Ο Αλέξανδρος πάει χολείο

Έχει πόσες μέρες που όλο λέω να γράψω και όλο κάτι γίνεται και τα αναβάλω. Αλλά πως είναι δυνατόν να μην γράψω για την μεγάλη αυτή εμπειρία που ζούμε…ο Αλέξανδρος πάει σχολείο!

Η αλήθεια είναι πως ήμουν σχεδόν σίγουρη πως δεν θα δυσκολευτούμε. Βλέποντας πόσο πολύ θέλει να βρίσκεται ανάμεσα σε παιδάκια, μιας και μοναχούλης του στο σπίτι βαριέται τρελά, σκεπτόμουν πως δεν θα του λείψω καθόλου και θα είναι πολύ εύκολη η προσαρμογή του. Πόσο λάθος έκανα…

Πήραμε τσάντα και παγούρι, φυσικά mc queen! Μιλούσαμε, πολλές ώρες κάθε μέρα, για το πόσο διασκεδαστικό θα είναι το σχολείο. Που θα έχει και άλλα παιδάκια για να παίζει. Πως η μαμά θα πηγαίνει στην δουλειά και για να μην βαριέται μόνος του στο σπίτι, θα πηγαίνει σχολείο. Μέχρι και για τα παιδάκια που θα κλαίνε λέγαμε. Θα πήγαινε ο Αλέξανδρος, θα τα αγκάλιαζε και θα τους έλεγε πως και η δική του μαμά είναι στην δουλειά και να μην στενοχωριούνται. Γιατί πάντα έρχεται η μαμά!!!

Πρώτη μέρα. Γύρω στις 8:00 τον ξυπνάω. «Αλέξανδρε…έλα να πάμε τουαλέτα και να πλύνουμε δοντάκια!» Πετάχτηκε με μια χαρά που έτριβα τα μάτια μου. Βρε λες να είναι τόσο εύκολο τελικά; σκέφτηκα… Ντυνόμαστε και παίρνουμε το καρότσι. Στο δρόμο μιλάμε για την κυρία Μάγδα, την δασκάλα του Αλέξανδρου,  που είχαμε γνωρίσει όταν κάναμε την εγγραφή. Ώσπου φτάνει εκείνη η ώρα…που πρέπει να τον αφήσω και να φύγω. Είχα διαβάσει βέβαια πως πρέπει να είμαι σύντομη και αποφασισμένη. Πως όσο καθυστερώ και μένω μαζί του, το κάνω ακόμα πιο δύσκολο για αυτόν. Ο Αλέξανδρος όμως δεν μου δίνει σημασία! Μπαίνει μέσα στην αίθουσα και η δασκάλα μου γνέφει να φύγω διακριτικά. Κλείνει η πόρτα του σχολείου και χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου αρχίζω και κλαίω. Στρίβω στην γωνία και βρίσκω την φίλη μου την Ελευθερία που ήρθε για συμπαράσταση. Αυτή γελάει μεν…αλλά μου συμπαραστέκεται γιατί τα έχει περάσει. Καθόμαστε για καφέ στο διπλανό μπουγατσατζίδικο. Πόσο καλά αισθανόμουν που ο Αλέξανδρος δεν έκλαψε. Βέβαια δεν υπήρχε περίπτωση να απομακρυνθώ. Πρώτη μέρα είναι αυτή. Ώσπου μετά από 50 περίπου λεπτά μου τηλεφωνεί η Μάγδα. «Έλα να τον πάρεις. Δεν έχει σταματήσει να κλαίει και θα ναι τραγικό για αυτόν αν τον κρατήσω και άλλο». Τρέχω γρήγορα στο παιδικό και βρίσκω έναν παραπονιάρη Αλέξανδρο με κατακόκκινα ματάκια. Η Μάγδα μου εξηγεί ότι η προσαρμογή θα είναι δύσκολη. Ότι πρέπει να είμαι δυνατή και ότι η αυριανή μέρα θα είναι πιο δύσκολη επειδή ο μικρός μου πλέον ξέρει ότι θα πάει σχολείο και η μαμά δεν θα είναι εκεί. Αγκαλιάζει τον Αλέξανδρο και του λέει «Είδες που σου είπα πως θα έρθει η μαμά σου; Να τη! Την πήραμε τηλέφωνο και αμέσως ήρθε!» θέλοντας μάλλον να του δείξει πως ότι του λέει η δασκάλα του είναι αλήθεια.

