Ανιχνεύοντας από την Μαρία Σκιαδοπούλου-Μεσημέρη

Η Μαρία Σκιαδοπούλου – Μεσημέρη (η θεία μου!!!) γεννήθηκε στην Κέρκυρα.
Ασχολήθηκε με τη Ζωγραφική, ως αυτοδίδακτη, χρησιμοποιώντας την τεχνική του λαδιού (σε μουσαμά) και δοκιμάζοντας πολλές τεχνικές και υλικά.
Έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις: Στην Αναγνωστική Εταιρεία, στη Δημοτική Πινακοθήκη Κέρκυρας, στο ξενοδοχείο «Κορφού Παλλάς» και 4 φορές στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας.
Συμμετείχε στο τριήμερο Σαλόνι Πολιτισμού: Τεχνών (επ) ανάστασις, στο Καφέ – Βιβλιοπωλείο «Πλους».
Η παρούσα έκθεση είναι η πρώτη της ατομική.

Πρόσφατα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο: «Επί χάρτου…ποιώντας».

 Ανιχνεύοντας

Απ' όταν θυμάμαι τη Μαρί, ζωγράφιζε! Εκλάμβανε τη ροπή της για έκφραση ως υπαρξιακή δύναμη, που καθόριζε το ΕΙΝΑΙ της και πώς να την αποποιηθεί; Ανίχνευε μεθόδους – αυτοδίδακτα – εμπλούτιζε το τάλαντό της, σχημάτιζε διεξόδους, διέγραφε σκιές, ακολουθούσε «τερτίπια» του νου της και – όχι σπάνια – πισωγύριζε…

Ήθελε να διακρίνει, εκλεκτικά, το μέγεθος αλλά και το βάθος της πηγής της, να μετουσιώσει το φθαρτό και το υλικό, να κοινωνήσει εσωτερικότητα, να τραφεί νοερά με συμβολισμούς ειδώλων που έρχονταν και παρέρχονταν.
Άφηνε το κενό να περισσέψει, του χρόνου το κενό, διανθίζοντας με συναισθήματα ό, τι κυοφορούσε μέσα της.

Και ξαναρχόταν εκεί: Στο ίδιο σημείο! Στην απαρχή του ΕΙΝΑΙ της, γενεσιουργό αιτία και αφορμή – συνάμα – για να χρωματίσει την παρουσία της πότε αστραφτερά, άλλοτε μέσα στη φύση, δρυΐδη μνήμη, προσπαθούσε μόνη της να αναπτερώσει το ηθικό της!

Σύμβολα, σύμβολα παντού…Ακόμη και στο απλοϊκό περιτύλιγμα των γραμμών όφειλε να αδράξει τη στιγμή της απόδρασης, της έμπνευσης, της άνωθεν σκέπης την ευλογία και να δημιουργήσει, να γεννήσει, να ταράξει τους χλωμούς καθρέφτες των χιλιάδων μορφών.

Κάποτε σώπασε…Αρκεί, είπε. Μέχρι εδώ.

Η ατέρμονη αναζήτηση την ακολουθούσε φλύαρα, μεστά, παραγωγικά. Έδεσε, ξανά, το νήμα και, ως Αριάδνη, εντρύφησε στο δικό της «λαβύρινθο». Τόσα χρώματα, τόσα αρώματα, τόση περίσσια ομορφιάς, πώς να την αφήσει να κατέλθει;

Φώτισε αδιάκοπα και άκοπα το σκοτάδι, απάλυνε τις σκληρές και ανούσιες γραμμές των οριζόντων της και – με φυσική συστολή – ξανά – σχημάτισε τις εικόνες της. Παντού σχημάτισε τις εικόνες της…Σε χαρτί, σε μουσαμά, σε ξύλο, με ό, τι υλικό…Μετρούσε στιγμές, ώρες, μέρες και νύχτες, χρόνια πολλά σε αυτή την ανίχνευση του τρόπου να πει όσα ένιωθε, όσα ζούσε, εκείνα που την περιέλουζαν φως και ανάσα.

Και ιδού: Αποσύρθηκε ξανά, ως δύναμη παιδικής αφέλειας, ως «ανήμπορη» να υψωθεί στο μέτρο των δυνατοτήτων της.

Απολειπόταν η ώθηση, η κραυγή για μια άλλη θέαση του ΕΙΝΑΙ της. Σφράγισε τις αναστολές, απέσυρε από το τοπίο την καληδόνια φύση της, περιηγήθηκε σε μια νέα ατραπό και επανήλθε.

Δριμύτερη; Δεν θα το έλεγα. Απλά ανακοίνωνε το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου και την ανίχνευση ενός νέου.
Πριν αποθησαυρίσει τα έργα της, κράτησε τον ανθό για μας, γι' αυτή την έκθεση!
Ελέω αγάπης, υπάρχει, ζει, νιώθει πως όλα, μα όλα, είναι πια παρελθόν…

Μα και παρόν!
Βιβή Τρύφωνα
Δημοσιογράφος