γίγαντες

Εντάξει το ξέρω…με έχει πιάσει προκοπή…

Αφού ο σύζυγος με πειράζει «Ρία μου εγώ δεν σε πήρα για να σε έχω στην κουζίνα!!» : /

Έκανα γαύρο αλμυρό. Έφτιαξα πιπεριές Φλωρίνης. Έβρασα κουνουπίδι…να μην κάνω και ένα ταψί γίγαντες που πάνε με το τσιπουράκι μας;

Τους γίγαντες τους λατρεύω. Την φασολάδα όχι τόσο πολύ. Αλλά τους γίγαντες, ειδικά έτσι όπως τους κάνει η μάνα μου μμμμμμ

Και αν προσέξετε μαγειρεύω ότι μου αρέσει και ότι είναι πανεύκολο!

Λοιπόν….

ΥΛΙΚΑ:

1 κιλό γίγαντες

3-4 πράσα

1 κρεμμυδάκι

1 ντοματάκι

Λίγο ντοματοπελτέ

Αλάτι

Πιπέρι

Βάζω τα φασόλια στο νερό το βράδυ.

Την επόμενη μέρα τα βάζω να βράσουν.

Όταν είναι έτοιμα, κόβω το κρεμμύδι και τα πράσα και τα τσιγαρίζω.

Τα βάζω όλα μαζί στο ταψί.

Ρίχνω το τοματάκι και λίγο τοματοπελτέ και τα ανακατεύω.

Ρίχνω αλάτι και πιπέρι.

Μπορείτε να βάλετε ρίγανη, μαϊντανό ή ότι άλλο σας αρέσει.

Στη συνέχεια βάζω στον φούρνο και ψήνω μέχρι να πιάσει κρούστα από πάνω.

Σήμερα νοιώθω πολύ νοικοκυρά!

Ήρθε η Έφη για καφέ και έφυγε με τα ταπεράκια της και ένα μικρό μπουκαλάκι τσιπουράκι να φάνε και να πιούνε με το αμόρε.

Φεύγοντας μου λέει «Ευχαριστώ μαμά!!!» χαχαχαχα : )

γαύρος αλμυρός

Ο μπαμπάς μου, που είναι μερακλής και του αρέσει το καλό φαγητό και τα μεζεδάκια, μας είχε φτιάξει κάποια στιγμή γαυράκι αλμυρό, το ιδανικότερο για να συνοδεύσει το τσιπουράκι μας. Ο Βασίλης ενθουσιάστηκε. Ο κουμπάρος μας που πίνει ουζάκι ξετρελάθηκε. Φέτος βγάλαμε ξανά τσίπουρο και είναι ακόμα καλύτερο. Δεν πίνουμε συχνά με τον Βασίλη. Θα πιούμε κανένα ποτηράκι όταν κάνουμε ψαράκια ή έχουμε παρέα στο σπίτι. Επειδή όμως τελευταία έχουν αρχίσει τα «νυχτέρια» που λένε στο χωριό… και περνάμε πιο ωραία όταν έχουμε παρέα στο σπίτι…σκέφτηκα να φτιάξω και εγώ κάτι να υπάρχει στο ψυγείο όταν θα κάνουμε κέφι να πιούμε. Ο μπαμπάς μου είχε πει ότι είναι πανεύκολο και κρατάει και πολύ καιρό.

ΥΛΙΚΑ:

1 κιλό γαύρο

αλάτι χονδρό

ξίδι

σπορέλαιο

μαϊντανό

σκόρδο

Πλένω και καθαρίζω τον γαύρο.

Βγάζω τα εντεράκια του και κόβω το κεφάλι. (καφρίλα!!!).

Πολλοί καθαρίζουν και την ραχοκοκαλιά…εγώ και βαριόμουν και είχα και τον Αλέξανδρο να με τραβάει να παίξουμε…

Ρίχνεις αλάτι χοντρό στο πάτο του τάπερ…στρώνεις γαύρο…ξανά αλάτι…ξανά γαύρο…

Το αφήνεις 24 ώρες.

Ρίχνουμε και καμιά ματιά να αδειάσουμε τα υγρά που θα βγάλει…

Εγώ δύο φορές το άδειασα.

Την επόμενη μέρα την ίδια ώρα ξεπλένουμε ελαφρώς το γαύρο και το βάζουμε πάλι στο τάπερ με αρκετό ξίδι να το καλύψει.

Αφήνουμε άλλες 24 ώρες να ψηθεί καλά.

Την επόμενη μέρα την ίδια ώρα σουρώνουμε τον γαύρο και τον ξαναβάζουμε στο τάπερ.

Ρίχνουμε μαϊντανό και σκορδάκι όσο θέλουμε. 

Εγώ έβαλα και λίγο θυμάρι.

Ο μπαμπάς μου θυμάμαι είχε φρέσκα κλαράκια από δενδρολίβανο.

Βάζω το λάδι μέχρι να τα σκεπάσει και ο μεζές μας είναι έτοιμος να φαγωθεί και να διατηρηθεί για πολύ πολύ καιρό στο ψυγείο!!!

Θα το ευχαριστηθείτε είμαι σίγουρη!

Αλλά μεταξύ μας…αν τα τσίπουρο δεν είναι από το δικό μας δεν έχει την ίδια νοστιμιά!

* Να σας πω ότι την δεύτερη φορά που το έκανα τα άφησα τα ψαράκια στο αλάτι και στο ξύδι και αφού ψήθηκαν ένα ένα τραβούσα την ραχοκοκαλιά κια τα καθάρισα στο άψε σβήσε!!! Ακόμα καλύτερο!
:)

από τις πρώτες λεξούλες...στο αυτοκίνητο...

Ο Αλέξανδρος έχει αρχίσει και χρησιμοποιεί και δύο λεξούλες. Για παράδειγμα «που είναι;», «κι άλλο!», «πολύ ωραίο!». Ξεχωρίζει και λέει τα χρώματα, το κόκκινο αρχικά, το γκρι, το μπλε, το πράσινο… Τον ρωτάς «τι έκανε η Χρύσα Αλέξανδρε;» και απαντάει «Πάτυ!» που σημαίνει πάρτυ. Τον ρωτάς «τι πίνεις όταν θυμώνεις Αλέξανδρε;» και απαντάει «Ξίι!» που θα πει Ξίδι!

Μου φαίνεται απίστευτο. Μερικές φορές δεν μπορώ να συγκρατήσω την χαρά και την έκπληξή μου για το πόσο εύκολα και γρήγορα ρουφάει την κάθε λέξη που ακούει. Πλέον επικοινωνούμε πιο εύκολα. Όταν πεινάει λέει «μαμ!». Όταν νυστάζει λέει «νάνι!». Όταν τα κάνει λέει «κακά!». Όταν θέλει γάλα ξαπλώνει και φωνάζει επιτακτικά κιόλας «γάλα!»…. Έχει σταματήσει εκείνο το ακαταλαβίστικο μουγκρητό που προσπαθούσαμε να δούμε τι δείχνει με το δαχτυλάκι του για να καταλάβουμε τι θέλει.

