Baby shower - η "αμερικανιά" που λάτρεψα!

Είμαι και εγώ μία από αυτούς που σιχαίνομαι τις “αμερικανιές” που έχουμε υιοθετήσει στην καθημερινότητά μας και μου την σπάει η τάση να αποφεύγουμε το ελληνικό στοιχείο μας. Πράγμα βέβαια, που οκ, το καταλαβαίνω… σκατά τα έχουμε κάνει σαν κράτος, αλλά η ταυτότητά μας και τοdna μας, ως χώρα, ως κουλτούρα είναι σημαντικό να διασωθεί. Αλλά είναι και κάτι συνήθειες ξενόφερτες που δεν με χαλάνε καθόλου. Όπως το baby shower! Τι είναι αυτό; 

Είναι ένα αμερικάνικο έθιμο όπου οι φίλες μιας εγκυούλας οργανώνουν ένα πάρτι και της δωρίζουν χρήσιμα και πρακτικά δωράκια για αυτήν και το μωρό. Πράγμα υπέροχο, γιατί μετά από ένα τέτοιο πάρτι, μπορείς άνετα να φτιάξεις την βαλίτσα σου για το μαιευτήριο, με λιγότερα έξοδα. Ειδικά αν έχεις πολλές φίλες! Και επίσης είναι μια καλή ευκαιρία να πάρεις ευχές, δύναμη, θετική ενέργεια και συμβουλές για την ημέρα του τοκετού. Επίσης οι φίλες αυτές θα αποφύγουν να έρθουν τις πρώτες σαράντα μέρες να σε επισκεφτούν. Έτσι εσύ, η λεχώνα, μένεις με την οικογένεια σου, χωρίς επισκέψεις στο σπίτι, έχοντας την άνεση και τον χρόνο να προσαρμοστείς στην νέα πραγματικότητα με την ησυχία σου! Όσες είναι μανούλες ξέρουν πόσο σημαντικό είναι αυτό!!!

Κάπου στα μέσα Αυγούστου, είχα μπει ήδη στον μήνα μου και σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να μου κάνουν ένα τέτοιο πάρτι. Κάποιες φίλες μου όμως μένουν αρκετά μακριά για να οργανώσουν κάτι τέτοιο. Άλλες πάλι έχουν εξοχικά στην μαγευτική Τούζλα και εξαφανίζονται από την πόλη με το κλείσιμο των σχολείων. Άλλες πάλι εργαζόμενες ή μη, δεν προλαβαίνουν γενικώς. Μπα… που να μαζευτούν αυτές τώρα… Και με έτρωγε η ζέστη σπίτι γραφείο… σπίτι γραφείο…

Ένα μεσημέρι μου λέει ο σύζυγος… «σήμερα βάλε ένα φορεματάκι, περιποιήσου λίγο, το βραδάκι, μετά την δουλειά, θα βγούμε». Και που θα πάμε; Με ποιους; Ωχ με χωράει τίποτα καλό; Η κοιλιά μου νομίζω θα εκραγεί… Και τα πόδια μου επίσης! Βαριέμαι την προετοιμασία και μόνο που το σκέπτομαι… «Μήπως μου ετοιμάζουν τίποτα τα κορίτσια;» Τον ρωτάω. «Σαν τι;» μου λέει. «Σαν baby shower» του απαντώ.«Τι είναι αυτό;» με ρωτάει…. καλά άστο… είχα μια ελπίδα…

Και έρχεται το απόγευμα, και πάω στην δουλειά με το μαλλί πιασμένο όπως να ναι, με ένα κλάμερ και το φόρεμα που φορούσα το πρωί. Τόσο καλά… Και κατεβαίνω από το αμάξι και βλέπω στολισμένο το γραφείο με σημαιάκια και πον πον! Ώπα! Να σου και οι τσούπρες βγαίνουν μια  - μια από τις κρυψώνες τους. Ω ναι… αυτό είναι το δικό μου baby shower!!! Τι συγκίνηση ήταν αυτή…. όχι πως το χω δύσκολο, αλλά με τις ορμόνες να χτυπάνε κόκκινο μια παραπάνω συγκίνηση την πήρα.

