Είναι
γνωστό πως στη διαμόρφωση του χαρακτήρα κάθε ανθρώπου συμβάλει
σημαντικά η οικογένειά του. Κύριο ρόλο όμως σε αυτό έχει η μητέρα του…η
μανούλα…η Μαμά! Αισθάνομαι πολύ τυχερή που έχω μία νέα, ανοιχτόμυαλη και
αφοσιωμένη μητέρα. Η μητέρα μου με έμαθε να αγαπάω και να σέβομαι τους
ανθρώπους γύρω μου και κάθε φορά που πληγωνόμουν ήταν αυτή που μου
τόνιζε πως στη ζωή δεν είναι όλα ρόδινα και δεν μπορούμε να έχουμε από
τους άλλους την απαίτηση να σκέφτονται και να πράττουν όπως εμείς. Χάρις
σ' αυτήν είμαι αυτή που είμαι σήμερα. Νομίζω ότι αυτό που μου έδινε
πάντα αυτοπεποίθηση και δύναμη να προσπαθώ για το καλύτερο είναι η
σιγουριά που νοιώθω ότι ακόμα και αν κάνω λάθος η μαμά μου θα ναι πάντα
δίπλα μου και θα με στηρίζει. Η μαμά μου είναι πολύτιμη για μένα…Για
όλα τα παραπάνω μου είναι πολύ δύσκολο που ζω εδώ και χρόνια μακριά από
τη αγκαλιά της. Η ζωή τα έφερε έτσι που παντρεύτηκα και ζω σε μία άλλη
πόλη…αρκετά χιλιόμετρα μακριά της. Δεν έχω την πολυτέλεια όπως άλλες
κοπέλες, να την επισκέπτομαι και να με βοηθάει στην καθημερινότητά μου.
Μέσα στην “ατυχία” μου όμως υπήρξα και τυχερή… έχω καλή πεθερά!!!
Ποτέ δεν ήμουν
προκατειλημμένη πως η γυναίκα που θα γίνει πεθερά μου είναι σίγουρο πως
δεν θα με συμπαθήσει. Όταν λοιπόν έφτασε η στιγμή να γνωρίσω την πεθερά
μου δεν είχα ιδιαίτερο άγχος και προσπάθησα να είμαι ο εαυτός μου.
Εξάλλου πιο το όφελος να κερδίσεις κάποιον προσπαθώντας να τον
εντυπωσιάσεις μέσα από προσποίηση, αφού με την πάροδο του χρόνου θα
καταλάβει τι ακριβώς άνθρωπος είσαι; Για καλή μου τύχη αντίκρισα μία
καλοπροαίρετη και χαμογελαστή γυναίκα. Με αγκάλιασε και με δέχτηκε στο
σπίτι της με μεγάλη χαρά. Τώρα θα μου πείτε… «ναι καλά…στην αρχή όλες
έτσι είναι!». Όμως, μετά από 8 χρόνια στενής επαφής με τη πεθερά μου έχω
να δηλώσω πως όπως θα γνωρίσεις την γυναίκα ενός φίλου του άντρα σου
και ή που θα την συμπαθήσεις και θα κάνετε παρέα ή που θα την
αντιπαθήσεις και θα έχετε απλώς τυπικές σχέσεις…κάπως έτσι είναι και με
την πεθερά! Όλα είναι θέμα χημείας…
Συχνά ακούμε παράπονα
από κοπέλες που δεν έχουν καμία βοήθεια από τις πεθερές τους και τους
δυσκολεύουν την ζωή. Τις κριτικάρουν συνέχεια και χώνονται παντού.
Βέβαια πάντα υπάρχει και η αντίθετη πλευρά, η πλευρά της πεθεράς για την
οποία η νύφη δεν πρόκειται ποτέ να είναι ισάξια του γιου της. Και έτσι
έρχεται η γκρίνια και η μουρμούρα. Η πεθερά μου κάποτε μου είπε «ήμασταν
νύφες και δεν τολμούσαμε να μιλήσουμε στις πεθερές μας…τώρα που άλλαξαν
τα χρόνια γίναμε πεθερές και δεν τολμάμε να μιλήσουμε στις νύφες μας!»
και ξεκαρδίστηκα στα γέλια. Όμως δεν παύει να λέει αλήθεια. Οι πεθερές
στην εποχή της ήταν “στρατηγοί” και καμία νύφη δεν τολμούσε να σηκώσει
το κεφάλι. Ενώ σήμερα όχι πως οι ρόλοι έχουν αλλάξει σημαντικά, απλώς
πλέον οι νύφες έχουν μεγαλύτερη γλώσσα!!!
Τελικά ποιο είναι το
μυστικό για μια ήρεμη σχέση πεθεράς νύφης; Δεν ξέρω αν είμαι η εξαίρεση
του κανόνα, πιστεύω όμως πως τον σεβασμό δεν τον επιβάλεις…τον σεβασμό
τον κερδίζεις. Και για να σε σέβεται κάποιος πρέπει πρώτα να τον σέβεσαι
και εσύ.
Δεν έχω γίνει πεθερά για
να ξέρω…έχω ακόμα…αλλά έχω γίνει μανούλα και προσπαθώ να μην ξεχνώ πως η
πεθερά μου κρατούσε και αυτή κάποτε ένα μωράκι στην αγκαλιά της,
αγωνιούσε και αυτή όπως εγώ, θέλει και προσπαθεί πάντα για το καλύτερο
των παιδιών της. Η γυναίκα αυτή γέννησε τον άντρα που επέλεξα για άντρα
μου. Και αν όπως ο σύζυγος μου λέει «για εμένα η μάνα μου είναι τα πάντα!»
τώρα δεν μου μοιάζει και τόσο παράξενο…και για τον γιο μου εγώ θα είμαι
τα πάντα! Όχι δεν είναι “μαμάκιας”…μας βάζει και τις δύο στην θέση μας
αν χρειαστεί…απλώς όπως για κάθε άνθρωπό, όπως και για εμένα, έτσι και
για αυτόν ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ!!!