Πριν λίγη ώρα ενώ βλέπαμε ταινία οι τρεις μας, σηκώθηκε, πήρε το μαξιλάρι του και πήγε στο δωμάτιο του, ξάπλωσε στο διπλό κρεβάτι (δεν του αρέσει πλέον η κούνια του) και φώναξε «ΓΑΛΑ!». Του ετοίμασα το μπουκάλι του και πήγα μέσα. Έβαλα ραδιόφωνο και έκλεισα το φως αφήνοντας το φως του χολ ανοιχτό. Ο σταθμός που του βάζω να ακούει παίζει έντεχνα. Ήπιε το γάλα και μου έδωσε το μπουκάλι. Ξάπλωσα δίπλα του και έσπρωξα την πόρτα για να μην χτυπάει το φως του διαδρόμου. Σχεδόν σκοτάδι. Η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου πλημμύριζε το δωμάτιο καθώς του χάιδευα την πλατούλα και του ψιθύρισα… «Αλέξανδρε σε αγαπώ πολύ!». Γυρνάει πλευρά και ερχόμαστε μούρη με μούρη. «Σ’ αγαπώ πολύ πολύ πολύ!» του λέω και εκείνος κάτω από την πιπίλα ψιθύρισε… «πολύυυ» και ξανά εγώ «Σ’ αγαπώ πολύ!» και ξανά αυτός «πολύυυ». Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές το είπαμε και το ξαναείπαμε…δεν χόρταινα να τον ακούω. Κάποια στιγμή τον πήρε ο ύπνος…

Χτες στο χωριό του Βασίλη έγινε μία κηδεία. Εικοσιπέντε ετών παλικάρι σκοτώθηκε ενώ οδηγούσε μεθυσμένος. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι νιώθει αυτή η μάνα σήμερα. Κάποτε και αυτή έζησε κάτι παρόμοιο με αυτό που έζησα σήμερα εγώ με τον Αλέξανδρο. Τον γέννησε, τον είδε να περπατάει, τον άκουσε να μιλάει, τον καμάρωσε… και τώρα ένα κενό… δεν θα τον σφίξει ποτέ ξανά στην αγκαλιά της.

Σήμερα αυτό σκεφτόμουν όσο ήμουν στο χωριό. Πότε θα πάρει ο Αλέξανδρος πρώτη φορά το αμάξι. Θα τρέχει; Θα ακούει τον πατέρα του και εμένα που θα του λέμε να προσέχει; Πρέπει να του το πω να ξέρει…όπου και να είναι…να μας πάρει τηλέφωνο να πάμε να τον πάρουμε…ότι ώρα και αν είναι…δεν είναι ντροπή…ας δώσει το αμάξι σε κάποιον που δεν έχει πιει…  ας κοιμηθεί στο αμάξι… ας κάνει ότι του ρθει αλλά να μην οδηγήσει ποτέ μεθυσμένος.

Θέλω ο Αλέξανδρος να νοιώθει ελεύθερος και να μην φοβάται τίποτα. Θέλω όμως να το χει πάντα στο μυαλό του ότι όλα μπορούν να συμβούν και ότι πρέπει να είμαστε πάντα προσεχτικοί. Πώς να το μεταδόσεις αυτό σε έναν νέο, που βράζει το αίμα του και νομίζει πως κρατάει όλο τον κόσμο στα χέρια του; Πρέπει φαντάζομαι να αρχίσω το μπιρι μπιρι και τα παραδείγματα από πολύ μικρή ηλικία. Όχι μόνο για την οδήγηση. Υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι που ένα παιδί ή ένας νέος πρέπει να γνωρίζει πρώτα και μετά να ξέρει πώς να αντιμετωπίσει. Και από τη άλλη…και αυτή η μάνα σίγουρα τα έλεγε…τον συμβούλευε να προσέχει…αγωνιούσε…

Πήγε 3.00… αύριο δουλεύω…ας κλείσω με μία ευχή…. Ας μην ξαναζήσει καμία μάνα τέτοιο πόνο. Γίνεται; Ας μην χαθεί άλλη ζωή νέου ανθρώπου από χαζομάρα…γιατί χαζομάρα είναι ρε γμτ…

Μπισκότα – ψευτομελομακάρονα

Πριν λίγες μέρες μας επισκέφθηκαν οι γονείς μου από Κέρκυρα. Ήταν απογευματάκι, ο Αλέξανδρος ακόμα κοιμόταν και βγήκαμε για ελληνικό καφέ στο μπαλκόνι με τα μπουφάν μας για να μπορεί να καπνίζει άνετα η μαμά και ο Βασίλης. Εγώ και ο μπαμπάς το έχουμε κόψει!!! Σεβόμαστε όμως τους καπνιστές!

Μόλις τα καφεδάκια μας ήρθαν στο τραπέζι η μαμά άνοιξε το ταπεράκι της. «Δοκιμάστε!» μας είπε. «Τι είναι?» ρώτησα… «Δοκιμάστε και πείτε μου!» απάντησε. Μπισκοτάκια τραγανά αλλά θύμιζαν μελομακάρονα. Για την ακρίβεια μελομακάρονα χωρίς σιρόπι. Οπότε η μαμά μου τα ονόμασε «ψετομελαμακάρονα»!

Πεντανόστιμα και πολύ light! Σίγουρη επιτυχία χωρίς το άγχος αν θα πετύχει η ζύμη ή το σιρόπιασμα.

Μπισκότα – ψευτομελομακάρονα

Υλικά:

1 μέτριο ποτήρι σπορέλαιο

1 μέτριο ποτήρι χυμό πορτοκάλι

Ξύσμα από 1 πορτοκάλι

1 κουταλάκι γλυκού κανέλα

1 βανίλια

½ σακουλάκι σταφίδες

½ φλιτζάνι μέτρια ψιλοκομμένα καρύδια

1 σακουλάκι μπέικιν

1 κουταλάκι γλυκού κοφτό σόδα

Ροδόνερο

Άχνη ζάχαρη

Αλεύρι όσο σηκώνει

Λαδόκολα

Εκτέλεση:

Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε ένα μπολ εκτός από το αλεύρι, το ροδόνερο και την άχνη ζάχαρη.

Ρίχνουμε λίγο-λίγο το αλεύρι και το ανακατεύουμε μέχρι να γίνει μια ζύμη λίγο σφιχτή ώσπου να ενωθεί και να πλάθετε.

Βάζουμε σε ένα μεγάλο ταψί τη λαδόκολα. Πλάθουμε σαν μελομακάρονα και τα τοποθετούμε με λίγο κενό ανάμεσά τους.

Ψήνουμε σε μέτριο φούρνο μέχρι να ροδίσουν ελαφρά. Όταν μισοκρυώσουν ραντίζουμε με ροδόνερο και πασπαλίζουμε με την άχνη ζάχαρη.

Καλή επιτυχία!!!

Instagram!

Εδώ και πόσο καιρό έβλεπα συνέχεια υπέροχες, επεξεργασμένες φωτογραφίες φίλων μου στο twitter  και στο facebook…Instagram!!! 

Ω! πρέπει να το κατεβάσω αμέσως…μπήκα…προσπάθησα…δεν τα κατάφερα…απελπίστηκα…

Είναι δυνατόν;  εγώ; που δεν πάω πουθενά χωρίς φωτογραφική μηχανή; που το Photoshop το δουλεύω στην τελική καθημερινά; να μην έχω αυτή την εφαρμογή στο κινητό μου;;;

Μπορεί να είμαι γραφίστρια…και από τις καλές (άμα δεν παινέψουμε το σπίτι μας…) αλλά οφείλω να ομολογήσω πως είμαι άσχετη από τα τεχνικά υπολογιστών και κατά συνέπεια κινητών.

Πριν λίγο καιρό πέρασε από το μαγαζί o @christosguns … ένας follower που αξίζει να ακολουθεί κάθε πουλάκι  μιας και τα post ή τα twitts του σε κάνουν να κατουριέσαι από τα γέλια!. Ενώ μιλούσαμε για το twitter του είπα τον πόνο μου…«Είναι πολύ απλό!» λέει… Και ναι!...ήταν απλό… και πλέον φωτογραφίζω και επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες μου πριν τις αναρτήσω στα προφίλ μου, γιατί έχω και πολλά!

Και σκέφτομαι τώρα εγώ…

Το 2000 πήρα υπολογιστή. Το πρώτο εξάμηνο απέχτησα και e-mail, το οποίο δεν λειτουργεί πια λόγω πολλών και διαφόρων ιών. Χάθηκαν οι επαφές…έστελνε περίεργες ιστοσελίδες σε άγνωστες διευθύνσεις…και με λίγα λόγια τα χε παίξει!