Ως σύζυγος Β. Καρπουζάκη, λατρεύω τα καρπουζάκια και ότι έχει να κάνει με αυτά. Έτσι οι φίλες μου είπαν να το διακωμωδήσουν, για μια ακόμα φορά, και μου οργάνωσαν baby shower με θέμα «whenmelon meets watermelon family!». Αυτό που δεν γνώριζαν όμως, είναι ότι πιο “to the point” θέμα δεν μπορούσαν να επιλέξουν. Όλο το καλοκαίρι στην προσπάθειά μας να προετοιμάσουμε τον πρώτο μας γιο, τον Αλέξανδρο, για τον ερχομό του νέου μέλους, εγώ και ο σύζυγος, του λέγαμε ιστορίες από τότε που ήταν μωρό. Βασικά αυτός μας το ζητούσε. Αγαπημένη του ιστορία ήταν αυτή που ο πατέρας του για πρώτη φορά τον πήρε στην αγκαλιά του. Πιο συγκεκριμένα του λέγαμε ότι όταν βγήκε από την κοιλιά μου και επειδή ζορίστηκε λιγάκι (φυσιολογικός τοκετός βλέπετε), το κεφάλι του ήταν σαν πεπονάκι! Και έλεγε ο σύζυγος «μου δίνουν στην αγκαλιά το γιο μου και τον κοιτάω… μα αυτό δεν είναι καρπουζάκη!!! Αυτό είναι πεπονάκι!!!» και δώστου γέλιο ο μικρός. Μετά φυσικά αναρωτιόμασταν, θα βγει και ο αδερφός του σαν πεπονάκι; Και αν βγει έτσι θα στρώσει μετά όπως ο Αλέξανδρος; Είχε πολύ πλάκα…

Όταν λοιπόν είδα τον καμβά που μου ετοίμασε η ταλαντούχα Μαρία, με τον πελαργό να φέρνει μια φέτα πεπόνι ενώ τρεις φέτες καρπούζι  περιμένουν πως και πως από κάτω… σκέφτηκα… εντάξει πόσο μέσα μπορεί να έχουν πέσει!!! Η Αθανασία μου έφτιαξε σπιτική δροσιστική λεμονάδα και η Λίτσα, αγαπημένο, cheese cake με γεύση λεμόνι. Λεμόνια μεν… κίτρινα όπως το πεπόνι δε! Η Ελισάβετ είχε φτιάξει μια υπέροχη diaper cake με μικρά καρπουζάκια και πεπονάκια,  τα οποία σφάξαμε την επόμενη μέρα και ήταν γευστικότατα. Όπως και η φρουτοσαλάτα της, που την σέρβιρε μέσα σε ένα μικρό πεπονάκι. Η Λίνα που ξέρει πόσο γλυκατζού είμαι, έφερε τρίγωνα πανοράματος κατευθείαν από Θεσσαλονίκη! Την οργάνωση βέβαια και την επιλογή του θέματος την έκανε η Βάσω, που από φαντασία και οργάνωση είναι η καλύτερη με διαφορά!

Όλες όσες ήταν εκεί, αλλά και η φίλη Σοφία, που μένει Γερμανία και συνδεθήκαμε μέσω skype… με χαμόγελα και καλή διάθεση, μου έδωσαν τόση χαρά! Και ειλικρινά την είχα ανάγκη… Στην πρώτη εγκυμοσύνη μου δεν πρόλαβα να αγχωθώ. Γέννησα ένα μήνα πριν την πιθανή ημερομηνία τοκετού και από αναμονή δεν είχα ιδέα. Ενώ σε αυτήν την εγκυμοσύνη η αναμονή, η πίεση της δουλειάς, η αφόρητη ζέστη, οι σκέψεις για το πώς θα εξελιχτεί ο τοκετός και ο κόσμος που με έβλεπε με την κοιλιά στο στόμα και ρωτούσε «ακόμα? Ακόμα!?», έκαναν το καλοκαίρι αυτό αρκετά δύσκολο… και μια δόση χαράς, φιλίας και συμπαράστασης την είχα πολύ, μα πολύ ανάγκη!

