγκεντρώνει πλήθος έργων αναγεννησιακής και μεσαιωνικής τέχνης. Ο σύζυγος και η κουμπαρά προτίμησαν να πιουν καφέ και να μην μπουν. Ενώ ο κουμπάρος, μου έκανε το χατίρι και με συνόδεψε.  Αρχικά να σας πω ότι πρόκειται για ένα υπέροχο παλάτι στην οποία λειτουργεί και Σχολή Καλών Τεχνών. Εκεί είδαμε κάποια από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ιταλικής τέχνης από το 16ο έως τον 20 αιώνα. Όταν τελειώσαμε την περιήγηση δάκρυσα από συγκίνηση που το έζησα αυτό. Για όλο το ταξίδι που οργάνωσε, αλλά ιδιαίτερα για αυτήν την εμπειρία, θα ευγνωμονώ πάντα τον κουμπάρο μου, που αν και έχει αχρωματοψία, επέλεξε να μπει στην πινακοθήκη μαζί μου.

Ο μεγάλος μου γιος είναι στην Β δημοτικού. Του αρέσει πολύ να ζωγραφίσει. Ε ναι… αυτό το πήρε από την μαμά…  Με αφορμή το βιβλίο της γλώσσας που σε κάποιο σημείο έχει έναν πίνακα του Πάμπλο Πικάσο, άρπαξα την ευκαιρία να του μιλήσω για τέχνη. Έχοντας λοιπόν ελεύθερο χρόνο, τον googlαραμε για να δούμε τα έργα του. Διαβάσαμε για την ιστορία της Γκουέρνικα και την αναλύσαμε ψάχνοντας να βρούμε τα πρόσωπα, τα ζώα και τα συναισθήματα που ο καλλιτέχνης αποτύπωσε σε αυτόν τον υπέροχο πίνακα. Το βρήκε πολύ ενδιαφέρον και ανυπομονεί να μάθει και να δει έργα και άλλων ζωγράφων.

Όπως καταλάβατε θεωρώ υπέροχο το ότι το νοσοκομείο των Σερρών διακοσμείται από όλες αυτές τις υπέροχες ζωγραφιές. Ήταν κάτι που με χαλάρωσε μετά το άγχος για τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων.Ένα μεγάλο μπράβο, από εμένα, στους δασκάλους του Δημοτικού Σχολείου Σιδηροκάστρου που έδωσαν το ερέθισμα στα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την τέχνη και να εκφραστούν μέσα από αυτήν. Είμαι σίγουρη ότι η ενασχόλησή τους με αυτό, πέρα από το ότι ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, ήταν σίγουρα και εποικοδομητική. 

Και ένα ακόμα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που με μεράκι και σοβαρότητα δημιούργησαν αυτά τα φανταστικά έργα. Μπορεί οι ζωγραφιές τους να μην είναι πιστά αντίγραφα των διάσημων πινάκων ή να μην έχουν γίνει ακριβώς με την τεχνική που χρησιμοποίησαν οι καλλιτέχνες της εποχής εκείνης… αλλά πιστέψτε με αυτό είναι που τα κάνει ακόμα πιο όμορφα και ξεχωριστά!

Υ.Γ. 1. Ο γιος μου πήρε την αντιβίωση και έγινε γρήγορα καλά!

Υ.Γ. 2. Για όποιον θέλει να πάρει μια γεύση από την πινακοθήκη Μπρέρα στο Μιλάνο ας κάνει ένα κλικ εδώ!

ΣΝΟΥΠΥ… πως λέμε γιούπιιιιιιιιιιιι!!!

Καθημερινότητα… σχολείο και δουλειά… Αυτό σημαίνει πρωινό ξύπνημα και τρέξιμο με το που ανοίγει το μάτι. Σήκω, πλύσου, ντύσου… ετοίμασε ρούχα, τσάντα και κολατσιό και ξύπνα τον Αλέξανδρο, που φέτος πάει Β’ Δημοτικού. Μια από τα ίδια για τον Σπυράκο που μόλις χρόνισε και πάει βρεφικό. Γρήγορο περπάτημα στον δρόμο, να προλάβουμε το σχολικό για τον βρεφικό και το κουδούνι στο δημοτικό. Και μετά γραφείο… εργασία και χαρά μέχρι να έρθει η ώρα να τους παραλάβω. Επιστροφή σπίτι, μαγείρεμα, διάβασμα με τον μεγάλο. Δραστηριότητες το απόγευμα ή δουλειά στο γραφείο. Σπίτι ξανά, λίγο παιχνίδι με το μπαμπά και ο καθένας στα κρεβάτια του…  Σας κούρασα; Η αλήθεια είναι ότι κουράζομαι και εγώ μόνο που το σκέφτομαι. Πως περνάει το 24ωρο έτσι ρε παιδιά; Την εβδομάδα προσαρμογής (με αρκετό κλάμα, αγκαλίτσες παρηγοριάς και τύψεις για το μωράκι μου), είχα και βοήθεια την πεθερά μου στο σπίτι. Που καθάριζε, μαγείρευε κλπ κλπ… τώρα όμως…  τρέχα Ρία … τρέχα!!!