Πρέπει να ήταν πριν το 2009 όταν η Λένα μου πρότεινε να κάνω λογαριασμό στο facebook. Κάπου εκεί ξεκίνησε και η κατηφόρα…χαχαχαχ πλάκα κάνω… ένα κόλλημα όμως το έφαγα!

Για εμένα το facebook είναι ένα υπέροχο μέσο επικοινωνίας, πληροφόρησης και γιατί όχι διασκέδασης τις ώρες που δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις. Βέβαια το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει καλύτερα να μην το αναλύσουμε…όλοι γνωρίζεται ή έχετε ακούσει ιστορίες και ιστορίες.

Θα μιλήσω για μένα…

Ζω μακριά από την οικογένειά μου, τις φίλες μου και η δουλειά μου απαιτεί καθημερινή χρήση του υπολογιστή. Επικοινωνώ δηλαδή με αυτούς που αγαπάω μέσω e-mail, facebook και skype! Και τα τρία που μόλις ανέφερα είναι αυτά που με διευκολύνουν πάρα μα πάρα πολύ και στη δουλειά μου. Πλέον δεν ανταλλάσω e-mail με τους πελάτες μας…αφού το facebook τα κάνει όλα!

Μετά το facebook ήρθε το blog! Εντάξει πάντα το χα ψώνιο να γράφω. Στην έκθεση βλέπετε ήμουν καλή. Στο blog ξεκίνησα να γράφω για τον Αλέξανδρο. Κάτι σαν ημερολόγιο, για να διαβάζει αργότερα και ο ίδιος όλα όσα έχουμε περάσει μαζί. Στην συνέχεια όμως είδα ότι είναι και λίγο ψυχοθεραπεία το να γράφεις και να εκφράζεις τα συναισθήματα σου. Όπως σε ένα τετράδιο έτσι και μέσα από ένα blog. Τώρα αν τα διαβάζει κάποιος…δεν με απασχολεί και τόσο…μου αρέσει πάντως πολύ. Και αρέσουν και στον σύζυγο. Ειδικά όταν έχει περάσει καιρός από κάποιο περιστατικό και το ξαναθυμόμαστε μέσα από το κείμενό μου.

Έπειτα εμφανίστηκε το twitter. Καθαρά κουτσομπολίστικο θεωρώ…αλλά γρήγορο! Πολύ γρήγορο! Την ώρα που βλέπεις οικογενειακώς την eurovision (δεν θα έχει σασπένς φέτος έτσι?) βλέπεις και τα twitts να αποθεώνουν ή να χαντακώνουν την κάθε συμμετοχή…συνήθως με μεγάλες δόσεις χιούμορ. Μερικά τυπάκια εκεί μέσα ρίχνουν φοβερές ατάκες. Από την άλλη όμως βλέπεις και πόσο προβατάκια έχουμε γίνει. Tο ένα πετυχημένο σχόλιο κάνει τους υπόλοιπους να προσπαθούν να πετύχουν ένα εξίσου πετυχημένο σχόλιο με το πρώτο…ξεφτιλίζοντας έτσι το θέμα και πολλές φορές χάνοντας την ουσία. Αλλά δεν παύει να είναι μία γρήγορη πηγή άντλησης πληροφοριών…σημαντικών και μη. Μπορεί να μην έχω δει τηλεόραση όλη μέρα, αλλά να ξέρω τα πάντα επειδή έχω ήδη τσεκάρει το Twitter.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι πως λειτουργούσαμε στην δουλειά όταν δεν είχαμε ιντερνέτ, e-mail και facebook;  Ειδικά για εμάς τους γραφίστες που για να εμπλουτίσουμε το φωτογραφικό μας αρχείο ή να αποχτήσουμε καινούργιες γραμματοσειρές έπρεπε να δώσουμε αρκετά λεφτά. Πολλές φορές μάλιστα τα cd που αγοράζουμε είναι σχεδόν άχρηστα για την ελληνική αγορά. Ευτυχώς όμως υπάρχει το διαδίκτυο και ακόμα και όταν έχεις στερέψει από ιδέες υπάρχουν άπειρα sites για να πάρεις ιδέες, γραμματοσειρές, vectors ή scrabs.

Και τώρα μπήκε στη ζωή μου το instagram!!! Εντάξει…είναι το προσωπικό μου λεύκωμα! Μία διαδικτυακή έκθεση φωτογραφίας που ίσως να μην κάνω ποτέ μου. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ. Αν και θα ήθελα να έχει περισσότερες επιλογές το λάτρεψα! Κάθε στιγμή μου, που δεν θέλω να χαθεί, αποτυπώνεται σε μια μικρή φωτογραφία στο κινητό και με απλές κινήσεις γίνεται ακόμα πιο όμορφη και μπαίνει και αυτή με τη σειρά της στο λεύκωμα μου. 

http://olgabelitou.wordpress.com/

Δεν είναι τυχαίο που τα πέντε τρελοκόριτσα του συλλόγου μας μου έκαναν δώρο στα γενέθλια μου δύο υπέροχα σκουλαρίκια με το λογότυπο του twitter και του facebook. Τώρα το μόνο που μου λείπει είναι η μπλούζα της follower και νέας bloger @olgabelitou που ζηλεύω τρελά! Όποια και όποιος θέλει να μου κάνει δωράκι στο μέλλον…ξέρει! : )

 

Κυριακάτικο καφεδάκι με τον Βασίλη μου!

Επιστρέφωντας στο σπίτι από τη δουλειά...να σου ένα μανιτάρι!

Λουλούδι μωβ...ούτε που ξέρω πως το λένε στα συνορά του Προμαχώνα

αυτό θα πει πετυχημένη τούρτα...

 

Έχουν περάσει πέντε μέρες 

από το πάρτι γενεθλίων του Αλέξανδρου …

αλλά συνεχίζει να κοιμάται 

με τα διακοσμητικά αυτοκινητάκια της τούρτας 

σφιχτά στα χέρια του! 

Αυτό θα πει πετυχημένη τούρτα!!! 

Alex 2nd birthday - ca tsaou! ca tsaou!!! :)

Σήμερα, 22/10/2012, ο Αλεξανδράκος μας γίνεται δύο ετών…τα γιορτάσαμε όμως χθες και περάσαμε τέλεια!

Το πάρτι αποφασίσαμε φέτος να έχει θέμα «Κεραυνός Mc Queen & Cars», από την γνωστή παιδική ταινία, που ο Αλέξανδρος δεν χορταίνει να βλέπει. Δεν είναι τυχαίο που από τις πρώτες λεξούλες που έμαθε να λέει είναι το «κατσάου!!!» που λέει ο Mc Queen καθώς ποζάρει σαν καμαρωτή Ferrari!

Αρχικά έκανα την πρόσκληση που έστειλα μέσω facebook στους φίλους μας. Το κειμενάκι της πρόσκλησης έλεγε:

Η «σερραία μανούλα», από την Θεσσαλονίκη,  η Ελισάβετ, προσφέρθηκε να με πάρει μαζί της όταν θα πήγαινε στα Jumbo. Ένα πρωινό λοιπόν, πήγαμε μια βόλτα μέχρι εκεί. Περιττό να πω πως εκτός  από την ικανοποίηση του να βρω πράγματάκια για το πάρτι μας, για εμένα ήταν πάνω απ’ όλα και μια χαλαρωτική μίνι εκδρομούλα, χωρίς παιδιά, με μια νέα φίλη που εκτιμώ πολύ. Η βοήθειά της ήταν σημαντική μιας και βρήκαμε  σούπερ οικονομική συσκευασία με 20 μικρά αυτοκινητάκια, μολυβάκια mc queen, μπαλονάκια (που στην πορεία κατάλαβα πως δεν φουσκώνουν ομοιόμορφα… «μπαλόνια περιστέρια» όπως τα λέει η Λίνα!), καραμέλες με περιτύλιγμα mc queen, αυτά τα φουρφουράκια που φυσάνε τα πιτσιρίκια στα πάρτι και σακουλάκια που απεικονίζουν διάφορα αυτοκινητάκια για να βάλω μέσα όλα τα παραπάνω. Αλλά το πιο αστείο είναι που στο ταμείο πλήρωσα γύρω στα 30,00€ (εντάξει πήρα και κάτι άλλα…) και όπως λέει η Ελισάβετ «τι ικανοποίηση όταν πας στα Jumbo και δεν σου φεύγει 50άρικο!!!!».

