marley & me #like this movie

A dog has no use for fancy cars, big homes, or designer clothes. A water log stick will do just fine. A dog doesn't care if your rich or poor, clever or dull, smart or dumb. Give him your heart and he'll give you his. How many people can you say that about? How many people can make you feel rare and pure and special? How many people can make you feel extraordinary?  


How many people can make you feel extraordinary?   

Αυτή τη στιγμή;;;

Ο Αλέξανδρος, Ο Βασίλης, Η Ντέπυ, Οι γονείς μου Και οι φίλες μου!!!

Την αγάπησα αυτήν την ταινία…ο καθένας μας έχει στο μυαλό του την ζωή που θα ήθελε να ζήσει…που ίσως να ζούσε αν είχε κάνει κάποιες άλλες επιλογές…

Σε κάποια σκηνή η πρωταγωνίστρια λέει στον πρωταγωνιστή πως είναι εξαντλημένη από τα παιδιά, το σκυλί, την κλεισούρα και την επιλογή της να μην δουλεύει…κανένας, λέει, δεν μου είπε πόσο δύσκολο είναι!!!...και εκείνος της απαντάει πως τους τα λέγανε….απλά τότε ήταν στην φάση που όποιος τους τα έλεγε θεωρούσαν πως μάλλον έχει κακοπέσει και για αυτό βγάζει πίκρα!!!...αλλά δεν είναι έτσι!

Δεν υπάρχει ζευγάρι που δεν στριμώχτηκε…δεν ζορίστηκε…δεν κουράστηκε….αλλά στο τέλος τι μετράει;…να γυρνάς σπίτι και να βλέπεις την γυναίκα σου με τα τρία παιδιά σου και να νοιώθεις ευτυχία!!!

Και για μένα…να βλέπω τον Βασίλη να παίζει με τον Αλέξανδρο στο χαλί και να ξεκαρδίζονται στα γέλια!!! …και εγώ νιώθω ευτυχισμένη!!!

...μία ταινία κωμικοσυναισθηματική…ξέρετε από αυτές που μου αρέσουν!!!

όταν ο Αλέξανδρος πήγε στο ΚΕΘΙΣ :)

Μετά από την επίσκεψή μας στο Κέντρο Θεραπευτικής Ιππασίας Σερρών, δύο πράγματα μου έμειναν χαραγμένα στο μυαλό….

Πρώτον…το πόσο σημαντικό είναι να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπο μας και να δίνουμε την βοήθειά μας χωρίς να περιμένουμε να επωφεληθούμε από αυτό!!! Στο ΚΕΘΙΣ, οι άνθρωποι εκεί, αγαπούν τα ζώα, τη φύση και καθαρά με εθελοντική διάθεση βοηθούν όλους όσους έχουν κινητικά προβλήματα. Και ξέρετε κάτι….τα καταφέρνουν πολύ καλά!!!

Δεύτερον…πόσο όμορφο ήταν το σαββατιάτικο πρωινό μας!!! Εγώ, ο Βασίλης,  ο Αλέξανδρός και οι «Σερραίες Μανούλες» με τα παιδάκια τους και μερικούς συζύγους, περάσαμε υπέροχα! Ήρθαμε σε επαφή με τη φύση και τα ζώα…μάθαμε για την θεραπευτική δύναμη που έχουν τα άλογα και την σχέση τους με τους ανθρώπους…τα μικρά έκανα ιππασία και ξετρελάθηκαν με το μέρος. Μετά δεν παραλείψαμε να πιούμε και ένα καφεδάκι στο κέντρο του χωριού. Η Αγάπη είχε ετοιμάσει πεντανόστιμα τυροπιτάκια και μηλόπιτα!!! Ήταν μια ξέγνοιαστη εκδρομή. Ξεφύγαμε λίγο, μετά από πολύ καιρό, από τον συνηθισμένο καφέ στους πεζόδρομους της πόλης. Νομίζω ότι το είχαμε ανάγκη.

Δεν ξέρω τι με χαροποίησε πιο πολύ…το γεγονός ότι ήμουν μία από τις μανούλες που κατάφεραν να ενισχύσουν έστω και λίγο την προσπάθεια του ΚΕΘΙΣ ή το ότι ο Αλέξανδρος  έκανε ιππασία και ξετρελάθηκε με όλα τα ερεθίσματα που του έδωσε η επαφή του με τα ζώα! Όπως και να χει νιώθω όμορφα και ελπίζω να ακολουθήσουν και άλλα τέτοια πρωινά…

ΥΓ 1 εννοείτε πως μετά από τόσο τρέξιμο και κατά συνέπεια τόσο πέσιμο στον στάβλο του ΚΕΘΙΣ, ο Αλέξανδρος έπρεπε να μπει επειγόντως στο μπάνιο!!! : )

ΥΓ 2 δύσκολη αυτή η ηλικία ρε!!!! 

