Φυσιολογικός τοκετός…το ζεις; ή δεν το ζεις;;;

Όταν αρχές Μαρτίου το 2010 έμαθα πως είμαι έγκυος ήταν από τις πρώτες ερωτήσεις που μου κάνανε οι φίλοι και οι γνωστοί μου «Θα γεννήσεις σε κλινική ή στο νοσοκομείο;». Και κάθε φορά που απαντούσα πως θα γεννήσω στο νοσοκομείο των Σερρών, η αμέσως επόμενη αντίδραση ήταν «Επισκληρίδιο;».

Ο κύριος λόγος που πολλές γυναίκες επιλέγουν να γεννήσουν με επισκληρίδιο είναι σίγουρα η έλλειψη πόνου κατά τη διάρκεια του τοκετού. Η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ που κάποιοι αναρωτιούνται «αφού μπορείς να μην πονέσεις, γιατί να πονέσεις;». Δε πρέπει να ξεχνάμε πως οι γυναίκες που αποφασίζουν από την αρχή αυτό τον τρόπο για να γεννήσουν είναι αυτές που επιλέγουν να γεννήσουν με τον εξωτερικό τους γιατρό σε κάποια κλινική. Να σας πω κάτι; Αν είχα και εγώ ένα γιατρό εμπιστοσύνης, ίσως να επέλεγα και εγώ την κλινική. Να μην λέω ψέματα όμως…τα λεφτά είναι πολλά! Το καταλαβαίνω πως η κλινική σου παρέχει φροντίδα και εξυπηρέτηση πρωτοκλασάτου ξενοδοχείου, όμως αυτό είναι το ζητούμενο; Επέλεξα να γεννήσω στο νοσοκομείο. Αυτό το έκανα, πρώτον γιατί δεν είχα κάποιο γιατρό εξωτερικό που να θεωρούσα πως θέλω να με παρακολουθεί αυτός ο συγκεκριμένος. Δεύτερον γιατί όπως όλοι γνωρίζουμε, ακόμα και το νοσοκομείο των Σερρών έχει περισσότερα μηχανήματα. Σε περίπτωση κάποιας δυσάρεστης εξέλιξης του τοκετού, πάλι στο νοσοκομείο θα με στέλνανε. Τρίτον γιατί δεν θα έμπαινα ποτέ στη διαδικασία να τρέχω να γεννάω Θεσσαλονίκη και τέταρτον γιατί δεν έχω 5.000 ευρώ να μου περισσεύουν. Τώρα για την επισκληρίδιο ένεση, δεν την θεωρούσα απαραίτητη από την αρχή. Πάντα έλεγα πως η γυναίκα είναι από τη φύση της πλασμένη να αντέχει δυνατούς πόνους. Τόσες και τόσες γυναίκες γέννησαν φυσιολογικά…εγώ θα μια αυτή που θα κωλώσω;;;

Χαρακτηριστικά θυμάμαι τη φίλη μου τη Χαρά που γελώντας μου είπε: «Αχ! Ηρακλή μου εσύ…χωρίς επισκληρίδιο ε; Πάντως Ρία εγώ όταν πήγα να γεννήσω έλεγα από μέσα μου «ποιος μ*****ς είπε πως τον πόνο τον ξεχνάς!!!» και φώναζα σαν τρελή «κάντε μου επισκληρίδιοοοοοοοοοοο!!! τώρααααααα!!!».

Μια ακόμα φίλη, η Σοφία, μου είπε πως ενώ ένα παιδάκι γεννήθηκε και τους είπαν πως είναι όλα καλά…όταν πήγε να το αλλάξει η μαμά του, είδε πως ήταν εξαδάχτυλο!!! «Φαντάσου!!! Δεν το είχαν καν δει!!!».

Άκουσα πολλά…αλλά δεν πτοήθηκα…πήγα από την αρχή στο γιατρό μου στο νοσοκομείο. Απλώς σκέφτηκα πως αφού θα γεννήσω εκεί, καλό θα είναι να με παρακολουθεί ένας γιατρός του νοσοκομείου που πιθανότατα να είναι και στη γέννα μου. Και ο γιατρός μου τελικά είχε την συμπεριφορά που εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να είχε στη γέννα…λίγα λόγια…ψυχραιμία…και καθοδήγηση! Δεν με άγχωσε… δεν με φόβισε! Βέβαια η αλήθεια είναι πως είχα μια εύκολη γέννα. Ποιος μου λέει όμως πως αν δεν είχα το συγκεκριμένο γιατρό, θα ήμουν εξίσου ψύχραιμη και υπάκουη. Πάντως εγώ προσωπικά έμεινα ικανοποιημένη από την όλη συμπεριφορά των γιατρών και των μαίων…και σίγουρα το επόμενο παιδάκι μου (πρώτα ο Θεός) θα το ξαναγεννήσω στο νοσοκομείο με τον ίδιο γιατρό.



Λίγες ώρες μετά τον τοκετό

βγήκα στο προαύλιο για να κάνω παρέα

στην αδερφή μου και τον άντρα μου

που ήθελαν να κάνουν τσιγάρο.

Ένα από τα καλά του φυσιολογικού τοκετού…



Θέλω όμως να τονίσω στις φίλες που είναι εγκυμονούσες ή σκέφτονται να μείνουν έγγειες…Αν όλα δείχνουν πως το μωράκι έχει πάρει θέση και κατεβαίνει κανονικά δεν υπάρχει λόγος πανικού! Εγώ από την στιγμή που μπήκα στο θάλαμο τοκετού είπα μέσα μου «Δεν θα κάνω καραγκιοζιλίκια!» και κάνοντας τις αναπνοές μου οι πόνοι ερχότανε και φεύγανε γρήγορα και όχι τόσο επώδυνα. Τελικά το τελευταίο μισάωρο ήταν το δύσκολο κομμάτι…και πιο πολύ άγχος έβγαλα για το πώς να σπρώξω σωστά παρά για το ότι πονούσα! Δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο δύναμη είχα μέσα μου...και μετά αυτός ο υπέροχος ύπνος…

Τώρα μετά από 5 σχεδόν μήνες νοιώθω απόλυτα περήφανη που κατάφερα να γεννήσω φυσιολογικά. Ήμουν τυχερή…αλλά το τόλμησα κιόλας…και αναμφισβήτητα αυτή ήταν η πιο δυνατή εμπειρία της ζωής μου.

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στο γιατρό μου κ. Τσαλίκη, την ειδικευόμενη  Λουίζα και τη μαία κ. Ζάνα. Σας ευχαριστώ πολύ!