Τα δεύτερα Χριστούγεννα μαζί με το μικρό μας καρπουζάκι!!!

Είναι απίστευτο … πέρυσι τέτοιο καιρό ο Αλέξανδρος ήταν ένα τόσο δα μωρούλι που δεν μπορούσε να κινηθεί καθόλου, πάντα ξαπλωμένος δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κοίταζε μένα απλανές βλέμμα τα λαμπάκια…μάλλον δεν μπορούσε ακόμα να τα διακρίνει καθαρά…

Φέτος δεν τολμήσαμε να στολίσουμε το ίδιο δέντρο. Δεν είχα χώρο αλλά και να είχα δεν νομίζω να έμενε όρθιο. Αγόρασα λοιπόν ένα άλλο μικρό που το τοποθέτησα ψηλά ώστε να μην μπορεί να το φτάσει και έχουμε ατυχήματα!

Το δεντράκι μας λοιπόν μοιάζει αληθινό από τις φωτογραφίες, λες και είναι σε γλάστρα. Έχει πολύ πλάκα… περισσότερο πλάκα όμως έχει ο Αλέξανδρος που προσπαθεί να ανεβαίνει στην πολυθρόνα να τραβήξει τα λαμπάκια!!!... δεν περπατάει απλώς… σκαρφαλώνει στους καναπέδες… κατεβαίνει μόνος του…. χοροπηδάει… χτυπάει παλαμάκια όταν ακούει μουσική… φωνάζει δυνατά με τις δικές του μοναδικές λεξούλες… έχει αλλάξει τόσο πολύ. Τόσες αλλαγές μέσα σε ένα χρόνο!!! Και είναι και χαδιάρης. Θέλει αγκαλίτσες και χάδια…όταν νυστάζει και όταν ξυπνάει γιατί την υπόλοιπη μέρα δεν θέλει να τον έχεις αγκαλιά και να τον περιορίζεις… θέλει να εξερευνεί τα ντουλάπια και να βολτάρει σε όλο το σπίτι πηγαίνοντας πάντα στα πιο επικίνδυνα και απαγορευμένα σημεία του σπιτιού. Είναι ένα μικρό ζιζάνιο που όταν κάνει σκανταλιά είναι τόσο αθόρυβος…

Είναι και λιχούδης. Όταν μας δει να τρώμε πρέπει να δοκιμάσει οπωσδήποτε! Ξεγελιέται βέβαια και με μικρές μπουκίτσες ψωμάκι… του αρκεί!!!

Όταν όμως πιάνει κάνα κανάλι να έχει μπάλα, σαν κλασσικός γιος του Βασίλη κατεβαίνει από τον καναπέ και τρέχει προς την τηλεόραση. Καθηλώνεται μπροστά στην πράσινη οθόνη και με το δαχτυλάκι του δείχνει που πηγαίνει η μπάλα! Και μην αλλάξεις κανάλι…κάηκες!!! Εκεί να δεις νεύρο!!!

Έχει αρχίσει να μεγαλώνει τόσο που από μωράκι γίνεται παιδάκι. Είναι που είναι ψηλός και γεροδεμένος για την ηλικία του…έχει γίνει σωστό αντράκι. Και μου αρέσει που είναι ανεξάρτητος. Τις προάλλες μια φίλη με είδε που δεν τον έπιανα για να περπατήσει «Τι καλά…εσείς το ξεπεράσατε το στάδιο που τον κρατούσες για να μην πέσει!» και έμεινε έκπληκτη όταν της είπα πως δεν τον έπιασα ποτέ…τώρα ξεκίνησε να περπατάει. Ναι…δεν θέλει να τον κρατάς…θέλει να πηγαίνει μόνος του…ξέρει αυτός… και όταν πέφτει… απλώς ξανασηκώνεται… βέβαια έβαλα και εγώ το χεράκι μου σε αυτό. Από μικρός όταν έπεφτε, ακόμα και όταν οι γιαγιάδες πανικοβάλλονταν, εγώ ψύχραιμη τον σήκωνα λέγοντας του πως δεν έγινε και τίποτα… και γελούσα… Τώρα ο Αλέξανδρος δεν μασάει!!! So… keep walking karpouzakis!!!

mommy's thoughts για σερραίες μανούλες

Το να γίνεις γονιός είναι κάτι που μερικοί από εμάς δεν ήθελαν ιδιαίτερα αλλά τους έτυχε. Άλλοι πάλι ανυπομονούν γι αυτό. Και κάποιοι ούτε που το σκέφτονται. Πάντα ήθελα να γίνω μαμά. Μάλιστα, σύμφωνα με τα δεδομένα μου άργησα κιόλας. Όταν όμως έμαθα ότι ήμουν έγκυος, μου πήρε τρία τεστ και κάτι μήνες να το συνειδητοποιήσω.  Μπορώ να πω ότι δεν περίμενα να γίνει τόσο γρήγορα από την στιγμή που είπα να το προσπαθήσω και αυτό μάλλον με ξεβόλεψε.

Ξέρετε… έκανα σχέδια για το καλοκαιράκι που θα ακολουθούσε, έπρεπε να προσέχω και να φροντίζω μόνο τον σύζυγο και σίγουρα δεν ήμουν ακόμα έτοιμη να χάσω τον ύπνο μου! Όταν δε, άρχισε να πλησιάζει ο καιρός για να γεννήσω, ξεκίνησα να αγχώνομαι. Θα καταφέρω να γίνω σωστή μανούλα; Πως θα καταλαβαίνω τι θέλει το μωρό όταν θα κλαίει; Και θα έχω ποτέ χρόνο για τον αντρούλη μου;

Μετά από μία γλυκιά και ανώδυνη ευτυχώς περίοδο εγκυμοσύνης, ήρθε και το μωράκι μας στη ζωή. Ήταν τόσο μικροσκοπικό και το μόνο που έκανε ήταν να τρώει, να “τα κάνει” και να κοιμάται! “Α! αν είναι έτσι, κάνω άλλα δέκα!” είπα μια μέρα στη μητέρα μου και αυτή κούνησε επικριτικά το κεφάλι της. Μέρα με τη μέρα άρχισα να νοιώθω πως ήμουν γεννημένη να γίνω μανούλα. Ο θηλασμός, η ηρεμία του μωρού όταν το έπαιρνα αγκαλιά, το απλανές βλέμμα του και το χαμόγελό το κάθε φορά που κατάφερνε να πιάσει και να σφίξει το δάχτυλό μου, με έκαναν να νοιώθω σίγουρη και δυνατή, με έκανα να πιστεύω πως θα γίνω και εγώ μια καλή μανούλα!!! Τελικά όποια μπει στο χορό…χορεύει!!!

Εξάλλου δεν είναι και τόσο δύσκολο πια! Διάβασα πως το μωρό κλαίει γιατί πεινάει, ή διψάει, ή θέλει άλλαγμα, ή ζεσταίνεται, ή κρυώνει, ή βαριέται και θέλει αγάπες ή απλώς γυμνάζει τα πνευμόνια του, όσο και αν σας ακούγεται τρελό, “…τα μωρά με το κλάμα γεμίζουν τα πνευμόνια τους αέρα γίνονται πιο ελαστικές οι φωνητικές του χορδές και θέτονται σε λειτουργία όλο και περισσότερες κυψέλες στους πνεύμονες. Αφήστε το λοιπόν να κλάψει. Δεν κάνει κακό!!!”

Ακολουθώντας λοιπόν, ένα χρόνο τώρα, πιστά το μητρικό μου ένστικτό και προσπαθώντας να μην γίνομαι υποχόνδρια και υστερική, θεωρώ πως μια χαρά τα έχω καταφέρει. Μπορεί να μην κοιμάμαι όσο θα ήθελα, να βγαίνω συνέχεια από το πρόγραμμα μου και ο χρόνος που αφιερώνω στον εαυτό μου να είναι απειροελάχιστος, όμως ήταν ο πιο όμορφος και γεμάτος εκπλήξεις χρόνος της ζωής μου.

Τώρα όσον αφορά τον ρόλο μου ως σύζυγος. Θα χρησιμοποιήσω και πάλι ένα απόσπασμα από το βιβλίο που μου κράτησε συντροφιά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου “… η οικονομική άνεση, η ηλικία και πολλά άλλα θα πρέπει να απασχολήσουν την οικογένεια αφού πρώτα έχει εξασφαλίσει μία άλλη πολύ πιο σημαντική προϋπόθεση…θα πρέπει και ο πατέρας να επιθυμεί πραγματικά το παιδί.” Θέλω να πω πως πάντα θα υπάρχει εκνευρισμός και άγχος σε δύο ανθρώπους που γίνονται πρώτη φορά γονείς. Αν όμως το παιδί είναι κάτι που μπήκε στη ζωή του ζευγαριού ενώ το ήθελαν και οι δύο εξίσου, τότε τα πράγματα είναι λιγάκι πιο εύκολα. Είναι σημαντικό που μετά από κάθε δύσκολη μέρα, πριν κοιμηθούμε, συζητάμε με τον σύζυγο τα κατορθώματα του μικρού μας. Ένα φιλί και μια αγκαλιά δηλώνουν κάθε βράδυ πόσο πολύ χαιρόμαστε που έχουμε κάνει ένα “μικρό θαύμα” MAZI!!! και ας ξέρω πως πάλι εγώ θα φτιάξω το γάλα στις 4.00 τα ξημερώματα…

Γλυκερία Σκιαδοπούλου

θηλασμός...η απόλυτη ολοκλήρωση σαν μανούλα και σαν γυναίκα!!!

