Τα δεύτερα Χριστούγεννα μαζί με το μικρό μας καρπουζάκι!!!

Είναι απίστευτο … πέρυσι τέτοιο καιρό ο Αλέξανδρος ήταν ένα τόσο δα μωρούλι που δεν μπορούσε να κινηθεί καθόλου, πάντα ξαπλωμένος δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κοίταζε μένα απλανές βλέμμα τα λαμπάκια…μάλλον δεν μπορούσε ακόμα να τα διακρίνει καθαρά…

Φέτος δεν τολμήσαμε να στολίσουμε το ίδιο δέντρο. Δεν είχα χώρο αλλά και να είχα δεν νομίζω να έμενε όρθιο. Αγόρασα λοιπόν ένα άλλο μικρό που το τοποθέτησα ψηλά ώστε να μην μπορεί να το φτάσει και έχουμε ατυχήματα!

Το δεντράκι μας λοιπόν μοιάζει αληθινό από τις φωτογραφίες, λες και είναι σε γλάστρα. Έχει πολύ πλάκα… περισσότερο πλάκα όμως έχει ο Αλέξανδρος που προσπαθεί να ανεβαίνει στην πολυθρόνα να τραβήξει τα λαμπάκια!!!... δεν περπατάει απλώς… σκαρφαλώνει στους καναπέδες… κατεβαίνει μόνος του…. χοροπηδάει… χτυπάει παλαμάκια όταν ακούει μουσική… φωνάζει δυνατά με τις δικές του μοναδικές λεξούλες… έχει αλλάξει τόσο πολύ. Τόσες αλλαγές μέσα σε ένα χρόνο!!! Και είναι και χαδιάρης. Θέλει αγκαλίτσες και χάδια…όταν νυστάζει και όταν ξυπνάει γιατί την υπόλοιπη μέρα δεν θέλει να τον έχεις αγκαλιά και να τον περιορίζεις… θέλει να εξερευνεί τα ντουλάπια και να βολτάρει σε όλο το σπίτι πηγαίνοντας πάντα στα πιο επικίνδυνα και απαγορευμένα σημεία του σπιτιού. Είναι ένα μικρό ζιζάνιο που όταν κάνει σκανταλιά είναι τόσο αθόρυβος…

Είναι και λιχούδης. Όταν μας δει να τρώμε πρέπει να δοκιμάσει οπωσδήποτε! Ξεγελιέται βέβαια και με μικρές μπουκίτσες ψωμάκι… του αρκεί!!!

Όταν όμως πιάνει κάνα κανάλι να έχει μπάλα, σαν κλασσικός γιος του Βασίλη κατεβαίνει από τον καναπέ και τρέχει προς την τηλεόραση. Καθηλώνεται μπροστά στην πράσινη οθόνη και με το δαχτυλάκι του δείχνει που πηγαίνει η μπάλα! Και μην αλλάξεις κανάλι…κάηκες!!! Εκεί να δεις νεύρο!!!

Έχει αρχίσει να μεγαλώνει τόσο που από μωράκι γίνεται παιδάκι. Είναι που είναι ψηλός και γεροδεμένος για την ηλικία του…έχει γίνει σωστό αντράκι. Και μου αρέσει που είναι ανεξάρτητος. Τις προάλλες μια φίλη με είδε που δεν τον έπιανα για να περπατήσει «Τι καλά…εσείς το ξεπεράσατε το στάδιο που τον κρατούσες για να μην πέσει!» και έμεινε έκπληκτη όταν της είπα πως δεν τον έπιασα ποτέ…τώρα ξεκίνησε να περπατάει. Ναι…δεν θέλει να τον κρατάς…θέλει να πηγαίνει μόνος του…ξέρει αυτός… και όταν πέφτει… απλώς ξανασηκώνεται… βέβαια έβαλα και εγώ το χεράκι μου σε αυτό. Από μικρός όταν έπεφτε, ακόμα και όταν οι γιαγιάδες πανικοβάλλονταν, εγώ ψύχραιμη τον σήκωνα λέγοντας του πως δεν έγινε και τίποτα… και γελούσα… Τώρα ο Αλέξανδρος δεν μασάει!!! So… keep walking karpouzakis!!!

mommy's thoughts για σερραίες μανούλες

Το να γίνεις γονιός είναι κάτι που μερικοί από εμάς δεν ήθελαν ιδιαίτερα αλλά τους έτυχε. Άλλοι πάλι ανυπομονούν γι αυτό. Και κάποιοι ούτε που το σκέφτονται. Πάντα ήθελα να γίνω μαμά. Μάλιστα, σύμφωνα με τα δεδομένα μου άργησα κιόλας. Όταν όμως έμαθα ότι ήμουν έγκυος, μου πήρε τρία τεστ και κάτι μήνες να το συνειδητοποιήσω.  Μπορώ να πω ότι δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα από την στιγμή που είπα να το προσπαθήσω και αυτό μάλλον με ξεβόλεψε.

