γιατί να κλείνουν τα σχολεία;;;!!!

Η πρώτη σχολική χρονιά για τον Αλέξανδρο τελείωσε χτες. Έπρεπε να βλέπατε το βλέμμα των δύο δασκάλων του όταν τις είπα ότι αναρωτιέμαι γιατί να κλείνουν τα σχολεία;;;!!! Γέλασα πολύ με τις φάτσες τους! Μάλιστα η μία μου είπε με μεγάλη δόση χιούμορ «Γλυκερία εμείς σε συμπαθούσαμε…θες να αλλάξουμε γνώμη;!».

Πέρασε μία χρονιά γεμάτη εκπλήξεις για εμάς. Στην αρχή ήταν λίγο δύσκολα. Τις πρώτες μέρες δηλαδή. Μετά κατάλαβα ότι το πρωινό κλάμα – ντάντεμα διαρκεί όσο είμαι εγώ στην πόρτα της τάξης. Και σιγά σιγά ο παιδικός σταθμός έγινε η καθημερινή μας συνήθεια. Βεβαία για εμένα που αγαπάω τον ύπνο αρκετά, δεν ήταν και το καλύτερο μου να ξυπνάω κάθε μέρα νωρίς.  Άργησα να προσαρμοστώ σε αυτό.

Ο Αλέξανδρος όμως ανακάλυψε νέα πράγματα και ανθρώπους. Γνώρισε πολλά παιδάκια με διαφορετικούς χαρακτήρες. Έμαθε να συμβιώνει μαζί τους και να λειτουργεί σαν ομάδα. Να λειτουργεί με βάση τους κανόνες της ομάδας αυτής. Να ακούει τις δασκάλες τους. Να μαθαίνει τρόπους. Να ανεξαρτητοποιείται. Να μοιράζεται.

Και ενώ στην αρχή της χρονιάς μιλούσε σπαστά, ξαφνικά η γλώσσα ροδάνι. Είναι αστείο γιατί προσπαθούσα να κάνω πράξη αυτά που έμαθα στις σχολές γονέων. Όπως για παράδειγμα το ότι είναι πολύ σημαντικό να ρωτάς κάθε φορά που γυρνά το παιδί από το σχολείο πως πέρασε, αν έγινε κάτι. Δείχνεις έτσι ότι σε ενδιαφέρει να μάθεις νέα του και του δίνεις το ερέθισμα να μοιραστεί μαζί σου τις εμπειρίες του. Τον ρωτούσα και γω η μάνα «τι μάθατε σήμερα Αλέξανδρε; Έμαθες κανένα τραγουδάκι να μου πεις;» και αυτός απλά με αγνοούσε. Στην διάρκεια της ημέρας όμως, εκεί που εγώ δούλευα στον υπολογιστή και αυτός έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του τον άκουγα να σιγοψιθυρίζει «Μπαμ και σπάει το κλωνάρι… Αχ μαμά μου πως πονάω άλλο δεν θα ξαναπάω…». Και επειδή μισά καταλάβαινα μισά αυτός δεν θυμόταν έμπαινα στο google και έγραφα τις φρασούλες που έπιανα το νόημα και έβρισκα το τραγουδάκι!!!

Η μηλιά

Στη μηλιά τη φορτωμένη η Ρηνούλα ανεβασμένη
κόβει κόβει μηλαράκια με τα δύο της τα χεράκια

Μπαμ και σπάει το κλωνάρι πέφτει η Ρήνη το χορτάρι
τρέχει, τρέχει στη μαμά της   με σκισμένη την ποδιά της

Αχ μαμά μου πως πονάω άλλο δεν θα ξαναπάω
θα ακούω την καλή σου τη χρυσή τη συμβουλή σου

Τι να πρωτοθυμηθώ; Την πρώτη σχολική γιορτούλα που ντύθηκε Άη Βασίλης. Τι συγκίνηση Θεέ μου! Περίμενε υπομονετικά και τελευταίος είπε το ποίημα του και μετά ξέσπασε σε κλάματα. Σαν να λέει τα κατάφερα!!!

Τις φορές που τον έπαιρνα από το σχολείο και ήταν λιγάκι στραβωμένος επειδή τον έβαλε η κυρία Μάγδα τιμωρία; Τιμωρία…λέμε τώρα…να κάθετε δίπλα της στην έδρα. Γιατί; Ας πούμε γιατί έτρεχε με την φίλη του την Μαρία και χτυπούσανε τα κεφάλια στους στον τοίχο!!!??? Ε να μην το βάλεις τιμωρία; Εγώ θα είχα τρελαθεί!