Στο προηγούμενο κείμενό μου σας είχα αναλύσει όλους τους προβληματισμούς μου για το αν θα κάνω το πάρτι στο σπίτι ή στο παιδότοπο. Τελικά κατόπιν ωρίμου σκέψεως επέλεξα την «στρουμφοπαρέα» η οποία μας έκανε καλή τιμή και αρέσει και πολύ στον Βασίλη, γιατί όπως λέει, η Ελένη είναι ιδιαίτερα προσεχτική και τρυφερή με τα παιδιά. Η Ελένη ανάλαβε τα κεράσματα. Το πιατάκι μας είχε ένα τυποπιτάκι, ένα λουκανοπιτάκι και ένα κομμάτι πίτσα. Οι μεγάλοι ήπιαν τον καφέ τους και οι μικροί τον χυμό τους. Σήμερα, που πέρασε όλο αυτό, μπορώ να πω ότι έκανα καλά που διάλεξα τον παιδότοπο. Το σπίτι μου έμεινε καθαρό. Εγώ δεν αγχώθηκα για τίποτα. Οι καλεσμένοι μας δεν ήταν στριμωγμένοι αλλά πάνω απ’ όλα ο Αλέξανδρος με τους φίλους του παίξανε και το διασκεδάσανε πολύ.

Πάντα σε ένα πάρτι την εντύπωση την κλέβει η τούρτα. Εμείς φέτος την τούρτα μας την κάναμε στο Βασάκη. Όταν πήγαμε να διαλέξουμε σχέδιο ήταν εμφανές ποια θα κάναμε…ο Αλέξανδρος την πήρε μάτι και ήθελε να σηκωθεί από το καρότσι…με το ζόρι και με πολλά κλάματα τον βγάλαμε από το μαγαζί!!! Η τούρτα έγινε ακόμα καλύτερη από αυτό που περιμέναμε… φρεσκότατη και πεντανόστιμη! Βέβαια για να βγούμε οικογενειακή φωτογραφία χωρίς κλάματα έπρεπε ο Αλέξανδρος να πάρει την μινιατούρα Mc Queen στα χέρια του! Πρέπει να σας πω πως το βράδυ που ήπιε το γάλα του αποκοιμήθηκε στο κρεβάτι με τα αυτοκινητάκια της τούρτας σφιχτά στα χεράκια του!!! 

Η αδερφούλα μου, αν και δεν ήταν εφικτό να έρθει φέτος, έβαλε και αυτή το λιθαράκι της στην οργάνωση του πάρτι μας. Μου είχε κατεβάσει τις ταινίες «cars 1» και «cars 2» από το internet. Κατέβασα και εγώ τις «Ιστορίες του Μπάρμπα» από το youtube και βάζοντάς τα όλα μαζί έγραψα ένα dvd με μεγάλη δόση «καστάου!!!». Ήταν κάτι που είχαμε κάνει και πέρυσι με το «ΝΕΜΟ» και είχε αρέσει πολύ στα παιδάκια.

Σε κάθε περίσταση σαν και αυτή μία μαμά έχει και να σκεφτεί τι να φορέσει… εγώ θέλοντας να είμαστε απλοί και άνετοι, αλλά πάντα μέσα στο θέμα, είπα να τυπώσω μπλουζάκια για τους τρείς μας! Επέλεξα ένα χαρακτήρα της ταινίας για τον καθένα μας και έγραψα μία προτασούλα που μας χαρακτηρίζει. Ετοιμάστηκα ενώ ο Αλέξανδρος έπαιρνε τον μεσημεριανό του υπνάκο…έκανα μαλλί, βάφηκα, έβαλα το τζινάκι μου και το μπλουζάκι μου. Όταν πήγα να τον ξυπνήσω για να τον ετοιμάσω και αυτόν ο μικρός μου ήταν μέσα στα γέλια και στην χαρά…έδειχνε το μπλουζάκι μου και φώναζε «κατσάου!!! Κατσάου!!!». Όταν είδε τον Βασίλη χοροπηδούσε και έλεγε «Μπάμπας!Μπάμπας!» επειδή το μπλουζάκι του Βασίλη είχε τον χαρακτήρα του Μπάρμπα, κολλητός του Mc Queen!.  Οι καλεσμένοι μας γέλασαν και είχαμε πολλά πειράγματα για την αμφίεσή μας! «Είστε τρελοί!!!» λέγανε…

Στο πάρτι μας εξελίχτηκε και ένα ειδύλλιο….ο ναι! Ο αγαπημένος μου Θέμης- Ραφαήλ ήταν κύριος και εντυπωσίασε τους πάντες με την τρυφερότητα που πλησίασε την μικρή μας Άννα- Μαρία! Την κρατούσε χέρι-χέρι…στα μπαλάκια…στα φουσκωτά…στην τσουλήθρα….όταν σε κάποια στιγμή η μικρή έπεσε, εκείνος γύρισε και την σήκωσε …επίσης μετά την τσουλήθρα δώσανε και φιλάκι! ΕΡΩΤΑΣ!!! 

Είχαμε όμως και ατύχημα…η μικρούλα μας η Χρύσα (το ποντικάκι της μαμάς!) έσπασε το χεράκι του….τώρα το πώς…τι να σας πω ρε παιδιά…μπροστά ήμουν και έβγαζα φωτογραφίες ενώ τα πιτσιρίκια παίζανε όλα μαζί και πέφτανε το ένα πάνω σο άλλο, αλλά δεν κατάλαβα… Ήρθε ο μπαμπάς της και μαζί με την μαμά πήγαν στο νοσοκομείο… «να σου κάνουν το χεράκι καλά και μετά θα φας και τουρτίτσα Χρύσα μου! Θα σου κρατήσω εγώ στο υπόσχομαι!» της είπα λίγο πριν φύγει… Μετά από αρκετή ώρα επέστρεψαν στο πάρτι…η μικρή έχασε τα κεράκια αλλά δεν θα έχανε και την τούρτα! Σαν δυνατό κορίτσι που είναι και παρόλο που είχε δεμένο το χεράκι της, συνέχισε να έχει την ίδια χαρά και διάθεση το παιχνίδι! Περαστικά εύχομαι…να θρέψει γρήγορα το χεράκι της!!! 

Το πάρτι μας μπορώ να πω ενθουσίασε τόσο τον Αλέξανδρο όσο και εμάς τους γονείς του. Περάσαμε πολύ όμορφα. Το καρπουζάκι μας έγινε δύο!!! Μέσα σε δύο χρόνια έχει αλλάξει τόσο πολύ… Πλέον δεν τον ξεγελάς εύκολα. Αρχίζει και γυρνάει η γλωσσίτσα του στο να λέει και πιο δύσκολες λεξούλες. Έχει προσωπικότητα και εκφράζει τις προτιμήσεις του. Παίζει με τα παιδάκια… λαχταράει να παίζει με τα παιδάκια. Είναι βολικός και δεν μας δυσκολεύει. Έχει μεταμορφωθεί σε ένα υπέροχο παιδάκι…το παιδάκι μας!!! Το λατρεύουμε και ευχαριστούμε κάθε μέρα το Θεό που μας χάρισε ένα τόσο καλό παιδάκι. Και είναι και όμορφος ο άτιμος… δεν είναι; … ε… εντάξει… αφήστε με και εμένα να γίνω λίγο κουκουβάγια! Το δικαιούμαι άλλωστε!!! 