Κάτι τέτοιες ώρες «ζηλεύω» τις μανούλες που έχουν την δυνατότητα και κάθονται σπίτι. Εντάξει έχει και αυτό τα αρνητικά του. Άλλες κάθονται επειδή δεν έχουν δουλειά και άλλες επειδή δεν έχουν καμία βοήθεια. Υπάρχουν και αυτές βέβαια που χαίρονται την άδεια τους ή απλώς δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν. Ε να… αυτές ζηλεύω ρε παιδιά… με την καλή έννοια βεβαίως, βεβαίως!

Αλλά ας μην παραπονιέμαι… πάλι τυχερή στάθηκα. Βρήκα θέση στο βρεφικό για τον μικρό και έγραψα και τον μεγάλο στα ΚΔΑΠ που ήθελα!!! Στο ΣΝΟΥΠΥ… πως λέμε γιούπιιιιιιιιιιιι!!!

Το ότι έγραψα τον, μόλις ενός ετών, γιο μου στο βρεφικό, ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Καταρχήν τον μεγάλο μου γιο τον έστειλα στα 2,5 παιδικό. Μου φάνηκε λίγο μικρούλης ο δεύτερος για να πάει σχολείο. Αλλά τι να κάνεις…

Τι ήταν αυτό πάλι φέτος με τους βρεφικούς και το ΕΣΠΑ; Πότε πρόλαβαν και κλείστηκαν όλες αυτές οι θέσεις ενώ κάποιες μανούλες δεν είχαν καταφέρει να μπουν ακόμα στο σύστημα, για να δουν αν πήραν το περιβόητο Voucher. Και τι μας το δίνουν το χαρτάκι αυτό αν δεν υπάρχουν θέσεις να μπούμε; Και αφού μας δίνουν δυνατότητα να έχουμε τρεις επιλογές προτίμησης παιδικού σταθμού, γιατί μετά πρέπει να τρέξουμε να βρούμε θέση οπουδήποτε αλλού; Και άντε να τις κλείνουν τις θέσεις οι ιδιωτικοί σταθμοί… επαγγελματίες είναι… έχουν πελάτες… λογικό να προτιμήσουν πρώτα τους πελάτες που τους εμπιστεύτηκαν στο παρελθόν. Οι κρατικοί όμως; 6:50 το πρωί και ήδη καλυμμένες οι θέσεις; Πότε άνοιξαν ρε παιδιά; 2; 3; Ή 4 το πρωί;;;; Άλλη πονεμένη ιστορία αυτή…

Η εβδομάδα μας είναι γεμάτη σχολείο, διάβασμα και δραστηριότητες. Και ο χρόνος μας ελάχιστος για παιχνίδι και χουζουρέματα που μας αρέσουν οικογενειακώς. Και νοιώθω πως το 24ωρο είναι πολύ μικρό τελικά! Δεν μου φτάνει να ασχοληθώ παραπάνω με τα παιδιά, που θα το ήθελα πολύ. Επίσης νοιώθω τύψεις που προσαρμόζω το πρόγραμμα τους με ότι με βολεύει και προλαβαίνω να κάνω. Δηλαδή χάθηκε να ξεκινάει η μέρα μας στις 9 και να έχει ένα τριωράκι παραπάνω??? Σηκώστε χεράκια όσες συμφωνείται μαζί μου!!!

Οι τύψεις που σας προανέφερα αφορούν πιο πολύ τις εξωσχολικές δραστηριότητες. Οι επιλογές στην πόλη των Σερρών είναι πολλές ευτυχώς. Οι οικονομικές δυνατότητες είναι αυτές που μας τα χαλάνε… Το θέμα μου είναι, αν τελικά μπορεί κάποιος γονιός να καταλάβει, από νωρίς, σε τι έχει κλήση το παιδί του. Για να το καταλάβει αυτό θα πρέπει να το πάει να δοκιμάσει διάφορα… εικαστικά… στίβο… χορό… πολεμικές τέχνες… μουσική… ποδηλασία… κολυμβητήριο… προσκοπισμό… ξένες γλώσσες… μπάσκετ… ποδόσφαιρο… Και ο Αλέξανδρος είναι ένα παιδάκι που τα θέλει όλα. Ότι τον ρωτάς λέει ναι! Δυστυχώς όμως δεν έχουμε τον χρόνο να τον πάμε να δοκιμάσει τα πάντα. Αλλά από την άλλη είμαι τυχερή που μας πήραν και στα ΚΔΑΠ!

Έχω να πω ότι  όλα τα ΚΔΑΠ κάνουν απίστευτη δουλειά. Βασικά τα παιδιά μας περνάνε καλά εκεί τις ώρες που εμείς δουλεύουμε ή τις ώρες που αν ήταν κλεισμένα μέσα σε ένα διαμέρισμα, θα βαριόταν και θα ήταν κολλημένα με ένα Tablet. Γι’ αυτό και θεωρώ πως είτε τα κρατικά, είτε τα ιδιωτικά ΚΔΑΠ, είναι «μεγάλη εφεύρεση» που λέει μια φίλη μου! Φυσικά ανάλογα με τις δυνατότητες που έχει κάθε κέντρο, κάνει και την ανάλογη δραστηριότητα να φαίνεται παιχνιδάκι και απασχολούνται δημιουργικά όλα τα παιδάκια.

