Ανασκόπηση 2013

Πέρασαν και οι γιορτές…έφυγε ακόμα ένας χρόνος και άλλος ένας μόλις που εμφανίστηκε. Το 2013 τα είχε όλα νομίζω… είχε χαρές και πίκρες…είχε νεύρα και στιγμές ηρεμίας…είχε ημέρες βαρεμάρας και στιγμές υπερκόπωσης! Παίζει πολύ η λέξη ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ τώρα τελευταία και είπα να κάνω και εγώ την δική μου…

Αρχικά να πω πως το «13» είναι το αγαπημένο μου νούμερο. 13 Μαΐου είναι της Αγίας Γλυκερίας. 13  Ιουνίου είναι τα γενέθλια του Βασίλη μου. Και 13 Αυγούστου είναι τα γενέθλια της μανούλας μου. Οπότε ποτέ δεν θεώρησα αυτήν την χρονιά γρουσούζικη.

Τη χρονιά που πέρασε έχασα την δουλειά μου. Αρχικά μειώθηκαν οι μέρες…και μετά τα μεροκάματα. Μέχρι που σταμάτησα τελείως. Ξέρω πως για κανέναν δεν είναι εύκολο να χάνει την δουλειά του. Έπιασα δουλειά εκεί το 2004, όταν ήρθα για να μείνω στις Σέρρες. Πολλά χρόνια. Ξέρω όμως πως αν δεν υπήρχε όλη αυτή η οικονομική κατάσταση που βιώνει η χώρα μας, εγώ θα ήμουν ακόμα εκεί. Για αυτό και μόνο το λόγο δεν το πήρα προσωπικά. Έκλεισε όμως ένας κύκλος…πέρα από την δουλειά, είναι και οι άνθρωποι, η συνήθεια… και πάντα όταν γίνεται αυτό νοιώθεις περίεργα.

Χάνοντας την δουλεία μου όμως, ανακάλυψα ξαφνικά πως υπάρχουν κάποια άλλα άτομα που πιστεύουν σε μένα. Τη χρονιά που πέρασε αισθάνθηκα ιδιαίτερα δημιουργική γιατί η δουλειά μου ταξίδεψε από την πόλη των Σερρών σε όλη την Ελλάδα, μέσα από το στήσιμο ενός περιοδικού, μέσα από συσκευασίες που κοσμούν ράφια τουριστικών καταστημάτων και μέσα από τις αφίσες μεγάλων πολιτιστικών γεγονότων του τόπου μας. Δημιουργική αισθάνθηκα και μέσα από τα προσκλητήρια και τους στολισμούς γάμων και βαπτίσεων. Υπέροχο συναίσθημα να βοηθάς και να βάζεις το χεράκι σου στις ομορφότερες στιγμές των ζευγαριών. Όλες αυτές ήταν δουλειές που κάποιοι μου ανέθεσαν χωρίς δισταγμούς. Δουλειές που αισθάνομαι περήφανη. Είμαι αρκετά αισιόδοξη πλέον… Γιατί μετά το κλείσιμο ενός μεγάλου κύκλου δημιουργήθηκαν άλλοι πιο μικροί…πολλά υποσχόμενοι όμως…στο χέρι μου είναι να τους αξιοποιήσω και να μην τους κλείσω χωρίς να κερδίσω από αυτούς!

Στην καθημερινότητά μας και στην ζωή μας γενικότερα φτιάχνουμε κύκλους…ο κύκλος των ζευγαριών που κάνουμε παρέα… των υποχρεώσεων… της γυναικοπαρέας… του γυμναστηρίου…της δουλειάς…της σχολής γονέων… του facebook… και τόσους άλλους κύκλους που δημιουργούνται κάθε τόσο… Οι κύκλοι αυτοί κλείνουν κάποια στιγμή. Και δια μαγείας δημιουργούνται άλλοι. Που στην αρχή μπορεί να μην τους γουστάρεις κιόλας.

Γυρνώντας λοιπόν πίσω βλέπω πως έφυγαν από την ζωή μου κάποια άτομα που τα θεωρούσα δεδομένα. Μάλλον «δεδομένα» δεν είναι η σωστότερη λέξη. Να το πω αλλιώς…δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί για κάποιο λόγο να μην είναι κοντά μου.