Χρόνια πολλά μικρούλη μου... μπορεί να είσαι πλέον παιδάκι… αλλά για εμένα θα είσαι πάντα το μωράκι μου!!!

 Ρίξτε μια ματιά στην δουλειά μου με ένα κλικ στο happymomentsbyria

ο καρπουζάςςςςς !!!

Η καθημερινότητα μέσα σε ένα διαμέρισμα για ένα δίχρονο παιδί είναι λιγάκι βαρετή. Παίζει με τα παιχνίδια του, σκαρφαλώνει στα έπιπλα, ανοίγει ντουλάπια, και τρελαίνεται να βγαίνει στο μπαλκόνι και να πετάει διάφορα αντικείμενα κάτω, με κίνδυνο να τραυματίσει κάποιον περαστικό. Οι γείτονες μας έχουν μάθει πια. Εκεί που μαγειρεύω ή βλέπω αμέριμνη τηλεόραση, ακούω διάφορους θορύβους από μικροαντικείμενα και τα παιχνίδια του Αλέξανδρου που πετάνε από κάτω στο μπαλκόνι μας…ξέρουν ότι είναι δικά του.

Είναι λογικό. Το παιδί απλώς βαριέται. Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Ενώ στο χωριό, που το σπίτι είναι μονοκατοικία και ελαφρώς υπερυψωμένο από το δρόμο, το θέαμα αλλάζει κάθε φορά που περνάει ένα αυτοκίνητο, ένα τρακτέρ ή μια γατούλα. Ακόμα και όταν βρέχει και δεν μπορεί να τρέξει στην αυλή, παίζει στο σαλόνι και σαν ακούσει θόρυβο τρέχει με λαχτάρα στην μπαλκονόπορτα να δει τι περνάει…και αν είναι καμία από εκείνες τις μηχανές τις τεράστιες που χρησιμοποιούν στα χωράφια, ακόμα μεγαλύτερος ενθουσιασμός.

Η αποθέωση φυσικά ήταν όταν πήγαμε Κέρκυρα. Το σπίτι μας εκεί είναι σε όροφο. Είναι όμως κοντά στο αεροδρόμιο. Τόσο κοντά ώστε να μην μας ενοχλεί ο θόρυβος αλλά να παίρνουμε χαμπάρι κάθε φορά που σηκώνεται αεροπλάνο μιας και περνάει από πάνω μας. Οπότε ενώ ο Αλέξανδρος έπαιζε μέσα στο σπίτι ξαφνικά άκουγε τον θόρυβο και έτρεχε γρήγορα γρήγορα στο μπαλκόνι να προλάβει να δει το αεροπλάνο, πριν χαθεί στον ουρανό. Εκείνα να δεις χαρά! «Ουάου!!» έκανε εκστασιασμένος…

Στο διαμέρισμα που μένουμε δεν έχει συχνά τέτοια ερεθίσματα. Εκτός από τις Τρίτες που γίνεται το παζάρι και έχει λίγη κίνηση παραπάνω από τις υπόλοιπες μέρες, ο μόνος που τον έκαναν να τρέχει στο μπαλκόνι για να μην τον χάσει ήταν ο καρπουζάς. Σχεδόν κάθε μέρα, γύρω στις 10.00 το πρωί περνούσε το κάρο με τις λαστιχένιες ρόδες. Γραφική φιγούρα, ο μπάρμπας με την τρομαχτική φωνή (σαν να έρχεται από το υπερπέραν) που φώναζε «καρπουζιαααα…. ο καρπουζάςςςς…καρπούζια έχωωωω…». Και λέω «φώναζε» όχι γιατί έπαθε κάτι ο άνθρωπος αλλά γιατί πέρασε ο καιρός και δεν βγαίνουν πια καρπούζια!

Την Κυριακή όμως που μας πέρασε ξυπνήσαμε νωρίς να πάμε στα βαφτίσια του μικρού γιου του παπά Στέλιου. Ενώ ετοιμαζόμασταν ακούσαμε μουσική από το δρόμο… «Λες να ναι λατέρνα;» σκέφτηκα σαν κλασσικά ρομαντική Ρία… «έλα Αλέξανδρε!... έλα!» και τρέξαμε στο μπαλκόνι. Τελικά δεν ήταν λατέρνα…ήταν ακορντεόν όμως…και μπορεί για μένα να μην ήταν αυτό που φαντάστηκα…για τον Αλέξανδρο όμως ήταν έκπληξη!!!

2nd Birthday Party

Αναζητώντας τον καλύτερο τρόπο για να γιορτάσουμε φέτος τα δεύτερα γενέθλια του Αλέξανδρου έπεσα στο εξής δίλημμα…

Να κάνω το πάρτι στο σπίτι; Να μαγειρέψω με τα χεράκια μου διάφορες γεύσεις; Θα πετύχουν; Και άμα δεν πετύχουν; Θα έρθουν όλοι ή όπως πέρυσι κάποια παιδάκια θα απουσιάζουν λόγω ίωσης; Θα χωρέσουμε μέσα στο σπίτι ή θα βγάλουμε εξορία πάλι τους άντρες στο μπαλκόνι; Πέρυσι τα μικρά μόλις περπατούσαν…φέτος δεν μπορείς να τα εγκλωβίσεις μέσα σε ένα σαλόνι γεμάτο μεγάλους…

Ή να κάνω τα γενέθλια σε ένα παιδότοπο;…ωραίο ακούγεται ε; ναι αλλά ο παιδότοπος θέλει περισσότερα λεφτά, σκέφτηκα. Και τώρα που έθεσα το θέμα των παιδότοπων, πράγμα που πριν δύο χρόνια δεν με ενδιέφερε καθόλου, μου ήρθε η όρεξη να γράψω λίγα λογάκια για αυτό…

Αρχικά δεν ήξερα πως πηγαίνοντας σε έναν παιδότοπο και κάνοντας την παραγγελία του καφέ μου, θέλω δεν θέλω, θα πληρώσω τουλάχιστον 4 ευρώ επιπλέον και θα μου κοτσάρουν τον παιδικό χυμό στο τραπέζι. Μέχρι πριν 6 μήνες ο Αλέξανδρος δεν έπινε καν χυμό…εξάλλου ποιο παιδάκι στην ηλικία του πάει σε παιδότοπο και έχει το μυαλό του στο χυμό; Τις περισσότερες φορές τον έδινα σε κάποιο μεγαλύτερο παιδάκι.

Το καλοκαίρι άνοιξε ένας νέος παιδότοπος έξω από την  πόλη που έπιασε το νόημα και δεν χρέωνε το παιδί. Έτσι όταν αποφασίζαμε με τον Βασίλη να πάμε για καφέ, παίρναμε τον Αλέξανδρο μαζί και βουρ για φρέντο καπουτσίνο και παιχνίδι… Κάποιες φορές ήπιαμε μόνο τα καφεδάκια μας και γυρίσαμε σπίτι. Κάποιες άλλες όμως επειδή ο μικρός δεν ήταν ψυχολογικά έτοιμος να φύγει (πτώμα από την κούραση δηλαδή), επειδή είχε δροσιά εκεί και εμείς δεν είχαμε όρεξη να κλειστούμε στο διαμέρισμα…ήπιαμε και από μια μπυρίτσα…πήραμε και μια μερίδα πατατούλες για Αλέξανδρο…

Μέσα σε περίοδο κρίσης ποια μαμά έχει την ευκολία να πηγαίνει συχνά σε έναν παιδότοπο και να της φεύγουν 7 ή 8 ευρώ; Αν όμως ο παιδικός χυμός δεν ήταν υποχρεωτικός και το παιχνίδι στα φουσκωτά δεν κοστολογούταν, δεν θα ήταν πιο εύκολο να πάρει μια μαμά τα παιδάκια της και να πάει να συναντήσει την φίλη της για καφέ; Βάζω στοίχημα πως οι παιδότοποι θα δούλευαν καθημερινά και θα ήταν πάντα γεμάτοι.