Ξέρετε… έκανα σχέδια για το καλοκαιράκι που θα ακολουθούσε, έπρεπε να προσέχω και να φροντίζω μόνο τον σύζυγο και σίγουρα δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να χάσω τον ύπνο μου! Όταν δε, άρχισε να πλησιάζει ο καιρός για να γεννήσω, ξεκίνησα να αγχώνομαι. Θα καταφέρω να γίνω σωστή μανούλα; Πως θα καταλαβαίνω τι θέλει το μωρό όταν θα κλαίει; Και θα έχω ποτέ χρόνο για τον αντρούλη μου;

Μετά από μία γλυκιά και ανώδυνη ευτυχώς περίοδο εγκυμοσύνης, ήρθε και το μωράκι μας στη ζωή. Ήταν τόσο μικροσκοπικό και το μόνο που έκανε ήταν να τρώει, να “τα κάνει” και να κοιμάται! “Α! αν είναι έτσι, κάνω άλλα δέκα!” είπα μια μέρα στη μητέρα μου και αυτή κούνησε επικριτικά το κεφάλι της. Μέρα με τη μέρα άρχισα να νοιώθω πως ήμουν γεννημένη να γίνω μανούλα. Ο θηλασμός, η ηρεμία του μωρού όταν το έπαιρνα αγκαλιά, το απλανές βλέμμα του και το χαμόγελό το κάθε φορά που κατάφερνε να πιάσει και να σφίξει το δάχτυλό μου, με έκαναν να νοιώθω σίγουρη και δυνατή, με έκανα να πιστεύω πως θα γίνω και εγώ μια καλή μανούλα!!! Τελικά όποια μπει στο χορό…χορεύει!!!

Εξάλλου δεν είναι και τόσο δύσκολο πια! Διάβασα πως το μωρό κλαίει γιατί πεινάει, ή διψάει, ή θέλει άλλαγμα, ή ζεσταίνεται, ή κρυώνει, ή βαριέται και θέλει αγάπες ή απλώς γυμνάζει τα πνευμόνια του, όσο και αν σας ακούγεται τρελό, “…τα μωρά με το κλάμα γεμίζουν τα πνευμόνια τους αέρα γίνονται πιο ελαστικές οι φωνητικές του χορδές και θέτονται σε λειτουργία όλο και περισσότερες κυψέλες στους πνεύμονες. Αφήστε το λοιπόν να κλάψει. Δεν κάνει κακό!!!”

Ακολουθώντας λοιπόν, ένα χρόνο τώρα, πιστά το μητρικό μου ένστικτό και προσπαθώντας να μην γίνομαι υποχόνδρια και υστερική, θεωρώ πως μια χαρά τα έχω καταφέρει. Μπορεί να μην κοιμάμαι όσο θα ήθελα, να βγαίνω συνέχεια από το πρόγραμμα μου και ο χρόνος που αφιερώνω στον εαυτό μου να είναι απειροελάχιστος, όμως ήταν ο πιο όμορφος και γεμάτος εκπλήξεις χρόνος της ζωής μου.

Τώρα όσον αφορά τον ρόλο μου ως σύζυγος. Θα χρησιμοποιήσω και πάλι ένα απόσπασμα από το βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου “… η οικονομική άνεση, η ηλικία και πολλά άλλα θα πρέπει να απασχολήσουν την οικογένεια αφού πρώτα έχει εξασφαλίσει μία άλλη πολύ πιο σημαντική προϋπόθεση…θα πρέπει και ο πατέρας να επιθυμεί πραγματικά το παιδί.” Θέλω να πω πως πάντα θα υπάρχει εκνευρισμός και άγχος σε δύο ανθρώπους που γίνονται πρώτη φορά γονείς. Αν όμως το παιδί είναι κάτι που μπήκε στη ζωή του ζευγαριού ενώ το ήθελαν και οι δύο εξίσου, τότε τα πράγματα είναι λιγάκι πιο εύκολα. Είναι σημαντικό που μετά από κάθε δύσκολη μέρα, πριν κοιμηθούμε, συζητάμε με τον σύζυγο τα κατορθώματα του μικρού μας. Ένα φιλί και μια αγκαλιά δηλώνουν κάθε βράδυ πόσο πολύ χαιρόμαστε που έχουμε κάνει ένα “μικρό θαύμα” MAZI!!! και ας ξέρω πως πάλι εγώ θα φτιάξω το γάλα στις 4.00 τα ξημερώματα…

Γλυκερία Σκιαδοπούλου