Σκέψεις μιας μαμάς για το ελληνικό ποδόσφαιρο

Πριν λίγη ώρα χάζευα τηλεόραση και έκανα ζάπινκ…έπεσα πάνω στις ειδήσεις που συστηματικά αποφεύγω τα δύο τελευταία χρόνια. Σήμερα παίζουν ΠΑΟΚ – ΠΑΟ. Και ήδη πριν ξεκινήσει ο αγώνας, την ώρα που οι αθλητές μπήκαν για ζέσταμα, άρχισαν να εκσφενδονίζονται καθίσματα και μπουκάλια. Όλη η Ελληνική Αστυνομία επιστρατεύτηκε για να μην συναντηθούν οι οπαδοί των αντίπαλων ομάδων μεταξύ τους. Επιθέσεις στα πούλμαν των οπαδών του ΠΑΟΚ…κλπ…κλπ…αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρό! Τι είναι αυτά ρε;…

Σας έχω μιλήσει για τον σύζυγο μου και την αγάπη του στην μπάλα. Έπαιζε από μικρός και συνεχίζει και παίζει ακόμα. Από το 2010 που έγινε πατέρας λέει πως την επόμενη χρονιά θα κρεμάσει τα παπούτσια του αλλά ποτέ δεν το κάνει. Έχουμε φύγει άρον άρον από διακοπές για να προλάβει να παίξει σε αγώνα. Ο μοναδικός λόγος για να χάσει προπόνηση είναι να είναι άρρωστος. Αλλιώς … βρέχει, χιονίσει ο Βασίλης εκεί! Και όταν κάποιος παίζει και βλέπει μπάλα, σίγουρα πάει το μυαλό σας ότι είναι και κανένας κολλημένος οπαδός που τσακώνεται για την ομάδα του και παίζει σαν τρελός στοίχημα. Όχι δεν είναι… τσακώνεται όμως με όσους είναι κολλημένοι και φανατικοί. Όταν κάποιος τον ρωτάει επίμονα ποια ελληνική ομάδα υποστηρίζει απαντάει ΗΡΑΚΛΗΣ, αν και δεν έχει πάει εδώ και χρόνια να τον δει στο γήπεδο. Γενικώς προτιμάει να βλέπει αγώνες εξωτερικού στην τηλεόραση και να πηγαίνει σε κανένα τοπικό ματς. Επίσης παίζει πολύ σπάνια στοίχημα.

Αγαπάει το ποδόσφαιρο και σίγουρα θα χαρεί αφάνταστα αν ο Αλέξανδρος επιλέξει να παίζει μπάλα και ασχοληθεί επαγγελματικά. Αλλά όπως ο ίδιος λέει, δεν θα τον πιέσει. Ο Βασίλης κόλλησε με το ποδόσφαιρο από μόνος του. Κανένας στην οικογένειά του δεν ασχολούταν με αυτό. Οπότε ξέρει πως αν ο Αλέξανδρος δεν το έχει μέσα του…δεν υπάρχει λόγος να τον πιέζει. Αν όμως το αγαπάει εξίσου πολύ όπως ο πατέρας του, τότε θα τον στηρίξει… και αν χρειαστεί μεταναστεύουμε κιόλας!

Το ποδόσφαιρο δεν το αγαπάει μόνο ο Βασίλης. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αντρών λατρεύει να βλέπει μπάλα. Με θλίβει που ένα άθλημα, που λατρεύει όλη η γη, στην χώρα μας έχει χάσει την ουσία του. Βλέποντας τα γεγονότα στην τηλεόραση μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια της κουμπάρας μου όταν είχαμε πάει ταξίδι στο Μιλάνο με τους συζύγους μας και παρακολουθήσαμε και έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Πριν λίγες μέρες είχα πάει σε έναν αγώνα της ΑΕΚ στον οποίο είχαν vip θέσεις. Συγκρίνοντας όμως την εμπειρία της στον αγώνα της ΑΕΚ και τον αγώνα της MILAN μου είπε «Στην Ελλάδα οι αστυνομικοί δεν βλέπουν μπάλα. Προσέχουν και είναι σε ετοιμότητα για τις αντιδράσεις και τους βανδαλισμούς των οπαδών. Εδώ όλοι βλέπουν μπάλα!!!». Και όντως έτσι ήταν. Παρεούλες, οικογένειες, πατέρας με γιος, ζευγαράκια και οι οπαδοί των δύο ομάδων στις θέσεις τους να πανηγυρίζουν χωρίς να είναι ενοχλητικοί ή να επηρεάζουν το παιχνίδι. Τελείωσε ο αγώνας. Βγήκαμε από τους τελευταίους. Και εξεπλάγην όταν είδαμε ότι δεν περιμέναμε σε καμία ουρά αλλά και ότι έξω από το γήπεδο είχαν φύγει όλοι εγκαίρως χωρίς καθυστερήσεις και βανδαλισμούς.

Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συνεχίζουν να γίνονται επεισόδια στους αγώνες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Γιατί αυτά τα … «παιδιά» (να μην τα χαρακτηρίσω κάπως αλλιώς) δεν τα πιάνει κανείς να τα τιμωρήσει; Γιατί δεν υπάρχει παραδειγματισμός; Δηλαδή πρέπει να χαθούν ζωές για να παρθούν ριζικές αποφάσεις; Γιατί να μην ψηφιστεί από την ελληνική κυβέρνηση να προστατευτεί και να ανανεωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο; Η Θάτσερ χαζή ήταν;…Να τι μαθαίνει κανείς όταν έχει σύζυγο που αγαπάει την μπάλα.  Ψάχνοντας λοιπόν περισσότερο σε διάφορα blogs, βρήκα αναλυτικά πληροφορίες για το νομοσχέδιο που επέβαλε η σιδηρά κυρία και εξαφάνισε τον χουλιγκανισμό από τα αγγλικά γήπεδα.

Η Μάργκαρετ Θάτσερ νίκησε τον χουλιγκανισμό στην Αγγλία

«Νικάμε τον χουλιγκανισμό και θα κάνουμε τα πάντα για να τον πατάξουμε»

Πηγή: www.star.gr

«Η Σιδηρά Κυρία αποφάσισε χωρίς να υπολογίσει πολιτικό κόστος να λύσει μία και καλή το αιώνιο πρόβλημα του χουλιγκανισμού, μετά την τραγωδία στις 29 Μαΐου του 1985 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες, όπου η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους θα αγωνίζονταν για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης.

Τότε περίπου μία ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη του αγώνα, οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας παραβίασαν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους οπαδούς της Γιουβέντους, οι οποίοι οπισθοχώρησαν προς έναν τοίχο. Όσοι βρισκόταν κοντά στον τοίχο συνεθλίβησαν από την πίεση χιλιάδων κόσμου. Ο τοίχος τελικά κατέρρευσε, ενώ πολλά άτομα αναρριχήθηκαν από πάνω με ασφάλεια.

Πολλοί άλλοι, ωστόσο, έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν σοβαρά γράφοντας μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, καθώς 39 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και πάνω από 600 τραυματίστηκαν.

Η απόφαση της Θάτσερ τότε προέβλεπε πενταετή αποκλεισμό των βρετανικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

«Πρέπει να καθαρίσουμε τον χουλιγκανισμό και θα περάσουμε ξανά τη θάλασσα για να παίξουμε σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μόνο αν και όταν τελειώσουμε με αυτό το πρόβλημα», είχε πει τότε η Θάτσερ.

Ένα μήνα πριν από την τραγωδία του Χέιζελ, στο Μπράντφορντ της Βρετανίας ξέσπασε φωτιά στην ξύλινη εξέδρα του γηπέδου και 56 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Το γεγονός αυτό φανέρωσε την ακαταλληλότητα αρκετών γηπέδων της χώρας χωρίς όμως να παρθεί άμεσα κάποια απόφαση.

Μετά τα τραγικά συμβάντα στο Χέιζελ και τον πενταετή αποκλεισμό των αγγλικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, το φαινόμενο του χουλιγκανισμού άρχισε να μειώνεται αισθητά.

Τότε η Μάργκαρετ Θάτσερ σε συνεννόηση με τις ποδοσφαιρικές ομάδες ζήτησε να τοποθετηθεί κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης στις κερκίδες.

