Τρίτη 31 Ιουλίου 2018

Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο για έναν υπέροχο λόγο…



Πάντα όταν ταξιδεύω με πιάνει ένα άγχος. Από το προηγούμενο βράδυ που φτιάχνω βαλίτσες και σκέφτομαι αν έχω πάρει όσα χρειαζόμαστε ή αν έχω αφήσει καμία εκκρεμότητα. Απλά αυτή τη φορά ταξιδεύω μόνη. Βέβαια αφήνω τα παιδιά σε καλά χέρια και ταξιδεύω για έναν υπέροχο λόγο… αλλά όπως και να έχει…
Έχω άγχος γιατί σε λίγες ώρες η αδερφή μου, η Ντεπούλα μου, θα γίνει μανούλα. Γιατί θα έρθει στο κόσμο η ανιψιά μου! Είναι αρκετά στρεσαρισμένη και προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη εγώ, αλλά ξέρετε τώρα… πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου. Θα γεννήσει… πως θα γεννήσει; Πότε θα γεννήσει; Θα πονέσει; Θα πάνε όλα καλά; Ούτε όταν πήγαινα εγώ να γεννήσω δεν είχα τόσο άγχος!
Και σαν να μην έφταναν όλες αυτές οι σκέψεις, εχθές το βράδυ ο μεγάλος μου γιος με ρωτούσε που πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν; Γιατί πεθαίνουν; Και γιατί δεν έχει έρθει κανένας στον ύπνο του; Και κάτι τέτοια… με τέτοιες απορίες κοιμηθήκαμε…
Ξύπνησα το πρωί, έκανα ένα γρήγορο ντουζάκι και έφυγα για ΚΤΕΛ. Χαιρετώ τον σύζυγο που φεύγει για την δουλειά, παίρνω έναν καφέ και κάθομαι σε ένα παγκάκι περιμένοντας το λεωφορείο για Αθήνα. Κλασσική εγώ, ρωτάω τον διπλανό μου, αν αυτό μπροστά μας είναι το λεωφορείο. «Athens this!» μου λέει… α καλά, σκέφτομαι. Μου πιάνει την κουβέντα ο άνθρωπος και η πρώτη μου ερώτηση είναι «where are you from?». Ιράκ, μου λέει και πιάνω τον εαυτό μου να δυσανασχετεί. Τι είναι αυτό τώρα; Εγώ ποτέ μου δεν είχα θέμα με τους αλλοδαπούς. Πάντα ήμουν ευγενική και χαμογελαστή. Αλλά τώρα νοιώθω έναν ηλίθιο φόβο να με καταβάλει. Φόβο που προφανώς μου έχει επιβάλει ο τρομοκρατικός εκφοβισμός που βιώνει όλη η υφήλιος. Λες το isis να έχει επιλέξει, έτσι για πλάκα του, την πόλη των Σερρών; Γελάτε ε; Και τι να κάνω η μάνα που το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι να παρακαλάω τον τρομοκράτη να μην με σκοτώσει, γιατί έχω δυο μικρά παιδάκια που δεν πρόλαβα να τα χαιρετίσω καλά καλά. Θεέ μου τι τραβηγμένες σκέψεις κάνω;;;!!!
Θυμάμαι πιο νέα (όχι ότι με πήραν τα χρόνια αλλά να…) δεν είχα φόβο για τίποτα. Αν ανέβαινα σε μοτοσυκλέτα, δεν φοβόμουν, όσο και αν τρέχαμε. Αν ξεκινούσαμε ταξίδι μακρινό, δεν φοβόμουν για τίποτα. Ανυπομονούσα για το άγνωστο και την εμπειρία που πρόκειται να ζήσω. Είχα μια γλυκιά ανεμελιά. Δεν σκεπτόμουν ποτέ μην πάθω κάτι. Αλλά από τότε που έγινα μάνα, πάντα, μα πάντα, έχω ένα μικρό φόβο. Να φοράμε όλοι ζώνη. Να μην πιούμε παραπάνω όταν βγαίνουμε. Μην γίνει κάτι και με χάσει η οικογένειά μου. Μην δεν τα καμαρώσω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Μάνα! Είμαι μάνα και εγώ. Και θυμήθηκα την εξοργισμένη μητέρα μου όταν φύγαμε τριήμερο με την αδερφή μου σε ένα μουσικό φεστιβάλ και αμελήσαμε να την πάρουμε τηλέφωνο 1-2 μέρες. Έτσι… έτσι και χειρότερα κάνω εγώ τώρα…
Μην χτυπήσουν… μην φάνε κάτι και τους πειράξει… μην στεναχωρηθούν… μην αρρωστήσουν… μην… μην… μην
Το παλικάρι από το Ιράκ έκατσε γαλαρία με κάτι φίλους του. Μου είπε πως κατέβαινε στην Αθήνα για να πάρει τα χαρτιά του, να μπορέσει να γλιτώσει την φυλακή και γιατί όχι να βρει μια δουλειά. Και να μείνει στην Ελλάδα που τόσο πολύ του αρέσει.
Δίπλα μου μια μανούλα προσπαθεί να καθησυχάσει τον μικρούλη γιο της που σαν παιδάκι κάνει φασαρία. Καλέ δεν με ενοχλεί εμένα το παιδί, ίσα ίσα που μου αρέσει να ακούω μια παιδική φωνούλα.
Σε λίγες ώρες η μικρή αδερφή μου, αυτή για την οποία τόσα χρόνια αγωνιούσα, θα γίνει μανούλα. Και θα αποχτήσει αυτόματα έναν φόβο! Θα μάθει να ζει με αυτόν τον φόβο. Ακούγεται λιγάκι σκληρό αλλά έτσι είναι. Η μητρότητα είναι ένα θαύμα! Με κάθε τρόπο σου προκαλεί αγάπη, δέος, δύναμη, γαλήνη, συγκίνηση, ολοκλήρωση και ας μην ξεχνιόμαστε… και έναν μικρό, παρόντα σε κάθε στιγμή, φόβο!!!
Έφυγα το πρωί από τις Σέρρες και θα φτάσω κάπου στις 6 παρά. Το βράδυ η αδερφή μου θα μπει στο νοσοκομείο… όλα όμως θα πάνε καλά!