πειρατής από μάνα!!! :)

Πέρασαν και οι φετινές απόκριες…και ήταν πολύ διαφορετικές από άλλες χρονιές!

Πρώτον γιατί είχα καιρό να ντυθώ καρναβαλάκι και δεύτερον γιατί είχα καιρό να πάω σε μπαλταφάν. Από τα παιδικά μου χρόνια….Αυτό όμως που τις κάνει ξεχωριστές είναι ότι ήταν οι πρώτες απόκριες που κατάλαβε ο γιός μου!

Από την στιγμή που ανακοινώσαμε στον σύλλογο για το μπαλταφάν άρχισα να σκέπτομαι τι στολή να διαλέξω για τον μικρούλη μου και πως θα γίνει να ντυθώ και εγώ κάτι ανάλογο. Ήθελα να είμαστε πακέτο!!! Μαμά και γιος να ταιριάζουμε!

Τελικά μετά από πολλές αναζητήσεις στο ιντερνέτ κατέληξα πως πρώτα θα έβρισκα μια στολή για τον Αλέξανδρο και μετά θα έβλεπα τι θα μπορούσα να μασκαρευτώ για να είμαστε ασορτί.

Πήγα λοιπόν σε ένα κατάστημα με εποχιακά είδη και βρήκα μια τέλεια στολή πειρατή για τον μικρό. Ζήτησα από την πωλήτρια να μου δείξει τα γυναικεία κουστούμια και πήρα μια γεύση από το τι φοράνε οι πειρατίνες. Έπειτα με πήγε στα αξεσουάρ. Αγόρασα ένα καπέλα και ένα κάλυμμα ματιού με χρυσό σκουλαρίκι κρίκο!!! Στο ταμείο είδα και ένα πλαστικό δαχτυλίδι με νεκροκεφαλή αξίας 1€!!! Δηλαδή συνολικά πρέπει να ξόδεψα για την δική μου μεταμφίεση λιγότερο από 10€. Φεύγοντας πήρα και ένα προσπέκτ με στολές να ρίξω μια ματιά…

Παρατήρησα λοιπόν πως οι πειρατές φοράνε ασπρόμαυρα, κόκκινα ή καφέ ρούχα, μπότες και άσπρα πουκάμισα. Ύστερα σκέφτηκα τι από όλα αυτά είχα στην γκαρνταρόμπα μου. Θυμήθηκα ένα ασπρόμαυρο αμάνικο μπλουζάκι που φορούσα με ένα μαύρο μπολερό. Μία μαύρη φούστα όλες έχουμε…είχα και λίγο τούλι κόκκινο στις ντουλάπες μου και ξεκίνησα να φτιάχνω τις λεπτομέρειες!!! Πάνω από την φούστα έφτιαξα άλλη μία με πιέτες από κόκκινο τούλι. Έτσι στα γρήγορα στο χέρι…για να δώσω λίγο χρώμα. Ο Βασίλης μου είχε την ιδέα για ένα φουλάρι κόκκινο που ήταν ότι πρέπει… Έκοψα ένα κομμάτι κόκκινης φόδρας σε τριγωνάκι και να σου το μαντήλι για το λαιμό μου!!!

Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο…όταν ο Αλέξανδρος ξύπνησε και με είδε μασκαρεμένη. Με εντυπωσίασε που δεν απόρησε ή φοβήθηκε…ίσα ίσα με κοιτούσε και χαμογελούσε…σαν να λέει… «καλά αυτή η μάνα μου δεν πάει καλά!!!»

Στο μπαλταφάν είδαμε τις φίλες σερραίες μανούλες με τα παιδάκια τους, χορέψαμε, γελάσαμε, βγήκαμε φωτογραφίες…

Αυτό που έκλεψε την παράσταση ήταν ο χρυσός κρίκος – σκουλαρίκι που μπαίνοντας στο μπαλταφάν φόρεσα στον Αλέξανδρο και έμεινα άφωνη που αυτός όχι μόνο δεν το έβγαλε αμέσως αλλά το κράτησε μέχρι τέλους.

Ήταν και φωτογράφος εκεί που μας έβγαζε φωτογραφίες…στο τέλος μια κοπέλα κρατώντας τις φωτογραφίες του Αλέξανδρου και ψάχνοντας να βρει την μαμά του με ρώτησε… «Μήπως γνωρίζεται ποιας είναι αυτό το παιδάκι?» κα εγώ με χιουμοριστική διάθεση της λέω… «καλέ τι ρωτάς? δεν βλέπεις??? ποιανής θα μπορούσε να ναι???» γελάσαμε και οι δύο… «α!!! δεν το χα σκεφτεί έτσι!!!»

Ήταν υπέροχα…το χαρήκαμε πολύ! Χαίρομαι που μετά από χρόνια ο γιος μου θα βλέπει τις φωτογραφίες και θα λέει «καλά η μάνα μου στα νιάτα της ήταν πολύ τρελή!!!»