Όταν ο Άη Βασίλης ήρθε στο σπίτι μας...

Ο Δεκέμβριος ήταν ένας μήνας γεμάτος πολλές όμορφες στιγμές που μας χάρισε ο γιος μας. Ένα παιδάκι 5 ετών που ξεκινάει τις δραστηριότητες, αρχίζει και ωριμάζει και παίρνει πιο σοβαρά την καθημερινότητά του. Ο Αλέξανδρος φέτος πήγε νήπια, γράφτηκε στο TAE KWON DO και παράλληλα ξεκίνησε και μαθήματα σε καλλιτεχνικό εργαστήρι. Οπότε καταλαβαίνεται…

Πριν λίγες ημέρες έδωσε για πρώτη φορά εξετάσεις για να πάρει την μισή κίτρινη ζώνη στο TAE KWON DO. Εκείνη την ημέρα μαζευτήκαμε όλοι οι γονείς στη σχολή, με φωτογραφικές μηχανές και κινητά, να καμαρώνουμε έξω από την τζαμαρία τα παιδάκια μας, να διεκδικούν την επιτυχία τους. Ήταν πολύ αστείο αλλά παρόλο που πίστευα ότι ο Αλέξανδρος δεν είχε και πολύ συναίσθηση του τι ακριβώς θα γίνει, έδειξε σοβαρός και αποφασισμένος όταν ακολουθούσε τις οδηγίες του δασκάλου και έπειτα όταν του ζητήθηκε να σπάσει την σανίδα. Αφού δεν πρόλαβα να τον φωτογραφίσω!!! Τόσο δυναμικά και αποφασιστικά πήρε τον ρόλο του!!! Εννοείται ότι από τότε όποιος έρχεται σπίτι μας του δείχνουμε το δίπλωμα και την σανίδα.

Έπειτα ακολούθησε η χριστουγεννιάτικη γιορτούλα στο νηπιαγωγείο. Την οποία προετοίμασαν οι δασκάλες με τα παιδάκια καιρό πριν. Στολίσανε την τάξη, μάθανε τραγουδάκια, ποιηματάκια και φυσικά γράψανε και γράμμα στον Άη Βασίλη. Το οποίο έφερε σπίτι για να στείλουμε μαζί. Τι έγραφε; Ένα δαχτυλίδι πολύχρωμο για την μαμά, ένα μπουφάν για τον μπαμπά  (επειδή ακούει που τον πρήζω εγώ να πάει για ψώνια!) και φυσικά έναν Dusty από την ταινία Planes για αυτόν. Μα Dusty? Πάλι? Έχουμε τόσους… αεροπλανάκια με τουρμπίνες και χωρίς. Πυροσβεστικούς και Καναντέρ. Που έχουν σπάσει οι έλικες ή τα ποδαράκια…αλλά πάλι το ίδιο?

Φέτος στην γιορτούλα, όπως και πέρυσι, είχε πάλι τον ρόλο ενός από τους τρεις μάγους. Φόρεσε ξανά την πορτοκαλοπράσινη στολή του και περίμενε υπομονετικά να έρθει η ώρα για να πει το ποίημα του και να παίξει το ρόλο του. Είχε πλάκα γιατί τον φωτογράφιζα συχνά, σε όλη την διάρκεια της γιορτής και τον πέτυχα πολλές φορές να χασμουριέται. Όλα πήγαν άψογα. Η γιορτούλα ήταν υπέροχη και τα παιδάκια επίσης. Και στο τέλος μας έκανε και επίσκεψη ο Άη Βασίλης και έφερε και δώρα. Ναι αλλά τα δώρα ήταν διαλεγμένα από τις δασκάλες. Ένα συγκεκριμένο παιχνίδι για αγόρια και ένα άλλο για κορίτσια. Δεν θα ξεχάσω την φατσούλα του όταν χοροπηδούσε και μου φώναζε «μαμά κοίτα! Μας έφερε δώρα!» και την φάτσα του όταν πήρε το δώρο…και δεν ήταν ο Dusty!!! «Μα εγώ δεν παρήγγειλα αυτό!» και το πετάει και με κλάματα τρέχει έξω. Αμάν ζημιά…

Για να ηρεμήσει και να φύγουμε χωρίς κλάματα του υποσχέθηκα ότι θα πάμε να βρούμε έναν dusty μαζί. Γιατί ο Άη Βασίλης δεν το βρήκε μάλλον… και δεν βρήκαμε ούτε εμείς στο Yuppie (γνωστό παιχνιδάδικο μέσα στην πόλη). Αλλά τον ξεγελάσαμε με ένα spiderman οικονομικό.

Ακολούθησε δέμα από την γιαγιά και τον παππού με γλυκά, σοκολάτες, ρουχαλάκια και μία ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια. Παπούτσια, σοκολάτες και μια πίστα από τον αγαπημένο του mc queen, δώρο της γιαγιάς και του θείου. Η θεία από την Αθήνα του έστειλε δύο Super Hero Masters που της ζήτησε. Η νονά και ο νονός του φέρανε τον ηλεκτρονικό επιτραπέζιο «παίζουμε τον γιατρό» με τα minions. Η φίλη μας η Σοφία του έφερε μπλοκ με χρωμοσελίδες και μπογιές. Πολλά δώρα. Υπερβολικά πολλά θα έλεγα… Είναι βέβαια το ένα και μοναδικό, προς το παρόν, εγγόνι. Αλλά και πάλι τα δώρα ήταν πολλά. Ξεκίνησα λοιπόν να του το περνάω ότι ο Άη Βασίλης δεν θα βρει Dusty. Πρώτον γιατί δεν έχει πουθενά και δεύτερον γιατί σαν παιδάκι πήρε πολλά παιχνίδια, ενώ άλλα παιδάκια δεν έχουν ούτε ένα. Δεν του πολυάρεσε…αλλά το αποδέχτηκε. Έτσι έδειξε τουλάχιστον.