Αφιερωμένο στην αδερφή μου
που στις 18/7/2018 με έκανε θεία!




Δευτέρα 30 Απριλίου 2018

Όταν το Νοσοκομείο Σερρών έγινε πινακοθήκη...




Πως περάσατε το Πάσχα; Φάγατε; Ήπιατε; Χορέψατε; Εμείς πρωί πρωί πήγαμε μια επίσκεψη στο νοσοκομείο μιας και η παιδίατρος, σαν άνθρωπος και αυτή, δύσκολα θα την βρίσκαμε στο ιατρείο. Με το καλημέρα, που λέτε, παρατηρούμε ότι ο λαιμός του μωρού μας είναι πρησμένος από την μία πλευρά. Τρομάξαμε, όπως ήταν φυσικό και φύγαμε αμέσως για νοσοκομείο. Εκεί μια νέα, αλλά πολύ συμπαθητική γιατρός μας είπε ότι πιθανόν να ναι από ιωσούλα. Όμως για να είναι σίγουρη μας ζήτησε να πάρει αίμα από το 18 μηνών γιο μας. Κλάμα… δεν περιγράφω άλλο!

Όσην ώρα περιμέναμε να βγουν τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων, βολτάραμε στην είσοδο του νοσοκομείου. Κάποια στιγμή γυρνάω το βλέμμα μου και βλέπω ζωγραφιές που θυμίζουν τον αγαπημένο μου ζωγράφο, τον  Modigliani. Με το μωρό στην αγκαλιά πηγαίνω προς τα εκεί και παρατηρώ τις ζωγραφιές. Σε όλη την αίθουσα της εισόδου υπήρχαν έργα, κολλημένα στους τοίχους, από μαθητές Δημοτικού Σχολείου Σιδηροκάστρου. Αλλά δεν ήταν απλώς παιδικές ζωγραφιές. Ήταν ομαδοποιημένες ζωγραφιές, με αναφορά σε διάφορους ζωγράφους και τάσεις, μέσα στους αιώνες. Από την εποχή του Βυζαντίου μέχρι  τον Βασίλι Καντίνσκι. Κολάζ και ζωγραφιές με χρώματα και αισθητική, όλα φτιαγμένα από παιδάκια μικρής ηλικίας. Ενθουσιάστηκα! Ο γιος μου ξεχάστηκε, χαζεύοντας τα χρώματα και τα σχήματα, ενώ εγώ ταξίδεψα από τον Ρεαλισμό στον Ιμπρεσιονισμό…

 Νοστάλγησα την εποχή που κάναμε “ιστορία τέχνης” στην σχολή και κρεμόμουν από τα χείλη της καθηγήτριάς μας. Ανυπομονούσα να μάθω περισσότερα πράγματα για το κάθε καλλιτεχνικό ρεύμα της κάθε εποχής. Και όταν αναλύαμε έργα καταξιωμένων ζωγράφων… το καλύτερο μου!

