zzzzzzzzzzzzzz.....άτιμη μύγα!!!...ΝΑ!!!ΝΑ!!! :)

Χθες στη σελίδα των Ελληνίδων μαμάδων αναρτήθηκε από την διαχειρίστρια το κείμενο μου για την ιστορία του τοκετού μου. Έπαθα πλάκα όταν είδα τι προκάλεσε η επιλογή του τίτλου, η οποία δεν ήταν δική μου…

Ξέρετε… ένιωσα σαν τους διάσημους που πάντα δικαιολογούν τους τίτλους λέγοντας πως άλλα εννοούσαν, απλά οι δημοσιογράφοι απομόνωσαν αυτή τη φράση και δείχνει αλλιώς…αστείο ε? Και όμως κάπως έτσι είναι….

Δεν γράφω για να απολογηθώ…δεν έχω λόγο να απολογηθώ για την επιλογή μου να γεννήσω φυσιολογικά. Κάποια μανούλα μίλησε για λέξεις που στο κείμενο μου ηχούν άσχημα…ΔΥΝΑΜΗ…ΕΠΙΛΟΓΗ…αυτά θα σχολιάσω λιγάκι…

Αν διαβάσετε το κείμενο μου είναι πιστεύω ολοφάνερο πως δεν είναι καθόλου προκλητικό και δεν θίγει τις μανούλες που είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, γέννησαν με μη φυσιολογικό τρόπο (επισκληρίδιο, καισαρική…)

Δεν νομίζω να είμαι η μόνη που ξέρω γυναίκες που δεν θέλουν να γεννήσουν φυσιολογικά. Άλλες φοβούνται τον πόνο και άλλες θέλουν να το προγραμματίσουν. Σίγουρα γνωρίζεται γυναίκες που επιλέγουν να γεννήσουν σε κλινική για να χρησιμοποιήσουν επισκληρίδιο… στα νοσοκομεία δεν μπορούν!!! Φυσικά και δεν είμαι εγώ αυτή που θα τις κρίνει, η αδερφούλα μου ας πούμε έχει ένα θέμα με την τη γέννα, φοβάται και μόνο στην ιδέα! Όπως λέει και η φίλη μου η Βαλεντίνα που ασχολήθηκε με τη μοριακή βιολογία «γιατί να ζοριστείς από τη στιγμή που η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο???» και δεν έχει και άδικο…

Βέβαια υπάρχουν και οι γυναίκες που δεν έχουν περιθώρια επιλογής…όπως παραλίγο να ήμουν και εγώ. Πήγα στις 16.00 στο νοσοκομείο με σπασμένα νερά. Γέννησα στις 7.15 με φυσιολογικούς πόνους. Αν όμως δεν είχα διαστολή και πόνους μέχρι τις 11.00 ο γιατρός μας είχε πει πως θα μου έκανε καισαρική, διότι θα είχα ήδη χάσει όλα τα νερά μου. Από τα παραπάνω όμως καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως η λέξη ΕΠΙΛΟΓΗ υπάρχει κοντά στην λέξη ΤΟΚΕΤΟΣ και παίζει συχνά και αυτή το ρόλο της!

Τώρα όσον αφορά τη λέξη ΔΥΝΑΜΗ…ναι, γέννησα εύκολα…αυτό δεν σημαίνει πως δεν πόνεσα ή δεν έβαλα τα δυνατά μου. Και επειδή το κείμενο μιλάει για τη δική μου, προσωπική εμπειρία μπορώ αναμφισβήτητα να πω πως εξεπλάγην που είχα τόση δύναμη μέσα μου. Θίγει κάποια αυτή η λέξη??? Δεν νομίζω…Το ότι εγώ ένοιωσα δυνατή δεν σημαίνει πως κάποια άλλη δεν είναι.

Επίσης σχολιάστηκε για το πόσο δύσκολο ήταν να φοβάται για το μωράκι της αν θα ζήσει…δεν το έγραψα στο κείμενο μου, αλλά στο σπίτι δεν γύρισα με το μωρό μου στην αγκαλιά…και 3 μέρες στο νοσοκομείο δεν το είχα δίπλα μου να το θηλάσω…οπότε δεν θα προκαλούσα πότε καμία μανούλα για τον τρόπο που γέννησε, και ιδιαίτερα αν δυσκολεύτηκε και φοβήθηκε για κάτι.

Τώρα αν νομίζεται πως το κείμενό μου δεν έχει τόσο ενδιαφέρον όσο το κείμενο μιας μητέρα που πέρασε 40 κύματα για να βγάλει το μωρό της…τότε γιατί το διαβάσατε?

