Τα βρίσκουμε με τον άντρα μου. Υπάρχουν μέρες που γελάμε και μιλάμε ασταμάτητα και άλλες πάλι που μπορεί να βγούμε οι δυο μας και να μην ανταλλάσουμε ούτε κουβέντα! Πίνουμε το καφεδάκι μας και χαζεύουμε τους περαστικούς. Τσακωνόμαστε όπως όλα τα ζευγάρια, ίσως και λίγο παραπάνω γιατί και οι δύο είμαστε πολύ αυθόρμητοι και οξύθυμοι. Λογικό για ένα ζευγάρι που δουλεύει μαζί. Το μυστικό μας όμως είναι πως δεν κρατάμε ποτέ κακία. Έχει τύχει να μας πιάσουν και σπαστικά γέλια μετά από γερό καυγά… «αφού πάλι θα τα βρούμε…τι τσακωνόμαστε??».
Διάβασα ένα κείμενο του Μάνου που μου άρεσε πάρα πολύ.
 |
| 2003 - Θεσσαλονίκη |
Το 2004 αποφάσισα να αφήσω το Κιλκίς και να πάω να μείνω με την αδερφή μου που σπούδαζε στις Σέρρες. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου τον Βασίλη και από τις 3 Μαρτίου 2004 είμαστε αχώριστοι.
Πριν αποφασίσω να πάω στις Σέρρες έμενα ήδη 4 χρόνια μόνη μου. Όποτε καταλαβαίνετε πως δεν ήμουν ένα άβγαλτο κοριτσάκι…Πήγαινα στη σχολή μου, δούλευα, έτρωγα όλα μου τα λεφτά σε ρούχα, έβγαινα (όπως όλες οι κοπέλες στα 20-24), φλέρταρα, ξενυχτούσα…τώρα απορώ με τον εαυτό μου πως δεν κουραζόμουν ποτέ!!!
 |
| 2005 - Διακοπές με το Βασίλη στη Ζάκυνθο |
Πάντα έλεγα πως όταν βρω ένα καλό παιδί για οικογένεια θα κάνω τα αδύνατα δυνατά για να φτιάξω μια σωστή σχέση και στη συνέχεια μια σωστή οικογένεια. Κατά συνέπεια όταν μπήκε στη ζωή μου ο Βασίλης, ήμουν ήδη χορτασμένη από την εργένικη ζωή μου. Ήμουν στην άκρως ιδανική ηλικία για να βρω το «λιμανάκι» μου και εγώ.
Στις 27 Μαΐου του 2007 αρραβωνιαστήκαμε. Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2009 παντρευτήκαμε. Και στις 22 Οκτωβρίου 2010 ήρθε ο μπομπιράκος μας!!!
 |
| 27 Μάη 2007 ο αρραβώνας μας στην Καβάλα |
Η αλήθεια είναι πως από τότε που αρραβωνιαστήκαμε με τον Βασίλη μου, είχαμε μπει σε μια σειρά. Ο Βασίλης δεν με πίεζε ποτέ για τις δουλείες στο σπίτι και το μαγείρεμα, γιατί δούλευα πάντα ώρες αγοράς και κατανοούσε την κούραση μου. Παρόλο που έχω τη μαμά μου μακριά, έχω πολύ βοήθεια από την πεθερά μου που μας είχε πάντα φαγητό έτοιμο. Πράγμα που με έβγαζε από μεγάλο μπελά…
 |
| 6 Σεπτεμβρίου 2009 ο γάος μας στα Καλά Δένδρα |
Τα βρίσκουμε με τον άντρα μου. Υπάρχουν μέρες που γελάμε και μιλάμε ασταμάτητα και άλλες πάλι που μπορεί να βγούμε οι δυο μας και να μην ανταλλάσουμε ούτε κουβέντα! Πίνουμε το καφεδάκι μας και χαζεύουμε τους περαστικούς. Τσακωνόμαστε όπως όλα τα ζευγάρια, ίσως και λίγο παραπάνω γιατί και οι δύο είμαστε πολύ αυθόρμητοι και οξύθυμοι. Λογικό για ένα ζευγάρι που δουλεύει μαζί. Το μυστικό μας όμως είναι πως δεν κρατάμε ποτέ κακία. Έχει τύχει να μας πιάσουν και σπαστικά γέλια μετά από γερό καυγά… «αφού πάλι θα τα βρούμε…τι τσακωνόμαστε??».