Ήταν μια ωραία έκπληξη. Ένα απολαυστικό απόγευμα που άφησα την δουλειά στην άκρη και το πέρασα με τις υπέροχες φίλες μου. Άνοιξα τα δωράκια τους και βγήκαμε φωτογραφίες με την κάθε μια ξεχωριστά. Διάβασα τις ευχές τους. Γελάσαμε και συγκινηθήκαμε. Πήρα πολλές αγκαλιές και αγάπη!!!

Αν λοιπόν έχετε μια φίλη που δεν είναι προληπτική και περιμένει σε λίγες μέρες να γεννήσει, μην το σκέπτεστε και πολύ,  τολμήστε το! Είμαι σίγουρη πως θα το εκτιμήσει πολύ, θα επωφεληθεί από την θετική σας διάθεση και θα το θυμάται για πάντα!

Τέλος θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Βάσω, την Λίνα, την Ελισάβετ, την Ευτυχία, την Έφη, την Μαριάννα, την Αθανασία, την Λίτσα, τις δυο Μαρίες, την Χαρούλα, την Κική και την Σοφία μου!!! Είστε τρελοκομεία και σας αγαπώ πολύ!!!

www.serrebrity.gr

Η νέα χρονιά και οι μαμαδοτύψεις μου!

Πόσο καιρός έχει περάσει  από την τελευταία μου ανάρτηση;  Άσε δεν θέλω να το σκέπτομαι… και είχα υποσχεθεί να γράφω πιο συχνά. Τι άλλαξε από τότε; 

Μέσα στο 2016 ζήσαμε με τον σύζυγο πολλές δυνατές, ευχάριστες και μη, στιγμές. Το 2015 μας άφησε με τον σύζυγο να αναρρώνει από δύο απανωτές επεμβάσεις στο μάτι και αρκετούς μήνες υποχρεωμένος να μην δουλεύει. Αυτό φυσικά σημαίνει λιγότερα έσοδα στο σπίτι και αρκετή κλεισούρα. Στην συνέχεια ξεκινήσαμε την διαδικασία να ανοίξουμε το νέο μας γραφείο και παράλληλα μάθαμε και για την δεύτερη εγκυμοσύνη μου. Ω! ναι… μας πέσανε όλα μαζί… και ήταν μια χρονιά δύσκολη και πιεστική αρκετά. Αλλά λίγες ώρες πριν το τέλος της σκέφτομαι… οκ… μια χαρά τα καταφέραμε!

Και κάθομαι, μπροστά στο νέο μου λαπτοπάκι (ένας λόγος που δεν έγραφα ήταν και που δεν είχα υπολογιστή στο σπίτι), άρρωστη αλλά με ελεύθερο χρόνο, λόγω της ημέρας, και αποφασισμένη να γράψω για την δεύτερη εγκυμοσύνη μου και το νέο μέλος της οικογένειάς.

Όπως φαντάζομαι κάνουν όλες οι μανούλες, έτσι και εγώ, μπαίνω στο τριπάκι και συγκρίνω πολύ την πρώτη μου εγκυμοσύνη με την δεύτερη και κατά συνέπεια όλα όσα έχουν να κάνουν με τις αντιδράσεις των δύο παιδιών, την αντιμετώπιση την δική μου κλπ… κλπ… Στο πρώτο παιδί ήμουν σαφώς πιο ξέγνοιαστη. Λίγο που δεν ήξερα… λίγο που δεν είχαμε γνωρίσει οικονομική κρίση… λίγο ο  ενθουσιασμός για την αγορά πολλών και διαφόρων για το μωρό… λίγο που δεν πρόλαβα να αγχωθώ μιας και ο Αλέξανδρος ήρθε ένα μήνα νωρίτερα στην αγκαλιά μου. Και έπειτα η άνεση να κάτσω λίγους μήνες με το μωρό, να το χορτάσω πριν γυρίσω στην δουλειά και να ξεκουραστώ όπως αρμόζει σε κάθε λεχώνα. Αυτό βέβαια που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι ότι όσο ήμουν στο νοσοκομείο δεν είχα το μωρό δίπλα μου και όταν γύρισα σπίτι…  τον είχα μαζί μου. Αλλά ευτυχώς κράτησε λίγο όλο αυτό και πήγαν όλα καλά. Και τα τελευταία χρόνια ήμασταν αυτοκόλλητοι. Εγώ δούλευα από το σπίτι και είχα την ευχέρεια να είμαι συνέχεια μαζί του. Πέρασαν κιόλας έξι χρόνια από τότε που ήρθε ο Αλέξανδρος στην ζωή μας.