Εγώ πάντως δεν αισθάνομαι λιγότερο μανούλα επειδή είχα την τύχη, την ψυχραιμία και την χαρά να γεννήσω φυσιολογικά! Και στόχος μου πάντα ήταν, όταν με ρωτάνε φίλες που στο μέλλον θα γίνουν μανούλες, να τις καθησυχάσω και να τους πω πως αν είναι τυχερές και όλα πάνε καλά…δεν χρειάζεται πανικός!!! Ο Θεός μας έδωσε την δύναμη να τον αντέξουμε αυτόν τον πόνο…αυτό πιστεύω εγώ…τώρα αν τα πράγματα δεν είναι και τόσο ευνοϊκά…ούτε εγώ θα ρίσκαρα την ζωούλα μου και τη ζωούλα του μωρού μου!!!

Αυτά τα λίγα…α!!!...και για το αν θα γίνω καλή πεθερά….χαχαχχαχα….δεν είναι τυχαίο που έχω Σερραίες μανούλες και όχι μόνο, που έχουν γλυκύτατα κοριτσάκια, με αποκαλούν συμπεθέρα!!!

Από χτες την κυνηγάω αυτή την κωλόμυγα….ΝΑ!!! ΝΑ!!!...σε τσάκισα!!! :P

Αυτή την περίοδο είμαι μια τρελαμένη χαζομαμά...



2003 - Θεσσαλονίκη

Το 2004 αποφάσισα να αφήσω το Κιλκίς και να πάω να μείνω με την αδερφή μου που σπούδαζε στις Σέρρες. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου τον Βασίλη και από τις 3 Μαρτίου 2004 είμαστε αχώριστοι.

Πριν αποφασίσω να πάω στις Σέρρες έμενα ήδη 4 χρόνια μόνη μου. Όποτε καταλαβαίνετε πως δεν ήμουν ένα άβγαλτο κοριτσάκι…Πήγαινα στη σχολή μου, δούλευα, έτρωγα όλα μου τα λεφτά σε ρούχα, έβγαινα (όπως όλες οι κοπέλες στα 20-24), φλέρταρα, ξενυχτούσα…τώρα απορώ με τον εαυτό μου πως δεν κουραζόμουν ποτέ!!!

2005 - Διακοπές με το Βασίλη στη Ζάκυνθο

Πάντα έλεγα πως όταν βρω ένα καλό παιδί για οικογένεια θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να φτιάξω μια σωστή σχέση και στη συνέχεια μια σωστή οικογένεια. Κατά συνέπεια όταν μπήκε στη ζωή μου ο Βασίλης, ήμουν ήδη χορτασμένη από την εργένικη ζωή μου. Ήμουν στην άκρως ιδανική ηλικία για να βρω το «λιμανάκι» μου και εγώ.

Στις 27 Μαΐου του 2007 αρραβωνιαστήκαμε. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2009 παντρευτήκαμε. Και στις 22 Οκτωβρίου 2010 ήρθε ο μπομπιράκος μας!!!

27 Μάη 2007
 ο αρραβώνας μας στην Καβάλα

Η αλήθεια είναι πως από τότε που αρραβωνιαστήκαμε με τον Βασίλη μου, είχαμε μπει σε μια σειρά. Ο Βασίλης δεν με πίεζε ποτέ για τις δουλείες στο σπίτι και το μαγείρεμα, γιατί δούλευα πάντα ώρες αγοράς και κατανοούσε την κούραση μου. Παρόλο που έχω τη μαμά μου μακριά, έχω πολύ βοήθεια από την πεθερά μου που μας είχε πάντα φαγητό έτοιμο. Πράγμα που με έβγαζε από μεγάλο μπελά…



6 Σεπτεμβρίου 2009
 ο γάος μας στα Καλά Δένδρα

Τα βρίσκουμε με τον άντρα μου. Υπάρχουν μέρες που γελάμε και μιλάμε ασταμάτητα και άλλες πάλι που μπορεί να βγούμε οι δυο μας και να μην ανταλλάσουμε ούτε κουβέντα! Πίνουμε το καφεδάκι μας και χαζεύουμε τους περαστικούς. Τσακωνόμαστε όπως όλα τα ζευγάρια, ίσως και λίγο παραπάνω γιατί και οι δύο είμαστε πολύ αυθόρμητοι και οξύθυμοι. Λογικό για ένα ζευγάρι που δουλεύει μαζί. Το μυστικό μας όμως είναι πως δεν κρατάμε ποτέ κακία. Έχει τύχει να μας πιάσουν και σπαστικά γέλια μετά από γερό καυγά… «αφού πάλι θα τα βρούμε…τι τσακωνόμαστε??».





