Στα παιζάκια…

   

Αυτό το καλοκαίρι πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Δεν ξάπλωσα ούτε λεπτό στην ξαπλώστρα μου στην παραλία. Δεν έκανα ηλιοθεραπεία. Δεν ευχαριστήθηκα τον καφέ μου. Δεν μαύρισα από την μέση και κάτω. Ήμουν όμως όλη την ώρα μέσα στο νερό. Αγκαλίτσα με τον Αλέξανδρο ή παρατηρώντας τον να κάνει φιλίες και να επιπλέει με τα μπρατσάκια του. Αν και το να είσαι τόσες ώρες μέσα στο νερό και κάτω από τον ήλιο είναι αρκετά κουραστικό, ήταν κάτι που διασκέδασα. Μαζί με τον Αλέξανδρο έκανα και εγώ γνωριμίες

Όταν ανεβήκαμε στο φερυ ήταν μεσημέρι και ήμασταν κουρασμένοι από το δρόμο. Έκανε και ζέστη. Ο Αλέξανδρος ήθελε να κάνει βόλτες γύρω γύρω στο φερυ. Δύσκολο να τον κυνηγάς και να έχει και ντάλα ήλιο. Ο Βασίλης δεινοπάθησε. Και δεν περνουσε και η ώρα…

Στις διακοπές μας βρήκαμε δύο παραλίες που είχαν σχετικά ρηχά νερά και την προτιμούσαν οικογένειες με μικρά παιδιά. Στις “Αλυκές”, που ήταν σχετικά κοντά στο σπίτι μας, ήταν ο φίλος μας ο Αλέξανδρος με την μαμά του που κατάγεται από την Αλβανία και τον μπαμπά του που ήταν κερκυραίος. Στο “Κοντογυαλό” ήταν ο λίγο μεγαλύτερος  Κωνσταντίνος με τους γονείς του που έκαναν και αυτοί διακοπές στην Κέρκυρα και καταγόταν από την Λάρισα. Ομολογώ ότι κάθε φορά που πηγαίναμε για μπάνιο αγωνιούσα και εγώ μαζί με τον Αλέξανδρο αν θα βρούμε τους φίλους μας εκεί.

Ο λόγος που εδώ και καιρό σκέπτομαι να γράψω για όλο αυτό είναι οι καλές και οι κακές εντυπώσεις από γονείς και παιδάκια αντίστοιχα. Ξέρω πως οι ψυχολόγοι λένε ότι δεν πρέπει να επεμβαίνουμε στις συναναστροφές των παιδιών μας πέρα από όταν πάνε να γίνουν σοβαροί καβγάδες αλλά η ελληνίδα μάνα κρατιέται; Δεν κρατιέται!