Ένα άλλο θέμα που με δυσκόλεψε κάποια στιγμή όταν βρέθηκα με παρέα σε έναν παιδότοπο ήταν το που να αλλάξω την πάνα του Αλέξανδρου. Δεν ήταν μωρό για να το κάνω επιτόπου στο καρότσι. Δεν υπήρχε κανένας διαμορφωμένος χώρος…και όταν λέω διαμορφωμένος εννοώ στην τουαλέτα ένα διαχωριστικό με ένα στρωματάκι για να μπορεί η κάθε μαμά να αλλάξει το παιδάκι της χωρίς να αναγκάζει τους πελάτες να μυρίζουν και να βλέπουν το θέαμα. Εντάξει το δικό μου το παιδί εγώ δεν το σιχαίνομαι…οι άλλοι όμως;

Η φύλαξη των παιδιών είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. Εγώ νόμιζα πως θα υπάρχουν πάντα κοπέλες που θα προσέχουν τον Αλέξανδρο από το να πάει σε σημεία που θα είναι επικίνδυνα για αυτόν. Έχει τύχει να βρω τον Αλέξανδρο μέσα στην κουζίνα του μαγαζιού με ένα γυάλινο μπουκάλι τσίπουρο στο ένα χέρι και μια βαφή παπουτσιών στο άλλο. Επίσης τον βρήκα ξαπλωμένο να ψάχνει να βρει την γάτα κάτω από μία ντουλάπα στο εξωτερικό πίσω μέρος μιας άλλης κουζίνας. Μια άλλη φορά τον βρήκα να τρώει τα κομμάτια τσιμέντου, μιας τρύπας στο πάτωμα, μέσα στο μεγάλο πλαστικό σπιτάκι που παίζουν τα μωρά. Καλά… είναι και ο δικός μου πολύ περίεργο παιδάκι…όπως κάθε παιδάκι στην ηλικία του όμως.

Δεν μπορώ βέβαια να μην αναφέρω πως υπάρχουν παιδότοποι που όχι απλώς προσέχουν τα παιδάκια, αλλά τα καθησυχάζουν κάθε φορά που αυτά μπορεί να δυσανασχετήσουν με κάτι και προσπαθούν να τα διασκεδάζουν βρίσκοντας τους συνέχεια πραγματάκια και παιχνίδια να απασχολούνται.

Ποιος είναι λοιπόν ο ιδανικός παιδότοπος για μια μαμά άνεργη που θέλει να ξεφύγει από την κλεισούρα του διαμερίσματος; Και λέω εγώ τώρα…αυτός που είναι διαμορφωμένος για να παίζουν τα παιδάκια κάθε ηλικίας. Αυτός που ακολουθεί όλους τους κανόνες υγιεινής. Αυτός που υπόσχεται την ασφάλεια στην κάθε μητέρα ότι το παιδί της όχι μόνο δεν θα κινδυνέψει αλλά θα περάσει και όμορφα. Και τέλος ο οικονομικός παιδότοπος!!!

Έχω αποφασίσει κατόπιν συνομιλίας μου με την μαμά και ταμεία του συλλόγου μας (δύσκολα πέφτει έξω αυτή!) ότι για 20 ή 30 ευρώ δεν αξίζει τον κόπο να τραβήξω τόση κούραση για να ετοιμάσω εδέσματα και άγχος για το αν θα πετύχουν. Άσε τα  έξοδα και τα ψώνια. Θα στριμωχτούμε στο σπίτι και ο Αλέξανδρος με τους φίλους του να κλειστούν σε ένα διαμέρισμα και θα τους φωνάζουμε όλη την ώρα να μην κάνουν ζημιές. Ενώ στον παιδότοπο θα παίξουν, θα διασκεδάσουν…

Αυτό λοιπόν που μένει είναι να δω τον αριθμό των ατόμων που θα καλέσω και να κλείσω τον καλύτερο και οικονομικότερο παιδότοπο. Βέβαια θα ήθελα να καλέσω πολλές κοπέλες από τον σύλλογο που συμπαθώ ιδιαίτερα…αλλά όλες νομίζω θα κατανοήσουν ότι αυτό δεν είναι εφικτό.

Φέτος το θέμα του πάρτυ μας θα είναι…μα ποιος άλλος φυσικά…Ο ΚΕΡΑΥΝΟΣ MC QUEEN!!! Μόλις γίνει το πάρτι μας και έχω φωτογραφίες θα σας τις ανεβάσω για να πάρετε ιδέες!!! : )

Τώρα που είπα φωτογραφίες…αχ…πέρυσι είχα την Νένα που ήρθε και μας έβγαλε φανταστικές φωτογραφίες…φέτος??? Κάτι θα σκεφτεί η μαμά Ρία…


 Ρίξτε μια ματιά στην δουλειά μου με ένα κλικ στο happymomentsbyria

22 μήνες...ο Ταρζάν στο σπίτι μας!!!

22 μήνες με τον μικρό μας ταρζάν!!! Πλέον δεν είναι μωρό, είναι ένα μικρό αντράκι που έχει άποψη, πείσμα και μεγάλη περιέργεια για όλα. Παρατηρεί και ρουφά σαν σφουγγαράκι. Έχει ξεκινήσει και λέει μερικές λεξούλες. Νοιώθω πολύ περήφανη γιατί του έμαθα και λέει καθαρά το «κόκκινο» πέρα από το «μπαμπά» που το μουρμουράει και το φωνάζει συνέχεια, το «γιαγιά», το «παππού» και το «μαμά» μόνο όταν έχει ζόρι!!! Αλήθεια σας λέω…μέχρι πριν λίγο καιρό έλεγε «μαμά» μόνο όταν δεν με έβλεπε… Δεν μπορώ να ξεχάσω φυσικά και το «μπάλα» που ήταν η πρώτη λεξούλα που ξεστόμισε μετά από το αδιευκρίνιστο τότε «μπα…μπα..μπα»!!!

Ανεβαίνει παντού, σε καναπέδες, τραπέζια, χοροπηδά στο διπλό κρεβάτι και ανοίγει συρτάρια και ντουλάπια μόνο και μόνο για να μου τη σπάσει…για να του δώσω σημασία. Είναι και μεγάλος ξενύχτης. Εντάξει μας αρέσει οικογενειακώς ο ύπνος. Ξυπνάμε αργά το πρωί, κοιμόμαστε αρκετά το μεσημέρι και το βράδυ ξενυχτάμε βλέποντας το “nemo”, “cars – mc queen” και “απαισιότατος”. Έχουμε κατεβάσει και τα τραγούδια και τα ακούμε στις διακοπές μας στο αμάξι… 

http://www.youtube.com/watch?v=5hHLBHQdGKU

             

 «Αν έχεις λιμουζίνα

ή σαραβαλάκι
βγες απ' τη ρουτίνα
Γκάζι και όπου βρεθείς
Ροκ εντ ρολ και ήχος μηχανής
σε κάνουν να φρικάρεις
στου κόσμου τα σπουδαία
πάρε άδεια απ' τη σημαία…»

και ο Αλέξανδρος κουνάει πέρα δώθε τα μαλλιά του και κουνάει το δαχτυλάκι επιδειχτικά όπως ο μπαμπάς του!!!