ο Αλέξανδρος και γω
μετά από τη διαδικασία του θηλασμού

Με αφορμή την ημέρα ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΟΥ ΘΗΛΑΣΜΟΥ είπα να γράψω κάτι για το θηλασμό και την προσωπική μου εμπειρία…

Ήταν πριν ένα χρόνο που λίγο πριν γεννήσω εγώ και ο Βασίλης γελούσαμε με το πόσο μεγάλες ήταν οι θηλές μου καθότι έγκυος και ιδιαίτερα πρησμένη. Μάλιστα λέγαμε πως ο γιος μας δεν θα ξεκολλάει από το στήθος μου…

Ήρθε όμως και η στιγμή που γέννησα και τις πρώτες μέρες δεν είχα το μωράκι μου μαζί μου. Ήταν λιγάκι περίεργο που στο δωμάτιο του νοσοκομείου οι άλλες μανούλες θήλαζαν τα μωράκια τους και εγώ δεν το είχα πάρει ούτε αγκαλιά…Το πιο δύσκολο βέβαια ήταν που γύρισα σπίτι χωρίς το μωρό. Δεν ήταν τίποτα σημαντικό, γεννήθηκε απλώς παίρνοντας μόνο ώρες από τον 9^ο μήνα και έπρεπε να μείνει στη θερμοκοιτίδα. Αυτό βέβαια ήταν και ο λόγος που πρώτη φορά που το τάισαν ήταν με μπιμπερό.

Την πρώτη νύχτα που γύρισα σπίτι ανέβασα πυρετό. Πήγα στο νοσοκομείο και μου παν πως είναι μάλλον επειδή δεν θηλάζω. Βάλαμε θήλαστρο αλλά δεν κατάφερα να βγάλω τίποτα…ηρέμησα όμως είναι η αλήθεια λίγο αργότερα.

Έχοντας μία γνωστή που θήλαζε αποκλειστικά όχι μήνες αλλά χρόνια, ήθελα και το θεωρούσα δεδομένο πως θα θηλάσω όσο καιρό έχω γάλα…ξέροντας φυσικά πως όσο θηλάζεις, τόσο κατεβάζεις …

Για κακή μου τύχη όμως μετά τη γέννα, όταν η παιδίατρος περνούσε να δει τα νεογέννητα και να μας ενημερώσει για την φροντίδα τους, μου είπε πως με τέτοιες θηλές δεν υπάρχει περίπτωση να θηλάσω. Στη συνέχεια μου σύστησε να πάρω πρόσθετες θηλές και ίσως τα καταφέρω…οι θηλές μου είχαν γίνει επίπεδες!!! Πιο επίπεδες δεν γίνεται!!!

Και θηλές πήρα…και έκανα ότι μου είπαν …και θέληση είχα αλλά δεν γινόταν…δεν κατέβαινε το γάλα…

Πήγα την ίδια μέρα και βρήκα την παιδίατρο που εξέταζε εκείνη τη στιγμή τα νεογνά και την έπιασα πανικόβλητη για να μου πει τι κάνω λάθος. Μού πε να περιμένω να τελειώσει και θα μου δείξει…χα!....σχεδόν τέσσερις ώρες περίμενα στην παιδιατρική με το μωρό, την αδερφή μου και το μπαμπά μου. Όταν δε ήρθε στην παιδιατρική η γιατρός και της είπε ότι την περιμένω εδώ και πολύ ώρα την άκουσα να λέει «Αμάν με αυτό το θηλασμό!!!» και πάτησα ένα κλάμαααααααααα…. Βέβαια αργότερα με αυστηρότητα μεν αλλά αναλυτικότερα δε μου εξήγησε πως καλά θα ναι να το φασκιώνω για να μην μου φεύγει, να το βάζω στην αγκαλιά μου, και να τσιτώνω το στήθος μου σαν να του το πετάω στην μούρη (όπως χαρακτηριστικά είπε) γιατί μόνο έτσι κολλάνε οι σιλικονάτες θηλές και καταφέρνει το μωρό να ρουφήξει γάλα. «Γιατί κλαις τώρα?» με ρώτησε…της εξήγησα πόσο πολύ θέλω να θηλάσω και πόσο άσχημα αισθάνομαι που δεν μπορώ… «μάλλον φταίνε οι ορμόνες σου…για να τα καταφέρεις πρέπει να σαι ήρεμη! Είμαι υπέρ του θηλασμού αλλά ότι έχει η κάθε μία δίνει…μην αγχώνεσαι!»

Θυμάμαι πως η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου ήταν όταν η μαμά, η αδερφή και η πεθερά μου ήταν πάνω από το κεφάλι μου και οι τρεις μαζί, αγχωμένες όπως και εγώ και προσπαθούσαν να με βοηθήσουν με τις σιλικονάτες θηλές να ταΐσω το μωρό. Όταν τους ζήτησα να με αφήσουν για λίγο…και με την βοήθεια της αδερφής μου που ήταν η πιο ψύχραιμη εκείνη την ώρα…τα κατάφερα!!!

Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα να δυσκολευτώ τόσο. Η παιδίατρος μου πε πως έχω υπομονετικό μωράκι. Δεν κατέβαζα εύκολα γάλα…έπρεπε να θηλάσει αρκετή ώρα για να κατέβει το γάλα. Και μάλλον επειδή δεν με μύριζε τις μέρες που ήταν στην θερμοκοιτίδα, παρόλο που πεινούσε, προτιμούσε να προσπαθήσει…και έτσι κατέβηκε το γάλα …

Τόσο όμορφο συναίσθημα…τέτοια γαλήνη και τόσο δυνατό το δέσιμο με το μικρό πλασματάκι που εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από εμένα! Υπέροχο πράγμα να θηλάζεις…υπέροχο πράγμα να σαι μαμά!!!

Θήλασα  τέσσερις μήνες περίπου. Όχι αποκλειστικά με το δικό μου γάλα. Η παιδίατρος μου είπε πως δεν χορταίνει μόνο με το δικό μου. Οπότε όταν ξεκίνησα να πηγαίνω κάποιες ώρες στη δουλειά και ο μικρός έπινε γάλα από το μπιμπερό…άρχισε να διαμαρτύρεται και να νευριάζει στο στήθος μου και ταυτόχρονα άρχισε να λιγοστεύει το γάλα μου.

Ήταν δύσκολο για μένα όταν κατάλαβα πως ο γιος μου δεν θέλει άλλο να προσπαθεί… αλλά πεινούσε και δεν γινόταν αλλιώς…επέμενα μερικές φορές ακόμα, παρόλα τα κλάματα μέχρι που ο Βασίλης μου είπε «φτάνει ρε Ριούλα, αφού βλέπεις πως είναι δύσκολο και για αυτόν…μεγάλωσε …πεινάει και θέλει να φάει τώρα!Δεν πειράζει…έκανες ότι μπορούσες!»

Πάντως ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τις γυναίκες που δεν θέλουν να θηλάσουν…υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από το να αποκοιμιέται ένα μωράκι, το μωράκι σου, στο στήθος σου? Όπως έγραφε το βιβλίο που διάβαζα κατά την εγκυμοσύνη μου «…Πόσο ευτυχισμένα χαμογελά ένα χορτασμένο μωρό στη ζεστή αγκαλιά της μητέρας του!». Εξάλλου είναι τόσα τα πλεονεκτήματα του θηλασμού…τόσο για το μωράκι όσο και για τη μητέρα! Τα υπέρ για το μωρό είναι λίγο πολύ γνωστά… εγώ απλώς να πω πως ο θηλασμός βοηθάει ακόμα και στο να επιζήσουν πρόωρα μωράκια. Πολλές νομίζουν πως ο θηλασμός θα χαλαρώσει το στήθος τους και είναι τρομερό αν σκεφτείς πως απλώς δεν έχουν πληροφορηθεί σωστά. Όχι απλά επανέρχεται το στήθος και η μήτρα, όχι μόνο μπορούν να  χάσουν εύκολα κιλά την περίοδο του θηλασμού, αλλά προφυλάσσονται από πιθανή επόμενη εγκυμοσύνη και το κυριότερο από τον καρκίνο!!!

Την Κυριακή που μας πέρασε η Ελισάβετ και η Γεωργία, με δική τους πρωτοβουλία και με την υποστήριξη του www.mitrikosthilasmos.com οργάνωσαν στην πλατεία Ελευθερίας την σερραϊκή συνάντηση για τον εορτασμό του Πανελλήνιου Ταυτόχρονου Θηλασμού.  Ήμασταν και μερικές από το γκρουπ «Σερραίες Μανούλες» εκεί, χωρίς να παίζει ρόλο που δεν θηλάζουμε αυτή τη στιγμή. Θέλαμε απλώς να βοηθήσουμε τα κορίτσια να διαδώσουν την ιδέα του θηλασμού και να πείσουμε όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες πως η μη πληροφόρηση είναι αυτή που κάνει δύσκολο και ακατόρθωτο το θηλασμό!!! 