Θα σας αναφέρω μερικά περιστατικά. Ο πατέρας μου για να μην τρέχουμε πρωί και απόγευμα σε μακρινές παραλίες μας πρότεινε να πάμε στις Αλυκές. Άνοιξε εκεί ένα μαγαζί, τύπου αναψυκτήριο, και μαζεύονται πολλά παιδάκια. Εντάξει είναι κοντά στην πόλη και τα νερά δεν είναι όπως στην άλλη πλευρά αλλά μας βόλεψε. Πηγαίναμε ή το πρωί που ξυπνούσαμε αργά για να προλάβουμε μέχρι να κάψει ο ήλιος ή το απόγευμα αν βαριόμασταν να ξαναφύγουμε πιο μακριά. Συνήθως τα απογεύματα ήταν εκεί ο μικρός Αλέξανδρος. Στις 17.00 σχολούσαν οι γονείς του από την δουλειά και τον πηγαίνανε αμέσως για μπάνιο. Μόλις έξι μήνες μεγαλύτερος από τον δικό μας Αλέξανδρο. Πως έγινε η γνωριμία… κάποια στιγμή που ήμουν με τον Αλέξανδρο στη θάλασσα και παίζαμε με τον “sou sou doroki” (ένα ιαπωνικό ράλι στο cars 2) μας πλησίασε ο Αλέξανδρος να δει με τι παίζει ο δικός μου Αλέξανδρος. Λέω να τον λέω Καρπουζάκη για να καταλαβαίνεται για ποιον μιλάμε. Ο Καρπουζάκης που λέτε μες την χαρά. «Μαμά Φίλος!» φώναζε. Του έδινε το αυτοκινητάκι και ο άλλος του έδωσε να παίξει με την βαρκούλα του. «Πως σε λένε εσένα;» ρώτησα τον μικρό… «Αλέξανδρος!» μου απαντάει ο μπαμπάς του που τον παρακολουθούσε από λίγα μέτρα. Είπα και εγώ ότι έχουν ίδιο όνομα. «Από τότε που βγάλαμε τον δικό μας Αλέξανδρο, όλο Αλέξανδρους βρίσκουμε. Τελικά δεν είναι και τόσο σπάνιο» μου λέει ο πατέρας. Αυτό ήταν! Έγιναν φίλοι. Μετά μπήκε η μαμά του μέσα να κάνει αλλαγή… Μιλήσαμε λίγο όσο έπαιζαν τα μικρά μας. Αυτή προσπαθούσε να τον ταΐσει αλλά ο Αλέξανδρος προτιμούσε να παίζει με τον Καρπουζάκη. Όταν πλέον άρχισε να πέφτει ο ήλιος λέει στα μικρά «Πάμε έξω να παίξουμε;». Εκείνα φυσικά και ξεσηκώνονται. Βγαίνουμε στη παραλία και πάει η κοπέλα και φέρνει δύο τσάντες με παιχνίδια. Καρότσια, φτυάρια, κουβαδάκια, … χαμός! Ο δικός μου ξετρελάθηκε! Κάποια στιγμή έβγαλε ένα κέικ το οποίο ο Αλέξανδρος δεν το έδωσε σημασία, ο Καρπουζάκης όμως πήγε και το άρπαξε αμέσως. «άστον» μου λέει όταν πήγα να τον φωνάξω… «ο Αλέξανδρος δεν θα το φάει!». Πολύ συμπαθητικό ζευγάρι και ακόμα πιο συμπαθητικό το αγοράκι τους που μοιραζόταν με τον δικό μας τα παιχνίδια του και έπαιζαν με τις ώρες.

Στην ίδια παραλία πιο πριν τρία κοριτσάκια γύρω στα 5 έπαιζαν με εκείνες τις σανίδες που έχουν τα παιδάκια στο κολύμπι και τις μπάρμπι τους. Ο Αλέξανδρος τις παρατηρούσε αρκετή ώρα και όλο και πήγαινε πιο κοντά. Μάλλον του έκανε εντύπωση το έντονο χρώμα της σανίδα…έμοιαζε με βάρκα. Δεν τις ενοχλούσε όμως. Απλώς πλησίασε και παρατηρούσε. «Πάμε να φύγουμε…έρχεται αυτός!» λέει το ένα κοριτσάκι. Πηγαίνουν πιο πέρα και ο Αλέξανδρος χωρίς να καταλάβει ότι είναι ανεπιθύμητος πλησιάζει ξανά. Τότε το ίδιο κοριτσάκι τον μουτζώνει! Και φεύγουν ακόμα πιο μακριά. Τόσην ώρα απλά παρατηρούσα από απόσταση. Όταν τον είδα να απορεί γιατί φεύγουν τα κοριτσάκια τον πλησίασα και τον πήρα αγκαλίτσα. «Τα κοριτσάκια είναι πιο μεγάλα…έχουν άλλα παιχνίδια αγάπη μου…έλα να κάνουμε μπουλμπουλήθρες!» του είπα. Και φυσικά ο Αλέξανδρος αμέσως ξεχάστηκε! Πόσο άσχημη εντύπωση μου έκανε αυτό το κοριτσάκι. Αν συνεχίσει να έχει τέτοιους τρόπους…θα έχει θέματα στο μέλλον…