Την δεύτερη μέρα ξύπνησε πάλι με την ίδια χαρά. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι μου έλεγε συχνά «Κοντά μου μαμά! Δεν θέλει δουλειά!» εννοώντας να μείνω κοντά του στο σχολείο και να μην πάω δουλεία. Εγώ φυσικά του έλεγα πως δεν γίνεται αυτό. Στο σχολείο δεν πάνε μαμάδες και πρέπει να πάω και στην δουλειά! Αλλά μόλις τελειώσω θα πάω να τον πάρω να πάμε σπίτι να κάνουμε αγκαλίτσα. Η άφιξή μας στην τάξη ήταν τραγική…χτυπιόταν και έκλαιγε αλλά με σκληρή καρδιά τον άφησα, έκλεισα την πόρτα και έφυγα γρήγορα. Έκατσε όμως δύο ολόκληρες ώρες. Όταν πήγα να τον πάρω τον πήρε το παράπονο. Η Κατερίνα, η δεύτερη δασκάλα του τμήματος, μου είπε ότι είναι λιγάκι παραπονιάρης αλλά θα το ξεπεράσουμε και αυτό…είναι η εβδομάδα προσαρμογής και μπορεί να πάρει και μήνα! Τον αγκάλιασε και του ζήτησε να της δώσει ένα φιλάκι. Ο Αλέξανδρος παρόλο που ήθελε να φύγει, την αγκάλιασε, την φίλησε και όταν του είπε «Αύριο θα σε περιμένω…» της είπε ΝΑΙ!!!

Ξεκίνησε το σχολείο στις 9 Σεπτεμβρίου και την Δευτέρα 14 Οκτωβρίου ήταν η πρώτη μέρα που δεν έκλαψε ούτε όταν πήγε, ούτε όταν πήγα να τον πάρω! Πριν όμως έρθει αυτή η ένδοξη μέρα προηγήθηκε προσπάθεια και από τις δασκάλες αλλά και από τους γονείς.

Ο Αλέξανδρος βιώνοντας την εμπειρία του να είναι κάπου χωρίς τους γονείς του, αντιδρούσε, έκλαιγε, δεν έτρωγε, δεν ήθελε να κάτσει στο τραπέζι, ότι ζητούσε το ζητούσε με νευρικό τρόπο και ήταν ιδιαίτερα γκρινιάρης. Όπως μου ανέφεραν οι δασκάλες του, ενώ έπαιζε το θυμόταν που και που και τον έπιανε το παράπονο. Δεν μας πείραζε που δεν έτρωγε. Εξάλλου έχει μάθει να τρώει πιο αργά και δύσκολα θα έμπαινε σε πρόγραμμα. Όμως το ότι δεν μπορούσε να ζητήσει αυτό που θέλει με ήρεμο τρόπο μας προβλημάτισε. Παρασκευή ήταν που η Μάγδα μου μίλησε για αυτό. Έχει μια μόνιμη άρνηση και γκρινιάζει για το παραμικρό. Ενώ όλα τα παιδάκια κάθονται να φάνε, εκείνος κλαίει. Του είπε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να φάει αρκεί να μην κλαίει, όπως του έλεγε και όλες τις προηγούμενες μέρες. Εκείνη την μέρα όμως του είπε ότι δεν του δώσει πιάτο μιας και δεν θέλει να φάει. Και μόλις γύρισε την πλάτη της, εκείνος πήρε το πιάτο του και άρχισε να τρώει. Αντίδραση ε;!!! Τόσο μικρούλης και τόσο πεισματάρης! Αν και σε πρώτη φάση μου κακοφάνηκε που η δασκάλα του μου επισήμανε τα αρνητικά χαρακτηριστικά του γιου μου (πληγώθηκε η Ελληνίδα Μάνα βλέπεις!) έβαλα αυτήν την σκέψη στην άκρη και την ρώτησα… «Πες μου τι πρέπει να κάνω!;». Μα είναι και λογικό ε…οι δασκάλες έχουν 25 παιδάκια δε μπορούν να τους κάνουν τα χατίρια…ο Αλεξανδράκος μας είναι ένας και ακόμα και όταν του χαλάμε το χατίρι, ασχολούμαστε πάλι μαζί του!