Το Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης του Σνούπυ Academy όμως είναι, όπως και να το κάνουμε, άλλο πράγμα… Όταν ξεκίνησαν να γίνονται οι εγκαταστάσεις τους, ο σύζυγος ήταν στο συνεργείο που πέρασαν τις τζαμαρίες και ήρθε ενθουσιασμένος στο σπίτι… «θα γίνει τέλειο!» μου είπε. Όταν πάλι γράφοντας τον μικρό μου στο βρεφικό, με όλο το άγχος εκείνης της ημέρας, με ρώτησαν αν έχω γράψει τον μεγάλο μου σε ΚΔΑΠ και αν θέλω να τον πάρουν στο Σνούπυ Academy, ξετρελάθηκα γιατί μου έκατσε γάντι!  Με ένα σπάρο δυο τρυγόνια… Την ημέρα δε που πήγα να δώσω τα χαρτιά του για να ξεκινήσει να πηγαίνει και μπήκα στην αίθουσα καλλιτεχνικών, δεν ήθελα να φύγω! Παλέτες, χρώματα, ακουαρέλες, πινέλα, υλικά χειροτεχνίας… ότι πρέπει για να μείνω μια ζωή εκεί! «Θα ξετρελαθεί ο Αλέξανδρος!» είπα στο παιδί που με ξεναγούσε. Ήμουν σίγουρη ότι θα του αρέσει πολύ. Και αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο είναι ότι χωρίς έξοδα και τρέξιμο θα δοκιμάσει πολλά πράγματα και ίσως στο τέλος της χρονιάς να καταλάβουμε αν έχει, σε κάποια από αυτά, κλίση.

 

Οι δραστηριότητες που μπορεί αν συμμετέχει είναι μαγειρική, θεατρικό παιχνίδι, παραδοσιακοί χοροί, σκάκι, φιλαγνωσία, μουσική & βίντεο, γυμναστική, εικαστικά και το περιβόητο πλανητάριο για το οποίο μιλάει όλη η πόλη. Και σκεφτείτε ότι για κάθε δραστηριότητα υπάρχει ένας υπέροχος χώρος, πλήρως εξοπλισμένος, υπέροχα διακοσμημένος και κατάλληλα διαμορφωμένος για τα παιδιά. Οι άνθρωποι όμως είναι αυτοί που κάνουν όλη την δουλειά. Πρόκειται για μια ομάδα ειδικευμένων ανθρώπων, που είναι πάντα χαμογελαστοί και ευδιάθετοι. Αξιόλογες προσωπικότητες που είναι εκεί να μεταφέρουν τις γνώσεις τους και που αναμφίβολα αγαπούν τα παιδιά. Άλλο πράγμα να σας το λέω και άλλο να το βλέπετε.

Ξέρω πως οι καιροί μας είναι αρκετά δύσκολοι. Αλλά όσοι από εσάς έχετε την δυνατότητα ή ψάχνετε μια νέα δραστηριότητα για το παιδί σας, επικοινωνήστε με τους υπευθύνους του Σνούπυ Academy και ρωτήστε αν μπορεί να παρακολουθήσει κάποιες ημέρες. Νομίζω ότι είναι μια καλή λύση αν σκεφτείς ότι με το ανάλογο ποσό που δίνετε για μία μόνο δραστηριότητα εκεί θα κάνει πολλά και διάφορα πράγματα.

Για μένα το Σνούπυ Academy είναι η αφορμή να διαβάσει ο γιος μου το μεσημέρι για να προλάβει να πάει εκεί. Πάνω από όλα όμως νοιώθω τυχερή που επιστρέφει σπίτι, κουρασμένος μεν… αλλά γεμάτος από χαρά και θέληση να μου μάθει και μένα ότι καινούργιο έχει αποκομίσει. Μάθαμε να φτιάχνουμε Puncakes!!! Τι να σας λέω τώρα…

Γίνεται του δοντιού!

Στο δικό μας σπίτι που λέτε γίνεται του δοντιού! Έχουμε ένα μικρούλι, που από τον 5ο μήνα της ζωής του έβγαλε τα δυο πρώτα του δοντάκια. Τώρα που έκλεισε τον 8^ο, μας γκρινιάζει λίγο παραπάνω τις νύχτες, γιατί προφανώς έρχονται  και τα επόμενα. Όλη τη μέρα είναι μια χαρά. Μπουσουλάει, θέλει να στέκεται, τρώει τις κρεμούλες του και βάζει ότι βρει στο στόμα του… Το βράδυ όμως… κοιμάται, ξυπνάει με κλάμα… κοιμάται στην αγκαλιά μου …ξυπνάει με κλάμα… κοιμάται με κούνημα ξυπνάει με κλάμα… και δεν ησυχάζει… και το θέλει το ντεπονάκι του!!!  Αλλά δόντια είναι και θα βγουν… δεν θα βγουν;!

