Πέρασε μισός χρόνος...

Πέρασε μισός χρόνος. Σαν χτες ήταν που πηγαίναμε στην κοιλάδα για περίπατο με την κοιλιά στο στόμα. Που περιμέναμε πως και πώς να κλωτσήσει για να το νιώσουμε. Και όταν ο Βασίλης έβαζε το χέρι του εκείνο ούτε που κουνιόταν, λες και το έκανε επίτηδες …

Και τώρα έχει γίνει ανθρωπάκος το μπιζελάκι μου….είναι ένας μικρός άντρας που ώρες ώρες με κοιτάει μέσα στα μάτια…έτσι χωρίς λόγο…και ενώ με ψαρώνει, μετά μου σπάει και ένα χαμόγελο σαν να λέει… «έλα μαμά…μη τσιμπάς!!!»

Τα χέρια του είναι αντρικά και τώρα που φοράει και αμάνικα εσωρουχάκια παρατηρώ τα μπράτσα του….είναι σαν να είναι ένα καλογυμνασμένο αντράκι…και βάζει δύναμη…και κλωτσάει…τραβάει ότι βρει και όταν του φωνάζω «έλα σήκω!» εκείνος ζορίζεται και προσπαθεί να σηκωθεί!!!

Οι κάλτσες του είναι πάντα μούσκεμα…σηκώνει και τα δύο του πόδια και προσπαθεί να τα γευτεί… «τι τρως ρε χαζούλι μου??? είναι νόστιμα???». Αυτός εκεί όμως, επιμένει…και γυρνάει πάνω στο κρεβάτι…πλέον είναι δύσκολο να μείνει ακίνητος για να του αλλάξω πάνα!

Όταν όμως θυμηθεί πως θέλει να φάει…ποιος είδε τον μικρό Καρπουζάκη και δεν τον φοβήθηκε…ξεκινάει με φωνές και ξαφνικά κλαίει χωρίς φωνή…κρατάει την αναπνοή του και νομίζεις θα σκάσει…τι πείσμα θεέ μου!!! Από που το πήρε άραγε??? Και μετά το γάλα…η απόλυτη χαλάρωση…ώρα για chill out!!! Ξαπλώνει στην αγκαλιά του μπαμπά του και βγάζοντας ναζιάρικες λεξούλες του χαϊδεύει τα μούσια… «Ρία! Θα το φάω!!» μου λέει ο Βασίλης ξετρελαμένος.

Υπάρχει πιο όμορφη εικόνα από το γιο μας που κοιμάται? Όχι δεν υπάρχει… Το πιο αθώο πλασματάκι περιμένει από εμάς τους δύο μία αγκαλιά και ότι χαζό μπορούμε να σκαρφιστούμε για να σκάσει στα γέλια! Πιάνει ο Βασίλης τα μωρομάντηλα και εγώ τα χέρια του μπέμπη μας… και φωνάζοντας σαν νίτζα χτυπάμε με δύναμη τα μωρομάντηλα σαν σάκο του μποξ…και του φαίνετε τόσο αστείο!!! Το γέλιο του μας κάνει παιδιά!!! Το γέλιο του αξίζει όλο το χρυσό του κόσμου!!! Το γέλιο του είναι ο λόγος της ύπαρξής μας πλέον…

Ποιος είπε πως τα παιδιά φθείρουν τη σχέση του ζευγαριού… εμείς αποχτήσαμε ένα παιχνιδάκι…ασχολούμαστε συνέχεια μαζί του και μοιραζόμαστε στιγμές που ξεχειλίζουν από ευτυχία… όταν ο μπόμπιρας έχει κοιμηθεί και την πέφτουμε και εμείς με τη σειρά μας, αγκαλιαζόμαστε και συζητάμε για το τι καινούργιο μας έκανε σήμερα. Εγώ πάντα έχω να δείξω και κάποιες νέες φωτογραφίες που έβγαλα στο κινητό μου… «κοίτα!...δεν είναι γλύκας???». Ίσως ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή της ζωής μας…είναι που τον περιμέναμε πως και πώς…είναι που είναι και αυτός αγαπησιάρης!!!

Μερικές φορές αναρωτιέμαι… «Μόνο εμείς νιώθουμε έτσι? Ή μήπως είναι που είναι ακόμη μωρό? Όταν θα μεγαλώσει και θα αρχίσει να αντιμιλάει θα το βλέπουμε πάλι με το ίδιο τρόπο? Θα με κοιτάει και τότε με το ίδιο ψαρωτικό ύφος? Θα μου σκάει αμέσως μετά το ίδιο χαμόγελο?»... έχω χρόνο μπροστά μου μέχρι τότε…τώρα που δεν καταλαβαίνει και πολλά έχω εγώ το πάνω χέρι…μπορώ να τον ζουλάω και να τον φιλάω όπου και όποτε θέλω!!!

Είμαι μαμά του και τον κάνω ότι θέλω…   χαχχαχαχα    : )