Τρελαίνεται για το νερό. Μπορεί στην θάλασσα να μην έχει ξεθαρρέψει τελείως αλλά από την μπανιέρα με το ζόρι τον βγάζουμε όταν κάνουμε μπάνιο. Αφού πλέον όταν θέλουμε να συνεννοηθούμε για να ανάψουμε τον θερμοσίφωνα ή κάτι τέτοιο δεν χρησιμοποιούμε την λέξη «μπάνιο»…συνεννοούμαστε με τα μάτια…γιατί μόλις ακούει τη λέξη τρέχει στο μπάνιο και περιμένει με ανυπομονησία…και αν αργήσεις να του βγάλεις την πάνα και να τον βάλεις στην μπανιέρα ποιος τον ακούει…Πλέον κλείνω το φως και επειδή φοβάται, σηκώνεται και ετοιμάζεται να του περάσω την πετσέτα για να βγούμε, χωρίς πολλά παρακαλειτά ή κλάματα.

Αυτό που μου δίνει μεγάλη χαρά είναι που τον τελευταίο καιρό ξεκίνησε να παίζει και με τα άλλα παιδάκια. Πριν δεν συμμετείχε και πολύ σε ομαδικά παιχνίδια, προτιμούσε να παίζει με τα «βουμ βουμ» του μόνος του. Τις προάλλες όμως ήρθαν παιδάκια σπίτι. Ο Νικόλας που είναι 6 μήνες μεγαλύτερος τον πήρε χέρι χέρι και πήγαν στο δωμάτιο του…ήρθαν και η Άννα Μαρία με τον μικρό της αδερφό τον Ιωάννη…κατέληξαν να χοροπηδάνε τα 3 μεγάλα πάνω στο διπλό κρεβάτι και ο καημενούλης ο Ιωάννης να τους κοιτάει!!! Και όταν έφυγαν οι μαμάδες με τα φιλαράκια του ο Αλέξανδρος άρχισε να κλαίει στην πόρτα…πρώτη φορά…τα παιδιά θέλουν παιδιά!!! Να ναι καλά το facebook και οι Σερραίες Μανούλες που συναντιόμαστε σε σπίτια ή παιδότοπους και παίζουν τα παιδάκια μας. Γίνονται πιο κοινωνικά, αναπτύσσουν φιλίες, κάνουν ζαβολιές και διασκεδάζουν όλα μαζί.

Σε λίγο θα γίνει 2 ετών…πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός…σαν χτες ήταν που προετοιμαζόμασταν για το πρώτο του πάρτυ!!! Θα κόψουμε την πάνα…θα αρχίσει να λέει ολόκληρες προτάσεις…θα πάει παιδικό…θα αρχίσουν να μας αναστατώνουν τα κορίτσια αχαχχαχαχ... πολλές αλλαγές στην ζωή του…πολλές αλλαγές και στη δική μας!!!

Αύριο φεύγουμε για Κέρκυρα. Θα τον δουν οι γονείς μου και η αδερφή μου μετά από αρκετό καιρό…θα πάθουν πλάκα πιστεύω…θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές… οπότε πάμε στο νησί και για το κομμάτι των διακοπών θα σας γράψω ένα άλλο κείμενο…θα χει γέλιο…και είναι τεράστιο κεφάλαιο!!!

κάτι δικά μου περί φιλίας...

Είμαι 32 ετών και θεωρούμαι κοινωνικό και συνήθως συμπαθητικό άτομο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αγαπησιάρα, ψυχοπονιάρα και ιδιαίτερα συναισθηματική. Έκανα πολλές φίλες. Κάθε ηλικία λένε πως την ταυτίζουμε και με κάποιο φίλο…εγώ πάλι με φίλες. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω.  Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να προσπαθεί να μην δυσαρεστήσει κάποιους φίλους που επέλεξα να βρεθώ με κάποιους άλλους…Υπήρξα «κολλητή» πολλών κοριτσιών. Έδωσα πολλά στις φίλες μου…από κάποιες πήρα και πολλά όμως.

Τι είναι για εμένα φιλία?

Για μένα φιλία σημαίνει να αγαπάς, να στηρίζεις, να ανεβάζεις την ψυχολογία της όταν το χρειάζεται. Να αναλύεις με τις ώρες όλα όσα την απασχολούν. Να κάνεις χαβαλέ μαζί της, να γελάς, να κουτσομπολεύεις. Να πηγαίνεις μαζί της για ψώνια και να βρίσκεις εσύ αυτό που της ταιριάζει περισσότερο. Να ομορφαίνει και να την καμαρώνεις. Να προοδεύει και να αισθάνεσαι περήφανη. Να κλαις από συγκίνηση στον γάμο της που την βλέπεις ευτυχισμένη. Να μην την παρεξηγείς όταν έχει νεύρα. Να την δικαιολογείς ακόμα και στα μεγαλύτερα λάθη της. Να μην της χαϊδεύεις τα αυτιά αλλά να μην την κατακρίνεις. Να θες να περάσεις χρόνο μαζί της παρόλες τις καθημερινές υποχρεώσεις που σε κουράζουν. Να μην την ξεχνάς όταν είσαι ευτυχισμένη με το σύντροφο σου. Να την θες μέσα στην ζωή σου…να μοιράζεσαι μαζί της όλες τις σημαντικές στιγμές σου…και να σαι και εσύ εκεί για τις δικές της…ακόμα και αν έχει χρόνια να σε δει.

Για εμένα η φιλία είναι σημαντική…αναγκαία…

Πόσες όμως από τις φιλίες που είχα βασίστηκαν σε όλα τα παραπάνω…???

Από την δική μου εμπειρία θεωρώ πως γενικώς έχουμε υπερεκτιμήσει την έννοια της φιλίας…Φίλη λέμε…όχι αδερφή! Την αδερφή σου την φωνάζεις, την εκνευρίζεις, την στεναχωρείς και αυτή μετά πάλι θα σε αγκαλιάσει και θα σου πει πως σε αγαπάει. Είναι αναγκασμένη να σε ανέχεται άλλωστε. Η φίλη δύσκολα δεν θα κρατήσει πείσμα…αν είσαι τυχερή ίσως βάλει τον εαυτό της στην θέση σου προσπαθώντας να σε καταλάβει…Τυχερή θα σαι ακόμα και αν καταλάβει μετά από μήνες…ή χρόνια ακόμα.

Κάποτε στα 23-24 θύμωσα τόσο με μια φίλη κολλητή, που ενώ εγώ χρειαζόμουν άμεσα την βοήθειά της, αυτή απλώς με ξέχασε. Γιατί ζούσε μια περίοδο έρωτος και συντροφικότητας. Χριστούγεννα ήταν θυμάμαι…της έβαλα που λέτε ένα περιποιημένο «Χ» πάνω στα νεύρα μου και δεν της ξαναμίλησα για μήνες…για χρόνο και δηλαδή… Εκείνη όμως δεν το άφησε έτσι. Έκανε μία προσπάθεια, έκανε δεύτερη και τρίτη…αλλά εγώ δεν είχα ξεθυμάνει ακόμα. Μετά από αρκετό καιρό όμως με πήρε ένα τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε. Και προς έκπληξή μου, μου ζήτησε συγνώμη. «Συγνώμη Ρία μου…εγώ φταίω για όλα!» και μου ρθε ταμπλάς!!! Και δεν συγκράτησα τα δάκρυά μου…γιατί και εμένα μου έλειπε πολύ όλο αυτόν τον καιρό και ας μην το έδειχνα…γιατί για ένα ανασφαλή άτομο είναι δύσκολο να πάρει τέτοια απόφαση και να το πάρει όλο πάνω του. Κατάλαβα πως και για αυτήν ήμουν σημαντική και αυτό ήταν μεγάλη ικανοποίηση για μένα.