Ωστόσο η νέα τραγωδία του Χίλσμπορο το 1989 που κόστισε τη ζωή σε 96 φίλους της Λίβερπουλ, αποτέλεσε την αφορμή για νέες αλλαγές. Στο Χίλσμπορο, η τραγωδία οφειλόταν σε υπεράριθμους θεατές και όχι σε επεισόδια, ωστόσο απέδειξε εκ νέου πως κάποια γήπεδα ήταν «παγίδες θανάτου», όπως και οι όρθιοι οπαδοί στις εξέδρες, των οποίων ο αριθμός δεν μπορούσε να ελεγχθεί.

Η Θάτσερ έδωσε εντολή για ένα νομοσχέδιο που να προβλέπει ριζικές αλλαγές στο μέχρι τότε σύστημα. Το νομοσχέδιο ονομάστηκε Πράξη για τους Θεατές του Ποδοσφαίρου (Football Spectators Act) και τέθηκε σε εφαρμογή από το 1989. Ηταν ένα συνολικό σχέδιο δράσης που προέβλεπε για πρώτη φορά τη συνεργασία κράτους, αστυνομίας, ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και συλλόγων.

Το νομοσχέδιο προέβλεπε:

Απαραίτητη χρήση των καμερών στο γήπεδο, κατάργηση των θέσεων για όρθιους θεατές, απαγόρευση πώλησης αλκοόλ στο γήπεδο, κάρτα φιλάθλου που υποχρεούτο κάθε ομάδα να εκδίδει, κάθε σύλλογος έπρεπε να γνωρίζει τα πλήρη στοιχεία κάθε μέλους των οπαδών που ανήκαν σε σύνδεσμο της ομάδας.

Η συνεργασία ήταν εξαιρετική από όλους τους φορείς, ενώ οι ταραξίες οδηγούνταν στις φυλακές. Σε περίπτωση μάλιστα που το αδίκημα ήταν μεγαλύτερο, προβλεπόταν ως ποινή η παρουσία στο αστυνομικό τμήμα την ώρα του αγώνα και προφανώς η απαγόρευση εισόδου στο γήπεδο.»

Τώρα θα μου πείτε ότι κάποιοι κερδίζουν από όλη αυτήν την κατάσταση. Πωρωμένοι φίλαθλοι,  συμμορίες, ναρκωτικά, βία… και κάποιοι βγάζουν λεφτά από όλο αυτό. 

Διαβάζοντας στην συνέχεια και άλλα blogs για το ελληνικό ποδόσφαιρο μπήκα στο 11lyk-thess.thess.sch.gr  και διάβασα ένα κείμενο που αναλύει αναλυτικά τα τραγικά γεγονότα από το 1991 έως το 2005. Μάλιστα αναφέρει: «Συνολικός απολογισμός : 3 νεκροί και εκατοντάδες τραυματίες. Πολλοί από σας μπορεί να σκέφτεστε ότι ο αριθμός των θυμάτων είναι μικρός, αλλά πίσω από έναν νεκρό κρύβεται μια ολόκληρη οικογένεια που τον θρηνεί ακόμα και 20 χρόνια μετά τον θάνατό του.»

Το κείμενο των Δημήτρη Μαυροφίδη και Βασίλη Καραμπά κλείνει λέγοντας αυτό που αντιπροσωπεύει τις σκέψεις μου όταν ξεκίνησα να γράφω… «Η έξαρση του χουλιγκανισμού δυσφημεί την Ελλάδα, απομακρύνει τον κόσμο από τα γήπεδα ενώ παράλληλα καταστρέφει κυριολεκτικά τον αθλητισμό και το ομαδικό πνεύμα. Πλέον δεν μπορεί να πάει στο γήπεδο χωρίς φόβο και άγχος. Η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί, κινδυνεύουν ζωές. Σήμερα ίσως είναι η ζωή του γείτονα, της γυναίκας του και του αγέννητου παιδιού τους. Αύριο όμως...;;;»

Σαν μάνα…άσχετα αν παίξει ποτέ μπάλα ο Αλέξανδρος ή όχι, θα ήθελα να μην φοβάμαι να μου πει πως θέλει να πάει να παρακολουθήσει από κοντά την αγαπημένη του ομάδα. Θα ήθελα να υπάρχουν νόμοι και να τηρούνται. Θα ήθελα του χρόνου ή λίγο αργότερα που ο Αλέξανδρος θα καταλαβαίνει να μπορεί να πάει να δει με τον πατέρα του έναν αγώνα. Θα ήθελα να μην κινδυνεύει το παιδί μου. Θα ήθελα να μην κινδυνεύει κανένα παιδί...