Έχουμε όμως και τον Αλέξανδρο, τον “μεγάλο”  (6,5 ετών πρωτάκι), που πέφτουν τα παιδικά δοντάκια και βγαίνουν τα μόνιμα! Μάλιστα τον πειράζουμε ότι μοιάζει τον δράκο Φαφούτη, από το “Εκπαιδεύοντας το δράκο σου”.  Ο Αλέξανδρος το είχε πολύ καημό. Οι φίλοι του στο σχολείο είχαν, εδώ και καιρό, ήδη  χάσει τα πρώτα τους δοντάκια.  Αγχωθήκαμε λιγάκι όταν συνειδητοποιήσαμε ότι το πρώτο μόνιμο δοντάκι βγήκε χωρίς να έχει πέσει το μπροστινό. Θα πάρει θέση? Θα μείνει στραβό; Πως θα βγουν τα υπόλοιπα; Θα χρειαστεί οδοντίατρο; Θα κάτσει στον οδοντίατρο; Αλλά ευτυχώς όλα καλά! Το  πρώτο δόντι το κατάπιε με το γάλα, το δεύτερο το έχασε στο σχολείο και το τρίτο το έβγαλε μόνος του χωρίς σχοινάκια, φόβο, κλάματα κλπ… όπως όταν ήταν μωρό. 

Τώρα καταλαβαίνω πως είναι αδύνατον να μην μπεις στην διαδικασία να συγκρίνεις το πρώτο παιδί με το δεύτερο. Το κάνεις χωρίς να το σκεφτείς ιδιαίτερα. Οι συγκρίσεις όμως παίζει και να ακουστούν λίγο άσχημες μερικές φορές… τις βάζουμε τις ταμπελίτσες εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας και μάλιστα από τους πρώτους κιόλας μήνες. Εγώ, για παράδειγμα, είχα μάθει με ένα πολύ ήσυχο μωρό. Έπινε γάλα στις 11 το βράδυ και ξυπνούσαμε μαζί στις 11 το πρωί. Μιλάμε για πολύ ύπνο! Και τώρα το να κοιμηθώ τρεις ώρες, συνεχόμενες, μου φαίνεται πολυτέλεια.  Και έχω πιάσει τον εαυτό μου να λέει «Ο Αλέξανδρος ήταν αρνί! Ο μικρός όμως άλλο παιδί… πολύ δύσκολος!». «Το παιδί σου είναι μια χαρά», μου λέει η φίλη μου τις προάλλες. «Το φυσιολογικό είναι αυτό! Απλώς ο μεγάλος σου ήταν πολύ ήσυχος και βολικός!», μου τόνισε.

Πόσο ίδια μπορεί να ναι δυο αδέλφια και πόσο διαφορετικά ταυτόχρονα. Όσοι βλέπουν το μωρό από κοντά με ρωτάνε αν τους έβγαλα με καρμπόν! Μοιάζουν όντως πολύ. Αλλά είναι και τόσο διαφορετικοί.

Και κάπου εκεί σκέπτομαι την μικρή μου αδερφή. Είμαστε πολύ, πολύ διαφορετικές στην εμφάνιση. Η Ντέπυ νομίζω τραβάει περισσότερο από Κέρκυρα (του μπαμπά) και εγώ από Έβρο (της μαμάς). Παλιότερα σπάνια μας κάνανε αδερφές. Τα τελευταία χρόνια που μεγαλώσαμε αρκετά και οι δύο, αρχίζουν κάποιοι και βλέπουν τα κοινά μας χαρακτηριστικά. Είμαστε όντως διαφορετικές. Όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στο χαρακτήρα. Και στον τρόπο ζωής και σκέψης. Νομίζω πως η αδερφή μου, ως μικρότερη, έκανε αυτό που συνηθίζουν να κάνουν όλα τα δεύτερα παιδιά. Παρατήρησε υποσυνείδητα τα θετικά μου, και τα αφομοίωσε στον χαρακτήρα της. Ενώ παράλληλα μελέτησε τις αδυναμίες μου και επέλεξε να έχει διαφορετική σκέψη, ώστε να μην κάνει τα ίδια “λάθη” με εμένα.   

Δεν θυμάμαι ποτέ τους γονείς μου να μας σύγκριναν. Ίσως το κάνανε και αυτοί όταν ήμασταν μωρά. Αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν θυμάμαι να με έφεραν ως παράδειγμα στην αδερφή μου ή να με μείωσαν σε σύγκριση μαζί της. Ίσως και για αυτό είμαστε τόσο δεμένες. Ποτέ δεν ζήλεψε η μία την άλλη. Πάντα υπήρχε κατανόηση και σεβασμός μεταξύ μας.  Αν και είμαστε μακριά, ξέρω πως είναι πάντα εκεί για μένα… ότι και αν της ζητήσω, ότι και αν χρειαστώ. Είναι δικός μου άνθρωπος…

Κάπως έτσι θέλω να ναι και τα αγόρια μου. Ίσως ένας ζυγός και ένας παρθένος να έχουν κάποια κοινά, αλλά σίγουρα θα έχουν και πολλές διαφορές. Εύχομαι να καταφέρω να αποφύγω  τις χαζές συγκρίσεις και να μην βάλω καμία ταμπέλα στα παιδιά μου. Ελπίζω να βάλω το λιθαράκι μου, ώστε να είναι αδέρφια αγαπημένα. Και ας είναι διαφορετικοί… θα είναι για μένα πρόκληση να δω πως θα εξελιχθεί η σχέση μου με τον έναν και πως τον άλλον… αυτό όμως είναι που θα τους κάνει ιδιαίτερους και ξεχωριστούς. Θα έχει ο καθένας την δική του ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. 

