ο καρπουζάςςςςς !!!

Η καθημερινότητα μέσα σε ένα διαμέρισμα για ένα δίχρονο παιδί είναι λιγάκι βαρετή. Παίζει με τα παιχνίδια του, σκαρφαλώνει στα έπιπλα, ανοίγει ντουλάπια, και τρελαίνεται να βγαίνει στο μπαλκόνι και να πετάει διάφορα αντικείμενα κάτω, με κίνδυνο να τραυματίσει κάποιον περαστικό. Οι γείτονες μας έχουν μάθει πια. Εκεί που μαγειρεύω ή βλέπω αμέριμνη τηλεόραση, ακούω διάφορους θορύβους από μικροαντικείμενα και τα παιχνίδια του Αλέξανδρου που πετάνε από κάτω στο μπαλκόνι μας…ξέρουν ότι είναι δικά του.

Είναι λογικό. Το παιδί απλώς βαριέται. Τα ίδια και τα ίδια συνέχεια. Ενώ στο χωριό, που το σπίτι είναι μονοκατοικία και ελαφρώς υπερυψωμένο από το δρόμο, το θέαμα αλλάζει κάθε φορά που περνάει ένα αυτοκίνητο, ένα τρακτέρ ή μια γατούλα. Ακόμα και όταν βρέχει και δεν μπορεί να τρέξει στην αυλή, παίζει στο σαλόνι και σαν ακούσει θόρυβο τρέχει με λαχτάρα στην μπαλκονόπορτα να δει τι περνάει…και αν είναι καμία από εκείνες τις μηχανές τις τεράστιες που χρησιμοποιούν στα χωράφια, ακόμα μεγαλύτερος ενθουσιασμός.

Η αποθέωση φυσικά ήταν όταν πήγαμε Κέρκυρα. Το σπίτι μας εκεί είναι σε όροφο. Είναι όμως κοντά στο αεροδρόμιο. Τόσο κοντά ώστε να μην μας ενοχλεί ο θόρυβος αλλά να παίρνουμε χαμπάρι κάθε φορά που σηκώνεται αεροπλάνο μιας και περνάει από πάνω μας. Οπότε ενώ ο Αλέξανδρος έπαιζε μέσα στο σπίτι ξαφνικά άκουγε τον θόρυβο και έτρεχε γρήγορα γρήγορα στο μπαλκόνι να προλάβει να δει το αεροπλάνο, πριν χαθεί στον ουρανό. Εκείνα να δεις χαρά! «Ουάου!!» έκανε εκστασιασμένος…

Στο διαμέρισμα που μένουμε δεν έχει συχνά τέτοια ερεθίσματα. Εκτός από τις Τρίτες που γίνεται το παζάρι και έχει λίγη κίνηση παραπάνω από τις υπόλοιπες μέρες, ο μόνος που τον έκαναν να τρέχει στο μπαλκόνι για να μην τον χάσει ήταν ο καρπουζάς. Σχεδόν κάθε μέρα, γύρω στις 10.00 το πρωί περνούσε το κάρο με τις λαστιχένιες ρόδες. Γραφική φιγούρα, ο μπάρμπας με την τρομαχτική φωνή (σαν να έρχεται από το υπερπέραν) που φώναζε «καρπουζιαααα…. ο καρπουζάςςςς…καρπούζια έχωωωω…». Και λέω «φώναζε» όχι γιατί έπαθε κάτι ο άνθρωπος αλλά γιατί πέρασε ο καιρός και δεν βγαίνουν πια καρπούζια!

Την Κυριακή όμως που μας πέρασε ξυπνήσαμε νωρίς να πάμε στα βαφτίσια του μικρού γιου του παπά Στέλιου. Ενώ ετοιμαζόμασταν ακούσαμε μουσική από το δρόμο… «Λες να ναι λατέρνα;» σκέφτηκα σαν κλασσικά ρομαντική Ρία… «έλα Αλέξανδρε!... έλα!» και τρέξαμε στο μπαλκόνι. Τελικά δεν ήταν λατέρνα…ήταν ακορντεόν όμως…και μπορεί για μένα να μην ήταν αυτό που φαντάστηκα…για τον Αλέξανδρο όμως ήταν έκπληξη!!!