ο χρόνος κάνει την απώλεια συνήθεια...

Τις τελευταίες μέρες είχα έντονη την θέληση να γράψω για το θάνατο…όσο μακάβριο και ακούγεται αυτό.

Πριν λίγο καιρό συνάντησα τη φίλη μου που έχασε τον άντρα της. Ένα δύο μήνες αργότερα έμαθα για μια άλλη κοπέλα πάλι στην ηλικία μου που έπαθε το ίδιο. Την προηγούμενη εβδομάδα μια ακόμα φίλη μου έχασε τον πατέρα της.

Σε κάθε περίπτωση στεναχωρήθηκα πολύ. Μάλιστα στην κηδεία του πατέρα της φίλης μου έκλαψα όσο δεν έχω κλάψει στη ζωή μου μέσα σε μία μέρα…και είμαι πολύ κλαψιάρα!!! Μία όμως ήταν η σκέψη που μου τρέλαινε το μυαλό…τόσος κόσμος…μέσα και εγώ…τόσο κλάμα και αναμνήσεις…ο αποχαιρετισμός…και μετά τι? Μία γυναίκα μόνη. …Όλοι ο άλλοι θα πάνε σπίτια τους και θα ξυπνήσουν η ν επόμενη μέρα έχοντας ίσως ξεχάσει την προηγούμενη…τι μένει??? Μία γυναίκα που συνήθισε να είναι σύζυγος ενός άντρα. Που δεν φανταζόταν ποτέ τη ζωή της χωρίς αυτόν. Όπως εγώ  για παράδειγμα τώρα. Για μένα ο άντρας μου είναι τα πάντα μου…χωρίς αυτόν δεν θα είχα τον Αλέξανδρο τώρα.

Και ξέρετε πως στην χώρα μας δεν μπορεί κανείς ούτε να πεθάνει με την ησυχία του…έχουμε την κηδεία που περνάει κόσμος και κοσμάκης, τα 3ήμερα, τα 9μερα, τα 40…και πόσα ακόμα… Βέβαια όλο αυτό είναι για την ψυχούλα του ανθρώπου μας που φεύγει και θέλουμε να ναι ήρεμος και γαλήνιος εκεί που πάει. Αλλά αυτός ο κόσμος ο κακός…που έρχεται για να δει αν θα σπαράξει η γυναίκα, αν θα μοιρολογήσει, αν θα κάνει το show που περιμένουν!!! Και το κουτσομπολιό…τα εύκολα συμπεράσματα…τι έφταιξε, πως έγινε, πως θα ναι από δω και πέρα…Αυτά είναι που με εκνευρίζουν τόσο πολύ!

Ξέρεις τι είναι να ναι 25 με 30 άτομα μέσα σένα σπίτι να κλαίνε βουβά; Έτσι ήθελε η οικογένεια, έτσι ταίριαζε και στον συγκεκριμένο άνθρωπο που έφυγε…μόνο οι δείχτες του ρολογιού ακουγότανε…και ξαφνικά μπαίνει αυτή! Η “να μην την χαρακτηρίσω” ακατονόμαστη γριά που ρίχνει πρώτα ένα βλέφαρο να δει τι παίζει και μετά κάνει παρατήρηση για τη σόμπα που τζάμπα καίει…έξω έχει ζέστη βλέπεις!!!  Κάτι τέτοιες στιγμές κρατιέμαι με το ζόρι ειλικρινά!

Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο μιας γυναίκας που χάνει τον άνθρωπό της, αν δεν μπεί στη θέση της… Φυσικά και δεν το εύχομαι για κανένα. Αλλά βλέπω γυναίκες νέες που έμειναν χήρες και συνεχίζουν την ζωή τους με αυτήν την απώλεια…Ξαφνικά από εκεί που ήταν γυναίκες ξέγνοιαστες και δεν φοβόταν τίποτα…τώρα χαμογελάνε μόνο στις χαρές των παιδιών τους και όταν αυτά φεύγουν …μένουν πίσω αυτές μόνες…μόνες μέσα σε ένα άδειο σπίτι!