Στην καρδιά της μαμάς…

Θυμίστε μου όμως… πότε περίπου ηρεμούμε με τα δοντάκια???

Baby shower - η "αμερικανιά" που λάτρεψα!

Είμαι και εγώ μία από αυτούς που σιχαίνομαι τις “αμερικανιές” που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητά μας και μου την σπάει η τάση να αποφεύγουμε το ελληνικό στοιχείο μας. Πράγμα βέβαια, που οκ, το καταλαβαίνω… σκατά τα έχουμε κάνει σαν κράτος, αλλά η ταυτότητά μας και τοdna μας, ως χώρα, ως κουλτούρα είναι σημαντικό να διασωθεί. Αλλά είναι και κάτι συνήθειες ξενόφερτες που δεν με χαλάνε καθόλου. Όπως το baby shower! Τι είναι αυτό; 

Είναι ένα αμερικάνικο έθιμο όπου οι φίλες μιας εγκυούλας οργανώνουν ένα πάρτι και της δωρίζουν χρήσιμα και πρακτικά δωράκια για αυτήν και το μωρό. Πράγμα υπέροχο, γιατί μετά από ένα τέτοιο πάρτι, μπορείς άνετα να φτιάξεις την βαλίτσα σου για το μαιευτήριο, με λιγότερα έξοδα. Ειδικά αν έχεις πολλές φίλες! Και επίσης είναι μια καλή ευκαιρία να πάρεις ευχές, δύναμη, θετική ενέργεια και συμβουλές για την ημέρα του τοκετού. Επίσης οι φίλες αυτές θα αποφύγουν να έρθουν τις πρώτες σαράντα μέρες να σε επισκεφτούν. Έτσι εσύ, η λεχώνα, μένεις με την οικογένεια σου, χωρίς επισκέψεις στο σπίτι, έχοντας την άνεση και τον χρόνο να προσαρμοστείς στην νέα πραγματικότητα με την ησυχία σου! Όσες είναι μανούλες ξέρουν πόσο σημαντικό είναι αυτό!!!

Κάπου στα μέσα Αυγούστου, είχα μπει ήδη στον μήνα μου και σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μου κάνουν ένα τέτοιο πάρτι. Κάποιες φίλες μου όμως μένουν αρκετά μακριά για να οργανώσουν κάτι τέτοιο. Άλλες πάλι έχουν εξοχικά στην μαγευτική Τούζλα και εξαφανίζονται από την πόλη με το κλείσιμο των σχολείων. Άλλες πάλι εργαζόμενες ή μη, δεν προλαβαίνουν γενικώς. Μπα… που να μαζευτούν αυτές τώρα… Και με έτρωγε η ζέστη σπίτι γραφείο… σπίτι γραφείο…

Ένα μεσημέρι μου λέει ο σύζυγος… «σήμερα βάλε ένα φορεματάκι, περιποιήσου λίγο, το βραδάκι, μετά την δουλειά, θα βγούμε». Και που θα πάμε; Με ποιους; Ωχ με χωράει τίποτα καλό; Η κοιλιά μου νομίζω θα εκραγεί… Και τα πόδια μου επίσης! Βαριέμαι την προετοιμασία και μόνο που το σκέπτομαι… «Μήπως μου ετοιμάζουν τίποτα τα κορίτσια;» Τον ρωτάω. «Σαν τι;» μου λέει. «Σαν baby shower» του απαντώ.«Τι είναι αυτό;» με ρωτάει…. καλά άστο… είχα μια ελπίδα…

Και έρχεται το απόγευμα, και πάω στην δουλειά με το μαλλί πιασμένο όπως να ναι, με ένα κλάμερ και το φόρεμα που φορούσα το πρωί. Τόσο καλά… Και κατεβαίνω από το αμάξι και βλέπω στολισμένο το γραφείο με σημαιάκια και πον πον! Ώπα! Να σου και οι τσούπρες βγαίνουν μια  - μια από τις κρυψώνες τους. Ω ναι… αυτό είναι το δικό μου baby shower!!! Τι συγκίνηση ήταν αυτή…. όχι πως το χω δύσκολο, αλλά με τις ορμόνες να χτυπάνε κόκκινο μια παραπάνω συγκίνηση την πήρα.

Ως σύζυγος Β. Καρπουζάκη, λατρεύω τα καρπουζάκια και ότι έχει να κάνει με αυτά. Έτσι οι φίλες μου είπαν να το διακωμωδήσουν, για μια ακόμα φορά, και μου οργάνωσαν baby shower με θέμα «whenmelon meets watermelon family!». Αυτό που δεν γνώριζαν όμως, είναι ότι πιο “to the point” θέμα δεν μπορούσαν να επιλέξουν. Όλο το καλοκαίρι στην προσπάθειά μας να προετοιμάσουμε τον πρώτο μας γιο, τον Αλέξανδρο, για τον ερχομό του νέου μέλους, εγώ και ο σύζυγος, του λέγαμε ιστορίες από τότε που ήταν μωρό. Βασικά αυτός μας το ζητούσε. Αγαπημένη του ιστορία ήταν αυτή που ο πατέρας του για πρώτη φορά τον πήρε στην αγκαλιά του. Πιο συγκεκριμένα του λέγαμε ότι όταν βγήκε από την κοιλιά μου και επειδή ζορίστηκε λιγάκι (φυσιολογικός τοκετός βλέπετε), το κεφάλι του ήταν σαν πεπονάκι! Και έλεγε ο σύζυγος «μου δίνουν στην αγκαλιά το γιο μου και τον κοιτάω… μα αυτό δεν είναι καρπουζάκη!!! Αυτό είναι πεπονάκι!!!» και δώστου γέλιο ο μικρός. Μετά φυσικά αναρωτιόμασταν, θα βγει και ο αδερφός του σαν πεπονάκι; Και αν βγει έτσι θα στρώσει μετά όπως ο Αλέξανδρος; Είχε πολύ πλάκα…

