Ένας μικρός Άη Βασίλης

Η πρώτη γιορτή Χριστουγέννων στο παιδικό σταθμό ήταν υπέροχη. Η αλήθεια είναι πως και τίποτα να μην κάνανε τα παιδάκια για εμένα πάλι υπέροχη θα ήταν. Το μικρό μου αγοράκι έκανε φίλους…έγινε μέρος μίας ομάδας…έμαθε να συνεργάζεται και να μοιράζεται…

Απίστευτο  δεν είναι; Μέχρι πριν λίγους μόνο μήνες θέλαμε μεταφραστή για να καταλάβουμε τι θέλει να μας πει. Με το που ξεκίνησε το σχολείο λύθηκε και η γλώσσα του. Τώρα τίποτα δεν του ξεφεύγει. Είναι η περίοδος που πρέπει να προσέχουμε πως εκφραζόμαστε και τι λέμε…γιατί από μικρό και από τρελό, που λένε, μαθαίνεις την αλήθεια!

Μέχρι να ξεκινήσει το σχολείο κάναμε προσπάθειες για να βγάλουμε το πάμπερς. Την μία πήγαινε στην τουαλέτα την άλλη μου τα έκανε στο πλακάκι. Την πρώτη κιόλας εβδομάδα στο σχολείο κόψαμε το πάμπερς της ημέρας…λίγο αργότερα και το βραδινό! Αυτό με την τουαλέτα μου φάνηκε δύσκολο. Όμως απ’ ότι κατάλαβα ο Αλέξανδρος το έκοψε από μόνος του όταν αισθάνθηκε πραγματικά έτοιμος.

Και από εκεί που τον παρακαλούσαμε να κάτσει στο τραπέζι και να φάει μαζί μας. Να σταματήσει για λίγο το παιχνίδι και να φάει μόνος του χωρίς να τα κάνει όλα χάλια γύρω του… έμαθε να τρώει συγκεκριμένες ώρες, παρέα με τα άλλα 24 παιδάκια της τάξης του. Έφαγε και μπιζέλια! Ψαρόσουπα! Βραστά λαχανικά! Και δώστου 10αρια ο Αλέξανδρος. Κάθε φορά που τρώει το φαγητό του η δασκάλες του γράφουν ένα νούμερο στο χεράκι του. Αν έχει ζωγραφισμένο σπιτάκι οι μαμάδες καταλαβαίνουμε ότι δεν έφαγε και να φάει στο σπίτι. Επειδή όμως ο αγαπημένος μας αριθμός είναι το «8», έχουμε κάνει συμφωνία με την κυρία Κατερίνα να μας βάζει «8» όταν τρώει όλο του το φαγητό. Και «8+» είναι το «10»!

Πέρα από τις μανούλες του συλλόγου που κάνουμε παρέα και ο Αλέξανδρο παίζει με τα παιδάκια τους, τώρα έχουν μπει στην ζωή μας και νέες μαμαδοφίλες! Οι μαμάδες των συμμαθητών του Αλέξανδρου. Και δημιουργήθηκε από το πουθενά ένα νέο παρεάκι. Ο Κωνσταντίνος, ο Ηλίας, ο Λευτέρης… είναι κάποια από τα φιλαράκια του γιου μου. Να σας πω όμως και αυτό… μέσα από 13 κορίτσια όταν ρωτάμε τον Αλέξανδρο ποια είναι η πιο όμορφη, αλλάζει αμέσως φάτσα του, παίρνει το ντροπαλό του και μας απαντάει «Η Δέσποινα!». Αν τον ρωτήσεις πάλι ποια είναι το κορίτσι σου θα σου πει «η Ιωάννα». Μάλλον δεν έχει κατασταλάξει ακόμα…χοχοχοοχ