Λίγες μέρες πριν αλλάξει η χρονιά πήρε τον κόκκινο φάκελο της κάρτας που μας έστειλε η αδελφή μου. «Μαμά τον χρειάζεσαι;» με ρωτάει. «Όχι», του λέω. Μετά από ώρα βλέπω πως έχει ζωγραφίσει ένα Dusty (αεροπλάνο) που το έχει κόψει και το έχει κολλήσει πάνω στο φάκελο. Έχει γράψει επίσης «ΑΛΕΞ». Μέσα είχε κάνει ακριβώς το ίδιο αλλά είχε προσθέσει μία ευχητήρια κάρτα, που πήραμε από το σύλλογο «Σερραίες Μανούλες» και ένα από τα χάρτινα σουπλά σε σχήμα χριστουγεννιάτικης μπάλας, που έχω πάνω στο τραπέζι.

-               Τι είναι αυτό Αλέξανδρε;, τον ρώτησα.

-               Γράμμα, μου απαντάει.

-               Για ποιον είναι;

-               Για τον Ηλία! (τον φίλο του)

-               Και γιατί έχει το Dusty το αεροπλανάκι πάνω;

-               Γιατί και του Ηλία του αρέσει πολύ!

-               Και γιατί γράφει το όνομά σου;

Ωχ! Τι να απαντήσει τώρα;

-               Μήπως είναι γράμμα για τον Άη Βασίλη;, τον ρώτησα

-               Ε…Ναι… θέλω να του κάνω δώρα για να μου φέρει έναν Dusty.

Όχι πείτε μου…εσείς θα του χαλούσατε το χατίρι; Στο κάτω κάτω για περίπου 7,00€ μιλάμε. Την επόμενη μέρα βγήκε ο σύζυγος και πήγε παντού. Τελικά βρήκε έναν τελευταίο σε έναν απομακρυσμένο, από το σπίτι μας, Μασούτη. Ευτυχώς!

Βάλαμε σε ένα πιατάκι δύο κουραμπιέδες και σε ένα ποτηράκι λίγο γάλα. Δίπλα αφήσαμε το κόκκινο φάκελο και την υφασμάτινη μπότα να βάλει μέσα το δώρο. Μα από πού θα μπει ο Άη Βασίλης; Δεν έχουμε τζάκι! Ε…θα βρει αυτός τον τρόπο!

Τις δυο πρώτες μέρες του 2016 ήμασταν μια έξω βόλτες, μια στο χωριό. Λίγο πριν φτάσουμε σπίτι μας, συζητούσαμε στο αμάξι και αγωνιούσαμε αν ο Άη Βασίλης έχει φάει τους κουραμπιέδες και έχει πιει το γάλα. Αν θα βρήκε τελικά αυτό το αεροπλανάκι.  Τους κουραμπιέδες τους χτύπησε η μαμά Ρία…αλλά μεταξύ μας αυτό. Άφησα και ένα κομματάκι, ξέρετε της ντροπής!

Τι ωραία στιγμή όταν ένα παιδί ζει το παραμύθι του Άη Βασίλη! Έτρεξε στο σαλόνι. Το δώρο είχε σφηνώσει στην μπότα. Δεν μπορούσε να το βγάλει. Και όταν είδε ότι ήταν αυτό που λαχταρούσε γυρνάει με μια χαρά και μου λέει «Μα στο είπα ότι έχει στα Jumbo!». Με το μυαλουδάκι του είχε μια κρυφή ελπίδα ότι εκεί θα έχει.

Και αναρωτιέμαι…πόσα δώρα…πόσα λεφτά… πόσος καταναλωτισμός. Γιατί; Για να χαρεί η καρδούλα του με ένα δωράκι αξίας 7,00€. Ξέρετε το πιστεύω…τίποτα από τα παραπάνω δώρα δεν θεωρούσε δεδομένο και δεν θα περίμενε. Αν δεν του τα αγοράζανε, δεν θα τα απαιτούσε! Χάρηκε βέβαια και με αυτά πολύ. Τα έπαιξε και τα παίζει. Αλλά αυτό το μικρό αεροπλανάκι ζήτησε…αυτό περίμενε…και μόνο αυτό αν έπαιρνε θα ήταν ευχαριστημένος!

Έτσι είναι τα παιδιά…ενώ εμείς; Ζητάμε…ζητάμε…ζηλεύουμε που δεν έχουμε… σκάμε για ότι έχει ο διπλανός μας… και ξεχνάμε τα πιο σημαντικά…αυτά που δεν είναι δεδομένα για κάποιους.  

Καλή χρονιά να έχουμε…με υγεία… Αγάπη και πάλι υγεία!!!