Θυμάμαι που έτσι για την πλάκα μας του είχα πάρει ένα λουλούδι πλαστικό και φανταχτερό από τα Jumbo για να το δώσει στο κορίτσι του, την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου. Ήμασταν ανάμεσα σε δύο επιλογές. Ή θα το έδινε στην κυρία Κατερίνα που την έχει έρωτα ή στην άλλη αδυναμία του την Δέσποινα που κάθονται και στο ίδιο θρανίο. Και ο Αλέξανδρος για ακόμα μια φορά μας εξέπληξε δίνοντας το στην Ιωάννα. Το κορίτσι αυτό όμως είναι του Κωνσταντίνου. Και ο φίλος του στράβωσε. Και έβαλε την μαμά να με πάρει τηλέφωνο να μαλώσω τον Αλέξανδρο. «βρε Κωνσταντίνε…» του λέω «Εσύ δεν έχεις άλλο κορίτσι;» και μου απαντάει «Ναι αλλά είναι άρρωστη και λείπει…τώρα έχω την Ιωάννα!». Τι γέλιο ρίξαμε με την μαμά του!!! Απίστευτα αυτά τα μικρά.

Μία άλλη μέρα πήγε τον πήρε ο μπαμπάς του από το σχολείο. Γύρισαν σπίτι που λέτε και ο Αλέξανδρος δεν μιλιόταν. Αυτή την φορά τον έβαλε τιμωρία η κυρία Κατερίνα. Ε αυτό ήταν πολύ βαρύ!!! Μέχρι και στον ύπνο του «Κατελίνα» φώναζε. Πολύ τον πείραξε… μέχρι την επόμενη αγκαλιά της όμως.

Μία άλλη μέρα που πήγα να τον πάρω, με σταματάει η Κατερίνα και μην μπορώντας να κρατηθεί από τα γέλια μου άρχισε να μου λέει για τα κατορθώματα του γιου μου.  Ήταν στην ώρα του φαγητού που όλοι τρώγανε και ο Αλέξανδρος έπαιζε με το πιρούνι του. Το έβαζε στο τραπέζι, το πατούσε δυνατά και εκείνο εκσφενδονιζόταν… και γελούσαν τα υπόλοιπα και αποσυντονιζόταν όλη η τάξη.  Κάποια στιγμή του λέει «Αλέξανδρε φάε! Μην παίζεις» αλλά εκείνος σημασία…ο αντάρτης συνεχίζει να κάνει πλάκα! Του πέφτει το πιρούνι και πάει να το πάρει από το πάτωμα για να φάει. «Μη!! Όχι με αυτό το πιρούνι!» του λέει η Κατερίνα. Και απορημένος ο Αλέξανδρος την ρωτάει «Να φάω ή να μην φάω???». Αυτήν εν τω μεταξύ την πιάνουν τα γέλια…σου λέει τόσην ώρα με έπρηξες να φάω και τώρα όχι??!!! Πάει του φέρνει καθαρό πιρούνι και ο μικρός μας τι έκανε; Μα φυσικά δεν έφαγε!!!

Ένα μεσημέρι που είχα μαγειρέψει γεμιστά και δεν είχε φάει στο σχολείο του έβαλα να φάει μαζί μας. Ούτε τα ακούμπησε!!! «Της κυρίας Μαριάννας είναι πιο ωραία!» μου είπε… Η πλάκα είναι ότι δεν τα μαγειρεύει η κυρία Μαριάννα αλλά αυτή τα σερβίρει. Της το είπα μια μέρα και έσκασε στα γέλια. Να κάτι που δεν καταλαβαίνω… γιατί στο παιδικό τρώει τα πάντα και σπίτι ούτε τα ακουμπάει. Και μην βιαστείτε να πείτε ότι δεν το έχω με την μαγειρική… κάποια φαγητά ούτε που τα ακουμπάει ακόμα και όταν μαγειρεύει η πεθερά μου.

Συνήθως πριν φύγουμε από το σχολείο συναντούσαμε την Κική που εργάστηκε με σύμβαση στην κουζίνα του σταθμού μας. Πάντα τον αγκάλιαζε και τον φιλούσε. «Γεια σου Αλέξανδρε!!!» με χαμόγελο πάντα. Και παρόλο που η σύμβασή της είχε λήξει στην μέση της χρονιάς εκείνη ήρθε να καμαρώσει τα παιδάκια της στην καλοκαιρινή γιορτή.