Τις προάλλες εγώ και ο Βασίλης ήμασταν άρρωστοι. Κλειστήκαμε μέσα το Σαββατοκύριακο. Ενώ ο Αλέξανδρος έπαιζε με τα αυτοκινητάκια του και εμείς ήμασταν κουκουλωμένοι με τις κουβέρτες γυρνάει με ένα ύφος και μας λέει «Εγώ αύριο θα πάω στον παιζότοπο…με τον Κωνσταντίνο, τον Ηλία και το Λευτέρη!». Γελάμε εμείς και τον ρωτάω «Σώπα καλέ! Και πως θα πας; Εμείς είμαστε άρρωστοι!». «Θα πάω με την μαμά του Κωνσταντίνου! Κατάλαβες;». Κοίτα να δεις!!!

Καλά… μας εκπλήσσει μέρα με την μέρα… Επαναλαμβάνομαι το ξέρω…κάθε φορά που γράφω για τον Αλέξανδρο λέω ότι μεγάλωσε! Αλλά όσο περνάει ο καιρός κάνει όλο και περισσότερα πράγματα που δείχνει ότι γίνεται ανεξάρτητος! Ξεκίνησα να γράφω για την γιορτή των Χριστουγέννων…θέλω να κουκουβαδίσω λιγάκι και εγώ η μάνα…

Κάποιες μέρες πριν την γιορτή μας έδωσε η δασκάλα το ποίημα για την γιορτή.

«Τα Χριστούγεννα ήρθαν τώρα,

με χαρές πολλές και δώρα,

που ο Χριστούλης τα χαρίζει

και όλους μας καλοκαρδίζει!»

Δεν χρειάστηκαν πολλές επαναλήψεις για να το μάθει ο Αλέξανδρος. Βέβαια το «καλοκαρδίζει» δεν είναι και ότι πιο εύκολο να πει. Παρόλα αυτά όμως έλεγε το ποίημα του όπου βρεθεί και όπου σταθεί. Κάθε φορά που τον έπαιρνα όμως από το σχολείο η κυρίες του μου λέγανε «Να τον μάθεις το ποίημα!». Μα το λέει! Εμ δεν το έλεγε.

Και έρχεται η ημέρα της γιορτής. Οι δασκάλες μας είχαν πει να μην είμαστε πολλά άτομα αλλά για τον Αλεξανδράκο μας μαζευτήκαμε αρκετοί…οι γονείς μου, η πεθερά μου, εγώ και ο κουνιάδος μου! Ήταν πολύ ωραία να βλέπεις τόσα μικρά αγιοβασιλάκια μαζεμένα. Σε κάποια φάση δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω τον γιο μου ανάμεσα σε τόσα μικρά παιδάκια ντυμένα στα κόκκινα. Ήταν όμως κύριος. Πήγε αμέσως και έκατσε δίπλα στα άλλα παιδάκια. Παρατηρούσε τον κόσμο. Πολλοί μαζευτήκαμε σου λέει εδώ μέσα!

Την γιορτή ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος, ο φίλος του. Δύσκολο να πάρεις την πρώτη κρυάδα…αλλά ήταν αποφασισμένος! Πήρε το μικρόφωνο και με σιγουριά είπε το ποίημα του. Ακολούθησαν τα υπόλοιπα παιδάκια, δύο δύο, πιασμένα χέρι χέρι. Ώσπου έρχεται η σειρά του Ηλία και του Αλέξανδρου. Ο Ηλίας όμως δεν πλησίασε τα παιδιά και δεν ανέβηκε να πει το ποίημα του. Δεν είναι πιστεύω για το ποίημα. Δεν είναι παιδάκι που ντρέπεται. Απλώς δεν γούσταρε ρε αδερφέ την πολυκοσμία! Το καλό είναι φυσικά που δεν τον πίεσε η μαμά του. Δεν ήθελε…δεν πειράζει! Το χειρότερό μου είναι όταν βλέπω μαμάδες να πιέζουν τα παιδιά τους σε τέτοιες καταστάσεις. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ούτε εμένα θα μου άρεσε να με στήσουν ντε και καλά και να πρέπει να μιλήσω μπροστά σε κόσμο… Μην κοιτάτε τώρα που μεγάλωσα και δεν μαζεύομαι μερικές φορές…μικρή ήμουν πολύ κλειστό παιδάκι.