 |
| Αύγουστος 2010 - διακοπές στην Κέρκυρα και έγκυος στον Αλέξανδρο |
Όταν λοιπόν συνειδητοποίησα πως είμαι έγκυος, αγχώθηκα… όπως όλες οι μέλλουσες μανούλες. Ένα βράδυ που παρακολουθούσαμε τηλεόραση ξαπλωμένοι τον ρώτησα «Μωρό μου έχεις καταλάβει πως αυτές είναι οι τελευταίες μέρες που είμαστε οι δυο μας? Μόνο οι δυο μας???» Αυτός φυσικά δεν είχε σκεφτεί ποτέ έτσι… «Γιατί ρε Ριούλα δεν το ήθελες?» Δεν είναι αυτό…απλά μετά την γέννα θα έχουμε πάντα ένα ανθρωπάκι να μας ακολουθεί…και όπως μου είπε κάποια στιγμή αργότερα η μανούλα μου «Ξεβολεύτηκες Ριούλα ε? Τώρα δεν θα ναι ο Βασίλης μόνο που δεν σε πιέζει για τίποτα…τώρα θα πλένεις…θα μαγειρεύεις…το σπίτι πρέπει να ναι πάντα καθαρό…το μωρό θέλει προσοχή!!!»
 |
| 29 Μαη 2010 - στη βάφτιση του γιου μας |
Δεν μπορώ να συγκρίνω τη ζωή μου πριν τον Αλέξανδρο, και τη ζωή μου μετά… Πιστεύω πως η ζωή μου πέρασε από διάφορα στάδια που το καθένα είχε την ομορφιά του. Πρώτα ελεύθερη σπουδάστρια στο Κιλκίς, μετά ερωτευμένη 24άρα στις Σέρρες, έπειτα αρραβωνιασμένη κοπέλα, αργότερα παντρεμένη γυναίκα και σήμερα ευτυχισμένη σύζυγος και μαμά!!! Αυτό που θεωρώ πως πέτυχα, είναι που περνούσα πάντα στο επόμενο στάδιο, έχοντας χορτάσει αρκετά το προηγούμενο!!!
Τι μου λείπει??? Χρόνος για τον εαυτό μου ίσως…για τα χόμπι μου με τα οποία έχω καιρό να ασχοληθώ. Αλλά από την άλλη επειδή δουλεύω, δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο που έχω να περάσω με τον 10 μηνών γιο μου. Οπότε το ξεπερνώ…
Πριν λίγο καιρό συζητούσα με δύο φίλες για τα γκομενικά της μίας από αυτές. Ταλαιπωριόταν αρκετό καιρό με κάποιον που δεν άξιζε. Έχοντας πλέον γνώση πως μερικά πράγματα από λεπτομέρειες κρίνονται, είπα την γνώμη μου με ίσως όχι τον ιδανικότερο τρόπο. «Μάλλον έχεις ξεχάσει πως περνάνε τα εργένικα και μοναχικά βράδια Ρία» μου απάντησε η μία φίλη. Με πείραξε…το ότι παντρεύτηκα και έγινα μανούλα δεν σημαίνει πως δεν κατανοώ τους προβληματισμούς ή τον έρωτα μια νέας ελεύθερης γυναίκας. Απλά πλέον ξέρω πως δεν αξίζει να στεναχωριέμαι για κανέναν και για τίποτα. Ξέρω πως όταν κάποιος σε αγαπάει πραγματικά, θέλει να κάνει οικογένεια μαζί σου, θέλει το καλό σου και χαίρεται με την χαρά και την επιτυχία σου. Αυτό είναι όλο…
Αυτή την περίοδο είμαι μια τρελαμένη χαζομαμά. Δεν το αλλάζω με τίποτα αυτό.
Διάβασα ένα κείμενο του Μάνου που μου άρεσε πάρα πολύ.
Αυτός με τις γυναίκες του…και εγώ με τα αντράκια μου!!!
«….Μέσα στον ύπνο της η Ολιβ κατάλαβε ότι η μικρή απομακρύνθηκε. Την έψαξε. Το χέρι μου τώρα δεν κρατούσε μόνο το πατουσίνι της Αθηνάς, αλλά και το χέρι της αγάπης μου, Ήταν και τα δυο το ίδιο τρυφερά. Το ίδιο ίδια. Sweet dreams are made of this!»
Και αμέσως σχολίασα…
«Πριν την γέννηση του μικρού μας Αλέξανδρου το κρεβάτι μας γέμιζε με πάθος, έρωτα…και αγάπη…αλλά διαφορετική αγάπη… Τώρα, όταν βρίσκουμε δικαιολογίες για να τον πάρουμε ανάμεσά μας, ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ από αγάπη… οικογενειακή αγάπη να το πω?…πιο ήρεμη αγάπη?…πιο γαλήνια???… τόση που όταν βλέπω τα αντράκια μου να κοιμούνται με το ίδιο στυλ… μου έρχεται να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση….
ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΚΡΕΒΑΤΙ???!!!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
περιμένω τα σχόλιά σας! :)