Όταν λοιπόν είδα τον καμβά που μου ετοίμασε η ταλαντούχα Μαρία, με τον πελαργό να φέρνει μια φέτα πεπόνι ενώ τρεις φέτες καρπούζι  περιμένουν πως και πως από κάτω… σκέφτηκα… εντάξει πόσο μέσα μπορεί να έχουν πέσει!!! Η Αθανασία μου έφτιαξε σπιτική δροσιστική λεμονάδα και η Λίτσα, αγαπημένο, cheese cake με γεύση λεμόνι. Λεμόνια μεν… κίτρινα όπως το πεπόνι δε! Η Ελισάβετ είχε φτιάξει μια υπέροχη diaper cake με μικρά καρπουζάκια και πεπονάκια,  τα οποία σφάξαμε την επόμενη μέρα και ήταν γευστικότατα. Όπως και η φρουτοσαλάτα της, που την σέρβιρε μέσα σε ένα μικρό πεπονάκι. Η Λίνα που ξέρει πόσο γλυκατζού είμαι, έφερε τρίγωνα πανοράματος κατευθείαν από Θεσσαλονίκη! Την οργάνωση βέβαια και την επιλογή του θέματος την έκανε η Βάσω, που από φαντασία και οργάνωση είναι η καλύτερη με διαφορά!

Όλες όσες ήταν εκεί, αλλά και η φίλη Σοφία, που μένει Γερμανία και συνδεθήκαμε μέσω skype… με χαμόγελα και καλή διάθεση, μου έδωσαν τόση χαρά! Και ειλικρινά την είχα ανάγκη… Στην πρώτη εγκυμοσύνη μου δεν πρόλαβα να αγχωθώ. Γέννησα ένα μήνα πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού και από αναμονή δεν είχα ιδέα. Ενώ σε αυτήν την εγκυμοσύνη η αναμονή, η πίεση της δουλειάς, η αφόρητη ζέστη, οι σκέψεις για το πώς θα εξελιχτεί ο τοκετός και ο κόσμος που με έβλεπε με την κοιλιά στο στόμα και ρωτούσε «ακόμα? Ακόμα!?», έκαναν το καλοκαίρι αυτό αρκετά δύσκολο… και μια δόση χαράς, φιλίας και συμπαράστασης την είχα πολύ, μα πολύ ανάγκη!

Ήταν μια ωραία έκπληξη. Ένα απολαυστικό απόγευμα που άφησα την δουλειά στην άκρη και το πέρασα με τις υπέροχες φίλες μου. Άνοιξα τα δωράκια τους και βγήκαμε φωτογραφίες με την κάθε μια ξεχωριστά. Διάβασα τις ευχές τους. Γελάσαμε και συγκινηθήκαμε. Πήρα πολλές αγκαλιές και αγάπη!!!

Αν λοιπόν έχετε μια φίλη που δεν είναι προληπτική και περιμένει σε λίγες μέρες να γεννήσει, μην το σκέπτεστε και πολύ,  τολμήστε το! Είμαι σίγουρη πως θα το εκτιμήσει πολύ, θα επωφεληθεί από την θετική σας διάθεση και θα το θυμάται για πάντα!

Τέλος θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Βάσω, την Λίνα, την Ελισάβετ, την Ευτυχία, την Έφη, την Μαριάννα, την Αθανασία, την Λίτσα, τις δυο Μαρίες, την Χαρούλα, την Κική και την Σοφία μου!!! Είστε τρελοκομεία και σας αγαπώ πολύ!!!

www.serrebrity.gr

Η νέα χρονιά και οι μαμαδοτύψεις μου!

Πόσο καιρός έχει περάσει  από την τελευταία μου ανάρτηση;  Άσε δεν θέλω να το σκέπτομαι… και είχα υποσχεθεί να γράφω πιο συχνά. Τι άλλαξε από τότε; 

Μέσα στο 2016 ζήσαμε με τον σύζυγο πολλές δυνατές, ευχάριστες και μη, στιγμές. Το 2015 μας άφησε με τον σύζυγο να αναρρώνει από δύο απανωτές επεμβάσεις στο μάτι και αρκετούς μήνες υποχρεωμένος να μην δουλεύει. Αυτό φυσικά σημαίνει λιγότερα έσοδα στο σπίτι και αρκετή κλεισούρα. Στην συνέχεια ξεκινήσαμε την διαδικασία να ανοίξουμε το νέο μας γραφείο και παράλληλα μάθαμε και για την δεύτερη εγκυμοσύνη μου. Ω! ναι… μας πέσανε όλα μαζί… και ήταν μια χρονιά δύσκολη και πιεστική αρκετά. Αλλά λίγες ώρες πριν το τέλος της σκέφτομαι… οκ… μια χαρά τα καταφέραμε!