Ακολούθησε ένα σαββατοκύριακο με πολύ δουλεία…Και εγώ και ο Βασίλης προσπαθούσαμε να του δείχνουμε πως αν μας ζητήσει κάτι ευγενικά έχει περισσότερες πιθανότητες να το αποχτήσει. Μάλιστα για να το καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για μας να μην μας γκρινιάζει…κάθε φορά που το έκανε, τον αγκαλιάζαμε, τον φιλούσαμε και του λέγαμε πόσο χαρούμενοι είμαστε που μας το ζήτησε χωρίς φωνές! Δεν ήταν εύκολο. Αλλά όταν ήρθε η Δευτέρα… δικαιωθήκαμε.

Τον πήγα στο σχολείο. Μία μικρή θεατρική γκρίνια μέχρι να μπει στην αίθουσα. Σταμάτησε φυσικά στα 2-3 λεπτά. Όταν πήγα να τον πάρω, μπήκα στην αίθουσα και τον φώναξα να έρθει κοντά μου. Εκείνος, ως συνήθως, πάει να κλάψει αλλά τον προλαβαίνει η Μαγδα και του λέει να μου δείξει το χαμογελάκι που είπαν πως θα κάνει όταν με δει. Τι γλυκός Θεέ μου!!! Πρέπει να σας το δείξω αυτό το χαμόγελάκι να λιώσετε στα γέλια! Προς μεγάλη μου χαρά οι δασκάλες του μου είπαν ότι έχει τεράστια αλλαγή. Άλλο παιδί! Τρώει…παίζει…δεν κλαίει…

Δεν ξέρω τι έπαιξε περισσότερο ρόλο. Εγώ και ο Βασίλης που προσπαθήσαμε να μην είμαστε νευρικοί, και με υπομονή να του αλλάξουμε λίγο την τακτική του; Η Μάγδα που παρόλη την γκρίνια του εκείνη δεν λύγισε και του «έσπασε τον τσαμπουκά»…ή ο έρωτας του για την κυρία Κατερίνα; Που την βλέπει ακόμα και στον ύπνο του; Ότι και να είναι ο Αλέξανδρος μεγάλωσε…σε λίγες μέρες θα γίνει τριών. Μεγάλωσε…άλλαξε!

Την Δευτέρα το απόγευμα καλέσανε εμάς τους γονείς  στο παιδικό σταθμό να μας ενημερώσουν για τον τρόπο λειτουργίας του. Εκεί μας μίλησαν και οι δύο δασκάλες του Αλέξανδρου. Τι πρέπει να προσέχουμε. Τι δεν πρέπει να παρεξηγούμε. Τι να είμαστε σε θέση να συζητήσουμε. Πάντα όμως για το καλό των παιδιών. Όπως μας είπαν, η ηλικία 2.5 με 3 ετών είναι λίγο δύσκολη. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τα παιδιά να έχουν ένα φάκελο γεμάτο εργασίες και να μάθουν τον εθνικό ύμνο. Σε αυτήν την ηλικία πρέπει να μάθουν να τηρούν κάποιους κανόνες. Να τρώνε. Να παίζουν χωρίς φασαρίες. Να μοιράζονται. Να πηγαίνουν τουαλέτα. Να κοινωνικοποιούνται. Αυτός είναι ο ρόλος των δασκάλων σε μία τέτοια τάξη.

Αυτή ήταν η πρώτη μας εμπειρία με το σχολείο. Έχουν περάσει αρκετές μέρες και χαίρομαι που ο Αλέξανδρος συνεχίζει να ξυπνάει με χαρά για να πάμε στον παιδικό σταθμό. Τώρα όμως χωρίς παραπονάκια. Αυτό σίγουρα σημαίνει ότι περνάει καλά. Και έχει ηρεμήσει. Έχει προοδέψει και η ομιλία του μέσα σε τόσο λίγες ημέρες. 

Πήραμε και ποίημα…αυτό πάλι που το πας!!! 

«είμαι τώρα ένα παιδάκι, 

μα μια μέρα θα με δείτε, 

που θα γίνω φανταράκι 

και θα με χειροκροτείτε»

Αυτό το «χειροκροτείτε γλωσσοδέτης μου μοιάζει!!! 

Θα σας χρωστάω βίντεο!