σαν να ήμουν μαμά από πάντα...

Πριν λίγο δημοσίευσε η Βάσω από τις Σερραίες Μανούλες ένα υπέροχο κείμενο…

«...Είμαι εργαζόμενη μαμά πια. Στις μέρες μας και με την κρίση που περνάμε θα έλεγε κανείς «Δόξα τω Θεώ» που έχω τουλάχιστον δουλεία (ακόμη). Και γιατί τα γράφω όλα αυτά? Γιατί ήρθε η ώρα που φεύγω από το σπίτι και περνώ πολλές ώρες στο γραφείο χωρίς να βλέπω πια τα παιδιά μου. Δεν τρώμε όλοι μαζί και το φαγητό είναι κρύο όταν γυρίζω...Χάνω στιγμές του μικρού που κάθε μέρα μεγαλώνει. Λυπάμαι που χάνω σιγά - σιγά χρόνο και από την παρέα των μαμάδων.
Κάποιες από σας δε δουλεύετε και επιλέξατε να μεγαλώσετε τα παΐδια σας. Θέλω να πω σε σας ότι όσο δύσκολο κι αν σας φαίνεται αυτό που κάνετε, τόσο σπουδαίο είναι. Μείνετε κοντά στα παιδιά σας όσο μπορείτε. Δώστε τους όλη σας την αγάπη και αυτό θα είναι σίγουρα το πιο έγκυρο διαβατήριο για τη ζωή τους. Απολαύστε κάθε στιγμή μαζί τους όσο είναι ακόμη μικρά. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από το μεγάλωμα ενός παιδιού. Μακάρι όλες οι μαμάδες να ήταν διπλά στα παΐδια τους μέχρι να ξεκινήσουν τη δική τους πορεία στο σχολείο….». Η Βάσω έκανε τις παραπάνω σκέψεις…
Η Σούλα, παλιά μου φίλη από τον Έβρο, που μπήκε στο μήνα της και σε λίγο καιρό θα έχει την μπέμπα της, μου εξέφρασε την απορία της …

«άσε φιλενάδα … χθες έκανα την πρώτη μου κορδέλα και με έβαλαν στην αίθουσα τοκετού, γιατί εκεί το έχουν τον καρδιοτοκογραφο μόλις είδα το μπουμ και τα εργαλεία τους με έλουσε κρύος ιδρώτας και να φανταστείς εγώ θα γεννήσω με καισαρική χαχαχα!!!! αχ ήρωες αυτές που κάνουν φυσιολογικό τοκετό!!! κατά τα άλλα με πιάνουν κάτι ψυχολογικές φρίκες… μήπως δεν θα είμαι καλή μαμά… μήπως δεν θα την αγαπώ…»

Στην διάρκεια της εγκυμοσύνης σκέψεις πολλές τριγύρναγαν στο μυαλό μου…πες ότι έφταιγαν οι ορμόνες…πες πως έφταιγε η αλλαγή του σώματός μου…πες πως ίσως να μην ήμουν προετοιμασμένη για να γίνω μαμά (έγιναν όλα τόσο γρήγορα)…όπως μου τόνισε η μαμά μου «ξεβολεύτηκες Ριούλα…αυτό είναι όλο!»
Αρχικά πάντα έλεγα πως θέλω να γίνω νέα μαμά. Πάντα ήμουν πολύ περήφανη που η μαμά μου ήταν νέα, όμορφη και μπορούσα να συζητάω τα πάντα μαζί της. Η μάνα μου όμως με έκανε στα 19. Εγώ είμαι στα 31 και έχω μόλις 6 μηνών μωράκι. Ξέρω πως οι εποχές αλλάζουν. Οι καταστάσεις σήμερα υποχρεώνουν την γυναίκα να σπουδάσει, να δουλέψει και να επιλέξει τον ιδανικό άντρα για να κάνει οικογένεια, πολλές φορές στο «παρά πέντε» για να γίνουν μανούλες.

Ευτυχώς εγώ στάθηκα τυχερή. Γνώρισα τον άντρα μου στα 24. Χορτάσαμε ο ένας τον άλλο αρκετά. Παντρευτήκαμε και μέσα σε 6 μήνες ήρθε το χαρμόσυνο νέο…Τρία τεστ εγκυμοσύνης έκανα…και το πίστεψα όταν ο γιατρός μου είπε: «Ναι Γλυκερία …έχουμε ενδομήτρια εγκυμοσύνη!!!»
Ουπς!!!...εγώ ήξερα πως προσπαθείς καιρό…και κάποια στιγμή το καταφέρνεις…σαν πολύ γρήγορα δεν το πετύχαμε εμείς?...σκέφτηκα…

