Ταΐζω ένα μωρό
"Ταΐζω ένα μωρό. Ένα ζωικό κουβαράκι τεσσάρων μηνών, μονίμως γελαστό, ένα κουτάκι αγάπης, το δελφινάκι μου. Όταν το φιλάω δεν ξέρω πως κρατιέμαι και δεν του κόβω κομμάτια - ποτέ δεν θα μάθει ότι την αρτιμέλειά του την χρωστάει στη γενναία αυτοσυγκράτησή μου, στα αστείρευτα αποθέματά μου πειθαρχίας και αυτοέλεγχου…
Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ξαπλώνει στο κρεβάτι ανάμεσά μας. Ακούω τα πνευμόνια του, ανάσα την ανάσα γυμνάζεται στην ζωή και από γατί γίνεται άνθρωπος. Ένα μωρό είναι σαν το αναμμένο τζάκι, ποτέ δεν είναι ίδιο, ποτέ δεν θα πετύχεις το ίδιο σχήμα φωτιάς.
Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται στόμα. Βγάζει ήχους, σπέρματα λέξεων ωραίων, υγρούς ήχους, γεμίζει σιγά σιγά την θάλασσά του να ‘χει να δελφινοβολτάρει. Έχει και πατούσες. Αμέ! Ο Θεός να τις κάνει… Τα κλειδιά του σπιτιού είναι μεγαλύτερα… Παλεύει να κρατήσει το κεφάλι της όρθιο, κάθε μέρα και καλύτερα. Σκαρφαλώνει πάνω μου σαν σκίουρος που έχει πάρει L.S.D, γελάει συνέχεια. Τι γελάς ρε σαχλαμάρα;
Ταΐζω ένα μωρό. Ξέρω πως ποτέ δεν θα κάνω κάτι σημαντικότερο. Δεν μου ανήκει, δεν του ανήκω, η σχέση είναι καθαρή από την αρχή. Αλλά κάποιος πρέπει να κρατάει το μπιμπερό… Στα σπάνια κλάματά της μια χνουδωτή καμηλοπάρδαλη αποδεικνύεται πιο χρήσιμη από εμένα. Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει το κλάμα. Αρχίζω να έχω θέμα με την καμηλοπάρδαλη. Ή αυτή ή εγώ!
Μακάρι να αγαπήσει την θάλασσα και να θελήσει να της την μάθω. Μακάρι να αγαπήσει και να θελήσει να μου μάθει.
Βέβαια δεν έχω αυταπάτες. Τον βλέπω τον διάλογο να έρχεται
- Καλημέρα λουλούδι μου!
- Δεν μας χέζεις ρε πατέρα πρωί πρωί;
Τα μεσημέρια του Σαββατοκύριακου ξαπλώνει στο κρεβάτι ανάμεσά μας. Ακούω τα πνευμόνια του, ανάσα την ανάσα γυμνάζεται στην ζωή και από γατί γίνεται άνθρωπος. Ένα μωρό είναι σαν το αναμμένο τζάκι, ποτέ δεν είναι ίδιο, ποτέ δεν θα πετύχεις το ίδιο σχήμα φωτιάς.
Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται στόμα. Βγάζει ήχους, σπέρματα λέξεων ωραίων, υγρούς ήχους, γεμίζει σιγά σιγά την θάλασσά του να ‘χει να δελφινοβολτάρει. Έχει και πατούσες. Αμέ! Ο Θεός να τις κάνει… Τα κλειδιά του σπιτιού είναι μεγαλύτερα… Παλεύει να κρατήσει το κεφάλι της όρθιο, κάθε μέρα και καλύτερα. Σκαρφαλώνει πάνω μου σαν σκίουρος που έχει πάρει L.S.D, γελάει συνέχεια. Τι γελάς ρε σαχλαμάρα;
Ταΐζω ένα μωρό. Ξέρω πως ποτέ δεν θα κάνω κάτι σημαντικότερο. Δεν μου ανήκει, δεν του ανήκω, η σχέση είναι καθαρή από την αρχή. Αλλά κάποιος πρέπει να κρατάει το μπιμπερό… Στα σπάνια κλάματά της μια χνουδωτή καμηλοπάρδαλη αποδεικνύεται πιο χρήσιμη από εμένα. Μόνο αυτή μπορεί να σταματήσει το κλάμα. Αρχίζω να έχω θέμα με την καμηλοπάρδαλη. Ή αυτή ή εγώ!
Μακάρι να αγαπήσει την θάλασσα και να θελήσει να της την μάθω. Μακάρι να αγαπήσει και να θελήσει να μου μάθει.
Βέβαια δεν έχω αυταπάτες. Τον βλέπω τον διάλογο να έρχεται
- Καλημέρα λουλούδι μου!
- Δεν μας χέζεις ρε πατέρα πρωί πρωί;
Ταΐζω ένα μωρό. Κι όλος ο κόσμος γίνεται γάλα. "
Το κείμενο αυτό το διάβασα στο editorial του περιοδικού mummy. Ναι …ναι…τώρα δεν διαβάζουμε για κουτσομπολιά…διαβάζουμε ότι έχει σχέση με τη μητρότητα!
Στις 22 Οκτωβρίου 2010 απέκτησα τον γιο μου…το υπέροχο αυτό πλασματάκι που μου έχει πάρει τα μυαλά!!! Έχουν περάσει ήδη 4 μήνες και όταν τον κοιτάω ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως είναι δικός μου.
Την ιδέα του blog την πήρα από την Ολίβια Γαβρίλη. Μπορώ μέσα από εδώ να σας πω τις εμπειρίες μου σαν νέα μαμά και να βοηθήσω τις φίλες που σκέφτονται να αποκτήσουν μωράκι.
Ένα έχω να πω…(αν και τον άντρα μου τον λατρεύω και δεν τον αλλάζω με τίποτα)
Κορίτσια! ακόμα και αν δεν βρείτε τον ιδανικό σύζυγο…ένα παιδάκι πρέπει να το κάνετε!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
περιμένω τα σχόλιά σας! :)