Γίνεται του δοντιού!

Στο δικό μας σπίτι που λέτε γίνεται του δοντιού! Έχουμε ένα μικρούλι, που από τον 5ο μήνα της ζωής του έβγαλε τα δυο πρώτα του δοντάκια. Τώρα που έκλεισε τον 8^ο, μας γκρινιάζει λίγο παραπάνω τις νύχτες, γιατί προφανώς έρχονται  και τα επόμενα. Όλη τη μέρα είναι μια χαρά. Μπουσουλάει, θέλει να στέκεται, τρώει τις κρεμούλες του και βάζει ότι βρει στο στόμα του… Το βράδυ όμως… κοιμάται, ξυπνάει με κλάμα… κοιμάται στην αγκαλιά μου …ξυπνάει με κλάμα… κοιμάται με κούνημα ξυπνάει με κλάμα… και δεν ησυχάζει… και το θέλει το ντεπονάκι του!!!  Αλλά δόντια είναι και θα βγουν… δεν θα βγουν;!

Έχουμε όμως και τον Αλέξανδρο, τον “μεγάλο”  (6,5 ετών πρωτάκι), που πέφτουν τα παιδικά δοντάκια και βγαίνουν τα μόνιμα! Μάλιστα τον πειράζουμε ότι μοιάζει τον δράκο Φαφούτη, από το “Εκπαιδεύοντας το δράκο σου”.  Ο Αλέξανδρος το είχε πολύ καημό. Οι φίλοι του στο σχολείο είχαν, εδώ και καιρό, ήδη  χάσει τα πρώτα τους δοντάκια.  Αγχωθήκαμε λιγάκι όταν συνειδητοποιήσαμε ότι το πρώτο μόνιμο δοντάκι βγήκε χωρίς να έχει πέσει το μπροστινό. Θα πάρει θέση? Θα μείνει στραβό; Πως θα βγουν τα υπόλοιπα; Θα χρειαστεί οδοντίατρο; Θα κάτσει στον οδοντίατρο; Αλλά ευτυχώς όλα καλά! Το  πρώτο δόντι το κατάπιε με το γάλα, το δεύτερο το έχασε στο σχολείο και το τρίτο το έβγαλε μόνος του χωρίς σχοινάκια, φόβο, κλάματα κλπ… όπως όταν ήταν μωρό. 

Τώρα καταλαβαίνω πως είναι αδύνατον να μην μπεις στην διαδικασία να συγκρίνεις το πρώτο παιδί με το δεύτερο. Το κάνεις χωρίς να το σκεφτείς ιδιαίτερα. Οι συγκρίσεις όμως παίζει και να ακουστούν λίγο άσχημες μερικές φορές… τις βάζουμε τις ταμπελίτσες εμείς οι ίδιοι στα παιδιά μας και μάλιστα από τους πρώτους κιόλας μήνες. Εγώ, για παράδειγμα, είχα μάθει με ένα πολύ ήσυχο μωρό. Έπινε γάλα στις 11 το βράδυ και ξυπνούσαμε μαζί στις 11 το πρωί. Μιλάμε για πολύ ύπνο! Και τώρα το να κοιμηθώ τρεις ώρες, συνεχόμενες, μου φαίνεται πολυτέλεια.  Και έχω πιάσει τον εαυτό μου να λέει «Ο Αλέξανδρος ήταν αρνί! Ο μικρός όμως άλλο παιδί… πολύ δύσκολος!». «Το παιδί σου είναι μια χαρά», μου λέει η φίλη μου τις προάλλες. «Το φυσιολογικό είναι αυτό! Απλώς ο μεγάλος σου ήταν πολύ ήσυχος και βολικός!», μου τόνισε.

Πόσο ίδια μπορεί να ναι δυο αδέλφια και πόσο διαφορετικά ταυτόχρονα. Όσοι βλέπουν το μωρό από κοντά με ρωτάνε αν τους έβγαλα με καρμπόν! Μοιάζουν όντως πολύ. Αλλά είναι και τόσο διαφορετικοί.

Και κάπου εκεί σκέπτομαι την μικρή μου αδερφή. Είμαστε πολύ, πολύ διαφορετικές στην εμφάνιση. Η Ντέπυ νομίζω τραβάει περισσότερο από Κέρκυρα (του μπαμπά) και εγώ από Έβρο (της μαμάς). Παλιότερα σπάνια μας κάνανε αδερφές. Τα τελευταία χρόνια που μεγαλώσαμε αρκετά και οι δύο, αρχίζουν κάποιοι και βλέπουν τα κοινά μας χαρακτηριστικά. Είμαστε όντως διαφορετικές. Όχι μόνο στην εμφάνιση, αλλά και στο χαρακτήρα. Και στον τρόπο ζωής και σκέψης. Νομίζω πως η αδερφή μου, ως μικρότερη, έκανε αυτό που συνηθίζουν να κάνουν όλα τα δεύτερα παιδιά. Παρατήρησε υποσυνείδητα τα θετικά μου, και τα αφομοίωσε στον χαρακτήρα της. Ενώ παράλληλα μελέτησε τις αδυναμίες μου και επέλεξε να έχει διαφορετική σκέψη, ώστε να μην κάνει τα ίδια “λάθη” με εμένα.   

Δεν θυμάμαι ποτέ τους γονείς μου να μας σύγκριναν. Ίσως το κάνανε και αυτοί όταν ήμασταν μωρά. Αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, δεν θυμάμαι να με έφεραν ως παράδειγμα στην αδερφή μου ή να με μείωσαν σε σύγκριση μαζί της. Ίσως και για αυτό είμαστε τόσο δεμένες. Ποτέ δεν ζήλεψε η μία την άλλη. Πάντα υπήρχε κατανόηση και σεβασμός μεταξύ μας.  Αν και είμαστε μακριά, ξέρω πως είναι πάντα εκεί για μένα… ότι και αν της ζητήσω, ότι και αν χρειαστώ. Είναι δικός μου άνθρωπος…

Κάπως έτσι θέλω να ναι και τα αγόρια μου. Ίσως ένας ζυγός και ένας παρθένος να έχουν κάποια κοινά, αλλά σίγουρα θα έχουν και πολλές διαφορές. Εύχομαι να καταφέρω να αποφύγω  τις χαζές συγκρίσεις και να μην βάλω καμία ταμπέλα στα παιδιά μου. Ελπίζω να βάλω το λιθαράκι μου, ώστε να είναι αδέρφια αγαπημένα. Και ας είναι διαφορετικοί… θα είναι για μένα πρόκληση να δω πως θα εξελιχθεί η σχέση μου με τον έναν και πως τον άλλον… αυτό όμως είναι που θα τους κάνει ιδιαίτερους και ξεχωριστούς. Θα έχει ο καθένας την δική του ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. 

Στην καρδιά της μαμάς…

Θυμίστε μου όμως… πότε περίπου ηρεμούμε με τα δοντάκια???