Και κάθομαι, μπροστά στο νέο μου λαπτοπάκι (ένας λόγος που δεν έγραφα ήταν και που δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι), άρρωστη αλλά με ελεύθερο χρόνο, λόγω της ημέρας, και αποφασισμένη να γράψω για την δεύτερη εγκυμοσύνη μου και το νέο μέλος της οικογένειάς.

Όπως φαντάζομαι κάνουν όλες οι μανούλες, έτσι και εγώ, μπαίνω στο τριπάκι και συγκρίνω πολύ την πρώτη μου εγκυμοσύνη με την δεύτερη και κατά συνέπεια όλα όσα έχουν να κάνουν με τις αντιδράσεις των δύο παιδιών, την αντιμετώπιση την δική μου κλπ… κλπ… Στο πρώτο παιδί ήμουν σαφώς πιο ξέγνοιαστη. Λίγο που δεν ήξερα… λίγο που δεν είχαμε γνωρίσει οικονομική κρίση… λίγο ο  ενθουσιασμός για την αγορά πολλών και διαφόρων για το μωρό… λίγο που δεν πρόλαβα να αγχωθώ μιας και ο Αλέξανδρος ήρθε ένα μήνα νωρίτερα στην αγκαλιά μου. Και έπειτα η άνεση να κάτσω λίγους μήνες με το μωρό, να το χορτάσω πριν γυρίσω στην δουλειά και να ξεκουραστώ όπως αρμόζει σε κάθε λεχώνα. Αυτό βέβαια που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι ότι όσο ήμουν στο νοσοκομείο δεν είχα το μωρό δίπλα μου και όταν γύρισα σπίτι…  τον είχα μαζί μου. Αλλά ευτυχώς κράτησε λίγο όλο αυτό και πήγαν όλα καλά. Και τα τελευταία χρόνια ήμασταν αυτοκόλλητοι. Εγώ δούλευα από το σπίτι και είχα την ευχέρεια να είμαι συνέχεια μαζί του. Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από τότε που ήρθε ο Αλέξανδρος στην ζωή μας.

Και τώρα ήρθε και ο μικρότερος… ο γελαστούλης μας! Η εγκυμοσύνη σαν συμπτώματα ήταν περίπου ίδια. Εύκολη, χωρίς εμετούς και άλλα συμπτώματα, πέρα από ένα μήνα υπνηλίας. Η αναμονή πάντως, ειδικά του τελευταίου μήνα, ήταν μαρτύριο. Και με πιθανή ημερομηνία τοκετού 28/8 και τελική 5/9 καταλαβαίνεται πως έφαγα και πολύ ζέστη! Πολύ ζέστη και πολύ δουλειά. Από εκεί που δούλευα στο σπίτι, τώρα έπρεπε να είμαι και πρωί και απόγευμα στο γραφείο. Και αυτό συνεχίστηκε και αφού γέννησα. Δεν κατάφερα ούτε μια εβδομάδα να κάτσω σπίτι χωρίς να πάω στο γραφείο. Δεν είχα αυτήν την πολυτέλεια. Έκατσα τρία βράδια στο νοσοκομείο με τον μωράκι μου δίπλα μου. Μπορώ να πω ότι άνετα καθόμουν άλλα τρία… Βέβαια εκεί συνειδητοποίησα ότι έχασα τις πρώτες στιγμές του Αλέξανδρου (ο πρώτος μου γιος), όταν ήταν στην θερμοκοιτίδα. Να τες οι μαμαδοτύψεις…

Ξεκινήσαμε τον θηλασμό αμέσως. Πόσο πιο εύκολο μου φάνηκε. Όπως είπε μια μαία, είχα αυτοπεποίθηση, σαν πιο έμπειρη μαμά και φυσικά είχα ένα πιο δυνατό μωρό, που δεν χρειάστηκε θερμοκοιτίδα. Και έπειτα γυρίσαμε στο σπίτι με τον νεότερο μαζί. Και έπρεπε να προσέχω τι λέω, πως το λέω και πως το ζητάω από τον Αλέξανδρο για να μην τον παραμελήσω ή να τον κάνω να ζηλέψει. Αν και το καλοκαίρι πέρασε με πολύ δουλειά πάνω σε αυτό το θέμα. Ειδικά τον τελευταίο μήνα ο Αλέξανδρος ήταν κολλημένος πάνω μου, ήθελε να κοιμόμαστε συνέχεια μαζί και να του λέω τι έκανε όταν ήταν μωράκι. Άκουσα την συμβουλή μιας φίλης μου και προσπάθησα να απενεχοποιήσω την έννοια αλλά και την λέξη «ζήλεια». Του ζήτησα όταν το νοιώθει να μου το λέει, για να μπορώ εγώ να αφήνω την δουλειά μου ή το μωρό και να ασχολούμαι μαζί του όταν εκείνος το έχει ανάγκη. Και μέχρι στιγμής το έχουμε καταφέρει. Ζητώντας της βοήθεια των Συμβούλων Μητρότητας Σερρών κατάλαβα ότι χρειάζομαι άμεσα ένα θήλαστρο. Το οποίο μου δάνεισε μια φίλη. Και να τες οι μαμαδοτύψεις και πάλι… στον Αλέξανδρο την πρώτη εβδομάδα που γύρισα στην δουλειά, έκοψα και το θηλασμό. Το μωρό είχε ήδη κουραστεί να θηλάζει με επιπρόσθετες θηλές και το μπιμπερό ήταν η εύκολη λύση. Χάναμε και γεύματα. Αυτός πεινούσε… Ενώ τώρα ο νεότερος έχει φτάσει στον τέταρτο μήνα, το γάλα μου δεν έχει μειωθεί, και παρόλο που λείπω αρκετές ώρες είναι ελάχιστα τα γεύματα που παίρνει από ξένο γάλα. Αν είχα ενημερωθεί σωστά και στον πρώτο μου γιο… θα είχα θηλάσει περισσότερο.