Και τώρα ήρθε και ο μικρότερος… ο γελαστούλης μας! Η εγκυμοσύνη σαν συμπτώματα ήταν περίπου ίδια. Εύκολη, χωρίς εμετούς και άλλα συμπτώματα, πέρα από ένα μήνα υπνηλίας. Η αναμονή πάντως, ειδικά του τελευταίου μήνα, ήταν μαρτύριο. Και με πιθανή ημερομηνία τοκετού 28/8 και τελική 5/9 καταλαβαίνεται πως έφαγα και πολύ ζέστη! Πολύ ζέστη και πολύ δουλειά. Από εκεί που δούλευα στο σπίτι, τώρα έπρεπε να είμαι και πρωί και απόγευμα στο γραφείο. Και αυτό συνεχίστηκε και αφού γέννησα. Δεν κατάφερα ούτε μια εβδομάδα να κάτσω σπίτι χωρίς να πάω στο γραφείο. Δεν είχα αυτήν την πολυτέλεια. Έκατσα τρία βράδια στο νοσοκομείο με τον μωράκι μου δίπλα μου. Μπορώ να πω ότι άνετα καθόμουν άλλα τρία… Βέβαια εκεί συνειδητοποίησα ότι έχασα τις πρώτες στιγμές του Αλέξανδρου (ο πρώτος μου γιος), όταν ήταν στην θερμοκοιτίδα. Να τες οι μαμαδοτύψεις…

Ξεκινήσαμε τον θηλασμό αμέσως. Πόσο πιο εύκολο μου φάνηκε. Όπως είπε μια μαία, είχα αυτοπεποίθηση, σαν πιο έμπειρη μαμά και φυσικά είχα ένα πιο δυνατό μωρό, που δεν χρειάστηκε θερμοκοιτίδα. Και έπειτα γυρίσαμε στο σπίτι με τον νεότερο μαζί. Και έπρεπε να προσέχω τι λέω, πως το λέω και πως το ζητάω από τον Αλέξανδρο για να μην τον παραμελήσω ή να τον κάνω να ζηλέψει. Αν και το καλοκαίρι πέρασε με πολύ δουλειά πάνω σε αυτό το θέμα. Ειδικά τον τελευταίο μήνα ο Αλέξανδρος ήταν κολλημένος πάνω μου, ήθελε να κοιμόμαστε συνέχεια μαζί και να του λέω τι έκανε όταν ήταν μωράκι. Άκουσα την συμβουλή μιας φίλης μου και προσπάθησα να απενεχοποιήσω την έννοια αλλά και την λέξη «ζήλεια». Του ζήτησα όταν το νοιώθει να μου το λέει, για να μπορώ εγώ να αφήνω την δουλειά μου ή το μωρό και να ασχολούμαι μαζί του όταν εκείνος το έχει ανάγκη. Και μέχρι στιγμής το έχουμε καταφέρει. Ζητώντας της βοήθεια των Συμβούλων Μητρότητας Σερρών κατάλαβα ότι χρειάζομαι άμεσα ένα θήλαστρο. Το οποίο μου δάνεισε μια φίλη. Και να τες οι μαμαδοτύψεις και πάλι… στον Αλέξανδρο την πρώτη εβδομάδα που γύρισα στην δουλειά, έκοψα και το θηλασμό. Το μωρό είχε ήδη κουραστεί να θηλάζει με επιπρόσθετες θηλές και το μπιμπερό ήταν η εύκολη λύση. Χάναμε και γεύματα. Αυτός πεινούσε… Ενώ τώρα ο νεότερος έχει φτάσει στον τέταρτο μήνα, το γάλα μου δεν έχει μειωθεί, και παρόλο που λείπω αρκετές ώρες είναι ελάχιστα τα γεύματα που παίρνει από ξένο γάλα. Αν είχα ενημερωθεί σωστά και στον πρώτο μου γιο… θα είχα θηλάσει περισσότερο.