Ήρθε το καλοκαιράκι. Κάναμε και γιορτούλα πριν αρχίσουν σιγά σιγά να φεύγουν τα παιδάκια διακοπές. Με ψάθινο νησιώτικο καπέλο, άσπρο μπλουζάκι και τζιν παντελονάκι. Το καπέλο μας βέβαια δεν ήταν και πολύ νησιώτικο, αλλά δεν πειράζει. Είχαν ίδιο τα φιλαράκια μας ο Κωνσταντίνος και ο Ηλίας. Ροντέο στυλ!  Είπε και το ποίημα του και μετά στράβωσε…ούτε τραγούδησε ούτε χόρεψε…ενώ στο σπίτι τραγουδούσαμε δυνατά και χορεύαμε. Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες…

Το θέμα του παιδικού σταθμού είναι κάτι που αφορά και προβληματίζει όλους τους γονείς. Ο καθένας έχει διαφορετικές απαιτήσεις από τη δασκάλα που θα αναλάβει για πρώτη φορά το παιδί του. Επίσης συχνά διαχωρίζουμε τους κρατικούς παιδικούς σταθμούς από τους ιδιωτικούς. Προσωπικά το θεωρώ λάθος αυτό. Πολλοί παράγοντες είναι αυτοί που μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά ή θετικά μία σχολική χρονιά. Η σχέση της δασκάλας και του παιδιού. Η σχέση των γονιών και του παιδιού. Οι απαιτήσεις των γονιών. Ο τρόπος που έχει η κάθε δασκάλα. Οι φίλοι που θα κάνει εκεί. Ο τρόπος που θα το προσεγγίσουν. Ο τρόπος που θα το εμψυχώσουν από το σπίτι. Τόσα πολλά…

Είναι σημαντικό θέμα νομίζω να κατανοούμε εμείς οι γονείς, πως η δασκάλα δεν είναι η θεία ή η γιαγιά που θα κάνει όλα τα χατίρια στο παιδί μας. Είναι αυτή που θα του επιβάλει τρόπους και κανόνες. Είναι αυτή που θα του πει «όχι» χωρίς να το ξεχάσει αμέσως μετά. Σαφώς και πρέπει να είναι άνθρωπος με κατανόηση και αγάπη προς τα παιδιά. Αλλιώς και η ίδια δεν θα άντεχε. Εδώ δεν μπορούμε να τα βγάλουμε εμείς πέρα με ένα…που αυτές με 25!!!

Οι δασκάλες από την άλλη πρέπει να έχουν λίγο υπομονή με τις μαμάδες. Το άγχος που έχει μια μητέρα όταν το παιδάκι της πρέπει να την αποχωριστεί και να βρεθεί σε ξένο μέρος και με ξένους ανθρώπους. Αγχώνεται για το πώς θα του φερθούν, ή αν θα του αρέσει ή αν θα προσαρμοστεί. Εγώ σε προηγούμενο κείμενο μου σας το είπα… Όταν ο Αλέξανδρος έκλαιγε και εγώ τον άφηνα στις δασκάλες να τον ηρεμήσουν και εξαφανιζόμουν… έβγαινα από το σχολείο και να τα δάκρυα!!! Δεν είναι εύκολο… Όπως το παιδί ανακαλύπτει και μαθαίνει πράγματα έτσι και οι γονείς ανακαλύπτουν νέα πράγματα για το παιδί τους και μαθαίνουν μέσα από αυτά. Μερικές φορές εκπλήσσονται ευχαρίστα…άλλες όχι… άλλες βρίσκονται σε δύσκολη θέση και άλλες σκάνε από περηφάνια. Φέτος είχα και εγώ πολλές τέτοιες στιγμές!!!

Τελικά το ιδανικότερο νομίζω ότι είναι να μην είμαστε προκατελημενοι και να προσπαθούμε, έχοντας κατανόηση, να λύνουμε όλα τα θέματα που προκύπτουν πάντα σε συνεργασία δασκάλας και γονέα. Και αν κάτι δεν πάει καλά…θα το συζητήσουμε και θα βρούμε την λύση.

Για τις δασκάλες του Αλέξανδρου έφτιαξα τις προάλλες δύο κολιέ από μακό υφάσματα που είχα. Ένα μωβ - γκρι για την Μάγδα και ένα κίτρινο - άσπρο για την Κατερίνα. Ένα μικρό χειροποίητο δωράκι, φτιαγμένο με αγάπη, για τις δύο αυτές γυναίκες που αφιέρωσαν και πέρασαν τόσες ώρες με τον γιο μου. Ένα ευχαριστώ…

Κλείνω με τα λόγια της Κατερίνας στην αποχαιρετιστήρια γιορτή. Ο λόγος της ήταν υπέροχος και πολύ συγκινητικός.

«…Αυτά τα παιδιά οφείλουμε να τα αγαπάμε και να τα σεβόμαστε…γιατί άλλωστε πως να κρυφτείς από τα παιδιά… έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα!»

υ.γ η πρώτη μέρα χωρίς σχολείο...ήταν λίγο δύσκολη. Πήγαμε με Αλέξανδρο σε υπηρεσίες και σούπερ μάρκετ χωρίς καρότσι. Πείραζε τα πάντα...περιέργεια μεγάλη... ίδρωσα 10 φορές μέχρι να γίνει η δουλειά μου προσπαθώντας να τον αποτρέψω να κάνει ζημιές... και αναρωτιέμαι...γιατί να κλείνουν τα σχολεία???!!!