Τέλος κλείνω με κάτι που έμαθα στη συνάντηση και σοκαρίστηκα!!! Δεν είναι τυχαίο που οποιαδήποτε γυναίκα, ακόμα και κάποια που δεν έχει γεννήσει ποτέ, αν για παράδειγμα υιοθετήσει ένα μωράκι και το βάλει στο στήθος της για να ηρεμήσει…μπορεί να κατεβάσει γάλα!!! Δεν είναι υπέροχο???!!!

ο χρόνος κάνει την απώλεια συνήθεια...

Τις τελευταίες μέρες είχα έντονη την θέληση να γράψω για το θάνατο…όσο μακάβριο και ακούγεται αυτό.

Πριν λίγο καιρό συνάντησα τη φίλη μου που έχασε τον άντρα της. Ένα δύο μήνες αργότερα έμαθα για μια άλλη κοπέλα πάλι στην ηλικία μου που έπαθε το ίδιο. Την προηγούμενη εβδομάδα μια ακόμα φίλη μου έχασε τον πατέρα της.

Σε κάθε περίπτωση στεναχωρήθηκα πολύ. Μάλιστα στην κηδεία του πατέρα της φίλης μου έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει στη ζωή μου μέσα σε μία μέρα…και είμαι πολύ κλαψιάρα!!! Μία όμως ήταν η σκέψη που μου τρέλαινε το μυαλό…τόσος κόσμος…μέσα και εγώ…τόσο κλάμα και αναμνήσεις…ο αποχαιρετισμός…και μετά τι? Μία γυναίκα μόνη. …Όλοι ο άλλοι θα πάνε σπίτια τους και θα ξυπνήσουν η ν επόμενη μέρα έχοντας ίσως ξεχάσει την προηγούμενη…τι μένει??? Μία γυναίκα που συνήθισε να είναι σύζυγος ενός άντρα. Που δεν φανταζόταν ποτέ τη ζωή της χωρίς αυτόν. Όπως εγώ  για παράδειγμα τώρα. Για μένα ο άντρας μου είναι τα πάντα μου…χωρίς αυτόν δεν θα είχα τον Αλέξανδρο τώρα.

Και ξέρετε πως στην χώρα μας δεν μπορεί κανείς ούτε να πεθάνει με την ησυχία του…έχουμε την κηδεία που περνάει κόσμος και κοσμάκης, τα 3ήμερα, τα 9μερα, τα 40…και πόσα ακόμα… Βέβαια όλο αυτό είναι για την ψυχούλα του ανθρώπου μας που φεύγει και θέλουμε να ναι ήρεμος και γαλήνιος εκεί που πάει. Αλλά αυτός ο κόσμος ο κακός…που έρχεται για να δει αν θα σπαράξει η γυναίκα, αν θα μοιρολογήσει, αν θα κάνει το show που περιμένουν!!! Και το κουτσομπολιό…τα εύκολα συμπεράσματα…τι έφταιξε, πως έγινε, πως θα ναι από δω και πέρα…Αυτά είναι που με εκνευρίζουν τόσο πολύ!

Ξέρεις τι είναι να ναι 25 με 30 άτομα μέσα σένα σπίτι να κλαίνε βουβά; Έτσι ήθελε η οικογένεια, έτσι ταίριαζε και στον συγκεκριμένο άνθρωπο που έφυγε…μόνο οι δείχτες του ρολογιού ακουγότανε…και ξαφνικά μπαίνει αυτή! Η “να μην την χαρακτηρίσω” ακατονόμαστη γριά που ρίχνει πρώτα ένα βλέφαρο να δει τι παίζει και μετά κάνει παρατήρηση για τη σόμπα που τζάμπα καίει…έξω έχει ζέστη βλέπεις!!!  Κάτι τέτοιες στιγμές κρατιέμαι με το ζόρι ειλικρινά!

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο μιας γυναίκας που χάνει τον άνθρωπό της, αν δεν μπεί στη θέση της… Φυσικά και δεν το εύχομαι για κανένα. Αλλά βλέπω γυναίκες νέες που έμειναν χήρες και συνεχίζουν την ζωή τους με αυτήν την απώλεια…Ξαφνικά από εκεί που ήταν γυναίκες ξέγνοιαστες και δεν φοβόταν τίποτα…τώρα χαμογελάνε μόνο στις χαρές των παιδιών τους και όταν αυτά φεύγουν …μένουν πίσω αυτές μόνες…μόνες μέσα σε ένα άδειο σπίτι!

Ακόμα και για τις κοπέλες που έχουν περιθώρια να ξαναφτιάξουν την ζωή τους η φράση «νέα είσαι θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου!» ηχεί τόσο άσχημα στα αυτιά τους…ακόμα και αν και οι ίδιες το ξέρουν πως έτσι είναι…

 Η φίλη μου, μου πε πως τις πρώτες μέρες που άλλαξε η ζωή της από τον χαμό του αγαπημένου της, οι μόνες που σήκωσαν το ακουστικό να πάρουν ένα τηλέφωνο για να δείξου απλά ότι λυπούνται πολύ, όχι πως θα βοηθούσαν σε κάτι αλλά να…ήμουν εγώ (φίλη της από το γυμνάσιο) και μία φίλη της από το δημοτικό που μας βρήκε μετά από πολλά χρόνια στο facebook!!! Τραγικό!!! Μετά με τόση κατανόηση μου είπε πως δεν περιμένει να αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο…αλλά οι φίλοι μερικές φορές σε τέτοιες  έντονες συναισθηματικά στιγμές (είτε λύπη είτε χαρά λέω εγώ από την εμπειρία μου) φαίνονται αν πραγματικά αξίζουν!!! Εντωμεταξύ εγώ όταν της τηλεφώνησα ήταν αργά το βράδυ και έκλαιγα με λυγμούς λέγοντας της ότι δεν ξέρω της να της πω…δεν νομίζω ότι τη βοήθησα ιδιαίτερα…αλλά μέτρησε αργότερα πολύ για αυτήν πιστεύω.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο να βλέπεις μια φίλη να κλαίει και να θες να της απαλύνεις τον πόνο…αλλά να μην μπορείς. «Μείνε απλά δίπλα της, αυτό έχει ανάγκη τώρα…» μου πε η Μαρία σε ένα της μήνυμα…και ναι αυτό είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις…να σαι δίπλα της χωρίς υπερβολές, απλά να σε βλέπει ότι στην δύσκολη αυτή στιγμή δεν την έκανες με ελαφρά!!!

Δεν ξέρω τελικά τι είναι προτιμότερο…να πεθαίνει κάποιος ξαφνικά ή να σου δίνει ο Θεός χρόνο να συνηθίσεις στην απώλεια? Νομίζω πως είτε έτσι είτε αλλιώς  η απώλεια πονάει πολύ…δεν ξεπερνιέται ποτέ…απλά ο χρόνος την κάνει συνήθεια…καθημερινότητα!!!

Όταν ήμουν μαθήτρια στο λύκειο χάσαμε μια πολύ εύθυμη και αξιολάτρευτη συμμαθήτρια μας…το μάθαμε το πρωί, μετά την προσευχή στο σχολείο. Δίπλα μου ήταν η κολλητή της, η οποία έδειχνε μεγάλη πίστη πάντα. Ξέρετε τι μου είχε πει κλαίγοντας στην αγκαλιά μου?... «είναι τόσο εγωιστικό αυτό που κάνω τώρα…δεν κλαίω για τη φίλη μου…κλαίω για μένα που την έχασα…που δεν θα την ξαναδώ ποτέ…» Και έτσι είναι…αν το σκεφτείς εν είναι τυχαίο που όταν ένας άνθρωπος φτάνει στο θάνατο νιώθει όμορφα και δεν θέλει να επιτρέψει…εγώ πιστεύω πως ο καλός Θεούλης όλους τους παίρνει κοντά του στο τέλος…οπότε δεν πονάνε…απλά περιμένουν να μας συναντήσουν εκεί…

Ότι και αν λέω εγώ τώρα…πάντα αγχώνομαι μόνο στη σκέψη του να φύγει κάποιος που αγαπώ, από την οικογένειά μου ή τους φίλους μου. Και μερικές φορές λέω…ας φύγω εγώ πρώτη. Τώρα που έγινα μαμά όμως…δεν ξέρω…και να αφήσω πίσω το παιδί μου? Τον άντρα μου? Τους γονείς και την αδερφή μου να πονάνε για μένα?

Εύχομαι μόνο να μην ξανακούσω για νέους ανθρώπους…να ζούν όλοι μέχρι τα γεράματά τους και να πεθαίνουν ήσυχα στον ύπνο τους, έχοντας ταχτοποιήσει κάθε τι που θέλουν στη ζωή τους….

Το πρώτο πάρτι γενεθλίων του Αλέξανδρου !!!

Αν και προσπάθησα να το οργανώσω όσο καλύτερα γινόταν…

Αν και είχα βοήθεια από την αδερφούλα μου τη Ντέπυ…

Αν και δεν είναι του χαρακτήρα μου…

Αγχώθηκα αρκετά και τα πρόλαβα όλα στο τσαφ! που λένε…

Αρχικά όπως είχα πει ήθελα το πάρτι μας να έχει θέμα… Και επειδή σκεφτήκαμε πως ο Αλέξανδρος ακόμα δεν μπορεί να εκφραστεί και να διαλέξει αυτός ένα θέμα, όπως spiderman, Milan fc ή κάτι άλλο, καλό θα ήταν να ναι κάτι όμορφο, γλυκό και κατάλληλο για μωράκια. Και επιλέξαμε τελικά το ΝΕΜΟ το ψαράκι κλόουν!!!!

