από τις πρώτες λεξούλες...στο αυτοκίνητο...

Ο Αλέξανδρος έχει αρχίσει και χρησιμοποιεί και δύο λεξούλες. Για παράδειγμα «που είναι;», «κι άλλο!», «πολύ ωραίο!». Ξεχωρίζει και λέει τα χρώματα, το κόκκινο αρχικά, το γκρι, το μπλε, το πράσινο… Τον ρωτάς «τι έκανε η Χρύσα Αλέξανδρε;» και απαντάει «Πάτυ!» που σημαίνει πάρτυ. Τον ρωτάς «τι πίνεις όταν θυμώνεις Αλέξανδρε;» και απαντάει «Ξίι!» που θα πει Ξίδι!

Μου φαίνεται απίστευτο. Μερικές φορές δεν μπορώ να συγκρατήσω την χαρά και την έκπληξή μου για το πόσο εύκολα και γρήγορα ρουφάει την κάθε λέξη που ακούει. Πλέον επικοινωνούμε πιο εύκολα. Όταν πεινάει λέει «μαμ!». Όταν νυστάζει λέει «νάνι!». Όταν τα κάνει λέει «κακά!». Όταν θέλει γάλα ξαπλώνει και φωνάζει επιτακτικά κιόλας «γάλα!»…. Έχει σταματήσει εκείνο το ακαταλαβίστικο μουγκρητό που προσπαθούσαμε να δούμε τι δείχνει με το δαχτυλάκι του για να καταλάβουμε τι θέλει.

Πριν λίγη ώρα ενώ βλέπαμε ταινία οι τρεις μας, σηκώθηκε, πήρε το μαξιλάρι του και πήγε στο δωμάτιο του, ξάπλωσε στο διπλό κρεβάτι (δεν του αρέσει πλέον η κούνια του) και φώναξε «ΓΑΛΑ!». Του ετοίμασα το μπουκάλι του και πήγα μέσα. Έβαλα ραδιόφωνο και έκλεισα το φως αφήνοντας το φως του χολ ανοιχτό. Ο σταθμός που του βάζω να ακούει παίζει έντεχνα. Ήπιε το γάλα και μου έδωσε το μπουκάλι. Ξάπλωσα δίπλα του και έσπρωξα την πόρτα για να μην χτυπάει το φως του διαδρόμου. Σχεδόν σκοτάδι. Η φωνή της Χαρούλας Αλεξίου πλημμύριζε το δωμάτιο καθώς του χάιδευα την πλατούλα και του ψιθύρισα… «Αλέξανδρε σε αγαπώ πολύ!». Γυρνάει πλευρά και ερχόμαστε μούρη με μούρη. «Σ’ αγαπώ πολύ πολύ πολύ!» του λέω και εκείνος κάτω από την πιπίλα ψιθύρισε… «πολύυυ» και ξανά εγώ «Σ’ αγαπώ πολύ!» και ξανά αυτός «πολύυυ». Δεν μπορώ να σας πω πόσες φορές το είπαμε και το ξαναείπαμε…δεν χόρταινα να τον ακούω. Κάποια στιγμή τον πήρε ο ύπνος…

Χτες στο χωριό του Βασίλη έγινε μία κηδεία. Εικοσιπέντε ετών παλικάρι σκοτώθηκε ενώ οδηγούσε μεθυσμένος. Δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι νιώθει αυτή η μάνα σήμερα. Κάποτε και αυτή έζησε κάτι παρόμοιο με αυτό που έζησα σήμερα εγώ με τον Αλέξανδρο. Τον γέννησε, τον είδε να περπατάει, τον άκουσε να μιλάει, τον καμάρωσε… και τώρα ένα κενό… δεν θα τον σφίξει ποτέ ξανά στην αγκαλιά της.

Σήμερα αυτό σκεφτόμουν όσο ήμουν στο χωριό. Πότε θα πάρει ο Αλέξανδρος πρώτη φορά το αμάξι. Θα τρέχει; Θα ακούει τον πατέρα του και εμένα που θα του λέμε να προσέχει; Πρέπει να του το πω να ξέρει…όπου και να είναι…να μας πάρει τηλέφωνο να πάμε να τον πάρουμε…ότι ώρα και αν είναι…δεν είναι ντροπή…ας δώσει το αμάξι σε κάποιον που δεν έχει πιει…  ας κοιμηθεί στο αμάξι… ας κάνει ότι του ρθει αλλά να μην οδηγήσει ποτέ μεθυσμένος.

Θέλω ο Αλέξανδρος να νοιώθει ελεύθερος και να μην φοβάται τίποτα. Θέλω όμως να το χει πάντα στο μυαλό του ότι όλα μπορούν να συμβούν και ότι πρέπει να είμαστε πάντα προσεχτικοί. Πώς να το μεταδόσεις αυτό σε έναν νέο, που βράζει το αίμα του και νομίζει πως κρατάει όλο τον κόσμο στα χέρια του; Πρέπει φαντάζομαι να αρχίσω το μπιρι μπιρι και τα παραδείγματα από πολύ μικρή ηλικία. Όχι μόνο για την οδήγηση. Υπάρχουν τόσοι κίνδυνοι που ένα παιδί ή ένας νέος πρέπει να γνωρίζει πρώτα και μετά να ξέρει πώς να αντιμετωπίσει. Και από τη άλλη…και αυτή η μάνα σίγουρα τα έλεγε…τον συμβούλευε να προσέχει…αγωνιούσε…

Πήγε 3.00… αύριο δουλεύω…ας κλείσω με μία ευχή…. Ας μην ξαναζήσει καμία μάνα τέτοιο πόνο. Γίνεται; Ας μην χαθεί άλλη ζωή νέου ανθρώπου από χαζομάρα…γιατί χαζομάρα είναι ρε γμτ…