Έτσι λοιπόν ο Αλέξανδρος πήγε να πει μόνος του το ποίημα. Και παρόλο που ήταν ο μόνος που δεν είχε ταίρι, το είπε. Και το είπε και καθαρά! Και πήρε και μεγάλο χειροκρότημα!!! Μόλις συνειδητοποίησε τι γίνετε, τρέχει κάθετε στην θέση του δίπλα στα αλλά τα παιδάκια και αρχίζει να βουρκώνει «Μαμααααα!». Στρεσαρίστηκε νομίζω. Τόσην ώρα περίμενε να έρθει η σειρά του. Τι τραβάνε και αυτά τα μικρούλια…

Ύστερα τραγουδήσανε όλα μαζί και χορέψανε χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Ήταν όλα τους για φάγωμα. Μικρούλικα ανθρωπάκια χαμογελαστά. Και όταν η Μάγδα τους είπε ότι δίπλα έχει έρθει ο Άη Βασίλης με τα δώρα…όπου φύγει φύγει! Αφού ο Αλέξανδρος πέρασε από μπροστά μας και κανένας δεν τον πήρε χαμπάρι.

Πήγε και χώθηκε που λέτε μπροστά στα πόδια του. Κάθε φορά που ο Άγιος Βασίλης (ο εφεδρικός…ο πρώτος σε επιλογή μας την έκανε. Το έμαθα αργότερα!) έβγαζε ένα δώρο από το σάκο, ο Αλέξανδρος το παρατηρούσε και ρωτούσε αν είναι ο Mc Queen που κολυμπάει! Άκουγε άλλο όνομα… απογοητευόταν…ξανά πάλι…άλλο δώρο…άλλο όνομα…απογοήτευση. Μέχρι που ακούει Αλέξανδρος! Το παίρνει και εκεί επιτόπου το ανοίγει. Άμα δεν ήταν mc Queen πιστεύω ή θα έβαζε τα κλάματα ή θα το επέστρεφε. Βλέπει όμως πως είναι όντως αυτό το αυτοκινητάκι που κολυμπάει «Μαμά!!! Mc Queen που κολυμπάει! Mc Queen που κολυμπάει!». Το ανοίγουμε αμέσως. Το δοκιμάζει. Το επεξεργάζεται. Κάποια στιγμή έχουν φύγει τα περισσότερα παιδάκια. Και μένω άφωνη με την ευγένειά του. Πλησιάζει τον Άγιο Βασίλη και του λέει «Σε ευχαριστώ Άγιε Βασίλη που μου έφερες τον Mc Queen που κολυμπάει!» …κάγκελο ο Άη Βασίλης. «Τίποτα αγόρι μου!» του λέει και του χαϊδεύει το μαγουλάκι του τρυφερά. Νομίζω ότι ο συγκεκριμένος τύπος, που δεν ξέρω ποιος είναι, θα θυμάται πάντα τα χαμογελαστά προσωπάκια όλων αυτών των παιδιών. Αλλά σίγουρα θα θυμάται και τον Αλεξανδράκο μου.

Τελειώνει η γιορτή και σκέφτομαι…μωρέ σιγά…μου λέγανε ότι θα συγκινηθώ πολύ στην πρώτη γιορτή…με λένε και κλαψιάρα! Ούτε έκλαψα ούτε τίποτα. Μπράβο μου. Και πάμε σπίτι όλοι μαζί και το συζητάμε ξανά και ξανά. Και γυρνάει ο Βασίλης από την δουλεία. Τρώμε και όταν μένουμε οι δυο μας του δείχνω τον γιο μας στην κάμερα. Εκεί να δεις κλάμα η μάνα…