Δεν θα ξεχάσω την Πινακοθήκη Μπρέρα στο Μιλάνο, που συγκεντρώνει πλήθος έργων αναγεννησιακής και μεσαιωνικής τέχνης. Ο σύζυγος και η κουμπαρά προτίμησαν να πιουν καφέ και να μην μπουν. Ενώ ο κουμπάρος, μου έκανε το χατίρι και με συνόδεψε.  Αρχικά να σας πω ότι πρόκειται για ένα υπέροχο παλάτι στην οποία λειτουργεί και Σχολή Καλών Τεχνών. Εκεί είδαμε κάποια από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ιταλικής τέχνης από το 16ο έως τον 20 αιώνα. Όταν τελειώσαμε την περιήγηση δάκρυσα από συγκίνηση που το έζησα αυτό. Για όλο το ταξίδι που οργάνωσε, αλλά ιδιαίτερα για αυτήν την εμπειρία, θα ευγνωμονώ πάντα τον κουμπάρο μου, που αν και έχει αχρωματοψία, επέλεξε να μπει στην πινακοθήκη μαζί μου.
Ο μεγάλος μου γιος είναι στην Β δημοτικού. Του αρέσει πολύ να ζωγραφίσει. Ε ναι… αυτό το πήρε από την μαμά…  Με αφορμή το βιβλίο της γλώσσας που σε κάποιο σημείο έχει έναν πίνακα του Πάμπλο Πικάσο, άρπαξα την ευκαιρία να του μιλήσω για τέχνη. Έχοντας λοιπόν ελεύθερο χρόνο, τον googlαραμε για να δούμε τα έργα του. Διαβάσαμε για την ιστορία της Γκουέρνικα και την αναλύσαμε ψάχνοντας να βρούμε τα πρόσωπα, τα ζώα και τα συναισθήματα που ο καλλιτέχνης αποτύπωσε σε αυτόν τον υπέροχο πίνακα. Το βρήκε πολύ ενδιαφέρον και ανυπομονεί να μάθει και να δει έργα και άλλων ζωγράφων.

Όπως καταλάβατε θεωρώ υπέροχο το ότι το νοσοκομείο των Σερρών διακοσμείται από όλες αυτές τις υπέροχες ζωγραφιές. Ήταν κάτι που με χαλάρωσε μετά το άγχος για τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων.Ένα μεγάλο μπράβο, από εμένα, στους δασκάλους του Δημοτικού Σχολείου Σιδηροκάστρου που έδωσαν το ερέθισμα στα παιδιά να έρθουν σε επαφή με την τέχνη και να εκφραστούν μέσα από αυτήν. Είμαι σίγουρη ότι η ενασχόλησή τους με αυτό, πέρα από το ότι ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, ήταν σίγουρα και εποικοδομητική. 
Και ένα ακόμα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που με μεράκι και σοβαρότητα δημιούργησαν αυτά τα φανταστικά έργα. Μπορεί οι ζωγραφιές τους να μην είναι πιστά αντίγραφα των διάσημων πινάκων ή να μην έχουν γίνει ακριβώς με την τεχνική που χρησιμοποίησαν οι καλλιτέχνες της εποχής εκείνης… αλλά πιστέψτε με αυτό είναι που τα κάνει ακόμα πιο όμορφα και ξεχωριστά!

Υ.Γ. 1. Ο γιος μου πήρε την αντιβίωση και έγινε γρήγορα καλά!
Υ.Γ. 2. Για όποιον θέλει να πάρει μια γεύση από την πινακοθήκη Μπρέρα στο Μιλάνο ας κάνει ένα κλικ εδώ!

Ο Βασιλιάς Κορονοϊός της Γιώτα Στανελούδη με εικονογράφηση δική μου... κυκλοφορεί ελεύθερα online!!!

Σε περίοδο καραντίνας η  Γιώτα Στανελούδη , παιδαγωγός, έγραψε αυτό το υπέροχο παραμύθι για να εξηγήσει στην κόρη της τι ζούμε το τελευ...