Πριν λίγο καιρό ήρθαν να μας επισκεφτούν και να δουν το μωρό η αδερφή μου με τον γαμπρό μου. Πήραν τον Αλέξανδρο και τον πήγαν το απόγευμα σε ένα παιχνιδάδικο να διαλέξει ότι θέλει και μετά στα αγγλικά του. Εγώ είχα κανονίσει να μην πάω απόγευμα στην δουλειά και έκατσα σπίτι με το μωρό… μόνοι μας, οι δυο μας. Ξέρω, ίσως κάποιοι με θεωρήσετε υπερβολική, αλλά όντως στην καθημερινότητά μας σπάνια βρίσκω χρόνο για εμάς τους δυο. Ακόμα και όταν θηλάζω, ακόμα και τότε, μερικές φορές ασχολούμαι και με τον Αλέξανδρο. Για ένα 40λεπτο το περάσαμε μιλώντας… αγκου… αγκου και γέλια… πολλά γέλια… ώσπου με έπιασαν τα κλάματα. Πόσες στιγμές χάνω καθημερινά;;;!!! Αυτό το μωρό μεγαλώνει τόσο γρήγορα και εγώ λείπω… λείπω συνέχεια. Και όταν δεν λείπω, θέλω, αλλά πρέπει κιόλας, να δω και τον Αλέξανδρο, που είναι πρωτάκι φέτος και έχει άλλες ανάγκες. Να τες και άλλες μαμαδοτύψεις. Τον έναν τον χόρτασα σαν μωράκι αλλά δεν τον θήλασα αρκετά και αυτό τον μικρούλη τώρα τον θηλάζω μεν αλλά χάνω τόσες στιγμές κάθε μέρα… Αλλά δεν γίνεται και διαφορετικά.

Είμαι τυχερή όμως. Έχω ένα πρωτάκι που σηκώνεται με χαρά να πάει σχολείο (να μην τον ματιάξω!) και ένα μωράκι που είναι ήσυχο και έχει μπει ήδη στους ρυθμούς μας. Βέβαια εγώ που λατρεύω τον ύπνο και με τον Αλέξανδρο δεν τον έχασα ποτέ, τώρα κοιμάμαι ελάχιστα. Ξυπνάω για να θηλάσω μέσα στην νύχτα. Υπάρχουν και χειρότερα μου χουν πει… Προς το παρόν θέλω να το βλέπω σαν να έχω αποκτήσει ένα μικρό ξυπνητηράκι που χτυπάει στις 3-4 το πρωί και άλλη μια τις 6.30-7 γιατί πεινάει σαν λύκος! Θεέ μου πόσο μπορεί να τρώει ένα μωρό!!! Και εγώ που λατρεύω, όπως σας είπα, τον ύπνο και δεν κοιμάμαι τα μεσημέρια, γιατί διαβάζουμε με το πρωτάκι, σηκώνομαι εδώ και τέσσερις μήνες κάθε βράδυ, τις ίδιες ώρες, γιατί αυτές οι ώρες είναι που είμαστε τα δυο μας! Και κάπως έτσι νοιώθω πως κάνω ότι μπορώ…

Ένα ίσον κανένα λένε… το σκέπτομαι αρκετά τελευταία… Ποιος το έβγαλε αυτό; Το ίδιο ήμασταν με τον Βασίλη όταν δεν είχαμε παιδί; Όχι βέβαια. Το κανένα είναι κανένα και το ένα είναι ένα!!! Όπως και τα δύο είναι δύο!!!

Αυτή την βραδιά ο Αϊ Βασίλης θα αφήσει δύο δώρα στο δέντρο μας… ο Αλέξανδρος ζήτησε ένα παραμύθι “Finding Dory” για αυτόν και μία πιπίλα για τον μπέμπη μας… Πίνω το γάλα που βάλαμε στην κούπα του Αϊ Βασίλη… τρώω και μια μπουκιά από τη βασιλόπιτα του και βάζω τα δώρα στην μπότα να τα βρει ο Αλέξανδρος το πρωί…  

Καλή χρονιά φίλοι μου, ας είναι το 2017 καλύτερο για όλους μας.