Πόσο πολύ μπορεί να επηρεάσει εμάς, ο χωρισμός δυο ανθρώπων που αγαπάμε πολύ; Η μετακόμιση ενός φίλου σε άλλη πόλη ή σε άλλο κράτος; Πόσο επηρεάζει μια παρεξήγηση τον τρόπο σε βλέπουν οι άλλοι; Πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτούν οι άλλοι τα όριά σου; Πόσο δύσκολο είναι να βάζεις όρια; Πόσο δύσκολο είναι μέσα στο άγχος της καθημερινότητας να βλέπεις τα πράγματα θετικά και να δίνεις τόπο στην οργή;

Την προηγούμενη χρονιά λοιπόν…αμφισβητήθηκε αρκετές φορές το αν είμαι «καλή φίλη» ή όχι. Κάποιες φίλες είχαν διάθεση να καταλάβουν. Κάποιες όχι. Κάποιες ίσως δεν τις άφησα εγώ να καταλάβουν. Κάποιες κατάλαβαν αλλά δεν μπορούν να κάνουν και αλλιώς. Κάποιες ίσως ακόμα προσπαθούν. Κάποιες μου παραπονέθηκαν, για να μου δείξουν ότι τους λείπω. Και κάποιες απλώς δεν γουστάρουν και δεν προσπαθούν. Όλες όμως μου έμαθαν τόσα πολλά…

Τώρα που τα ξανασκέφτομαι αισθάνομαι πως ήμουν ξεκάθαρη. Προσπάθησα σε κάθε περίπτωση να μην αφήνω υπονοούμενα και λάθος εντυπώσεις. Γέλασα δυνατά όταν κάτι με χαροποιούσε…φώναξα πολύ όταν κάτι με θύμωσε. Ήμουν ειλικρινής. Πιστεύω πως ο χρόνος δείχνει πάντα τι άνθρωπος είσαι. Και αν είμαι καλός άνθρωπος, φίλη ή ότι άλλο μπορεί να είμαι θα φανεί στο τέλος. Σιγουρα όμως κακία δεν κρατάω…

Όπως λοιπόν κάποιο κύκλοι φιλίας έκλεισαν, έτσι κάποιοι άλλοι άνοιξαν. Μπήκαν νέα άτομα…νέοι χαρακτήρες πάλι να μοιράζονται μαζί μου στιγμές… Πόσες φορές ακόμα θα το ζήσω αυτό άραγε; Παρατηρώντας την ζωή μου πριν τον Βασίλη, με τον Βασίλη, πριν τον Αλέξανδρο…και τώρα με τον Αλέξανδρο, ανακαλύπτω πως μάλλον θα γίνει αρκετές φορές ακόμα. Θέλοντας ή μη γνωρίζεις και δένεσαι με νέους ανθρώπους. Τώρα πόσοι από αυτούς θα ναι ευχάριστη παρέα το 2014…ή για πάντα…θα δείξει.

Η περασμένη χρονιά ήταν σημαντική και για τον σύλλογο μας. Οι «Σερραίες μανούλες» ήταν ενεργές και αυτήν την χρονιά! Πόσο πολύ μ’ αρέσει που συμμετείχα σε όλο αυτό και φέτος. Διασκεδάζω πολύ. Σημαντικότερη στιγμή της χρονιάς σε σχέση με το σύλλογο; Η επίσκεψη στο Σύλλογο Γονέων και Φίλων Παιδιών με Αυτισμό του Ν. Σερρών «Ηλιαχτίδα» και επίσης η επίσκεψη στο Σύλλογο Γονέων και Φίλων Παιδιών με σύνδρομο Down «Ανοιχτή Αγκαλιά». Στην δεύτερη επίσκεψη, μία γυναίκα, που ούτε το όνομά της δεν ξέρω, με αγκάλιασε για να μας ευχαριστήσει. Και μόνο που σκέφτομαι να το περιγράψω δακρύζω. Αυτήν την αγκαλιά δεν την αλλάζω με τίποτα. Και κάτι τέτοιες στιγμές είναι τόσο δυνατές για να με κάνουν να μουντζώσω χωρίς αναστολή όσους θεωρούν τις «Σερραίες Μανούλες» αργόσχολες και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Όλες κερδίζουμε μέσα από το σύλλογο…όλες! Όσε συμμετέχουν μόνο χαμένες δεν θα είναι.

