Ποτέ δεν μου γέμιζαν το μάτι οι εκπομπές τύπου «Στην υγειά μας ρε παιδιά».
Από την εποχή που θυμάμαι τη Σεμίνα Διγενή να κάνει κάτι ανάλογο,
θεωρούσα ότι είναι η εύκολη λύση για να γεμίσουν τα κανάλια τα κενά του
Σαββατοκύριακου, χωρίς ιδιαίτερα έξοδα. Ήμουν και μικρότερη τότε… σιγά
μην καθόμουν σπίτι να δω επώνυμους να πίνουν και να χορεύουν, πλέκοντας
το εγκώμιο ενός τραγουδιστή. Απλώς δεν με ενδιέφερε…
Βέβαια δεν μπορώ να αμφισβητήσω πως οι
συγκεκριμένες εκπομπές είναι ένα αγαπημένο είδος τηλεόρασης για τους
έλληνες του εξωτερικού. Για εκείνους τα τραγούδια και οι μελωδίες
ξυπνούν αναμνήσεις και είναι ένας τρόπος να ξανασμίξουν με την πατρίδα
τους. Αλλά και πάλι, πάντα προτιμούσα να κάνω κάτι άλλο παρά να κάτσω να
παρακολουθήσω μια τέτοιου είδους εκπομπή. Είτε τότε με την Σεμίνα, είτε
τώρα με τον Παπαδόπουλο και τον Χαρδαβέλα, πάντα υπήρχε κάτι πιο
ενδιαφέρον, μια άλλη επιλογή.
Οι μέρες του σήμερα είναι αρκετά
δύσκολες για όλους μας. Σκέπτομαι πως άλλος λαός στην θέση μας θα είχε
κρεμαστεί ομαδικά. Οι έλληνες έχουν χάσει λιγάκι το κέφι και την όρεξη
τους. Η νεολαία βέβαια καλά κρατεί…λογικό αν σκεφτείς ότι ακόμα δεν έχει
τις υποχρεώσεις που έχουμε όλοι εμείς που δεν θεωρούμαστε πλέον
νεολαία. Δεν ακούστηκε και πολύ καλό αυτό ε; Και μένα δεν μου άρεσε…
Και φτάνει λοιπόν το σαββατόβραδο που
δεν έχω διάθεση να πάω πουθενά. Η μεγάλη τηλεόραση είναι ολοδική μου! Ο
σύζυγος έχει βγει να δει έξω ποδόσφαιρο και ο μικρός κοιμάται από νωρίς.
Οπότε είναι ευκαιρία να αράξω και να δω κάτι με την ησυχία μου. Όμως
όσο ζάπινγκ και αν κάνω δεν βρίσκω τίποτα. Πέφτω πάνω στο κανάλι που
παίζει ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η εκπομπή του. Το προσπερνώ. Ξανά
ζάπινγκ. Άντε ας δω ποιους έχει καλεσμένους. Επανάληψη φυσικά. Αφιέρωμα
στους Άγαμους Θύτες. Χμ…μου αρέσουν αυτοί! Και κάπου εκεί αρχίζω να
παρακολουθώ την εκπομπή…
Γιατί όμως τελικά κατέληξα εκεί; Γιατί
δεν επέλεξα να δω κάτι άλλο; Γιατί σιχάθηκα τις πολιτικές συζητήσεις και
τους τσακωμούς στα πάνελ. Γιατί τις ταινίες που παίζουν τις έχω δει
τόσες φορές που τις έχω μάθει απέξω. Γιατί τα τραγούδια έχουν τον τρόπο
τους να με ξεκουράζουν.
Και μετά από τις κάποιες τραγουδάρες που
σιγοτραγουδούσα χωρίς να το καταλάβω, πήρε το λόγο ο Μαχαιρίτσας και
μίλησε για τη συμμετοχή του στο σχήμα αυτό. Μάλιστα τόνισε ότι βρήκε τις
ισορροπίες του μέσα από αυτήν την συνεργασία γιατί ήταν στα πρόθυρα
κατάθλιψης, όπως ο περισσότερος κόσμος. Τι είπε ο άνθρωπος!!!… σκέφτηκα.
Αυτός που μπορεί να εκφραστεί και να “ξεσπάσει” με κάποιον τρόπο μέσα
από την δουλειά του; Αυτός που έχει αγαπηθεί τόσο από τον κόσμο; Αυτός
που προφανώς δεν θα έχει τα δικά μας ζόρια… στα πρόθυρα της κατάθλιψης;!
Και ξαφνικά ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια
του πατέρα της φίλης μου. Είχε μεγάλη χαρά τις προάλλες, που τα παιδιά
του επέλεξαν την αυλή του για να γιορτάσουν τα γενέθλια της εγγονής του,
μαζί με τους φίλους τους και τα παιδιά τους. Και ενώ μιλούσαμε για την
πολιτική κατάντια της χώρας μας, την οικονομική κρίση και για το πόσο
δύσκολα είναι για τους νέους σήμερα μας είπε: «Δύσκολα είναι για
όλους. Αλλά δεν κάνει κακό να το ρίχνετε και λίγο έξω καμιά φορά ε;
Γιατί η χαρά κάνει καλό στην υγεία. Και για να καταφέρετε αυτά που
θέλετε πρέπει να έχετε υγεία».
Σηκώθηκα από τον καναπέ, πήρα ένα
ποτηράκι και έβαλα λίγο από το λικεράκι που είχα φτιάξει πριν καιρό.
Παρακολουθώντας το χαβαλέ του Μουζουράκη, του Σταρόβα και των υπολοίπων
σκέφτηκα πως είναι ευλογία να έχεις χιούμορ. Και ευτυχώς σαν λαός έχουμε
χιούμορ. Αυτό μας σώζει!
Στην υγεία μας ρε παιδιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
περιμένω τα σχόλιά σας! :)