Περιττό να πω πως η ταινία του Νέμο είναι μια από της αγαπημένες μας με Βασίλη. Δεν ξέρω πόσες φορές μπορεί να την έχουμε δει…πάντα μας άρεσε να βλέπουμε παιδικά, ακόμα και πριν αρραβωνιαστούμε… οπότε η επιλογή ήταν και των δυο μας.

Έψαξα κλασσικά στο ιντερνετ και βρήκα διάφορες ιδέες για προσκλήσεις, μπουφέ, τούρτα, δωράκια κλπ…

Και να το αποτέλεσμα!!!

οι προσκλήσεις για το πάρτυ...

 

στολισμός στο σαλόνι....απλός αλλά to the point!

νοστιμιές για το μπουφέ μας...

Ψαράκια για το μπάνιο και δώρο το dvd του ΝΕΜΟ 

ήταν τα δωράκια για τους μικρούς μας φίλους.  

και η φανταστική τούρτα ΝΕΜΟ από τη Νάντια 

NADIA'S SUGAR WORLD

Bλέπετε…αν έχεις μεράκι και προετοιμαστείς κατάλληλα, μπορείς να κάνεις όμορφα και οικονομικά ένα υπέροχο πάρτι γενεθλίων!!!!




 Ρίξτε μια ματιά στην δουλειά μου με ένα κλικ στο happymomentsbyria

ένας υπέροχος χρόνος!!!

Σαν χτες ήταν που σπάσανε τα νερά και τρέχαμε. Πέρυσι του Αγίου Δημητρίου πήρα πρώτη φορά τον γιό μου αγκαλιά! Και ήρθε πρώτη μέρα στο σπίτι μας. Νομίζω πως ήταν ο πιο όμορφος χρόνος της ζωής μου, αν και πέρασα σαν αστραπή.

Τις πρώτες μέρες ήταν μια σταλίτσα. Το μόνο πράγμα που έκανε ήταν να πίνει γάλα, να τα κάνει και να κοιμάται! Και τώρα τρώει τα πάντα, παίζει με ότι του κινεί την περιέργεια, θέλει να γευτεί ότι πιάσει στα χέρια του, του αρέσει να βλέπει παιδικά, πιάνεται από τραπέζια, καναπέδες και ντουλάπια για να ναι πάντα όρθιος, ζυγίζει 12 κιλά, έχει ύψος 84,5 εκ. και άρχισε να λέει και μερικές λεξούλες όπως «μπα μπα μπα!». Έχει αρχίσει να εκφράζει την χαρά ή τον εκνευρισμό του…και θέλει χάδια και αγκαλιές!!! Λιώνω το παραδέχομαι!!!

Σήμερα έλεγα στον Βασίλη πως δεν περίμενα να κάνω τόσο καλό και όμορφο μωράκι…ούτε αυτός φυσικά. Νομίζω πως όσο και αν το φανταζόμασταν πριν, το μωράκι μας είναι ότι καλύτερο μπορούσαμε να φανταστούμε. Είναι ο γιόκας μας!!!

Με όλο αυτό τον πανικό της οικονομικής κρίσης αυτό που μας γεμίζει ελπίδα, χαμόγελο και δύναμη είναι η γλυκιά κραυγή που βγάζει το στοματάκι του όταν τον παίζουμε και σκάει από τα γέλια!!! Γελάει με την καρδιά του…έχεις δει ποτέ μωρό να γελάει με την καρδιά του? Δεν υπάρχει ομορφότερο γέλιο…

Πως μπορώ να κρατήσω όλες αυτές τις στιγμές εδώ στο παρόν και να μην χαθούν ποτέ? Μερικές φορές νομίζω πως ακόμα και αν γράψω για αυτές δεν θα ναι το ίδιο…βγάζω φωτογραφίες, τραβάω βίντεο, γράφω κάθε τι…αλλά ποτέ δεν θα είναι το ίδιο δυνατό συναίσθημα που νιώθω κάθε φορά που ο Αλέξανδρος κάνει κάτι. Και μετά κάνει κάτι καινούργιο και νιώθω πως αυτό έχει ξεπεράσει τα προηγούμενα…και ξανά…και ξανά!!!

Σήμερα κάτσαμε περίπου 20 λεπτά αγκαλιά…μετά από το πρωινό γάλα, βλέποντας παιδικά στην τηλεόραση…εγώ και το μωράκι μου…δεν περιγράφεται το συναίσθημα!!! Και ήρθε και ο Βασίλης και μας αγκάλιασε κι τους δύο «Είστε η ζωή μου!!!» είπε…κάτι που μας το λέει σχεδόν καθημερινά…τάχει χάσει και αυτός τελείως…είμαστε ερωτευμένοι με το γιο μας…τρελά όμως!!!

Πέρασε ένας χρόνος λοιπόν με το μικρό καρπουζάκι στο σπίτι, στην αγκαλιά και τη ζωή μας. Πόσο μας ολοκλήρωσε ο ερχομός του! Πόσο μας δυναμώνει η ύπαρξη του! Πόσο μας τρελαίνει η μυρωδιά του!!!...

Μετά από έναν υπέροχο χρόνο θέλω να ευχηθώ να είμαστε όλοι γεροί να ζήσουμε και άλλα πολλά χρόνια μαζί…οι τρεις μας!!! (ε…αν έρθει και κανένας άλλος καλά θα ναι!)

Και να ευχηθώ επίσης…όσα ζευγάρια δυσκολεύονται να αποχτήσουν ένα παιδάκι…να έρθει γρήγορα!!! Όταν ένα ζευγάρι αγαπιέται…ένα παιδάκι απλώς σε πάει στο επόμενο στάδιο που η αγάπη αποχτά και άλλη όψη πέρα του έρωτα…αυτό είναι όλο!!! «Τα παιδιά είναι ευτυχία» λένε…ΝΑΙ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ!!!

Οι Σερραίες μανούλες δεν πίνουν μόνο καφέδες…

Μια ακόμα μαμαδοσυνάντηση της ομάδας «Σερραίες Μανούλες» έγινε την Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011 στον παιδότοπο Kinderland. Αν και η ομάδα έχει πλέον 330 μέλη, μόνο οι 19 κατάφεραν ή επεδίωξαν να έρθουν. Εμείς όμως δεν πτοούμαστε καθόλου…περάσαμε σούπερ!!!

Εκτός από το κουσκους και το γέλιο που κάναμε είχαμε και πολλές εκπλήξεις με δωράκια που κληρώσαμε. Ήμουν και εγώ μία τυχερή…κέρδισα 2 υπέροχα κηροπήγια από το εργαστήρι της Ελισάβετ,  που έβαλα αμέσως στο κομοδίνο της κρεβατοκάμαράς μου.

Εδώ να σας πω πως 2-3 μέρες πριν την συνάντηση, πήγα στην κρεβατοκάμαρά μου να διαλέξω κάνα φο να βάλω και σκέφτηκα πως είχα μήνες να βάλω τον σταυρό μου, τον οποίο κάποτε δεν αποχωριζόμουν ποτέ. Τον φόρεσα λοιπόν και το ίδιο απόγευμα που ήμασταν στο χωριό ήρθε για πρώτη φορά ο παπαστέργιος με την γυναίκα του και το γιο του Χρήστο (μόλις 4 μέρες νωρίτερα γεννημένος από τον Αλέξανδρό μας) για καφέ. Βασικά δεν ξέρω αλλά εμένα δεν μου φάνηκε και πολύ τυχαίο…με βρίσκεται προληπτική??? ίσως και να είμαι. Οπότε σκέφτηκα πως δεν μπορώ να γκρινιάζω και να περιμένω να μου συμβεί κάτι καλό (στον οικονομικό κυρίως τομέα…βλέπε δουλεία κλπ) αν δεν κάνω πρώτα εγώ κάτι καλό σε κάποιον!!!

Έριξα λοιπόν την ιδέα για την εκτύπωση ημερολογίων που θα πουληθούν και με τα έσοδα θα βοηθήσουμε μια μανούλα, ένα παιδάκι ή ένα ίδρυμα που τα έχει ανάγκη. Η Ελισάβετ μίλησε για παζάρι ανταλλαγής ρούχων και άλλων προϊόντων που ενώ για κάποιες δεν χρειάζονται πια, για κάποιες άλλες να ναι απαραιτήτως χρήσιμα! Η Βάσω μας είπε για το τμήμα ανηλίκων στα δικαστήρια, που χρειάζεται σίγουρα ενίσχυση σε ρούχα και παπούτσια. Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να μην έχουμε μπλεξίματα με την αγαπητή κυρία εφοριούλα. Οπότε είπαμε να δούμε τι χρειάζεται για να μεταμορφωθούμε από μία απλή ομάδα του facebook σε ένα μη κερδοσκοπικό σύλλογο. Υπέροχη ιδέα την βρίσκω. Μακάρι να καταφέρουμε να οργανωθούμε και να κινούμαστε με τέτοιο τρόπο. Δεν χρειάζεται λοιπόν να ζωγραφίζω, να πηγαίνω για φωτογράφιση ή γυμναστήριο…νομίζω ότι κάτι τέτοιο είναι εξίσου και ιδιαίτερα δημιουργικό!!!

αγαπημένο μου aerolin!!!