Πριν λίγο καιρό ήρθαν να μας επισκεφτούν και να δουν το μωρό η αδερφή μου με τον γαμπρό μου. Πήραν τον Αλέξανδρο και τον πήγαν το απόγευμα σε ένα παιχνιδάδικο να διαλέξει ότι θέλει και μετά στα αγγλικά του. Εγώ είχα κανονίσει να μην πάω απόγευμα στην δουλειά και έκατσα σπίτι με το μωρό… μόνοι μας, οι δυο μας. Ξέρω, ίσως κάποιοι με θεωρήσετε υπερβολική, αλλά όντως στην καθημερινότητά μας σπάνια βρίσκω χρόνο για εμάς τους δυο. Ακόμα και όταν θηλάζω, ακόμα και τότε, μερικές φορές ασχολούμαι και με τον Αλέξανδρο. Για ένα 40λεπτο το περάσαμε μιλώντας… αγκου… αγκου και γέλια… πολλά γέλια… ώσπου με έπιασαν τα κλάματα. Πόσες στιγμές χάνω καθημερινά;;;!!! Αυτό το μωρό μεγαλώνει τόσο γρήγορα και εγώ λείπω… λείπω συνέχεια. Και όταν δεν λείπω, θέλω, αλλά πρέπει κιόλας, να δω και τον Αλέξανδρο, που είναι πρωτάκι φέτος και έχει άλλες ανάγκες. Να τες και άλλες μαμαδοτύψεις. Τον έναν τον χόρτασα σαν μωράκι αλλά δεν τον θήλασα αρκετά και αυτό τον μικρούλη τώρα τον θηλάζω μεν αλλά χάνω τόσες στιγμές κάθε μέρα… Αλλά δεν γίνεται και διαφορετικά.

Είμαι τυχερή όμως. Έχω ένα πρωτάκι που σηκώνεται με χαρά να πάει σχολείο (να μην τον ματιάξω!) και ένα μωράκι που είναι ήσυχο και έχει μπει ήδη στους ρυθμούς μας. Βέβαια εγώ που λατρεύω τον ύπνο και με τον Αλέξανδρο δεν τον έχασα ποτέ, τώρα κοιμάμαι ελάχιστα. Ξυπνάω για να θηλάσω μέσα στην νύχτα. Υπάρχουν και χειρότερα μου χουν πει… Προς το παρόν θέλω να το βλέπω σαν να έχω αποκτήσει ένα μικρό ξυπνητηράκι που χτυπάει στις 3-4 το πρωί και άλλη μια τις 6.30-7 γιατί πεινάει σαν λύκος! Θεέ μου πόσο μπορεί να τρώει ένα μωρό!!! Και εγώ που λατρεύω, όπως σας είπα, τον ύπνο και δεν κοιμάμαι τα μεσημέρια, γιατί διαβάζουμε με το πρωτάκι, σηκώνομαι εδώ και τέσσερις μήνες κάθε βράδυ, τις ίδιες ώρες, γιατί αυτές οι ώρες είναι που είμαστε τα δυο μας! Και κάπως έτσι νοιώθω πως κάνω ότι μπορώ…

Ένα ίσον κανένα λένε… το σκέπτομαι αρκετά τελευταία… Ποιος το έβγαλε αυτό; Το ίδιο ήμασταν με τον Βασίλη όταν δεν είχαμε παιδί; Όχι βέβαια. Το κανένα είναι κανένα και το ένα είναι ένα!!! Όπως και τα δύο είναι δύο!!!

Αυτή την βραδιά ο Αϊ Βασίλης θα αφήσει δύο δώρα στο δέντρο μας… ο Αλέξανδρος ζήτησε ένα παραμύθι “Finding Dory” για αυτόν και μία πιπίλα για τον μπέμπη μας… Πίνω το γάλα που βάλαμε στην κούπα του Αϊ Βασίλη… τρώω και μια μπουκιά από τη βασιλόπιτα του και βάζω τα δώρα στην μπότα να τα βρει ο Αλέξανδρος το πρωί…  

Καλή χρονιά φίλοι μου, ας είναι το 2017 καλύτερο για όλους μας.