Τι θα γίνει τώρα με τη δουλεία? Θα είμαι σε θέση να πηγαίνω στο γραφείο? Θα χάσω την συναυλία των U2!!!Το καλοκαίρι θα πάμε διακοπές? Πρέπει να χάσω κιλά? Όταν εγώ θα είμαι 40, το παιδί μου θα ναι 10….δηλαδή όταν το παιδί μου θα είναι 30, εγώ θα είμαι 60!!! Μα θα είμαι γριά!!! Άργησα…και ύστερα έρχεται η οικονομική κρίση…

Θεωρώ πως η μητέρα μου είναι η πιο καλή και άξια μανούλα του κόσμου…μας μεγάλωσε, εμένα και την μικρότερη αδερφή μου, με πολύ αγάπη και τρυφερότητα. Καταρχήν κατάφερε να μας κάνει να είμαστε δύο πολύ αγαπημένα αδέρφια. Να στηρίζουμε και να αγαπάμε η μία την άλλη. Ήταν πάντα δίπλα μας και αφιερώθηκε σε εμάς 100%!!!. Μπορούσε όμως να το κάνει αυτό…θέλω να πω ότι της το επέτρεπαν οι συγκυρίες τότε. Ο μπαμπάς είναι συνταξιούχος στρατιωτικός. Είχε ένα σίγουρο εισόδημα και ο ίδιος δεν ήθελε η μαμά μου να εργαστεί. Είχε εργαζόμενη μαμά βλέπετε και ήθελε τα παιδιά του να μην χρειάζεται να περάσουν το ίδιο μ’ αυτόν.

Εγώ όμως ακόμα και αν το θέλω, δεν μπορώ να μην εργαστώ. Ειδικά τώρα με όλο αυτό το μπάχαλο που έχει προκαλέσει το νομισματικό ταμείο. Προς το παρόν αναγκάζομαι να πηγαίνω 2-3 φορές την εβδομάδα στη δουλειά…Ας μην είμαι αχάριστη βέβαια (όπως λέει και η Βάσω) πάλι καλά που έχω δουλειά. Άλλες δεν έχουν ή άλλες αναγκάζονται να γυρίσουν αμέσως στην δουλειά τους. Δεν είναι όμως αδικία? Γιατί δηλαδή να μην μπορεί η κάθε μανούλα, ασφαλισμένη σε οποιοδήποτε φορέα, να παίρνει ένα σεβαστό ποσό και να κάθετε σπίτι να μεγαλώνει το μωρό της, χωρίς άγχος και χωρίς να χρειάζεται να λείπει…

Μου τη δίνει που έστω και αυτές οι 2-3 μέρες που πηγαίνω στη δουλειά, ήταν αρκετές για να σταματήσει ο μπέμπης μου να θηλάζει…ήθελα να συνεχίσω…αλλά δεν τα κατάφερα….

Μου την δίνει που φεύγω το πρωί και αυτός ακόμα κοιμάται…άλλη μια μέρα πέρασε που δεν τον είδα να ξυπνάει…να μου χαμογελάει μόλις με δει πάνω από την κούνια του, ανυπομονώντας να τον πάρω αγκαλιά.

Ευτυχώς έχω την πεθερά μου κοντά. Είναι νέα και έχει όλη τη διάθεση να βοηθήσει. Όπως θα με βοηθούσε και η μανούλα μου αν ήταν κοντά…Αλλά αυτό δεν με κάνει να νιώθω διαφορετικά…θα ήθελα να μην φεύγω! Αυτό είναι όλο! Θα ήθελα να μην χρειάζεται να φεύγω…

Αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς…οπότε προσπαθώ να κάνω αυτό που διάβασα σε ένα βιβλίο…γυρνάω από τη δουλεία και ασχολούμαι μόνο μαζί του. Τις μέρες που δουλεύω, δεν μαγειρεύω και δεν κάνω δουλείες!!! Προσπαθώ να καλύψω το κενό με γέλια, χάδια και φιλιά!!!

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να γίνω καλή μαμά. Θα προσπαθήσω πάντως! Προσπαθώ! Οι ελεύθερες φίλες μου με ρωτούν πως είμαι τόσο ψύχραιμη… τα κάνω όλα σαν να ήμουν γεννημένη για να τα κάνω… σαν να μην έκανα ποτέ εκείνες τις σκέψεις…σαν να ήμουν μαμά από πάντα… τρελαίνομαι όταν μου γελάει και βγάζει εκείνες τις τόσο γλυκές φωνούλες…σαν να μου λέει «μαμά…σ’ αγαπώ!»…