Πάντα όταν ταξιδεύω με
πιάνει ένα άγχος. Από το προηγούμενο βράδυ που φτιάχνω βαλίτσες και σκέφτομαι
αν έχω πάρει όσα χρειαζόμαστε ή αν έχω αφήσει καμία εκκρεμότητα. Απλά αυτή τη
φορά ταξιδεύω μόνη. Βέβαια αφήνω τα παιδιά σε καλά χέρια και ταξιδεύω για έναν
υπέροχο λόγο… αλλά όπως και να έχει…
Έχω άγχος γιατί σε λίγες
ώρες η αδερφή μου, η Ντεπούλα μου, θα γίνει μανούλα. Γιατί θα έρθει στο κόσμο η
ανιψιά μου! Είναι αρκετά στρεσαρισμένη και προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη εγώ, αλλά
ξέρετε τώρα… πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Θα γεννήσει… πως θα γεννήσει;
Πότε θα γεννήσει; Θα πονέσει; Θα πάνε όλα καλά; Ούτε όταν πήγαινα εγώ να
γεννήσω δεν είχα τόσο άγχος!
Και σαν να μην έφταναν όλες
αυτές οι σκέψεις, εχθές το βράδυ ο μεγάλος μου γιος με ρωτούσε που πάνε οι
άνθρωποι όταν πεθαίνουν; Γιατί πεθαίνουν; Και γιατί δεν έχει έρθει κανένας στον
ύπνο του; Και κάτι τέτοια… με τέτοιες απορίες κοιμηθήκαμε…
Ξύπνησα το πρωί, έκανα ένα
γρήγορο ντουζάκι και έφυγα για ΚΤΕΛ. Χαιρετώ τον σύζυγο που φεύγει για την δουλειά,
παίρνω έναν καφέ και κάθομαι σε ένα παγκάκι περιμένοντας το λεωφορείο για Αθήνα.
Κλασσική εγώ, ρωτάω τον διπλανό μου, αν αυτό μπροστά μας είναι το λεωφορείο. «Athens this!» μου λέει… α καλά, σκέφτομαι. Μου
πιάνει την κουβέντα ο άνθρωπος και η πρώτη μου ερώτηση είναι «where are you from?». Ιράκ, μου λέει και πιάνω τον εαυτό
μου να δυσανασχετεί. Τι είναι αυτό τώρα; Εγώ ποτέ μου δεν είχα θέμα με τους αλλοδαπούς.
Πάντα ήμουν ευγενική και χαμογελαστή. Αλλά τώρα νοιώθω έναν ηλίθιο φόβο να με
καταβάλει. Φόβο που προφανώς μου έχει επιβάλει ο τρομοκρατικός εκφοβισμός που
βιώνει όλη η υφήλιος. Λες το isis
να
έχει επιλέξει, έτσι για πλάκα του, την πόλη των Σερρών; Γελάτε ε; Και τι να
κάνω η μάνα που το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι να παρακαλάω τον τρομοκράτη
να μην με σκοτώσει, γιατί έχω δυο μικρά παιδάκια που δεν πρόλαβα να τα
χαιρετίσω καλά καλά. Θεέ μου τι τραβηγμένες σκέψεις κάνω;;;!!!
Θυμάμαι πιο νέα (όχι ότι με
πήραν τα χρόνια αλλά να…) δεν είχα φόβο για τίποτα. Αν ανέβαινα σε μοτοσυκλέτα,
δεν φοβόμουν, όσο και αν τρέχαμε. Αν ξεκινούσαμε ταξίδι μακρινό, δεν φοβόμουν
για τίποτα. Ανυπομονούσα για το άγνωστο και την εμπειρία που πρόκειται να ζήσω.
Είχα μια γλυκιά ανεμελιά. Δεν σκεπτόμουν ποτέ μην πάθω κάτι. Αλλά από τότε που
έγινα μάνα, πάντα, μα πάντα, έχω ένα μικρό φόβο. Να φοράμε όλοι ζώνη. Να μην
πιούμε παραπάνω όταν βγαίνουμε. Μην γίνει κάτι και με χάσει η οικογένειά μου.
Μην δεν τα καμαρώσω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Μάνα! Είμαι μάνα και εγώ.
Και θυμήθηκα την εξοργισμένη μητέρα μου όταν φύγαμε τριήμερο με την αδερφή μου
σε ένα μουσικό φεστιβάλ και αμελήσαμε να την πάρουμε τηλέφωνο 1-2 μέρες. Έτσι…
έτσι και χειρότερα κάνω εγώ τώρα…
Μην χτυπήσουν… μην φάνε κάτι
και τους πειράξει… μην στεναχωρηθούν… μην αρρωστήσουν… μην… μην… μην
Το παλικάρι από το Ιράκ
έκατσε γαλαρία με κάτι φίλους του. Μου είπε πως κατέβαινε στην Αθήνα για να
πάρει τα χαρτιά του, να μπορέσει να γλιτώσει την φυλακή και γιατί όχι να βρει
μια δουλειά. Και να μείνει στην Ελλάδα που τόσο πολύ του αρέσει.
Δίπλα μου μια μανούλα
προσπαθεί να καθησυχάσει τον μικρούλη γιο της που σαν παιδάκι κάνει φασαρία.
Καλέ δεν με ενοχλεί εμένα το παιδί, ίσα ίσα που μου αρέσει να ακούω μια παιδική
φωνούλα.
Σε λίγες ώρες η μικρή
αδερφή μου, αυτή για την οποία τόσα χρόνια αγωνιούσα, θα γίνει μανούλα. Και θα
αποχτήσει αυτόματα έναν φόβο! Θα μάθει να ζει με αυτόν τον φόβο. Ακούγεται
λιγάκι σκληρό αλλά έτσι είναι. Η μητρότητα είναι ένα θαύμα! Με κάθε τρόπο σου
προκαλεί αγάπη, δέος, δύναμη, γαλήνη, συγκίνηση, ολοκλήρωση και ας μην
ξεχνιόμαστε… και έναν μικρό, παρόντα σε κάθε στιγμή, φόβο!!!
Έφυγα το πρωί από τις Σέρρες
και θα φτάσω κάπου στις 6 παρά. Το βράδυ η αδερφή μου θα μπει στο νοσοκομείο…
όλα όμως θα πάνε καλά!
Αφιερωμένο στην αδερφή μου
που στις 18/7/2018 με έκανε
θεία!