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Αλέξανδρος ανέβασε πυρετό…τρόμαξα τόσο όταν το θερμόμετρο έδειξε 38,8!!!...πήγαμε στο νοσοκομείο, κάναμε γενικές εξετάσεις ούρων, καλλιέργεια, ακροαστικά και καταλήξαμε πως δεν έχει τίποτα.

Την άλλη μέρα κιόλας έβαλα το δάχτυλό μου στο στοματάκι του και ανακάλυψα πως μετά από 2 μήνες που είχαν βγει τα δύο πρώτα κάτω δόντια, επιτέλους έβγαλε και ένα πάνω. Τόση γκρίνια, διάρροια και πυρετό για 1 δόντι!!! Τι δύσκολο πράγμα…

Και πάνω που είχα πει πως γλιτώσαμε τις ιώσεις και όλος ο πανικός ήταν επειδή τα δοντάκια βγαίνουν μάλλον μαζεμένα…έσκασε μύτη ένας βήχας!!! Ένας ξερόβηχας!!! Λες και καπνίζει 3 πακέτα Camel και μάλιστα άφιλτρα!

Οπότε ήταν αν πάμε στη γιατρό μας την επόμενη εβδομάδα, αλλά πήγαμε σήμερα. Τείνει να μας κάνει λαρυγγίτιδα, είπε. Ευτυχώς υπάρχουν εκείνες οι δυο μασκούλες…ξέρετε η μπλε και η πορτοκαλί!!! Δώρο Θεού!!! Οπότε ξανακάνουμε μασκούλες.

Βέβαια εκτός από την διάγνωση για τον βήχα του Αλέξανδρου κάναμε και μία ακόμα ολοκληρωμένη εξέταση – μέτρηση…και έπαθε πλάκα η γιατρός…αφού διάβαζε το βιβλιάριο και μου λέει… «μήπως δεν τον κρατούσες καλά? Δεν είναι δυνατόν να ψήλωσε τόσο!!!...έλα να τον ξαναμετρήσουμε» Και όμως ο Αλέξανδρός από 79cm που ήταν τον προηγούμενο μήνα τώρα είναι 83,5cm!!!

Ναι ναι…είμαι αυτή η μάνα που θα βλέπει το γιο της δύο μέτρα και θα καμαρώνει…και όταν θα έχει γκομενίτσα κανένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι θα του λέω «…μα τι της βρίσκεις παιδί μου αυτής της κοντοστούπας???» Έτσι λέει ο Βασίλης πως θα κάνω …βασικά θα προσπαθήσω να το λέω από μέσα μου!!! Χαχαχαχαχχα

Ελπίζω να γίνει γρήγορα καλά το μικρούλι μου…δεν μπορώ να τον βλέπω να υποφέρει και να μη κοιμάται καλά από αυτόν τον βρωμοβήχα…

Απ’ ότι μας είπε η γιατρός όμως όλα τα παιδάκια ταλαιπωρούνται με τις ιώσεις αυτόν τον καιρό…περαστικούλια λοιπόν και καλό κουράγιο για όλες τις μανούλες!!!

Θα κάνουμε τελικά πάρτι γενεθλίων!!!

Έφτασε ο καιρός να κάνουμε στο μωρουλίνι μας το πρώτο του πάρτι γενεθλίων!!! Αρχικά είχα πει πως δεν θα κάνω πάρτι. Θα έφτιαχνα μία τούρτα και θα σβήναμε οικογενειακώς τα κεράκια. Μετά ήρθαν τα γενέθλια της μικρής Σοφίας που διοργάνωσε η μαμά της η Ράνια. Ο Αλέξανδρος εκστασιάστηκε με τα παιδάκια. Δεν τον έπαιζαν φυσικά καθότι μεγαλύτερα αλλά και μόνο που στο χώρο υπήρχαν παιδιά νομίζω ότι του ήταν απολαυστικά αρκετό!

Με το Βασίλη κάναμε σαν χαζοχαρούμενοι που ο γιος μας μπουσουλούσε τρέχοντας για να πάει στο παιδικό δωμάτιο της Σοφίας, όπου τα άλλα παιδάκια πηδούσαν, φώναζαν και έπαιζαν όλα μαζί!!! Χωνότανε και αυτός ο μικρούλης να δει…

Έτσι αποφάσισα να κάνω και εγώ το πρώτο παρτάκι του γιού μας. Ναι αλλά αφού το κάνω θα το κάνω και με μεράκι!!! Έψαξα λοιπόν στο ιντερνέτ για ιδέες και βρήκα πως στο εξωτερικό ακόμα και τα πάρτι έχουν θέμα!!! Ο ναι…όπως η βάφτιση έτσι και τα πάρτι.

Μετά από ωρίμου και πολυήμερης σκέψεως κατέληξα πως το πάρτι μας θα έχει θέμα το ΝΕΜΟ…το αγαπημένο μας παιδικό με Βασίλη.

Έψαξα και βρήκα διάφορες τούρτες με θέμα το Νέμο…καλά ε…υπάρχουν απίστευτα πράγματα!!!

Μετά ψάχνοντας για έξυπνες ιδέες για τον μπουφέ και τη διακόσμηση βρήκα διάφορα που ταιριάζουν στο θέμα μας…

Για να μην σας κουράζω όμως θα βγάλω φωτογραφίες και πληροφορίες σε λίγες μέρες που όλες οι σκέψεις μου θα έχουν γίνει πράξεις!!!

Ανυπομονώ να έρθει εκείνη η μέρα!!!

Το δωμάτιο του Αλέξανδρου στο www.eimaimama.gr

Η Γλυκερία από τις Σέρρες μας έστειλε φωτογραφίες του δωματίου του μικρού της Αλέξανδρου, το οποίο ζωγράφισε μόνη της. Πιάνει το χέρι της, έτσι; Υπέροχο το αποτέλεσμα και φοβερός συνδυασμός χρωμάτων!

Μας έγραψε:

“Όταν έμαθα ότι περιμένω να γεννήσω αγοράκι ξεκίνησα την προετοιμασία του δωματίου του. Δεν ήθελα όμως να είναι ένα κλασσικό γαλάζιο δωμάτιο. Εξάλλου δεν θα κριθεί ο ανδρισμός του από αυτό. Κάπου είχα διαβάσει ότι στα νεογέννητα αρέσουν τα έντονα χρώματα όπως κίτρινο και κόκκινο. Εμένα μου αρέσει τρελά το λαχανί, οπότε επέλεξα να παίξω με λαχανί και κίτρινο.

Ο μπαμπάς μας είναι κολλημένος με τη μπάλα και  ιδιαίτερα με την ιταλική ομάδα Milan. Δεν γινόταν να το παραβλέψω αυτό!!! Σκέφτηκα λοιπόν τι μπορώ να φτιάξω χωρίς να βάψω όλο το δωμάτιο. Ήμουν ήδη περίπου 6.5 μηνών έγκυος και έκανε πολύ ζέστη για να μπλέξω τόσο πολύ. Έψαξα να βρω μια καρικατούρα του Ronaldinho. Τελικά έπεσα πάνω σε μια ολόκληρη βραζιλιάνικη σειρά κόμικς!!! (για αυτό λατρεύω το ιντερνέτ)

Τα έπιπλα τα πήραμε όλα από το Mama House στις Σέρρες. Επέλεξα να είναι λευκά, γιατί όπως μου είπε η φίλη μου η Ράνια που έχουν το κατάστημα “πάνω στα λευκά έπιπλα φαίνονται περισσότερο τα χρώματα από την προίκα του μωρού” και είχε δίκιο απότι είδα, άσε που φωτίζεται το δωμάτιο.

Επίσης ήθελα να γράψω κάτι που να δίνει δύναμη και θετική σκέψη κάθε φορά που θα το βλέπει ο μικρός. Xωρίς να είναι όμως μαμαδίστικο (γιο μεγαλώνω, χοχοχοχο). Έτσι επέλεξα να κλέψω το σλόγκαν της adidas από μια μπλούζα του μπαμπά μας «Ι. Ι. Ν. = impossible is nothing!!!»

Το αποτέλεσμα το αποτυπώνουν οι φωτογραφίες. εντάξει πιάνει και το χέρι μου ε;;; ”

http://www.eimaimama.gr/2011/10/to-dwmatio-tou-alexandrou.html

zzzzzzzzzzzzzz.....άτιμη μύγα!!!...ΝΑ!!!ΝΑ!!! :)

Χθες στη σελίδα των Ελληνίδων μαμάδων αναρτήθηκε από την διαχειρίστρια το κείμενο μου για την ιστορία του τοκετού μου. Έπαθα πλάκα όταν είδα τι προκάλεσε η επιλογή του τίτλου, η οποία δεν ήταν δική μου…

Ξέρετε… ένιωσα σαν τους διάσημους που πάντα δικαιολογούν τους τίτλους λέγοντας πως άλλα εννοούσαν, απλά οι δημοσιογράφοι απομόνωσαν αυτή τη φράση και δείχνει αλλιώς…αστείο ε? Και όμως κάπως έτσι είναι….