Ακόμα και για τις κοπέλες που έχουν περιθώρια να ξαναφτιάξουν την ζωή τους η φράση «νέα είσαι θα ξαναφτιάξεις τη ζωή σου!» ηχεί τόσο άσχημα στα αυτιά τους…ακόμα και αν και οι ίδιες το ξέρουν πως έτσι είναι…

 Η φίλη μου, μου πε πως τις πρώτες μέρες που άλλαξε η ζωή της από τον χαμό του αγαπημένου της, οι μόνες που σήκωσαν το ακουστικό να πάρουν ένα τηλέφωνο για να δείξου απλά ότι λυπούνται πολύ, όχι πως θα βοηθούσαν σε κάτι αλλά να…ήμουν εγώ (φίλη της από το γυμνάσιο) και μία φίλη της από το δημοτικό που μας βρήκε μετά από πολλά χρόνια στο facebook!!! Τραγικό!!! Μετά με τόση κατανόηση μου είπε πως δεν περιμένει να αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο…αλλά οι φίλοι μερικές φορές σε τέτοιες  έντονες συναισθηματικά στιγμές (είτε λύπη είτε χαρά λέω εγώ από την εμπειρία μου) φαίνονται αν πραγματικά αξίζουν!!! Εντωμεταξύ εγώ όταν της τηλεφώνησα ήταν αργά το βράδυ και έκλαιγα με λυγμούς λέγοντας της ότι δεν ξέρω της να της πω…δεν νομίζω ότι τη βοήθησα ιδιαίτερα…αλλά μέτρησε αργότερα πολύ για αυτήν πιστεύω.

Είναι τόσο ψυχοφθόρο να βλέπεις μια φίλη να κλαίει και να θες να της απαλύνεις τον πόνο…αλλά να μην μπορείς. «Μείνε απλά δίπλα της, αυτό έχει ανάγκη τώρα…» μου πε η Μαρία σε ένα της μήνυμα…και ναι αυτό είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις…να σαι δίπλα της χωρίς υπερβολές, απλά να σε βλέπει ότι στην δύσκολη αυτή στιγμή δεν την έκανες με ελαφρά!!!

Δεν ξέρω τελικά τι είναι προτιμότερο…να πεθαίνει κάποιος ξαφνικά ή να σου δίνει ο Θεός χρόνο να συνηθίσεις στην απώλεια? Νομίζω πως είτε έτσι είτε αλλιώς  η απώλεια πονάει πολύ…δεν ξεπερνιέται ποτέ…απλά ο χρόνος την κάνει συνήθεια…καθημερινότητα!!!

Όταν ήμουν μαθήτρια στο λύκειο χάσαμε μια πολύ εύθυμη και αξιολάτρευτη συμμαθήτρια μας…το μάθαμε το πρωί, μετά την προσευχή στο σχολείο. Δίπλα μου ήταν η κολλητή της, η οποία έδειχνε μεγάλη πίστη πάντα. Ξέρετε τι μου είχε πει κλαίγοντας στην αγκαλιά μου?... «είναι τόσο εγωιστικό αυτό που κάνω τώρα…δεν κλαίω για τη φίλη μου…κλαίω για μένα που την έχασα…που δεν θα την ξαναδώ ποτέ…» Και έτσι είναι…αν το σκεφτείς εν είναι τυχαίο που όταν ένας άνθρωπος φτάνει στο θάνατο νιώθει όμορφα και δεν θέλει να επιτρέψει…εγώ πιστεύω πως ο καλός Θεούλης όλους τους παίρνει κοντά του στο τέλος…οπότε δεν πονάνε…απλά περιμένουν να μας συναντήσουν εκεί…

Ότι και αν λέω εγώ τώρα…πάντα αγχώνομαι μόνο στη σκέψη του να φύγει κάποιος που αγαπώ, από την οικογένειά μου ή τους φίλους μου. Και μερικές φορές λέω…ας φύγω εγώ πρώτη. Τώρα που έγινα μαμά όμως…δεν ξέρω…και να αφήσω πίσω το παιδί μου? Τον άντρα μου? Τους γονείς και την αδερφή μου να πονάνε για μένα?

Εύχομαι μόνο να μην ξανακούσω για νέους ανθρώπους…να ζούν όλοι μέχρι τα γεράματά τους και να πεθαίνουν ήσυχα στον ύπνο τους, έχοντας ταχτοποιήσει κάθε τι που θέλουν στη ζωή τους….