Πόσοι από εσάς έχετε ακούσει κάτι ανάλογο από κάποιον φίλο σας? Ντρέπομαι που το λέω…δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι παρόμοιο…ακόμα και αν έφταιγα…θα είχα προσπαθήσει μία φορά, άντε και δεύτερη…δεν θα επέμενα αν έβλεπα πως ο άλλος δεν έχει διάθεση να ακούσει. Με κάνει αυτό κακιά φίλη?

Είμαι 32 και είμαι ένα κοινωνικότατο άτομο. Οι φίλοι μου στο facebook φτάνουν τους 400. Φίλοι…είναι αυτοί φίλοι? Έχω φτιάξει μια λίστα λοιπόν με τους good friends μου! Πόσοι είναι??? Θα σας πω μόνο πως μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών και οι περισσότεροι είναι παλιοί καλοί φίλοι…φίλοι που παρόλα τα χιλιόμετρα που μας χωρίζουν νοιώθω πως με αγαπούν και με σέβονται. Φίλοι που ακόμα και αν ο χρόνος έχει αφήσει σημάδια στην καθημερινότητά μας…στην προσωπικότητά μας…δεν παύουν να με αγαπούν και να με νοιάζονται. Όχι δεν είναι τέλειοι άνθρωποι…έχουν ελαττώματα…που με εκνευρίζουν πολύ….Δεν περνάμε πάντα όμορφα…ξενερώνουμε κιόλας…στραβώνουμε….αλλά δεν χαραμίζουμε για κανέναν και για τίποτα όλα αυτά που γυρνώντας τον χρόνο πίσω μας κρατούν σφιχτά δεμένους και αγαπημένους.

Πώς να ξεχάσω την νύχτα που η Σοφία σταμάτησε ξαφνικά το αυτοκίνητο στην μέση του δρόμου για να χορέψει μια ζεμπεκιά. Και οι υπόλοιπες να της χτυπάμε παλαμάκια εκστασιασμένες!!!

Την πρώτη έξοδο μου με την Βαλεντίνα στην Θεσσαλονίκη. Δεν ξέραμε που να πάμε…αλλά αφού μας είπαν πως είμαστε ντυμένες για «Υπνοβάτες»…πήγαμε εκεί…και ήπιαμε και τζάμπα παρακαλώ!!!

Το ταξίδι μας με την Άννα στην Αγγλία. Εγώ γκρίνιαζα για τις θέσεις του αεροπλάνου που δεν είναι για φυσιολογικούς ανθρώπους και η Άννα έτρεμε στην ιδέα της απογείωσης!!!

Την βόλτα μας στα καντούνια της Κέρκυρας με τον Κώστα να γκρινιάζει πως ένα νησί αν δεν έχει άσπρα σπιτάκια δεν αξίζει μία….

Την εκδρομή μας στην Σκιάθο…και το ξενύχτι πριν την εκδρομή…η Λένα στο λεωφορείο ερωτοχτυπημένη και η Μαρία να κάνει εμετό πριν ακόμα ξεκινήσουμε…

Το καρδιοχτύπι της Μαρούδας όταν έδινε τα λεφτά χέρι χέρι για να πάρει το αμαξάκι της. Κάναμε ταξιδάκι στην Αθήνα για αυτό…αλλά μετά από τόσο ψάξιμο δεν το χε συνειδητοποιήσει ότι έφτασε η ώρα να έχει το δικό της αμάξι!!!

Η ζωή όμως τα φέρνει όπως θέλει αυτή…και αναγκάζεσαι μερικές φορές να κάνεις παρέα με κάποιους ανθρώπους που ίσως σε άλλη φάση να μην έκανες ποτέ. Εκτός δηλαδή από τους παλιούς καλούς φίλους…υπάρχουν οι «φίλοι» λόγω δουλειάς, κατοικίας, συντρόφου…Και όσο εύκολα μπαίνουν στη ζωή σου….τόσο εύκολα φεύγουν….ευτυχώς όμως όσο εύκολα χάνουμε φίλους…τόσο εύκολα γνωρίζουμε καινούργιους…ή έτσι νομίζουμε ….

Δεν είναι κακό να υπάρχουν και αυτές οι φιλίες…αυτές μωρέ του συμφέροντος…του βολέματος…του «σε χρειάζομαι φίλε γιατί έχω ζόρι…» αλλά όταν δεν υπάρχει ζόρι σε γράφει να μην πω που….πρέπει απλώς να μάθουμε να τις διαχωρίζουμε τις φιλίες μας…και να το κάνουμε σωστά!!!

Είμαι ρομαντική….είμαι και πολύ υπομονετική…αλλά δεν μου αρέσει να χαϊδεύω τα αυτιά κανενός. Κάποτε το έκανα…τώρα πλέον όχι. Ευτυχώς για εμένα συνήθως οι φίλοι μου το καταλαβαίνουν αυτό...

Όταν μιλάω και γίνομαι κακία το κάνω από αγάπη!!!…

Όταν δεν μιλάω για να μην γίνω κακιά το κάνω από αγάπη!!!

Ίσως είμαι και εγώ υπερβολική…σκέπτομαι και πράττω για τις φίλες μου με υπερβολικό ζήλο…αγχώνομαι για τις αποφάσεις τους όπως θα αγχωνόμουν για την αδερφή μου…εκνευρίζομαι μαζί τους όπως θα με εκνεύριζε η αδερφή μου που δεν με ακούει…αλλά αυτό δεν κάνει ένα άτομο που νοιάζεται για την φίλη του πραγματικά;;; Ξέρετε κάτι…είναι τρελό αλλά οι φίλες που είναι πάντα δίπλα μου είναι αυτές που δεν έχουν πάρει αρκετά από εμένα…δεν χρειάστηκε… δεν κατανάλωσα ποτέ τόση ενέργεια για αυτές όσο για κάποιες άλλες που την κάνανε με ελαφρά…και δεν είχα ποτέ την απαίτηση ότι δίνω να παίρνω…πάντα ότι έκανα το έκανα μέσα από την καρδιά μου…αλλά έχω την απαίτηση από τις φίλες μου να είναι τουλάχιστον τυπικές…τι ζητάω ε??? και πάλι είναι τρελό το ότι αυτές που έχουν κερδίσει από την φιλία μου δεν είναι ούτε τυπικές!!!

Είμαι 32…δεν είμαι 22…δεν έχω την υπομονή των 22 και έχω και άλλες προτεραιότητες πια…Οι φίλες που με γνωρίζουν από τα 22 όμως με ξέρουν…οι υπόλοιπες καλή καρδιά!!! Εγώ κρατάω μόνο τα καλά…

Νοιώθω ευλογημένη που έχω «παλιούς καλούς φίλους»…υπέροχη έκφραση ε? και νοιώθω τυχερή που κάνω ακόμα και τώρα νέες φιλίες…με γυναίκες που σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουμε τα ίδια βιώματα και αναζητούν την φιλία μου.

Γιατί για να είσαι σωστός φίλος θα πρέπει πρώτα να θέλει ο άλλος την φιλία σου ε?...σωστά??

Οι ψυχολόγοι λένε πως για να είναι ένα άτομο υγειές και ισορροπημένο πρέπει να έχει τουλάχιστον έναν κολλητό. Και επειδή γινόμαστε και γονείς και πρέπει να δίνουμε και το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας…πρέπει να έχουμε φίλους…για να είμαστε καλά…να ξεσπάμε…να μιλάμε…να μοιραζόμαστε…να γελάμε…για να είμαστε και ισορροπημένα άτομα…και κατά συνέπεια και καλοί γονείς. Ευτυχώς για εμένα που έχω φίλες…και όχι φίλη…δεν θα ξεμείνω εύκολα…

 Βάζω ένα ποτήρι γάλα, γιατί πήγε και 02:49 και πίνω στην υγειά των υπέροχων παλιών καλών φίλων και των αξιολάτρευτων γυναικών που ακούν στο όνομα «Σερραίες Μανούλες»…ξέρουν αυτές!!!