Δεν γράφω για να απολογηθώ…δεν έχω λόγο να απολογηθώ για την επιλογή μου να γεννήσω φυσιολογικά. Κάποια μανούλα μίλησε για λέξεις που στο κείμενο μου ηχούν άσχημα…ΔΥΝΑΜΗ…ΕΠΙΛΟΓΗ…αυτά θα σχολιάσω λιγάκι…

Αν διαβάσετε το κείμενο μου είναι πιστεύω ολοφάνερο πως δεν είναι καθόλου προκλητικό και δεν θίγει τις μανούλες που είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, γέννησαν με μη φυσιολογικό τρόπο (επισκληρίδιο, καισαρική…)

Δεν νομίζω να είμαι η μόνη που ξέρω γυναίκες που δεν θέλουν να γεννήσουν φυσιολογικά. Άλλες φοβούνται τον πόνο και άλλες θέλουν να το προγραμματίσουν. Σίγουρα γνωρίζεται γυναίκες που επιλέγουν να γεννήσουν σε κλινική για να χρησιμοποιήσουν επισκληρίδιο… στα νοσοκομεία δεν μπορούν!!! Φυσικά και δεν είμαι εγώ αυτή που θα τις κρίνει, η αδερφούλα μου ας πούμε έχει ένα θέμα με την τη γέννα, φοβάται και μόνο στην ιδέα! Όπως λέει και η φίλη μου η Βαλεντίνα που ασχολήθηκε με τη μοριακή βιολογία «γιατί να ζοριστείς από τη στιγμή που η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο???» και δεν έχει και άδικο…

Βέβαια υπάρχουν και οι γυναίκες που δεν έχουν περιθώρια επιλογής…όπως παραλίγο να ήμουν και εγώ. Πήγα στις 16.00 στο νοσοκομείο με σπασμένα νερά. Γέννησα στις 7.15 με φυσιολογικούς πόνους. Αν όμως δεν είχα διαστολή και πόνους μέχρι τις 11.00 ο γιατρός μας είχε πει πως θα μου έκανε καισαρική, διότι θα είχα ήδη χάσει όλα τα νερά μου. Από τα παραπάνω όμως καταλαβαίνει κανείς εύκολα πως η λέξη ΕΠΙΛΟΓΗ υπάρχει κοντά στην λέξη ΤΟΚΕΤΟΣ και παίζει συχνά και αυτή το ρόλο της!

Τώρα όσον αφορά τη λέξη ΔΥΝΑΜΗ…ναι, γέννησα εύκολα…αυτό δεν σημαίνει πως δεν πόνεσα ή δεν έβαλα τα δυνατά μου. Και επειδή το κείμενο μιλάει για τη δική μου, προσωπική εμπειρία μπορώ αναμφισβήτητα να πω πως εξεπλάγην που είχα τόση δύναμη μέσα μου. Θίγει κάποια αυτή η λέξη??? Δεν νομίζω…Το ότι εγώ ένοιωσα δυνατή δεν σημαίνει πως κάποια άλλη δεν είναι.

Επίσης σχολιάστηκε για το πόσο δύσκολο ήταν να φοβάται για το μωράκι της αν θα ζήσει…δεν το έγραψα στο κείμενο μου, αλλά στο σπίτι δεν γύρισα με το μωρό μου στην αγκαλιά…και 3 μέρες στο νοσοκομείο δεν το είχα δίπλα μου να το θηλάσω…οπότε δεν θα προκαλούσα πότε καμία μανούλα για τον τρόπο που γέννησε, και ιδιαίτερα αν δυσκολεύτηκε και φοβήθηκε για κάτι.

Τώρα αν νομίζεται πως το κείμενό μου δεν έχει τόσο ενδιαφέρον όσο το κείμενο μιας μητέρα που πέρασε 40 κύματα για να βγάλει το μωρό της…τότε γιατί το διαβάσατε?

Εγώ πάντως δεν αισθάνομαι λιγότερο μανούλα επειδή είχα την τύχη, την ψυχραιμία και την χαρά να γεννήσω φυσιολογικά! Και στόχος μου πάντα ήταν, όταν με ρωτάνε φίλες που στο μέλλον θα γίνουν μανούλες, να τις καθησυχάσω και να τους πω πως αν είναι τυχερές και όλα πάνε καλά…δεν χρειάζεται πανικός!!! Ο Θεός μας έδωσε την δύναμη να τον αντέξουμε αυτόν τον πόνο…αυτό πιστεύω εγώ…τώρα αν τα πράγματα δεν είναι και τόσο ευνοϊκά…ούτε εγώ θα ρίσκαρα την ζωούλα μου και τη ζωούλα του μωρού μου!!!

Αυτά τα λίγα…α!!!...και για το αν θα γίνω καλή πεθερά….χαχαχχαχα….δεν είναι τυχαίο που έχω Σερραίες μανούλες και όχι μόνο, που έχουν γλυκύτατα κοριτσάκια, με αποκαλούν συμπεθέρα!!!

Από χτες την κυνηγάω αυτή την κωλόμυγα….ΝΑ!!! ΝΑ!!!...σε τσάκισα!!! :P

Αυτή την περίοδο είμαι μια τρελαμένη χαζομαμά...



2003 - Θεσσαλονίκη

Το 2004 αποφάσισα να αφήσω το Κιλκίς και να πάω να μείνω με την αδερφή μου που σπούδαζε στις Σέρρες. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου τον Βασίλη και από τις 3 Μαρτίου 2004 είμαστε αχώριστοι.

Πριν αποφασίσω να πάω στις Σέρρες έμενα ήδη 4 χρόνια μόνη μου. Όποτε καταλαβαίνετε πως δεν ήμουν ένα άβγαλτο κοριτσάκι…Πήγαινα στη σχολή μου, δούλευα, έτρωγα όλα μου τα λεφτά σε ρούχα, έβγαινα (όπως όλες οι κοπέλες στα 20-24), φλέρταρα, ξενυχτούσα…τώρα απορώ με τον εαυτό μου πως δεν κουραζόμουν ποτέ!!!

2005 - Διακοπές με το Βασίλη στη Ζάκυνθο

Πάντα έλεγα πως όταν βρω ένα καλό παιδί για οικογένεια θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να φτιάξω μια σωστή σχέση και στη συνέχεια μια σωστή οικογένεια. Κατά συνέπεια όταν μπήκε στη ζωή μου ο Βασίλης, ήμουν ήδη χορτασμένη από την εργένικη ζωή μου. Ήμουν στην άκρως ιδανική ηλικία για να βρω το «λιμανάκι» μου και εγώ.

Στις 27 Μαΐου του 2007 αρραβωνιαστήκαμε. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2009 παντρευτήκαμε. Και στις 22 Οκτωβρίου 2010 ήρθε ο μπομπιράκος μας!!!

27 Μάη 2007
 ο αρραβώνας μας στην Καβάλα

Η αλήθεια είναι πως από τότε που αρραβωνιαστήκαμε με τον Βασίλη μου, είχαμε μπει σε μια σειρά. Ο Βασίλης δεν με πίεζε ποτέ για τις δουλείες στο σπίτι και το μαγείρεμα, γιατί δούλευα πάντα ώρες αγοράς και κατανοούσε την κούραση μου. Παρόλο που έχω τη μαμά μου μακριά, έχω πολύ βοήθεια από την πεθερά μου που μας είχε πάντα φαγητό έτοιμο. Πράγμα που με έβγαζε από μεγάλο μπελά…



6 Σεπτεμβρίου 2009
 ο γάος μας στα Καλά Δένδρα

Τα βρίσκουμε με τον άντρα μου. Υπάρχουν μέρες που γελάμε και μιλάμε ασταμάτητα και άλλες πάλι που μπορεί να βγούμε οι δυο μας και να μην ανταλλάσουμε ούτε κουβέντα! Πίνουμε το καφεδάκι μας και χαζεύουμε τους περαστικούς. Τσακωνόμαστε όπως όλα τα ζευγάρια, ίσως και λίγο παραπάνω γιατί και οι δύο είμαστε πολύ αυθόρμητοι και οξύθυμοι. Λογικό για ένα ζευγάρι που δουλεύει μαζί. Το μυστικό μας όμως είναι πως δεν κρατάμε ποτέ κακία. Έχει τύχει να μας πιάσουν και σπαστικά γέλια μετά από γερό καυγά… «αφού πάλι θα τα βρούμε…τι τσακωνόμαστε??».





Αύγουστος 2010 - διακοπές στην Κέρκυρα
και έγκυος στον Αλέξανδρο

Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα πως είμαι έγκυος, αγχώθηκα… όπως όλες οι μέλλουσες μανούλες. Ένα βράδυ που παρακολουθούσαμε τηλεόραση ξαπλωμένοι τον ρώτησα «Μωρό μου έχεις καταλάβει πως αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που είμαστε οι δυο μας? Μόνο οι δυο μας???» Αυτός φυσικά δεν είχε σκεφτεί ποτέ έτσι… «Γιατί ρε Ριούλα δεν το ήθελες?» Δεν είναι αυτό…απλά μετά την γέννα θα έχουμε πάντα ένα ανθρωπάκι να μας ακολουθεί…και όπως μου είπε κάποια στιγμή αργότερα η μανούλα μου «Ξεβολεύτηκες Ριούλα ε? Τώρα δεν θα ναι ο Βασίλης μόνο που δεν σε πιέζει για τίποτα…τώρα θα πλένεις…θα μαγειρεύεις…το σπίτι πρέπει να ναι πάντα καθαρό…το μωρό θέλει προσοχή!!!»