Μια άλλη φορά στην ίδια παραλία πάλι ο Αλέξανδρος βαρέθηκε μέσα στο νερό και είπε να εξερευνήσει την παραλία. Βρίσκει εκεί δυο μαμάδες, που τα λέγανε στις ξαπλώστρες τους και μπροστά τους είχαν αραδιασμένα όλα τα παιχνίδια των παιδιών τους. Ο μικρός πάει προς τα εκεί και κολάει με ένα περιπολικό. Ήθελα να το πάρει να παίξει. Σημειώστε ότι καθόμασταν δίπλα τους. Αυτές απλά τον κοιτούσαν. Πάω κοντά τον τραβάω ευγενικά λέγοντας του ότι αυτά τα παιχνίδια δεν είναι δικά μας και μου λέει η μία με ύφος «Όχι τίποτα άλλο αλλά τα έχω πλύνει!». Δεν της απάντησα και τον πήρα με το ζόρι και έφυγα.

Οι ίδιες μαμάδες την επόμενη μέρα που ο Αλέξανδρος πήγε πάλι να κάνει εξερεύνηση…και τους έλεγε διάφορα αλαμπουρνεζικα και ξαφνικά του ξεφεύγει και κατουράει εκεί μπροστά τους. Βλέπω την σκηνή και τρέχω να τον μαζέψω ακούγοντας την μία να λέει… «Το φεγγάρι τα έχει πειράξει όλα!». Μιλάμε για ούτε 3^ων χρονών παιδάκι!!! Έλεος δηλαδή!!! Πως θα τους φαινόταν αν κάποιος φερόταν έτσι στα δικά τους παιδιά; Πάλι δεν μίλησα και τον άρπαξα να πάμε μέσα για μπάνιο.

Αυτές οι δυο κυρίες είχαν από ένα γιο η καθεμία. Γύρω στα 5-6 ετών μάλλον. Ο Αλέξανδος τους βλέπει να παίζουν και κλασσικά φωνάζει «Στα παιζάκια μαμά!». Ήθελε να πάμε εκεί. Και πάλι απλώς τους κοιτούσε να παίζουν και ιδιαίτερα αυτόν που κρατούσε μία βάρκα. Ας τον ονομάσουμε Σάκη. Ο Σάκης παίρνει χαμπάρι ότι ο Αλέξανδρος χαζεύει τη βάρκα. «Τι θέλει και με κυνηγάει;» με ρωτάει. «Του αρέσει απλά η βάρκα σου» του λέω. Τότε ο Σάκης άρχισε να κάνει φιγούρες με την βάρκα μπροστά στο προσωπάκι του Αλέξανδρου και ενώ εκείνος χαιρόταν γυρνάει με ένα ύφος και του λέει … «Μην χαίρεσαι! Δική μου είναι!!!». Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκα!!! Ενοχλημένος λοιπόν ο Σάκης από την παρουσία μας λέει στον φίλο του να πάνε αλλού.  Λίγο αργότερα ήρθε η αδερφή μου με τον Ανδρέα να κάνουν μαζί μας μπάνιο. Έπαιξαν με την θεια και το θειο…κάνανε πολλά μαζί. Κάποια στιγμή πλησιάζει ο Σάκης και δείχνει στον Αλέξανδρο επιδεκτικά την βάρκα. Ο Αλέξανδρος όμως δεν του έδωσε σημασία. «Δεν την θέλει» του λέω. Δεν μπορώ να σας περιγράψω την φάτσα του εκείνη την ώρα. Ήταν προφανές πως ήθελε πάλι να κάνει τον μικρότερό του να ζηλέψει. Τι λυπηρό για ένα παιδί να συμπεριφέρεται έτσι. Προφανώς έτσι έχει μάθει να αποσπά το ενδιαφέρον των άλλων.