Την προηγούμενη χρονιά δεν ήμουν τέλεια μαμά. Ο Αλέξανδρος ήταν στο σπίτι μαζί μου τα  πρωινά. Όταν εγώ προσπαθούσα να δουλέψω, να μαγειρέψω, να συμμαζεύω, να τον παίξω και να τον προσέχω ταυτόχρονα. Όταν δουλεύεις στο σπίτι, δουλεύεις μόνο όταν ο Αλέξανδρος στο επιτρέπει ή όταν κοιμάται. Πράγμα που έκανε την προηγούμενη χρονιά δύσκολη. Κουραστική θα έλεγα καλύτερα. Δεν προλάβαινα τίποτα να κάνω ολοκληρωμένα…έπρεπε όμως να κάνω πολλά καθημερινά. Αυτό σημαίνει πως νευρίασα αρκετές φορές επειδή αγχώθηκα για κάτι, δεν πρόλαβα να κάνω κάτι άλλο, δεν έκανα κάτι σωστά ή όπως θα το ήθελα. Και φώναξα στο γιο μου, ξέσπασα στον σύζυγό μου, παραμέλησα τους γονείς μου και την αδερφή μου. Αλλά θα ήταν σκληρό να μείνω μόνο σε αυτό. Υπήρξα τρελαμένη μανούλα. Ερωτευμένη σύζυγος. Αισθάνθηκα περήφανη για την αδερφή μου και ευλογημένη για τους γονείς μου. Ευτυχώς πάντα…όταν νοιώθω κουρασμένη ή απογοητεύομαι οι δικοί μου άνθρωποι με στηρίζουν και με αγαπούν. Η οικογένειά μου είναι ότι σημαντικότερο έχω!

Η χρονιά που πέρασε θα ναι πάντα η χρονιά που έφυγε η Λία. Δεν ήμασταν φίλες…αλλά ξέρω πως με συμπαθούσε. Με στήριξε όταν χρειαζόμουν δουλειά. Εκείνη με πρότεινε σε έναν πολύ καλό πελάτη. Με πρότεινε με τις καλύτερες συστάσεις. Και μου άνοιξε την πόρτα για μια πολύ αξιόλογη συνεργασία. Και μετανιώνω, που ενώ ήθελα πολύ, δεν κατάφερα να πιω αυτό γαμημ*** το τσιπουράκι που λέγαμε. Δεν πρόλαβα! Και το ότι έφυγε τόσο ξαφνικά με ταρακούνησε… Ακόμα το σκέφτομαι… Υπόσχομαι να μην αφήσω καμία στιγμή της ζωής μας να χαθεί επειδή είμαι θυμωμένη…ή στεναχωρημένη…ή κακοδιάθετη… Όλα είναι ανούσια αν δεν ζεις την κάθε στιγμή με αυτούς που αγαπάς! Και θα προσπαθήσω να δείχνω καθημερινά σε όσους αγαπώ…πόσο πολύ τους αγαπώ!

Εύχομαι λοιπόν το 2014 να μην μετανιώσω για ότι έκανα ή δεν έκανα μέσα στο 2013! Αν συμβεί όμως αυτό να μάθω μέσα από τα λάθη μου! Να γίνω καλύτερη μανούλα, σύζυγος, κόρη, αδερφή, νύφη και φίλη! Να προσέχω περισσότερο τον εαυτό μου! Να γίνω πιο δημιουργική....πιο αισιόδοξη! Να ζω πιο έντονα την καθημερινότητα μου...με την οικογένεια μου...τους φίλους μας... γιατί το 2013 είδα πως η ζωή είναι μικρή! Να γίνω πιο προσεχτική με τους ανθρώπους...και στο ποιους επιλέγω να ναι δίπλα μου αλλά και στην συμπεριφορά μου...να μην πληγώσω αυτούς που μαγαπανε πραγματικά! Να μην κρίνω αν δεν ακούσω και την άλλη πλευρά...να μην ξεχνώ όσα μου έχουν χαριστεί! Να μην ξεχνώ να ευχαριστώ το Θεό που είμαι εδώ και τα χω όλα! Όλα όσα χρειάζομαι! Και ότι εύχομαι για εμένα το εύχομαι για όλους και όλες σας!!! Ας είναι το νέο έτος λιιιιιγοοοο καλύτερο! Ας γίνουμε λίγο καλύτεροι όλοι μας!!!

Καλή χρονιά σε όλους!!!