Αύγουστος 2010 - διακοπές στην Κέρκυρα
και έγκυος στον Αλέξανδρο

Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα πως είμαι έγκυος, αγχώθηκα… όπως όλες οι μέλλουσες μανούλες. Ένα βράδυ που παρακολουθούσαμε τηλεόραση ξαπλωμένοι τον ρώτησα «Μωρό μου έχεις καταλάβει πως αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που είμαστε οι δυο μας? Μόνο οι δυο μας???» Αυτός φυσικά δεν είχε σκεφτεί ποτέ έτσι… «Γιατί ρε Ριούλα δεν το ήθελες?» Δεν είναι αυτό…απλά μετά την γέννα θα έχουμε πάντα ένα ανθρωπάκι να μας ακολουθεί…και όπως μου είπε κάποια στιγμή αργότερα η μανούλα μου «Ξεβολεύτηκες Ριούλα ε? Τώρα δεν θα ναι ο Βασίλης μόνο που δεν σε πιέζει για τίποτα…τώρα θα πλένεις…θα μαγειρεύεις…το σπίτι πρέπει να ναι πάντα καθαρό…το μωρό θέλει προσοχή!!!»

29 Μαη 2010 - στη βάφτιση του γιου μας

Δεν μπορώ να συγκρίνω τη ζωή μου πριν τον Αλέξανδρο, και τη ζωή μου μετά… Πιστεύω πως η ζωή μου πέρασε από διάφορα στάδια που το καθένα είχε την ομορφιά του. Πρώτα ελεύθερη σπουδάστρια στο Κιλκίς, μετά ερωτευμένη 24άρα στις Σέρρες, έπειτα αρραβωνιασμένη κοπέλα, αργότερα παντρεμένη γυναίκα και σήμερα ευτυχισμένη σύζυγος και μαμά!!! Αυτό που θεωρώ πως πέτυχα, είναι που περνούσα πάντα στο επόμενο στάδιο, έχοντας χορτάσει αρκετά το προηγούμενο!!!

Τι μου λείπει??? Χρόνος για τον εαυτό μου ίσως…για τα χόμπι μου με τα οποία έχω καιρό να ασχοληθώ. Αλλά από την άλλη επειδή δουλεύω, δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο που έχω να περάσω με τον 10  μηνών γιο μου. Οπότε το ξεπερνώ…

Πριν λίγο καιρό συζητούσα με δύο φίλες για τα γκομενικά της μίας από αυτές. Ταλαιπωριόταν αρκετό καιρό με κάποιον που δεν άξιζε. Έχοντας πλέον γνώση πως μερικά πράγματα από λεπτομέρειες κρίνονται, είπα την γνώμη μου με ίσως όχι τον ιδανικότερο τρόπο. «Μάλλον έχεις ξεχάσει πως περνάνε τα εργένικα και μοναχικά βράδια Ρία» μου απάντησε η μία φίλη. Με πείραξε…το ότι παντρεύτηκα και έγινα μανούλα δεν σημαίνει πως δεν κατανοώ τους προβληματισμούς ή τον έρωτα μια νέας ελεύθερης γυναίκας. Απλά πλέον ξέρω πως δεν αξίζει να στεναχωριέμαι για κανέναν και για τίποτα. Ξέρω πως όταν κάποιος σε αγαπάει πραγματικά, θέλει να κάνει οικογένεια μαζί σου, θέλει το καλό σου και χαίρεται με την χαρά και την επιτυχία σου. Αυτό είναι όλο…

Αυτή την περίοδο είμαι μια τρελαμένη χαζομαμά. Δεν το αλλάζω με τίποτα αυτό.

Διάβασα ένα κείμενο του Μάνου που μου άρεσε πάρα πολύ.  

(http://www.eimaimama.gr/2011/08/istorioula.html)

Αυτός με τις γυναίκες του…και εγώ με τα αντράκια μου!!!

«….Μέσα στον ύπνο της η Ολιβ κατάλαβε ότι η μικρή απομακρύνθηκε. Την έψαξε. Το χέρι μου τώρα δεν κρατούσε μόνο το πατουσίνι της Αθηνάς, αλλά και το χέρι της αγάπης μου, Ήταν και τα δυο το ίδιο τρυφερά. Το ίδιο ίδια. Sweet dreams are made of this!»

Και αμέσως σχολίασα…

«Πριν την γέννηση του μικρού μας Αλέξανδρου το κρεβάτι μας γέμιζε με πάθος, έρωτα…και αγάπη…αλλά διαφορετική αγάπη… Τώρα, όταν βρίσκουμε δικαιολογίες για να τον πάρουμε ανάμεσά μας, ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ από αγάπη… οικογενειακή αγάπη να το πω?…πιο ήρεμη αγάπη?…πιο γαλήνια???… τόση που όταν βλέπω τα αντράκια μου να κοιμούνται με το ίδιο στυλ… μου έρχεται να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση….

ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ???!!!»