29 Μαη 2010 - στη βάφτιση του γιου μας

Δεν μπορώ να συγκρίνω τη ζωή μου πριν τον Αλέξανδρο, και τη ζωή μου μετά… Πιστεύω πως η ζωή μου πέρασε από διάφορα στάδια που το καθένα είχε την ομορφιά του. Πρώτα ελεύθερη σπουδάστρια στο Κιλκίς, μετά ερωτευμένη 24άρα στις Σέρρες, έπειτα αρραβωνιασμένη κοπέλα, αργότερα παντρεμένη γυναίκα και σήμερα ευτυχισμένη σύζυγος και μαμά!!! Αυτό που θεωρώ πως πέτυχα, είναι που περνούσα πάντα στο επόμενο στάδιο, έχοντας χορτάσει αρκετά το προηγούμενο!!!

Τι μου λείπει??? Χρόνος για τον εαυτό μου ίσως…για τα χόμπι μου με τα οποία έχω καιρό να ασχοληθώ. Αλλά από την άλλη επειδή δουλεύω, δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο που έχω να περάσω με τον 10  μηνών γιο μου. Οπότε το ξεπερνώ…

Πριν λίγο καιρό συζητούσα με δύο φίλες για τα γκομενικά της μίας από αυτές. Ταλαιπωριόταν αρκετό καιρό με κάποιον που δεν άξιζε. Έχοντας πλέον γνώση πως μερικά πράγματα από λεπτομέρειες κρίνονται, είπα την γνώμη μου με ίσως όχι τον ιδανικότερο τρόπο. «Μάλλον έχεις ξεχάσει πως περνάνε τα εργένικα και μοναχικά βράδια Ρία» μου απάντησε η μία φίλη. Με πείραξε…το ότι παντρεύτηκα και έγινα μανούλα δεν σημαίνει πως δεν κατανοώ τους προβληματισμούς ή τον έρωτα μια νέας ελεύθερης γυναίκας. Απλά πλέον ξέρω πως δεν αξίζει να στεναχωριέμαι για κανέναν και για τίποτα. Ξέρω πως όταν κάποιος σε αγαπάει πραγματικά, θέλει να κάνει οικογένεια μαζί σου, θέλει το καλό σου και χαίρεται με την χαρά και την επιτυχία σου. Αυτό είναι όλο…

Αυτή την περίοδο είμαι μια τρελαμένη χαζομαμά. Δεν το αλλάζω με τίποτα αυτό.

Διάβασα ένα κείμενο του Μάνου που μου άρεσε πάρα πολύ.  

(http://www.eimaimama.gr/2011/08/istorioula.html)

Αυτός με τις γυναίκες του…και εγώ με τα αντράκια μου!!!

«….Μέσα στον ύπνο της η Ολιβ κατάλαβε ότι η μικρή απομακρύνθηκε. Την έψαξε. Το χέρι μου τώρα δεν κρατούσε μόνο το πατουσίνι της Αθηνάς, αλλά και το χέρι της αγάπης μου, Ήταν και τα δυο το ίδιο τρυφερά. Το ίδιο ίδια. Sweet dreams are made of this!»

Και αμέσως σχολίασα…

«Πριν την γέννηση του μικρού μας Αλέξανδρου το κρεβάτι μας γέμιζε με πάθος, έρωτα…και αγάπη…αλλά διαφορετική αγάπη… Τώρα, όταν βρίσκουμε δικαιολογίες για να τον πάρουμε ανάμεσά μας, ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ από αγάπη… οικογενειακή αγάπη να το πω?…πιο ήρεμη αγάπη?…πιο γαλήνια???… τόση που όταν βλέπω τα αντράκια μου να κοιμούνται με το ίδιο στυλ… μου έρχεται να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση….

ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ???!!!»

Γράφω για την δική μου ιστορία τοκετού στο www.eimaimama.gr

28 αρτίου 2010

η ημέρα που έμαθαπως είμαι έγκυος.

Η αδερφούλα μου η Ντέπυ και εγώ.

Σέρρες 16/8/2011

Ήταν καθαρά Δευτέρα του 2010. Φιλοξενούσαμε την αδερφή μου τη Ντέπυ, που είχε έρθει για τριήμερο από Αθήνα. Ο Βασίλης είχε πάει στο χωριό να μας αφήσει και λιγάκι μόνες μας. Εκεί που πίναμε το πρωινό μας καφεδάκι, της είπα πως έχω αρκετές μέρες καθυστέρηση…πράγμα αρκετά σύνηθες για μένα. Εκείνη μόλις βγήκαμε από το σπίτι, σταμάτησε και πήγε να μου πάρει ένα τεστ εγκυμοσύνης, παρόλο που της είπα πως θα περιμένω, μήπως είναι άλλη μία συνηθισμένη καθυστέρηση… «Ριούλα είσαι έγκυος!» επέμενε…



Όταν ανακοίνωσα
στον αντρούλη μου τα ευχάριστα!!!



Το τεστ δεν το έκανα σωστά, δεν έδειξε τίποτα.  Ξαναπήγαμε και πήρα αυτή τη φορά ένα διπλό. Γυρίσαμε σπίτι και τα έκανα αμέσως. Βγήκαν και τα δύο θετικά! Φωνές…χαρές…κλάματα…συγκίνηση… Είμαστε πολύ δεμένες αδερφούλες και ήταν ιδιαίτερη η χαρά της που μια τέτοια σημαντική στιγμή ήταν δίπλα μου…μετά μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε δει όνειρο ένα μωρό!

Πήρα αμέσως τον Βασίλη να τον ρωτήσω πότε θα έρθει. Όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο Βασίλης, η αδερφή μου έφυγε αμέσως στην κρεβατοκάμαρά, δήθεν να φτιάξει την βαλίτσα της. Εγώ πάλι καθότι και υπερευσυγκίνητος άνθρωπος, βούρκωσα αμέσως «Βασίλη!...είμαι έγκυος!!!»

Ξανά…φωνές…χαρές…κλάματα…συγκίνηση… και ο Βασίλης να γελάει σοκαρισμένος «Για αυτό κλαις μωρό μου???»

Αύγουστος 2010 - Διακοπές στην Κέρκυρα

Είμαστε από τα τυχερά ζευγάρια, που δεν προσπάθησαν και δεν αγχώθηκαν ιδιαίτερα για να αποχτήσουν μωράκι. (Τώρα που έχω τον μικρό μου Αλέξανδρο, μπορώ να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι αυτό.)

Δεν είχα ούτε ζαλάδες, ούτε αναγούλες, ούτε τίποτα…μόνο τρελή νύστα!!! Τους πρώτους μήνες κοιμόμουν συνέχεια. Εξεπλάγην με τον εαυτό μου που την μέρα που έμαθα πως είμαι έγκυος, έκοψα και το κάπνισμα. Από τότε έχω να καπνίσω. Σαν να έγινε ένα κλικ στον εγκέφαλό μου και απλά έκοψα το κάπνισμα. Δεν ήμουν μανιακή καπνίστρια, αλλά είχα προσπαθήσει αρκετές φορές να το κόψω…και δεν κατάφερνα τίποτα.

Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Ίσως αυτό σε συνδυασμό με τις ορμόνες και την διακοπή του καπνίσματος, μου δημιουργούσε λίγο εκνευρισμό που και που. Ευτυχώς όμως μόνο για τους τρεις πρώτους μήνες, μέχρι να συνειδητοποιήσω τι γίνετε!

Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή. Συνέχισα να πηγαίνω στη δουλειά, μιας και είμαι γραφίστρια και όλη μέρα κάθομαι σε ένα γραφείο. Βέβαια αυτό αποδείχτηκε πως δεν είναι και το ιδανικότερο.

Ο γιατρός μου είχε πει σαν πιθανή ημερομηνία τοκετού τις 21/11/2010. Στις 21/10, γύρω στις 15.30, ήμουν στην δουλειά και μετά από μία συνηθισμένη μέρα, λίγο πιο δύσκολη για μένα που είχα πλέον φουσκώσει αρκετά, ένιωσα την κοιλιά μου να γίνετε πέτρα. Ζήτησα από το αφεντικό μου να αφήσω μία μακέτα για την επόμενη μέρα και να φύγω. Αφού μου έδωσε το οκ, πήγα στην τουαλέτα. (Είναι κάτι που έκανα πάντα όταν είχε πλέον μεγαλώσει η κοιλιά μου, γιατί το να πάω τουαλέτα με άγχωνε ιδιαίτερα. Πήγαινα  πάντα τρέχοντας στην τουαλέτα όταν επέστρεφα σπίτι νομίζοντας πως δεν θα προλάβω.) Κάθισα στην λεκάνη και ξαφνικά ένιωσα να αδειάζω… «τι ανακούφιση!!! Μάλλον μετακινήθηκε το μωρό» σκέφτηκα…

Στον δρόμο για το σπίτι πήρα τον Βασίλη τηλέφωνο. «…Έγινε κάτι αλλά δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό…»

Ο Βασίλης κρατάει σα χέρια του
τον Καρπουζάκη junior

Ο Βασίλης την προηγούμενη μέρα έπαιζε μπάλα με την ομάδα του χωριού του και είχε τραυματιστεί. Του είχα ζητήσει να μου φέρει και κάτι ψώνια, οπότε φορτωμένος με τις σακούλες έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε στο σπίτι. Με βρήκε καθισμένη στην λεκάνη της τουαλέτας μας να μιλάω με τον γιατρό μου. «Γλυκερία σου σπάσανε τα νερά…γεννάς!» μου είπε ο γιατρός.