Στην άλλη παραλία, τον Κοντογυαλό, γνωρίσαμε τον Κωνσταντίνο. Έπαιζε με τον μπαμπά του λίγο παραπέρα από εμάς. Σκάβανε λακκούβες και φτιάχνανε κάστρα. Οπότε πήγαν και τα δικά μου αγόρια εκεί, μπαμπάς και γιος, και παίζανε όλοι μαζί. Μάλιστα ο Κωνσταντίνος είχε ένα μεγάλο νεροπίστολο. Τράβηξε αμέσως την προσοχή του Αλέξανδρου. Ο πατέρας του Κωνσταντίνου του έδειχνε πώς να το χρησιμοποιεί. Την επόμενη μέρα ήταν πάλι εκεί. Ο Αλέξανδρος μπήκε στο νερό με το φουσκωτό αυτοκίνητό του. Πιο μέσα ήταν ο Κωνσταντίνος με το φουσκωτό αεροπλάνο του. Κάναμε ανταλλαγή φουσκωτών μέσα στο νερό. Πολύ καλό παιδάκι και αυτό. Παίξανε πόσην ώρα μαζί. Μιλήσαμε λίγο με το ζευγάρι. Καλοπροαίρετοι άνθρωποι!

Τελευταιο βράδυ πήγαμε στο κανόνι για μία τελευταία μπύρα με τους γονείς μου. Ο Αλέξανδρος έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του. Πήγε στην διπλανή παρέα που ήταν τουρίστες. Ήταν δυο ζευγάρια, με ένα κορίτσι 15-16 ετών και άλλα τρία παιδιά μικρότερα από αυτήν αλλά μεγαλύτερα από τον Αλέξανδρο. Ο δικός μας τους έδειχνε τα αυτοκινητάκια του και τους έλεγε πως λένε το καθένα. Το Μακ Κουιν, τον Φρατζέσκο, τον Ραούλ… Προσπάθησα να τον πάρω να μην τους ενοχλεί αλλά δύσκολο να ξεκολλήσει. Δεν υπήρχε και κανένας στα μέτρα του. Και τότε το κορίτσι σηκώνεται και κάθεται στο πάτωμα γονατιστή δίπλα στον Αλέξανδρο και μου λέει «Don’t worry…I’ll play with him!». Κανονικό babysitting …δεν σας λέω τίποτα. Βέβαια αναρωτιέμαι…ποια δικιά μας 16χρονη θα έκανε κάτι ανάλογο; Η Χάιντι λοιπόν ήταν πολύ καλή. Ήταν από την Νορβιγία και έκανε διακοπές στην Κέρκυρα. Μας έκανε εντύπωση που ήξερε και αυτή τον κεραυνό Μακ Κουιν. Ποιος δεν τον ξέρει άραγε…

0

Θυμάστε που σας έλεγα πιο πάνω για τον Αλέξανδρο που στο φερυ μας έτρεχε συνεχεία; Που λέτε στον γυρισμό φύγαμε πρωί. Είχε δροσιά. Μόλις μπήκαμε μέσα στο σαλόνι βρήκαμε εάν ζευγάρι με δύο παιδάκια. Είχα πάρει μερικά αυτοκινητάκια για να απασχολείται. Βγάζει όλα τα αυτοκινητάκι του στο τραπέζι…μαζεύονται και άλλα παιδάκια, φέρνουν τα δικά τους αυτοκινητάκια. Ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Ο Βασίλης ήπιε το καφεδάκι του έξω κάνοντας τσιγαράκι και προπάντων χωρίς τρέξιμο!!! Καθόμουν και τον παρατηρούσα. Πέρυσι τέτοιο καιρό δεν έπαιζε με τα άλλα παιδάκια. Προτιμούσε να παίζει με ένα μπουκάλι στην θάλασσα…ή να εξερευνεί το γύρο περιβάλλον του. Πάντα όμως μόνος του. Και να που όταν βρίσκει παρέα είναι σαν να μην έχουμε παιδί μαζί μας. Ήσυχος. Ήρεμος. Χωρίς να φοβάσαι ότι θα χτυπήσει κάπου ή θα φύγει. Μεγάλωσε!