Χωρίς άγχος και με γέλια, πήρε ο Βασίλης την βαλίτσα μου που ευτυχώς είχα ετοιμάσει και μπήκαμε στο αμάξι. Εκεί μας πιάσανε σπαστικά γέλια. Ο Βασίλης να μου λέει «…και γω κούτσα κούτσα με τα ψώνια να προλάβω να έρθω…» και δώστου να γελάμε και να σφίγγομαι και να τρέχουν τα νερά. Όταν κατέβηκα από το αμάξι ήμουν μούσκεμα…λες και τα χα κάνει πάνω μου! Μέχρι να πάω στο γυναικολόγο είχα αφήσει τα νερά μου σε όλο το διάδρομο του νοσοκομείου. «Α! μην αγχώνεσαι…όλες έτσι έρχονται!» μου είπε  ειδικευόμενη γιατρός.

Αφού με εξέτασε, με έβαλε σε ένα καροτσάκι και είπε στον Βασίλη να με κατεβάσει στον κάτω όροφο να μου πάρουν αίμα, διότι είχαν πολλά έκτακτα και δεν είχε τραυματιοφορέα να με πάει (τα στραβά του νοσοκομειου). Το καροτσάκι εντωμεταξύ με μία ρόδα προβληματική… πάλι γέλια στους διαδρόμους μέχρι το αιματολογικό.

Λίγες μόλις ώρες μετά ον τοκετό.
Το μωράκι μου ήταν στην θερμοκοιτίδα.

Στις 16.40 περίπου, ο γιατρός είπε στον Βασίλη πως επειδή μόλις έκλεισα τον 8^ο μήνα, θα περιμέναμε μέχρι το άλλο πρωί, για να πάρει έστω και ώρες το μωράκι μου από τον 9^ο. Αν βέβαια δεν με πιάνανε πόνοι μέχρι το πρωί θα με κάνανε αναγκαστικά καισαρική, γιατί θα είχαν φύγει πια όλα τα υγρά.

Μπήκα στο θάλαμο, με ετοίμασαν και μου έδωσαν μία πάνα. «Μπορείς να βγεις στο διάδρομο τώρα με τους δικούς σου…» Πώς να βγω όμως? Εγώ είχα μόνο πιζάμες, οι οποίες θα γινόταν μούσκεμα στο 1^ο λεπτό. Είχε φροντίσει η μαμά μου να μου πάρει δύο νυχτικιές για τη γέννα, αλλά βρισκόταν στον δρόμο για Σέρρες. (Άλλο ανέκδοτο αυτό, οι γονείς μου εκείνο το πρωί έφευγαν από την Κέρκυρα και πήγαιναν Αθήνα. Την επόμενη εβδομάδα θα ερχότανε σε εμάς στις Σέρρες. Τελικά Κέρκυρα – Αθήνα – Σέρρες το κάνανε σε μία μέρα!!!) Οπότε είπα στον Βασίλη να πάει σπίτι και να μου φέρει νυχτικιά από το σπίτι. Και επιστρέφει ο Βασίλης με μία νυχτικιά που όταν την έβαλα (πάντα είχα αρκετά κιλά) ήταν σαν να φοράω εφαρμοστό μίνι φορεματάκι…ήταν για εποχή προ κοιλιάς!!! Πώς να βγω έτσι??? Να με βλέπει ο κόσμος??? Οπότε έστειλα τον Βασίλη και την πεθερά μου να περιμένουν αν ανοίξουν τα μαγαζιά και να μου πάρουν μια άλλη νυχτικιά!

Όσο ήμουν έγκυος βάζαμε στοιχήματα με το αν το μωράκι θα βγει σκορπιός (που είμαι εγώ και η πεθερά μου) ή τοξότης. Η κουμπάρα μου (και νονά του μικρού μας) βέβαια σαν κλασσική ζυγός μου είχε πει… «Δεν σφίγγεσαι λίγο μπας και βγει ζυγός???» Περιμένοντας λοιπόν στον διάδρομο του νοσοκομείου την πήρα τηλέφωνο «Θυμάσαι τι μου είχες πει??? Ζυγός θα βγει τελικά!!! Είμαι στο νοσοκομείο…γεννάω!!!»

Οι ώρες πέρασαν με γέλια και ελαφριούς πόνους σαν τις περιόδου. Γύρω στις 22.30 η μαία μου είπε πως πρέπει να μπω στο θάλαμο να ξεκουραστώ για να έχω δυνάμεις να γεννήσω. Ο Βασίλης θα καθόταν έξω στο διάδρομο.

Όταν μπήκα στο θάλαμο τοκετού είπα μέσα μου «Δεν θα κάνω καραγκιοζιλίκια!» Κάνοντας τις αναπνοές μου οι πόνοι ερχότανε και φεύγανε γρήγορα και όχι τόσο επώδυνα. Γέννησα στις 22/10/2010 στις 7.15. Τελικά το τελευταίο μισάωρο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι…και πιο πολύ άγχος έβγαλα για το πώς να σπρώξω σωστά παρά για το ότι πονούσα! Σε κάποια προσπάθεια μου να σπρώξω φώναξα σαν λιοντάρι που γρυλίζει!!! «Γλυκερία σπρώχνουμε με κλειστό στόμα!» είπε ο γιατρός μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύναμη είχα μέσα μου...και μετά αυτός ο υπέροχος ύπνος…

Την επισκληρίδιο ένεση, δεν την θεωρούσα απαραίτητη από την αρχή. Πάντα έλεγα πως η γυναίκα είναι από τη φύση της πλασμένη να αντέχει δυνατούς πόνους. Τόσες και τόσες γυναίκες γέννησαν φυσιολογικά…εγώ θα είμαι αυτή που θα κωλώσω;;; Έπαιξε ρόλο φυσικά και το οικονομικό, δεν θα το κρύψω.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τη φίλη μου τη Χαρά που γελώντας μου είπε: «Αχ! Ηρακλή μου εσύ…χωρίς επισκληρίδιο ε; Πάντως Ρία εγώ όταν πήγα να γεννήσω έλεγα από μέσα μου «ποιος μ*****ς είπε πως τον πόνο τον ξεχνάς!!!» και φώναζα σαν τρελή «κάντε μου επισκληρίδιοοοοοοοοοοο!!! τώρααααααα!!!».

Άκουσα πολλά…αλλά δεν πτοήθηκα…πήγα από την αρχή στο γιατρό μου στο νοσοκομείο. Απλώς σκέφτηκα πως αφού θα γεννήσω εκεί, καλό θα είναι να με παρακολουθεί ένας γιατρός του νοσοκομείου που πιθανότατα να είναι και στη γέννα μου. Και ο γιατρός μου τελικά είχε την συμπεριφορά που εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να είχε στη γέννα…λίγα λόγια…ψυχραιμία…και καθοδήγηση! Δεν με άγχωσε… δεν με φόβισε! Βέβαια η αλήθεια είναι πως είχα μια εύκολη γέννα. Ποιος μου λέει όμως πως αν δεν είχα το συγκεκριμένο γιατρό, θα ήμουν εξίσου ψύχραιμη και υπάκουη. Πάντως εγώ προσωπικά έμεινα ικανοποιημένη από την όλη συμπεριφορά των γιατρών και των μαίων…και σίγουρα το επόμενο παιδάκι μου (πρώτα ο Θεός) θα το ξαναγεννήσω στο νοσοκομείο με τον ίδιο γιατρό.

Θέλω όμως να τονίσω στις φίλες που είναι εγκυμονούσες ή σκέφτονται να μείνουν έγκυες…Αν όλα δείχνουν πως το μωράκι έχει πάρει θέση και κατεβαίνει φυσιολογικά δεν υπάρχει λόγος πανικού!

Λίγες ώρες μετά την γέννα...
...έτοιμη για βόλτες!!!

Λίγες ώρες μετά τον τοκετό βγήκα στο προαύλιο για να κάνω παρέα στην αδερφή μου και τον άντρα μου που ήθελαν να κάνουν τσιγάρο. Ένα από τα καλά του φυσιολογικού τοκετού…

Τώρα, μετά από 10 μήνες νοιώθω απόλυτα περήφανη που κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά. Ήμουν τυχερή…αλλά το τόλμησα κιόλας…και αναμφισβήτητα αυτή ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου.

Οι πρώτες μας διακοπές στη Θάσο.

Ο Αλέξανδρος είναι ότι καλύτερο έχω κάνει στη ζωή μου. Είναι η έμπνευσή μου…ο λόγος ύπαρξης μου. Πάντα περνούσα όμορφα με τον άντρα μου, όσο ήμασταν μόνο οι δυο μας. Χτες γυρίσαμε από τις πρώτες οικογενειακές μας διακοπές στην Κέρκυρα και στη Θάσο. Οι πρώτες διακοπές με τον γιο μας!!! Τίποτα δεν έχει αλλάξει...εκτός από το ότι κοιμόμασταν πιο νωρίς τα βράδια!!! Μας ξεθέωσε ο μικρός!!! : )

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στο γιατρό μου κ. Τσαλίκη, την ειδικευόμενη  Λουίζα και τη μαία κ. Ζάνα. Σας ευχαριστώ πολύ!

http://www.eimaimama.gr/2011/09/eimai-perifani-pou-gennisa-fysiologika.html?utm_source=twitterfeed&utm_medium=facebook